#بازار #عرضه_اولیه
یکی از مسائلی که من با آن موافق نیستم، موضوع عرضه اولیه است. به نظر من با توجه به سوابق این چند سال، ادامه عرضه اولیه ها به این شکل نامطلوب است.
در سال های دورتر، شرکت هایی وارد بازار سهام شدند که در صنعت خود حرفی برای گفتن داشتند. آن ها ضمن داشتن برخی طرح های توسعه، شرکت های با ثباتی بودند چه از جهت مدیریتی چه از جهت تامین مواد اولیه و فروش محصول.
متاسفانه نگاهی به شرکت هایی که طی دو سال اخیر وارد بازار شدند نشان می دهد که این شرکت ها نسبت به کلیت بازار، ضعف های ساختاری جدی دارند. عرضه و پذیرش باید تنها برای شرکت هایی صورت گیرد که با آمدنشان تحول مثبتی حداقل در گروه خودشان ایجاد می کنند.
عرضه و ورود شرکت هایی که در صنعت خود چندان موفق نبوده اند، سهم بازار خاصی ندارد، ترکیب سهامداری مطلوب نیست به ضرر بازار شده است.
برای عینی شدن عرایض بنده، بپردازیم به اعداد و کلی گویی را کنار بگذاریم ...
در گروه حمل و نقل نماد حپرتو وارد بازار شده است ... درآمد این شرکت در یک سال 10درصد رشد کرده اما درآمد گروه حمل ونقل در یک سال 35درصد رشد کرده است. سود خالص گروه در سال 1402 تقریبا دوبرابر شده است اما در حپرتو 12درصد کاهش یافته است!
ناما در صنعت پیمانکاری و خدمات وارد شده است. درآمد گروه 45درصد رشد کرده اما درآمد ناما 25درصد رشد کرده است و سود خالص ناما در سال 1402 کاهش 35درصد را تجربه کرده است! در حالی که سود گروه 45درصد رشد کرده است.
ناگفته نماد که در روی دیگر سکه، شرکت هایی هم عرضه اولیه شده اند که سودآوری آن ها صعودی بوده و بسیار بهتر از گروه خود رشد سود را تجربه کرده اند بنابراین اگر بخواهیم یک منطق صحیح داشته باشیم باید دو مساله را مد نظر قرار دهیم:
نخست اینکه شرکتی بدون طرح توسعه، بدون پلن های جدی برای افزایش سهم بازار و شرکتی که آنقدر توسعه یافته که دیگر جایی برای بزرگتر شدن ندارد، نباید در فضای امروز و با شرایط امروز، وارد بازار شود.
دوم اینکه سهامدار عمده به جز عرضه سهام در روز عرضه اولیه برای یک دوره طولانی اجازه فروش خرد نداشته باشد و اجازه فروش بلوکی تنها در صورتی باشد که سهامدار خریدار بلوک، برای دوره طولانی(سه سال) اجازه فروش سهام را نداشته باشد. به عبارتی عرضه اولیه محدود به سهام فروخته شده تنها در روز عرضه اولیه باشد.
در این سال ها دیدیم برخی شرکت ها که به بلوغ کافی و توسعه کافی رسیده اند از سوی سهامداران حقیقی عرضه اولیه شدند و سهامدار عمده از محل فروش 30درصد سهام شرکت، یک شرکت مشابه با همان ظرفیت را ساخته است!
این مساله به ما می گوید که باید در قوانین عرضه و پذیرش، محدودیت های بیشتر ایجاد کنیم و چون بازار سهام عمق اندک و منابع محدودی دارد، حداقل باید شرکت هایی اجازه ورود پیدا کنند که در صنعت خود حرفی برای گفتن دارند! برای توسعه واقعی، برنامه عملی دارند و نه اینکه سهامدار عمده حاضر باشد در قیمت عرضه اولیه تمامی شرکت را عرضه کند.
متاسفانه سهامداران عمده برخی شرکت ها که شخص حقیقی هستند، در هر قیمتی سهام خود را عرضه می کنند و منابع را نیز از بازار خارج می کنند. هرچند که قانونا ایرادی ندارد اما این مساله نشان می دهد که خود سهامدار عمده هم می داند که شرکتی که در بازار عرضه کرده، ارزشمند نیست...
@validhelalat
یکی از مسائلی که من با آن موافق نیستم، موضوع عرضه اولیه است. به نظر من با توجه به سوابق این چند سال، ادامه عرضه اولیه ها به این شکل نامطلوب است.
در سال های دورتر، شرکت هایی وارد بازار سهام شدند که در صنعت خود حرفی برای گفتن داشتند. آن ها ضمن داشتن برخی طرح های توسعه، شرکت های با ثباتی بودند چه از جهت مدیریتی چه از جهت تامین مواد اولیه و فروش محصول.
متاسفانه نگاهی به شرکت هایی که طی دو سال اخیر وارد بازار شدند نشان می دهد که این شرکت ها نسبت به کلیت بازار، ضعف های ساختاری جدی دارند. عرضه و پذیرش باید تنها برای شرکت هایی صورت گیرد که با آمدنشان تحول مثبتی حداقل در گروه خودشان ایجاد می کنند.
عرضه و ورود شرکت هایی که در صنعت خود چندان موفق نبوده اند، سهم بازار خاصی ندارد، ترکیب سهامداری مطلوب نیست به ضرر بازار شده است.
برای عینی شدن عرایض بنده، بپردازیم به اعداد و کلی گویی را کنار بگذاریم ...
در گروه حمل و نقل نماد حپرتو وارد بازار شده است ... درآمد این شرکت در یک سال 10درصد رشد کرده اما درآمد گروه حمل ونقل در یک سال 35درصد رشد کرده است. سود خالص گروه در سال 1402 تقریبا دوبرابر شده است اما در حپرتو 12درصد کاهش یافته است!
ناما در صنعت پیمانکاری و خدمات وارد شده است. درآمد گروه 45درصد رشد کرده اما درآمد ناما 25درصد رشد کرده است و سود خالص ناما در سال 1402 کاهش 35درصد را تجربه کرده است! در حالی که سود گروه 45درصد رشد کرده است.
ناگفته نماد که در روی دیگر سکه، شرکت هایی هم عرضه اولیه شده اند که سودآوری آن ها صعودی بوده و بسیار بهتر از گروه خود رشد سود را تجربه کرده اند بنابراین اگر بخواهیم یک منطق صحیح داشته باشیم باید دو مساله را مد نظر قرار دهیم:
نخست اینکه شرکتی بدون طرح توسعه، بدون پلن های جدی برای افزایش سهم بازار و شرکتی که آنقدر توسعه یافته که دیگر جایی برای بزرگتر شدن ندارد، نباید در فضای امروز و با شرایط امروز، وارد بازار شود.
دوم اینکه سهامدار عمده به جز عرضه سهام در روز عرضه اولیه برای یک دوره طولانی اجازه فروش خرد نداشته باشد و اجازه فروش بلوکی تنها در صورتی باشد که سهامدار خریدار بلوک، برای دوره طولانی(سه سال) اجازه فروش سهام را نداشته باشد. به عبارتی عرضه اولیه محدود به سهام فروخته شده تنها در روز عرضه اولیه باشد.
در این سال ها دیدیم برخی شرکت ها که به بلوغ کافی و توسعه کافی رسیده اند از سوی سهامداران حقیقی عرضه اولیه شدند و سهامدار عمده از محل فروش 30درصد سهام شرکت، یک شرکت مشابه با همان ظرفیت را ساخته است!
این مساله به ما می گوید که باید در قوانین عرضه و پذیرش، محدودیت های بیشتر ایجاد کنیم و چون بازار سهام عمق اندک و منابع محدودی دارد، حداقل باید شرکت هایی اجازه ورود پیدا کنند که در صنعت خود حرفی برای گفتن دارند! برای توسعه واقعی، برنامه عملی دارند و نه اینکه سهامدار عمده حاضر باشد در قیمت عرضه اولیه تمامی شرکت را عرضه کند.
متاسفانه سهامداران عمده برخی شرکت ها که شخص حقیقی هستند، در هر قیمتی سهام خود را عرضه می کنند و منابع را نیز از بازار خارج می کنند. هرچند که قانونا ایرادی ندارد اما این مساله نشان می دهد که خود سهامدار عمده هم می داند که شرکتی که در بازار عرضه کرده، ارزشمند نیست...
@validhelalat