Мой каментар да папярэдняга посту (узяты з ФБ). Не хацеў публікаваць, але бачу, што неабходна.Хачу падкрэсьліць, што КР, АПК, ОСТ лічаць сябе фактычна адзіным прадстаўніцтвам беларусаў за мяжой, больш таго яны дэкларуюць свае прэтэнзіі на кіраваньне краінай!!! адпаведна гэтыя структуры павінны дэманстраваць высокі ўзровень дзяржаўнага мысьленьня, разуменьня нацыянальных інтарэсаў і адказнасьці. Але сыходзячы з таго, што і як публікуюць "афіцыйныя" "парапрэзідэнтскія" каналы, то наўрацьці яны былі б здольныя кіраваць фабрыкай.

Выбары ў КС, фарміраваньне гэтага воргану павінна было стаць фундаментальнай агульнай працай, а сталася прафанацыяй...

Навошта галасаваць

Шаноўнае спадарства, выбачаюся, але тое што пішуць прадстаўнікі Офіса і АПК адносна "выбараў" у КС - выглядае як барацьба са здаровым сэнсам.

Такое ўражаньне, што робіцца ўсе магчымае, каб стварыць з беларускай апазіцыі вобраз прымітыўнай і непісьменнай групы. Людзі кажуць і пішуць словы, не разумеючы пра што гаворка.

Якія "першыя дэмакратычныя выбары ў Беларусі за 30 год"!!! Гэта ўвогуле пра што? Якія дэмакратычныя выбары. Якія выбары?

Хто гэтую лухту піша? Тое, што будзе адбывацца з КС блізка НЕ выбары, нават па простых базавых стандартах, проста таму, што яны адбываюцца не ў Беларусі і грамадзяне краіны не маюць ніякай магчымасьці свабодна ўдзельнічаць ў выбарчым працэсе і выказаць сваё меркаваньне. Гэта анлайн галасаваньне(???), лічыце на прыватнай платформе, якая не кантралюецца грмадствам, ці дзяржавай. Гэтае галасаваньне ад сілы ў самым лепшым выпадку закране частку дэмсупольнасьці і дыяспары. Яны не могуць быць выбарамі і тым больш прадстаўнічымі. Гэта як анлайн петыцыя.

КС, АПК, ОСТ і блізка не з’яўляюцца канстытуцыйнымі структурамі йх дзейнасьць не акрэсьліваецца прававымі ды іншымі актамі. Іх рашэньні не маюць ніякай прававой легітымнай сілы ні для каго, нават для йх саміх.

Чытаем далей: абарона і лабаваньне інтарэсаў беларусаў і беларусак УНУТРЫ краіны і за межамі"!!!!!!

У мяне ўсе. Прабачце, гэта проста тэатар абсурду. Я не пытаюся пра тое, як КР збіраецца бараніць інтарэсы беларусаў унутры Беларусі, мне цікава як КР зьбіраецца гэта рабіць пр у Літве, ЗША ці Францыі?

Нездарма кажуць, хочаш зьнішчыць ідэю, давядзі яе да абсурду.

Адзіная выснова якую можна зрабіць, дэмсупольнасьць сама не разумее, што такое КР і навошта яна патрэбна

Нацыянальны інтарэс

Калі народ (палітыкі) не разумее сваей гістарычнай каштоўнасьці, місіі, то ен памерлы, загінуўшы народ.

Здольнасьць эліт разумець і акрэсьліць нацыянальныя інтарэсы - есьць прыклад жыцьцевай, творчай сілы Народу. Стваральнай сілы - калі гаворка вядзецца пра пабудаваньне незалежнасьці і Разбуральнай - калі гэта вядзе да імпэрыялізму і вынішчэньня іншых народаў.

Калі палітыкі, нацыянальныя эліты не фарміруюць і не артыкулююць нацыянальныя інтарэсы і інтарэсы нацыі, то яны заўсёды будуць абслугоўваць інтарэсы іншых народаў. Такім чынам гэта не нацыянальныя эліты (пашпарт не акрэсьлівае прыналежнасьць да нацыянальнага духу).

Стваральны дух бярэцца з глыбіннай памяці, гісторыі народу, якім надхняецца і ганарыцца нацыянальная эліта, перарабляючы гэтую гісторыю ў палітычнае дзеяньне і мысьленьне сучаснасьці.

Тыя, хто не ведае сваей гісторыі, мовы (базавых культурных і ментальных кодаў) не зможа дайсьці да разуменьня нацыянальных інтарэсаў, не зможа йх фарміраваць, асабліва калі ўсе жыцьце вучыўся ў сістэме іншых кодаў.

Мы жывем у ХХІ стагоддзі і пакуль ніводная нацыя не адмовілася ад сваіх нацыянальных прыярытэтаў і жыцьцёвых інтарэсаў.

Толькі чамусьці часта гучаць заклікі да беларусаў адмовіцца ад сваіх інтарэсаў (нават пра гэта не думаць), заставацца ў сьферы (ментальнай, культурнай, эканамічнай) - іншых.

Большая частка палітыкаў (і старых і новых), культурных элітаў, баяцца ўслых і гучна казаць пра сутнасьць нацыянальных інтарэсаў, пра тое, што яны ёсьць у гісторыі і сучаснай палітыкі.

Горш таго, так выглядае, што тыя людзі, якія называюць сябе "беларускімі палітыкамі" не ведаюць у чым жа "нацыянальны інтарэс" Беларусі. Нават ніколі пра гэта не думалі.

Такім чынам, яны (палітыкі) застаюцца на ўзроўні перэферыі і правінцыяльнага мысьленьня чужой прасторы і філасофіі, і ў сваю чаргу, не маюць магчымасьці і сілы фарміраваць сьветапогляд грамадства, вяртацца беларусам ў сваю гістарычнасьць.

Іран, гэта прыклад як раз такой краіны, дзе сьмерць (раптоўная і гвалтоўная) "прэзідэнта" нічога не зьмяняе.
Акрамя нейкай эмацыйнай асалоды для праціўнікаў рэжыму Аяталаў, сітуацыя для грамадства не палепшыцца, і тым больш гэта не прывядзе да дэмакратызацыі.

Тэакратычны, рэпрэсіўны рэжым існуе там 35 год: тысячы забітых і зьняволенных, тысячы пакінуўшых краіну, міл’ены адуранных прапагандай і рэлігійным фанатызмам.

У некаторай ступені такая сітуацыя можа паўтарыцца ў Расеі (калі не будзе ваеннай паразы) і ў Беларусі, калі не будзе разбурэньня Расеі.

Асабіста ў мяне пытаньняў няма, але паразмаўляць можам
https://www.youtube.com/watch?v=FTisQMqZcXA

Дэкарацыі дэмакратыі

Самыя песімістычныя прагнозы адносна "першых дэмакратычных выбараў у Беларусі" і, відавочна, апошніх - рэалізаваліся. Калі гэтыя "выбары" ўвогуле адбудуцца.
Пры такой колькасьці правалаў, крытыкі, агульнай непадрыхтаванасьці працэсу далейшы ўдзел выглядае як палет камікадзэ.
Невядома, што і дзе яшчэ рване, але выглядае, што ўдзел у галасаваньні будзе "мінімалізаваны" і казаць пра нейкую прадстаўнічасьць не КР выпадае.

Але, нават я не спадзяваўся, што можа дайсьці да такога абсурду, калі "рэвалюцыйны плян", над якім шмат якія людзі працавалі не адзін год, а шмат хто паплаціўся свабодай і здароў’ем, выкарыстоўваецца дзеля прасоўваньня пустой кампаніі і прыватных інтарэсаў нейкіх асоб, якія цалкам абанкроціліся і сваімі дзеяньнямі банкроцяць рэшткі апазіцыі і структур у вачах беларусаў. Як кажуць поўная адарванасьць ад рэчаіснасьці.

Прапаганда ўжо ўзяла гэты "выбрык" у абарот і выкарыстае напоўніцу. А апазіцыя? Прамаўчыць?

Зараз галоўнае пытаньне ў тым, якія матывы стаялі за дзеяньнямі групы "В":
-  асабістая недаёкасьць (трапіць у КР любым коштам);
- асабістая крыўда на апазіцыю, " гары яно ўсе гарам", "я зыходжу і знішчу ўсе";
- мэтанакіраванае дзеяньне па разбурэньню структур і вобразу апазіцыі.

Пры гэтым жа самадыскрэдытацыя групы "В"  і яе кіраўніцтва мела мейсца ўжо даўно, як і спробы адхіліць "горадзеячоў" ад "кіраваньня", але як мы памятаем пэўныя асобы з ОСТ вырашылі прыхаваць "актыў" для ўласнай карысьці, і вуаля.

Што не знішчылі рэпрэсіі, знішчы агенДура.

Што яшчэ можна прапанаваць арганізатарам кампаніі:

Сыходзячы з надзвычайнай сітуацыі, мэтанакіраванага сабатажу працэсу адкласьці галасаваньне, каб не сталася яшчэ горай,.асабліва, калі гаворка вядзецца пра бясьпеку людзей.

1. З "выбарчых лістаў" прыбраць шкодныя і дыскрэдытаваўшыя сябе групы і палітыкаў: "Закон і правапарадак", "Хопіць баяцца", "Краіна для жыцця".
2. Скіраваць у Раду па 5-6 чалавек з застаўшыхся 10 сьпісаў, якія сфарміруюць тэхнічны склад КР на наступныя 6 месяцаў.
3. З прадстаўнікой кожнай групы сфарміраваць прызідыюм КР;
4. За гэтыя 6 месяцаў падрыхтаваць Кангэс Беларусаў Сьвету, з удзелам ключовых апазіцыйных прадстаўніцтваў і дзеячоў;
5. Абраць на Кангрэсе новы склад КР.

Працяг жа дзейнасьці ў такім духу і вынікі "галасаваньня", а асабліва разбокі ў перспектыве паглыбяць агульны крызіс і недавер да апазіцыі і ўнутры апазіцыі да безвыйсьцёвай сітуацыі.

Пуцін засабіраўся ў Менск?

Першы візіт пасьля выбараў быў у Пекін, другі ў Менск. Відавочны прыярытэты. Пекін як заплечча ў канфрантацыі з Захадам. Беларусь, як прастора для засваеньня.

Верагодна Пуцін паедзе як гаспадар; Хаця апошні візіт быў у 2023 і ніякай сэнсацыі не адбылося.
Але зараз "візіт" адбываецца на фоне рушаньня расейскіх войскаў: Харкаўшчына і Сумы, што павышае напружаннасьць сітуацыі.

Спектар магчымых пытаньняў:

1. Далейшае стварэньне адзінай стратэгічнай і эканамічнай прасторы (фінансы і войска);

2. Фармат удзелу ў вайне з Украінай, і павялічэньня градусу напружаннасьці з Захадам.

Не ведаю нават, як гэта і прааналізаваць. Легкі тролінг ўсяго таго, што завецца "выбарамі".

Я нават баюся ўявіць, ва што пераўтворацца КР, больш таго, што будзе з краінай у будучым.
Ідзе вайна, Беларусь акупавана, рэпрэсіі, тысячы зьнчволенных, апазіцыя ў поўным развале, а тут квоты! Такое ўражаньне, што людзі з’ехалі з глузду.
Учора Азараў "запусьціў" план Перамога з заклікам на выбары;
Па "апытанках" Латушка нябірае 85%;
Сеньня "парушэньне гендарных квот".

Ну ўсе зрабілі, проста ўсе, каб апазіцыя выглядала як нейкі "карабель дуракоў" Бранта.

Радые Свабода: "Паліталягіня Роза Турарбекава мусіць выключыць са сьпісу кандыдатаў на выбары ў Каардынацыйную Раду 2 мужчын. Справа ў гендарных квотах.

У адваротным выпадку яе сьпіс аб’яднаньня «Наша справа» могуць выключыць з выбараў у Каардынацыйную Раду".

Вот даже как. Даже хорошо, что рассылка был.
Логика проста и намек тоже. Тут иипропаганда не нужна никакая. Отписаться от оппозиции, а то мало ли что.
На жаль, людзі не разумеюць не толькі, што яны робяць, але і што кажуць.

І пытаньне, што з гэтым усім рабіць?
- Яна Сазановіч, зьвяртаецца да Азарава і Вячоркі адносна агента Гайко ў ЧКБ ў 2021. Поўны ігнор. Яну прыбіраюць;
- 2023 прыбіраюць Талерчыка;
- 2023 раскол ў Байпол, пад моцным ціскам Азарава выдаляюць з АПК, тым ня менш, Вячорка і Ціханоўская яго патрымліваюць.

Чамусьці я ўпэўнены, што ў хуткім часе Азараў стане дарадцам ОСТ па пытаньнях бясьпекі. :) Там зьбярэцца добрая кампанія: Вячорка, Лябедзька, Дабравольскі і Азараў.

Танцы на паперці.

Працэс вакол анлайн галасаваньня падыходзіць да свайго лагічнага завяршэньня. Цуду, ўздыму цікаўнасьці, не адбылося і мала хто на яго разлічваў. 8-10 тыс., прагаласаваўшых гэта канешне праблема, але гэта і рэальнасьць, у якой апынулася дэмсупольнасьць і з якой сутыкнулася апазіцыя, верыўшы, што сітуацыя іншая.

Па-першае, мы маем каля 1 млн., эмігрантаў;
Па-другое, на працягу 4 год па розных зьвестках з краіны выехала да 100 тыс., чалавек.

Атрымоўваецца, што нават з самага актыўнага актыву ў галасаваньні прыеяло ўдзел каля 10%, а то й меньш. Таму згодна з логікай "выбарчага працэсу" КР не можа быць прадстаўнічым ворганам нават дэмакратычнай супольнасьці і дыяспары.

Прыгадаю, што ад пачатку было заяўлена, што гэта - "першыя дэмакратычныя выбары, дзе будзе палічаны кожны голас". Але вынікі паказваюць, што "выбары не адбыліся", а таксама, што КР на жаль, з пункту гледжаньня заяўленных дэмакратычных працэдур не будзе з’яўляцца легітымным і дэмакратычным ворганам.

Выбары патрабуюць яўкі і мандаду прадстаўнічай часткі грамадзян, які акрэсьліваецца ўдзелам.
Спробы абапірацца ў сваёй.дзейнасьці на 10% прагаласаввўшых з боку КР будуць антыдэмакратычнымі і безпадстаўнымі. Гэта спародзіць яшчэ больш крытыкі і паглыбіць крызіс.

Канешне, зараз, тыя хто патрапяць ў КР першыя месяцы будуць старацца пераконваць беларусаў і Захад у сваёй легітымнасьці і правамоцнасьці, што яшчэ больш будзе выглядаць абсурдным і недарэчным. (Асабліва калі усе размяркуецца па адсотках, то група структур увайшоўшых у КР будзе мець за сабой каля 5 тыс., прагаласаваўшых.

Таму, мая прапанова застаецца ўсьцяж актуальнай - увесьці ў КР па 5 прадстаўнікоў ад кожнага сьпісу (за пэўным выключэньнем) і падрыхтаваць Кангрэс. Хаця не ўпэўнены, што гэта зараз будзе прываблівай ідэяй.

💥Таксама, варта даць кароткую ацэнку таго, чаму так адбылося. На маю думку:

1. Не было зроблена грунтоўнага аналізу агульнага стану грамадства+дэаспары, стану апазіцыі і яе здольнасьцяў, у т.л. мабілізацыйных.
Парадаксальна, што пры наяўнасьці даволі вялікай колькасьці добрых беларускіх экспертаў, няма сістэмнага аналізу папярэдняй і бягучай дзейнасьці (правалаў, хібаў, посьпехаў) і прагнозаў. Калі ж яны ёсьць іх проста ігнаруюць як не мэтазгодныя. (Можа ў такой сітуацыі варта стварыць нефармальны савет экспертаў). Бо, мы як супольнасьць наварочваем чарговае кола. Як танцы на паперці.

2. Адсутнасьць сістэмнага аналізу сітуацыі прывяла да выпрацоўкі не зусім адэкватных форм і мадэлі арганізацыі працэсу (выбараў). Увядзеньне прапарцыйнага галасаваньня (3 голаса), гендэрныя квоты, што выклікала ўжо на першым этапе ўнутраную напружаннасьць іізабрала шмат часу на пераасэнсаваньне;

3. Як заўсёды працэс падрыхтоўкі і "абвяшчэньня" пачаўся з вялікім спазьненьнем, што не магло не адбіцца на выніках і на адносінах;

4. К 2024 году дэмакратычная супольнасьць падыйшла з вялікай колькасьцю невырашанных унутранных супярэчнасьцяў і напружаннасьці, узаемнай крытыкі і расколаў. Важна зазначыць, што гэтая напружаннасьць існавала і па лініі КР-АПК-ОСТ. Агульная атмасфера ў апазіцыі стала нездаровай;

5. З пачатку рэалізацыі канцэпцыі "выбараў" пачалася інтэнсіўная барацьба паміж часткай КР-АПК-ОСТ за перспектывы кантроля і кіраваньня КРадай. Што спрычынілася да гучных скандалаў, канфліктаў, абвінавачваньняў і сыходаў. Фактычна КР была на мяжы агульнага палітычнага банкротства;

6. У пэўны момант працэс з публічнай фазы абмеркаваньня працэдур перайшоў у кулуарны;

7. КР да моманту "галасаваньня" як інстытут меў сур’ёзныя іміджывыя праблемы: незразумелая дзейнасьць з 2020 да 2022, незразумелая "рэформа КР" 2023, скандалы на працягу 2023, немагчымасьць пазбавіцца ад таксічных палітыкаў;

8. Дэкларатыўнасьць у функцыянаваньні гэтага ды іншых "інстытутаў", і адсутнасьць ясных правілаў гульні, як і адсутнасьць бачаньня і разуменьня таго, што рабіць далей, які план дзеяньня;

9. Безадказны падыход часткі блокаў, слабыя фармальныя праграмы (і так пойдзе, навошта старацца, гэта ўсет не ўзапраўду), часам ўсе гэта пераўтваралася ў клаўнаду;

10. Моцны разрыў паміж апазіцыйным пралетарыятам і арыстакратыяй. Фактычна, гэты падзел замацаваўся праз галасаванье. Арыстакратыя так і не змагла патлумачыць простым актыўным беларусам, у чым роля КР і навошта галасаваньне.

11. Шэраг папярэдніх непрадуманных дзеяньняў і ініцыятыў апазіцыйных структур (такім як расылка Байпол) стала прычынай паніжэньня, ды й фактычна знішчэньня мабілізацыйнага патэнцыялу і прываблівасьці абазіцыі ў цэлым.

На жаль, парадыгма дзеяньня, "есьць як ёсьць" будзе заставацца не зьменнай, што паскорыць ўнутраны распад апазіцыі.

Дэмакратычная супольнасьць знаходзіцца ў маштабным сістэмным крызісе, які прывёў да дэвальвацыі аўтарытэту структур і лідэраў, і выправіць на сёньняшні дзень, такую сітуацыю практычна немагчыма.

Што рабіць з "азаронкаўшчынай" у апазіцыі?

Напэўна ў кожным грамадстве ёсьць свае палітычныя юродзівыя. Ёсьць яны і ў беларускім, напрыклад Азаронак. У дэмакратычнай супольнасьці такую ролю на сабе ўзяла Т. Мартынава.

Амаль ўсе яе выступы будуюцца на абразах скіраваных на пэўных людзей з беларускага палітыкума. Каля 30 і болей % яе "размоваў" займве гэты агрэсіўны маніпулятыўны кантэнт. Пазасталы час гэта самалюбаваньне і інфармацыйны хаос.

Перыядычна у яе "гадзінных выступах" узгадваюся і я.

Асабліва ніколі не зьвяртаў увагу на яе эпатажныя і дзікія выбрыкі ў мой адрас, але апошні перайшоў усе межы. У сваім учорашнім відые дадзеная асоба дазволіла сабе ствердзіць, што я назваў Беларускі Народ сьмецьцем!!! Мусором!

Канешне, Вы нідзе і ніколі не знойдзе словаў, якія яна прыпісвае мне, бо йх няма нават у ментальнай прыродзе. Але яна адносіцца як раз да такой катэгорыі квазі-публічных асоб, якія прадукуюць інфармацыйны трэш.

Што азначаюць яе "выказваньні"? Перш за ўсе тое, што менавіта яна публічна абразіла беларускі народ, назваўшы яго сьмецьцем. Бо калі яна агучыла словы, якія не належаць іншаму (то бок мне), яна не толькі схлусіла, то наўмысна ўжыла гэтых словаў у дачыненьні да Беларусаў, хаваючыся за вобраз іншага чалавека".

Яна выказала зьневагу і абразу да беларускага народу!

Я зусім не здзіўлены таму, што ў яе вачах беларускі народ менавіта так і выглядае.

Трэба адзначыць, што Мартынава, як і большасьць лукашэнкаўскіх прапагандыстаў выкарыстоўвае беларускія словы толькі ў зьневажлівым і грэблівым кантэксьце

На жаль, гэты трэш спажывае, як я паглядзеў, даволі шмат гледачоў, адзінае надзея, што гэта не беларусы.

Больш таго, Мартынава пазіцыянуе сябе як блізкі да ОСТ і С.Ціханоўскай - асоба, уваходзіць у нейкія ініцыятывы беларусаў ва Украіне.

Ну прабачце, спадарства, трэба ж мець нейкую павагу да сабе.

Мартынавай таксама ўдалося прасьлізнуцца ў КС, набраўшы 3 + %. І знайшліся людзі людзі, якія з тых 6 тыс., падтрымалі публічнае юродства.

Канешне, КР ужо максімальна сябе дыскрэдытавала, але наяўнасьць у КР Мартынавай, яе неадэкватнасьць у паводзінах і выказваньнях на трыбуне КР яшчэ больш прынізіць вобраз дэмакратычнай супольнасьці.

Не маю.сумневаў, што КР будзе функцыянаваць у такім складзе, упэўнены, што нават у такім складзе не знойдзецца людзей, якія будуць устане асадзіць "квазіпалітыкаў", якія парушаюць базавыя правілы "палітычнай этыкі".

Але спадзяюся, што КР хопіць мужнасьці не выступаць ад імя беларускага народу, не прыкрывацца інтарэсамі беларускага народу. Бо КР сам выбраў мадэль уласнай легітымізацыі праз выбары, а "выбары" паказалі, што беларуская супольнасьць (нават дэмакратычнае), такога мандату не давала і выказала недавер.

Любыя спробы казаць і дзейнічаць ад імя беларускага народу (ды маючы яшчэ на шыі Мартынаву і Ко), будзе непраўдай.

Сем месяцаў таму зрабіў прагноз, аналіз-прапанову па "выбарах". Выказаў свае перасьцярогі
Каму цікава:

https://youtu.be/Y5cBiHR_1V0?si=qgWtkkcgpz5tqFKh

Інтрыга

Што народныя абранцы ў КР будуць рабіць далей?

Наколькі я ўразумеў, зараз павінны абраць кіраўніцтва КР і сьпікера. А вы думалі, што ўжо усе? Не. І тут можа пачацца самае цікавае.

Спікер і віцэ-сьпікер гэта статусныя персоны (арыстакратыя арыстакратыі), міжнародныя паездкі, сувязі з партнерамі, фарміраваньне павесткі.

З таго, што я ўразумеў (хіба па рэгламеньце) для гэтага трэба простая большасьць галасоў 50%+1.

У КР выбрана 80 чалавек, то бок трэба 41 голас. Большасьці ў нікога няма. Блоку Латушкі, які атрымаў 28 мандатаў, патрэбна яшчэ 13 галасоў.

З кім жа будзе гэтая кааліцыя, улічваючы даволі напружанныя міжасабовыя адносіны паміж пэўнымі гульцамі?

Моцная канкурэнцыя і крыўды былі па лініі Латушка vs Ягораў/Пракоп’еў/Кныровіч і Латушка vs Еўрапейскі выбар (фармальна блок ОСТ). Калі і будзе "кааліцыя" між ймі, яна будзе нестабільнай і адмоўнай.

Мне падаецца, што простым для блоку Паўла Латушкі будзе стварыць кааліцыю з "малымі структурамі": Наша справа, ці Моладзевы Блок і Воля, але пытаньне стабільнасьці будзе заставацца.

А вось уявім, што большасьці стварыць не ўдалося, будуць новыя выбары?

А на перадзе яшчэ:

1. Новы рэгламент і перабудова ўнутранных зносін у КР;
2. Справаздача і аудыт;
3. Выбудаваньня механізму ўзаемаадносін (падзел паўнамоцтваў) з АПК і ОСТ, бо без гэтага сэнсу існаваньня КР няма;
4. Прыняцьце стратэгіі дзейнасьці КР;

Тут мы маем два крытычных падыходы:
- КР як выключна дарадчы ворган пры ОСТ і АПК (тое самае, што нічога);

- КР як сістэматворчы ворган, то бок фарміруе АПК (як мінімум) - прастора для дзеяньня групы Латушкі (калі ен не пагодзіцца з другаснай рольлю спікера, а захоча ў кіраўнікі АПК). Гэта прывядзе да моцнага супраціву з боку крыла ОСТ і некаторых прадстаўнікоў АПК.

І тут, увага, інтрыга. Ціханоўская так ці інакш мусіць прызнаць, ці аспрэчыць "легітымнасть" КР, як абранага "народам" інстытуту.

І вось, што рабіць Офісу? Адмаўчацца не атрымаецца. Аспрэчыць, азначае ўзмоцніць канфлікт і разлом. Прызнаць - даць магчымасьць уплываць на структуру і дзейнасьць АПК.

Хутчэй за ўсе, будзе дасягнута кулуарная дамоўленасьць, каб захаваць status quo. То бок па факту, нічога не мяняць. Для спакойнага існаваньня ОСТ-КР-АПК гэта найлепшы варыянт. Пытаньне, ці пагодзяцца простыя дэпутаты з такім палажэньнем.

Пачнецца унутранная спрэчка, абвінавачваньні, выхады. Усе як заўседы. Дарэчы, сам блок Латушкі не вельмі стабільны, улічваючы палітычную біяграфію "Руху за Свабоду".

Такім чынам, будзем мець месяцы два ператасовак, а потым усе забудуцца пра КР. Дарэчы ОФІСУ і АПК важна каб, да жніўня 2024 (Канферэнцыі Ціханоўскай) Рада падвісла.

Будзем разважаць
https://www.youtube.com/watch?v=Rtu5ZimTWvk

Эфір зараз
https://www.youtube.com/watch?v=y4h3xDaAOsc

Колькі разоў чуў, у кантэксьце буларускай праблемы, што нацыянальная мова ге павінна быць прыярытэтам, што напачатку трэба забясьпечыць матэрыяльны дабрабыт і дэмакратыю, а потым зоймемся мовай.

Па-першае, чамусьці калі некаторыя кажуць пра культурна-нацыянальныя прыярытэты і адсоўваньне важнасьці беларускасьці, то гэта робіцца на расейскай мове. То бок на першае мейсца ўсе роўна ставіцца цывілізацыйнае пытаньне, толькі прыярытэт аддаецца расейскасьці і нашую цывілізацыю падлаштоўваюць пад расейскую і ледзь не робяць з яе універсальную каштоўнасьць, спіхваючы нацыянальнае беларускае на перыферыю, а нацыянальна-расейскае тавяць у цэнтр і гэтаму цэнтру намагаюцца падпарадкавацца ў культурным і палітычным сэнсах;

Па-другое, што такое дабрабыт і яго ўзровень? Калі форміравалася нацыянальная культура, мова сьветапогляд, калі пісаўся статут ВКЛ, разьвівалася нацыянальная думка беларуска-літоўскай цывілізацыі ў 19 ды 20 стагодддзі, то людзі, якія гжта рабілі жылі ў значна больш кепскіх умовах (сацыяльна-бытавых), чым сеньняшні сярэдне статыстычны беларус. Якога ўзроўню павінен дасягнуць дабрабыт, каб чалавек пачаў гаварыць па беларуску? Мабільнікі, кватэры, машыны, дачы, шашлыкі, Турцыя, Егіпет. Усе гэта пакет матэрыяльнага забясьпячэньня немалай часткі беларусаў. Пра такія рэчы не тое што просты селянін-тутэшы марыць не мог, але і беларускі шляхціч, а нават і князь літоўскі.
І як гэта паўплывала на сьвядомасьць? Ці (умоўна заможныя) беларусы пачалі размаўляць па-беларуску? Ці можа йх дабрабыту недастаткова, патрэбна кожнаму па міл’ёну? Не, як мы бачым быцьце не заўседы акрэсьлівае сьвядомасьць. Беларускае грамадства было і да 2020 года больш заможным, чым малдоўскае, армянскае, кыргізскае, ці казахскае, але гэта не матывавала яго расчыняць сьвядомасьць на нацыянальнае. Навошта, бо ж і так добра.
Асабліва тыя палітыкі, хто ставяць на першае мейсца "дабрабыт", а потым нацыянальнае не зьбяднелыя людзі, даволі пасьпяховыя і заможныя, але ж яны ўпарта выракаюцца свайго нацыянальнага і трымаюцца чужога нацыяналізму - расейскага.

Па-трэцьце, у кантэксьце беларускага пытаньня трансфармацыя самасьвядомасьці з’яўляецца базавай велічынёй. Бо гэта ўплывае не толькі на разуменьне велічы ўласнай цывілізацыі, але і палітычную сьвядомасьць. Бо мова ўжо закладае палітычныя коды, велікая Россія, велікая русская література, культурная сіла і власть, господа.

Фактычна адбудаваньне дэмакратыі ў краіне патрабуе столькі ж высілкаў, моцы, колькі і адбудаваньне нацыянальнага. Расейская мова падсьвядома, заўседы будзе цягнуць да імперыі і аўтарытарызму. Бо як і мова, дэмакратыя патрабуе перш за ўсе зьмены ўласнага мысьленьня.

Цяжкое параненьне і сьмерць польскага вайскоўца ад рук "мігрантаў", якія атакуюць польскую мяжу зь Беларусі - абвастрыць сітуацыю і ўзмоцніць канфрантацыю.
Хаця Лукашэнка сам стаўся зброяй у руках Пуціна гэта не ратуе яго ад адказнасьці.
Расейская палітыка пашырэньня прасторы хаоса цалкам спрацавала. Зараз польскае грамадства будзе проста патрабаваць завастрэньня палітыкі ў дачыненьні да Беларусі. Не выключаю, што гэта можа адбіцца і на беларускай дыяспары ў Польшчы ў тым ліку на бытавым узроўні.

Лукашэнка яшчэ можа выправіць сітуацыю і нават палепшыць уласнае палажэньне, калі ўлады арыштуюць і выдадуць "эмігранта-забойцу", як гэтага патрабуе польскае МЗС.

Лукашэнка можа правесьці пільныя кансультацыі Менск-Варшава, па лініі МЗС і ўрэшце прыбраць "мігрантаў".

Але нешта мне падказвае, што нічога падобнага не здарыцца і эмігрант даўно зьнік.

РЭЖЫМ Лукашэнкі накіраваны на агрэсію. Масква наўпрост зацікаўлена ў тым, каб пасіўнае супрацьстаяньне перайшло ў актыўную фазу.

Калі так, то новы польскі ўрад будзе проста вымушаны прадэманстраваць сілу, бо інакш распішыцца ў сваей неэфектыўнасьці, што можа спрычыніцца да палітычнага крызісу. Што гэта азначае? Выкарыстаньне зброі, жорсткія адказы польскіх памежнікаў на правакацыі лукашэнкаўскіх. Што яшчэ больш павялічыць рызыкі праліцьця крыві.

Урэшце рэшт спыненьне памежнага руху, транзіту і татальная ізаляцыя Беларусі.

Нацыянвльны дух і матэрыя

Дыскусія, датычная супярэчнасьці нацыянальнага духу і матэрыі працягвае быць актуальнай. Нават нацыянальна арыентаваныя чытачы ўпэўненыя ў тым, што тыя палітычныя сілы, якія ў Беларусі будуць ў першаю чаргу ставіць Адраджэньне, а потым матэрыяльны дабрабыт, то яны прайграюць.
Гэта складанае і супярэчлівае пытаньне. Хаця. Што такое нацыянальнае Адраджэньне?

У сукупнасьці яно азначае:
1. Вяртаньне поўніцы нацыянальнага суверэнітэту (выхаду з усіх дамоваў з Расеяй і аднаўленьне мяжы на Усходзе);
2. Дэсаветызацыю і дэрусіфікацыю;
3. Люстрацыю і пакараньне ўсіх тых, хто спрычыніўся да палітычнага гвалту з 1995 па 202...
4. Вяртаньне нацыянальных і дзяржаўных сымбаляў;
5. Вяртаньне беларускай мове рэальнага статусу дзяржаўнай мовы, што між іншым азначае (нават па лукашэнкаўскай) канстытуцыі адукацыю і справаводства на беларускай мове. Гэта азначае, што любы дзяржслужачы, настаўнік, палітык, дырэктар школы, ці шпіталю павінен валодаць беларускай мовай на такім самым узроўні, як расейскай. Нават дзяржаўнае двумоў’е, зафіксаванае ў "канстытуцыях" не вызваляе грамадзянаў Беларусі ад абавязку ВЕДАЦЬ беларускую мову і валодаць ею! На жаль, двумоў’е выкарыстоўваецца як права не ведаць роднай мовы.

З гэтага, ад чаго на этапе сістэмнага адраджэьня і дмакратызацыі мы павінны адмовіцца, каб насельніцтва Беларусі дэмакратызацыю падтрымала.
Закладаем, што рэформы (эканамічныя і палітычныя) могуць прывесьці да пагаршэньня сітуацыі (банкроцтваў прадпрыемстваў, безпрацоў’я, інфляцыі), паніжэньня ўзроўню дабрабыту. Асабліва, калі прыдзецца разарваць адносіны з Расеяй.
Што атрымоўваецца?

1. Нельга ставіць пытаньне разрыву з Расеяй? Захаваем зь ею эканамічны=стратэгічны саюз? Бо як жа мы рэфармуем гаспадарку без расейскіх крэдытаў;

2. Пачакаем з вяртаньнем нацыянальнай сымболікі? Бо гэта не будзе прыярытэтам, трэба спачатку стабілізаваць краіну;

3. Люстрацыя? Да вы што? У перыяд крызісу і нестабільнасьці? Патрэбны ж будуць сілавікі каб краіна не апынулася ў хаосе, калі пачнецца люстрацыя, то гэта выклічыць незадаволенасьць у сілавікоў, яны пачнуць сабатаваць загады сістэмы, асабліва калі яшчэ прымусіць іх хадзіць пад новымі сымбалямі. Варта пачакаць?

4. Канстытуцыя? Ну і куды ж там дэмакратычныя зьмены, новыя выбары? Небясьпечна. Асабліва, калі абмежаваць паўнамоцніцтвы прэзідэнта. Адкуль мы ведаем, што народ гатовы да дэмакратыі і свабоды. Дай яму гэта і мы апынемся ў 90-х? Так што моцная цэнтральная ўлада будзе патрэбна на пераходным этапе.

5. А пра мову? А пра мову я ўжо і не кажу.

І вось пытаньне, калі вымераць нацыянальны і палітычны дух матэрыяльнымі каштоўнасьцямі, то ўмоўна які павінен быць сярэдні заробак беларуса, (ці колькі лядовен і тэлевізараў) павінен мець беларус каб стаць дэмакратам і размаўляць па-беларуску?

А з іншага боку, калі гэты дабрабыт запэўнівае расейска-арыентаваны аўтарытарызм, то навошта насельніцтву ўвогуле нешта мяняць, дзеля таго каб на чарговых "дэмакратычных" выбарах выбраць новы расейска-арыентаваны аўтарытарызм?

Я думаю, што дух не магчыма вымерыць лядоўнямі, ці машынамі. Нацыянальны Дух, можа адрадзіцца толькі ў свабодзе, а свабода ў Нацыянальным Духу.

У сваю.чаргу, я мяркую, што сітуацыя ў перыяд постлукашызму будзе альбо значна горшай, чым ў 90-я, альбо значна лепш. Беларусь і беларусы больш за 30 год функцыянавалі ў сістэме кодаў дзяржаўнай незалежнасьці, але да канца не асэнсавалі яе каштоўнасьці. Пераход жа новага гістарычнага этапу можа адбывацца хутчэй і прасьцей. Тое, што варта рабіць зараз - гэта кансалідаваць, разьвіваць узбагачаць нацыянальнае мысьленьне.