بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم

✨ برای انسان گرد آمده‌ایم، انسانی که ادیان برای او آمده‌اند،
ادیانی که یکی بوده‌اند و هرکدام ظهور دیگری را بشارت می‌داده است و یکدیگر را تصدیق می‌کرده‌اند.
خداوند، به‌واسطۀ این ادیان، مردم را از تاریکی‌ها به سوی نور بیرون کشید و آنان را از اختلافاتِ ویرانگر نجات داد و پیمودن راه صلح و مسالمت آموخت.

✨ ادیان یکی بودند، زیرا در خدمتِ هدفی واحد بودند:
دعوت به سوی خدا و خدمتِ انسان.
و این دو نمودهای حقیقتی یگانه‌اند.
و آن گاه که ادیان در پی خدمت به خویشتن برآمدند، میانشان اختلاف بروز کرد.
توجه هر دینی به خود آن‌قدر شد که تقریباً به فراموشی هدفِ اصلی انجامید.
اختلافات شدت گرفت و رنج‌های انسان فزونی یافت.

✨ ادیان یکی بودند و هدفی مشترک را پی می‌گرفتند:
جنگیدن در برابر خدایان زمینی و طاغوت‌ها و یاری مستضعفان و رنج‌دیدگان.
و این دو نیز نمودهای حقیقتی یگانه‌اند.
و چون ادیان پیروز شدند و همراه با آن‌ها مستضعفان نیز پیروز شدند، طاغوت‌ها چهره عوض کردند و برای دستیابی به غنایم پیشی گرفتند و در پی حکم راندن به نام ادیان برآمدند و سلاح دین را به دست گرفتند
، و این‌گونه بود که رنج و محنت مظلومان مضاعف گشت و ادیان دچار مصیبت و اختلاف شدند. هیچ نزاعی نیست مگر برای منافع سودجویان.

✨ ادیان یکی بودند، زیرا نقطۀ آغاز همۀ آن‌ها، یعنی خدا، یکی است؛ و هدف آن‌ها، یعنی انسان، یکی است؛ و بستر تحولات آن‌ها، یعنی جهان هستی، یکی است؛
و چون هدف را فراموش کردیم و از خدمت انسان دور شدیم، خدا هم ما را به حال خود گذاشت و از ما دور شد و ما به راه‌های گوناگون رفتیم و به پاره‌های مختلف بدل گشتیم و جهان یکتا را تقسیم کردیم و در پی خدمت به منافع خاص خود برآمدیم و معبودهای دیگر، غیر خدا، را برگزیدیم و انسان را به نابودی کشاندیم.

💞 اکنون به راه درست و به انسانِ رنجدیده بازمی‌گردیم تا از عذابِ الهى نجات یابیم.
براى خدمت به انسانِ مستضعفِ تباه شدۀ از هم گسیخته گردِ هم می‌آییم، تا در همه‌چیز و در راه خدا یکى شویم و ادیان یکى باشند.
قرآن کریم مى‏ فرماید: «لِکُلٍّ جَعَلْنَا مِنکُمْ شِرْعَۀ وَمِنْهَاجًا وَلَوْ شَاء اللّهُ لَجَعَلَکُمْ أُمَّۀ وَاحِدَۀ وَلَکِن لِّیَبْلُوَکُمْ فِی مَآ آتَاکُم فَاسْتَبِقُوا الخَیْرَاتِ إِلَى الله مَرْجِعُکُمْ.»

امام موسی صدر....

We praise and thank you, Lord and God of Abraham and Ismail, God of Moses, Jesus, and Muhammad, Lord of the downtrodden[۱] and God of all creation. Praise be to God, who secures and provides support to the downtrodden, frees the just, elevates the humble and humbles the arrogant; who brings down a monarch and delivers his replacement; destroys the tyrant and castigates the oppressor; helps fugitives, and punishes the despot[۲]. Praise be to God, who hears the cry of the desperate.

We praise you, our Lord, and stand before you seeking your care. We congregate under your guidance, our hearts united in your love and your mercy. We meet here in your midst in one of your houses of worship, during period of fasting for your sake, our hearts yearning for you, our minds deriving light and guidance from you, and, on your invitation, we walk side by side in the service of your creation, to meet around a just testament[۳], for the happiness of human beings, who are your representatives. Our destination is your door, and we turn in prayer towards your mihrab[۴].

We have come together for the sake of mankind[۵], for whose sake religions, one original religion, are revealed, to bring good tidings and bear witness to God delivering humankind from darkness into light, rescuing people from their many weighty, divisive differences and teaching them the right conduct for the sake of peace.

Religions were once one, and they served one objective: to call people to God and to serve humankind. For religions are the expression of the one truth. They quarrelled when they came to serve themselves, when their self-interest grew so that they lost sight of their objective. Conflicts intensified and differences multiplied, increasing the plight and suffering of humankind.

Religions, when they were one, worked to fulfil the one objective of battling worldly gods and tyrants while providing help to the vulnerable and the oppressed, two aspects of the one truth. When religions triumphed, and the oppressed triumphed with them, tyrants were quick to don the mantle of religion and use it to reap rewards, for they had learnt to rule and to brandish a sword in the name of religion. This exacerbated the ordeal of the oppressed and the predicament of religions, and gave rise to all manner of differences between them. Wherever a dispute is found, there too are found exploiters. Where differences appeared between religions, it was because of their exploiters’ vested interests.

Religions were originally all one, in the beginning, which is God, who is one. The objective, which is the human, is one; and the path, which is this, our universe, is one. When we lost sight of the objective and abandoned our service of the human, God neglected us, and He took distance from us. We found ourselves fragmented into small parts, sects, and groups, and as punishment He cast us into the ways of harm and misery, so that we fight among ourselves and throw our universe into disarray, serve narrow interests, worship gods inferior to the one God, and tear the human asunder.

And now we return to the path; we return to the human; so that God will return to us; we must turn again to human suffering and save ourselves from the wrath of God. We must again seek the human − which was destroyed, torn apart − so that we come together and embrace the whole, and thereby meet God, so that all the religions shall again be one.

“We have ordained a law and assigned a path. Had God pleased, He could have made of you one community; but it is His wish to prove you by that which he bestowed upon you. Vie with each other in good works, for to God shall you all return and He will resolve your differences for you.”[۶]

نحمدک اللهم ونشکرک، ربّنا، إله إبراهیم وإسماعیل، إله موسى وعیسى ومحمد، رب المستضعفین وإله الخلق أجمعین.

الحمد لله الذی یؤمّن الخائفین، وینجّی الصالحین، ویرفع المستضعفین، ویضع المستکبرین، ویهلک ملوکًا ویستخلف آخرین. والحمد لله قاصم الجبارین، مبیر الظالمین، مدرک الهاربین، نکال الطاغین[۱]، صریخ المستصرخین
.
نحمدک اللهم ربنا على أن وفقتنا بعنایتک، وجمعتنا بهدایتک، ووحَّدت قلوبنا بمحبتک ورحمتک. وها نحن نجتمع بین یدیک فی بیت من بیوتک، وفی أوقات الصیام من أجلک.

قلوبنا تهفو إلیک، وعقولنا تستمد النور والهدایه منک، معتبرین أنک دعوتنا إلى أن نسیر جنبًا إلى جنب فی خدمه خلقک، وأن نلتقی على کلمهٍ سواء لأجل سعاده خلیفتک. فإلى بابک اتجهنا، وفی محرابک صلینا.

اجتمعنا من أجل الإنسان الذی کانت من أجله الأدیان، وکانت واحده آنذاک، یبشّر بعضها ببعض، ویصدّق أحدها الآخر، فأخرج الله الناس بها من الظلمات إلى النور بعد أن أنقذهم بها من الخلافات الکثیره الساحقه والمفرِّقه، وعلّمهم السلوک فی سبیل السلام.

کانت الأدیان واحده حیث کانت فی خدمه الهدف الواحد دعوه إلى الله وخدمه للإنسان، وهما وجهان لحقیقه واحده. ثم اختلفت عندما اتجهت إلى خدمه نفسها أیضًا، ثم تعاظم اهتمامها بنفسها حتى کادت أن تنسى الغایه، فتعاظم الخلاف واشتد فازدادت محنه الإنسان وآلامه.

کانت الأدیان واحده تهدف إلى غایه واحده، حرب على آلهه الأرض والطغاه، ونصره للمستضعفین والمضطهدین، وهما أیضًا وجهان لحقیقه واحده.

ولما انتصرت الأدیان وانتصر معها المستضعفون وجدوا أن الطغاه غیّروا اللبوس وسبقوهم إلى المکاسب، وأنهم بدأوا یحکمون باسم الأدیان ویحملون سیفها؛ فکانت المحنه المتعاظمه للمضطهدین، وکانت محنه الأدیان والخلافات فیما بینها، ولا خلاف إلا فی مصالح المستغلین.

کانت الأدیان واحده، لأن البدء الذی هو الله واحد، والهدف الذی هو الإنسان واحد، والمسیر الذی هو هذا الکون واحد.

وعندما نسینا الهدف وابتعدنا عن خدمه الإنسان، نسینا الله وابتعد عنّا، فأصبحنا فرقًا وطرائق قددًا، وأُلقی بأسنا بیننا، فاختلفنا، ووزّعنا الکون الواحد، وخدمنا المصالح الخاصه، وعبدنا آلهه من دون الله، وسحقنا الإنسان فتمزق.

والآن نعود إلى الطریق، نعود إلى الإنسان لیعود الله إلینا؛ نعود إلى الإنسان المعذَّب لکی ننجو من عذاب الله. نلتقی على الإنسان المستضعف المسحوق والممزق لکی نلتقی فی کل شیء، ولکی نلتقی فی الله فتکون الأدیان واحده.

و﴿لکل جعلنا منکم شرعه ومنهاجا ولو شاء الله لجعلکم امه واحده ولکن لیبلوکم فی ما اتاکم فاستبقوا الخیرات الى الله مرجعکم﴾ [المائده، ۴۸].

يلخص الكاريكاتير اللحظه ببساطه ويختصر ألاف المقالات ليضع أمامك مشهد يتحدث بإسهاب دون كلمات ↯..(كــمــال شــرف)

@cksharf