گربه‌ی خجالتی از دوربین 🥺

we made it through another day 💛

آهنگ رو خودم ضبط کردم. با لایرا و سارا داشتیم بهش گوش می‌دادیم درحالی که هوا کم کم رو به تاریکی می‌رفت. فضای پارک جادویی شده بود. اون لحظه با خودم فکر کردم چقدر خوب میشه اگر هروقت اراده کنی، موسیقی موردعلاقه‌ات از تمام نقاط شهر بلند شنیده بشه. نمی‌دونم خلاصه. خوشحالم ضبطش کردم حتی با اینکه صدای آهنگ کاملا واضح نیست و پچ پچ مردم هم شنیده میشه. همیشه صداهایی که ضبط می‌کنم، انگار داستانی فراتر رو در خودشون دارن مثل احساسی که در لحظه داشتی، جزئیات اتفاق‌هایی که رخ داده و خاطره‌های بامزه‌ی پشتش. دقیقا مثل همین ویدیوهای کوچولویی که بی‌کیفیت و لرزونن، اما پُر از خاطره و اتفاق‌های قشنگن.

hameraroll | musician

تنها آهنگی که نسخه‌ی شش صبح شنبه‌ی من رو می‌فهمه 🌺

اون روز که لایرا رو دیدم، حنانه قبلش پیشش بود و می‌خواست بره اما من گفتم بمونه. حنانه خیلی خیلی گوگولی و ناز و بامزه و خوشگله (واقعا دافه) و یه پیرهن گربه‌ای پوشیده بود که نازترش کرده بود. حنانه از تمام دنیا عکس می‌گرفت و از منم عکس‌های لطیفی برداشته. امروز که این نقاشی از خودش و من و لایرا رو کشیده بود و مدت‌ها به بانمکیش لبخند زدم حس کردم چقدر خوبه آدم نقاشی بلد باشه. کاش منم بلد بودم احساساتم رو نقاشی کنم.

الان نمی‌دونم حنانه‌ای باشم که از خجالت داره آب میشه توی زمین یا حنانه‌ای که از ذوق داره می‌پره بالا پایین.

همزمان از ذوق زیاد، آب میشم توی زمین. 🥹

تیلور سوییفت راست میگه، ما همیشه خودمون رو با خیال‌پردازی‌های احمقانه و باغ‌های مخفی ذهنمون گول می‌زنیم و فکر می‌کنیم زندگی خیلی زیباتر می‌شد اگر در آن‌ قرن‌های باشکوه زندگی می‌کردیم در حالی که باز هم قرار بود از اونجا متنفر باشیم و گذشته همیشه سخت‌تر از الان بوده و هست و فرقی نداره تو تا چه حد خیال‌پردازی می‌کنی وقتی قرار نیست همه چیز اون‌طوری که می‌خوای پیش بره و قسمت دردناکش این هست که تو باز هم به رویا‌پردازی در موردش ادامه میدی.

«تو خبر دروغینی بودی که سرخط معتبرترین خبرگزاری‌ها شد.»

چند سال پیش خیلی بدون برنامه مجبور شدیم ساکن یه خونه‌‌ای بشیم. هزار و یک مشکل داشت ولی اصلی‌ترین مشکلش این بود که "خونه" نبود. در و دیوارها هرروز یه سیلی محکم بهم می‌زدن که "ببین! خونه قرار نیست از آجر و سیمان باشه!" ولی سخت بود قبول کردنش. همون روز اول توی دفترم نوشتم: "اون روزی که ما از اینجا بریم، میرم کل شهر رو شیرینی میدم." کتاب‌هام، وسایل‌هام، تختم و لباس‌هام رو زندانی کرده بودم. جایی ساکن شده بودن که برای اون‌ها نبود. حتی دست کلید خونه هم احساس تنفر بهم می‌داد. ترجیح می‌دادم پشت در تا همیشه بمونم ولی یه نسخه ازش رو توی کیفم نداشته باشم. فکر احمقانه‌ای بود چون چندین‌بار به همین دلیل پشت در موندم و یخ زدم چون حاضر نبودم با خودم کلید ببرم ولی همزمان مطمئنم چیزی نمی‌تونست احساس تنفرم رو در اون لحظه کمتر کنه چون وقتی می‌فهمی قرار نیست اون آپارتمان کوچولوی وسط کوچه که درهاش سفیدن و توی حیاطش گل‌های خوشگل داره بهت احساس خونه بده، بیرون انداختن این معنی از ذهنت سخته اون هم وقتی لحظه به لحظه دنبالشی؛ معنای خونه. نه دیوارهاش کجن، نه زمینش. بدون در و سقف هم نیست. یه خونه است. یه خونه‌ی معمولی مثل هزاران خونه‌ی دیگه اما وقتی بعد از یه روز خسته‌کننده پاهات رو داخل واحد می‌ذاری، خستگی‌ات در نمیره. خستگی توی وجودت لونه میکنه و درنهایت یه غده سرطانی میشه چون تمام عمر فکر می‌کردی خونه به آجرهاشه ولی واقعا اینجوری نبوده. دیگه اونجا زندگی نمی‌کنیم ولی بعد از اونجا هم احساس خونه رو پیدا نکردم. به خودم میگم شاید خونه توی آدم‌ها باشه، توی دفتر موردعلاقه‌ات، کافه‌ای که آخر هفته‌ها بهش سر می‌زنی، کتابی که هفته پیش خریدی یا مامانت ولی خب، باز ته دلم یه خونه می‌خواد. با در و دیوار، سقف، درست شده از آجر و سیمان با حیاطی که گل‌های قشنگ داره ولی این دفعه خستگی‌ام رو توی وجودم نگه نمی‌داره.

If you want to stop your incoming mental breakdown, watch Red, White & Royal Blue. It will work because gay couple movies are نجات‌دهنده. 🫶🏻

صبح بخیر. این چهارشنبه تموم بشه، بهتون شیرینی میدم. 🍰

اصلاح می‌کنم. هروقت امسال تموم شد شیرینی میدم.

If you're running from something, run towards me, I know a place we can hide: my mind. I'll keep you safe as long as you stay there.

I desperately hope for lorde's 'pure heroine' and 'melodrama' vibes this summer please please please. Just wanna be someone's quiet afternoon crush or violent overnight rush😭

I like your channel, it's ruining my life