‌🔴 #علیرضا_بباز ... #اسراییلی_برده ...

⤵1⃣ قسمت اول :

❓❓یادتان هست چند ورزشکار ما بخاطر عدم رقابت با حریف اسراییلی مجبور به باخت شده است ؟

ورزش و مسابقه در میادین مهم ورزشی کار یک روز و دو روز نیست . ورزشکاری که مجوز ورود به یک میدان مهم ورزشی را میگیرد در واقع پشت سر این مجوز یک عمر تلاش و کوشش و هزینه و آسیبهای مختلف و انواع اقسام مشکلات و سختی ها نشسته است .
در عین حال غرور و شهرت و نامجویی یک انسان جویای افتخار و شهرت و نام و موفقیت که بعنوان هدفی متعالی و ارزشمند هست، وجود دارد .

وقتی ورزشکاری را مجبور می کنند بخاطر هدفی که سیاسی است، و هیچ ربطی به ورزش ندارد، و اصلا در چارجوب برنامه کار و زندگی و اهداف شخصی و جمعی و گروهی و حرفه ایی نیست، باید یکدفعه خط بطلان بر همه آرزوها و آمال و اندیشه ها و برنامه های شخصی و خانوادگی و حتی به آرزوهای فامیل و همشهری ها و حتی امیدهای جوانان یک کشور کشیده می شود و همه آنچه جمعی آرزومند و فردی تلاشگر، یک عمر برایش منتطر بودند، قربانی شود برای موضوعی که هیچ ارتباطی به آنها ندارد .

در نوع خود این چنین درخواستی از یک شخص و اجبار فرد به پذیرش چنین خواسته ایی، در سطح جنایت و ترور شخصیت و روح و روان فرد هست .

اجبار به باختن یک ورزشکار در یک میدان مهم ورزشی را با هیچ جایزه و تشویق و معوضی نمی شود جبران کرد . درک چنین امری تنها زمانی ممکن هست که خود را جای آن شخص گذاشت و متوجه شد چه حال و احساسی به شخص دست می دهد .

حال شخصی که با دستور مربی و مقامات کشوری و بخاطر عدم مسابقه با حریف اسراییلی مجبور می شود به حریف قبلی ببازد، یا به هر بهانه ایی وارد مسابقه نشود، قطعا ضربه روحی جبران ناپذیری تحمل می کند. زشتتر اینکه آن را به یک موضوع تبلیغاتی تبدیل کرده و شخص را وادار کنند که بگویند خودش با افتخار نخواسته در مسابقه مقابل حریف اسرائیلی قرار گیرد .
بیان چنین مطلبی اساسا و قطعا خلاف واقعیت ذهنی فرد هست. چرا که میدانیم اگر در شرایط زمانی و مکانی دیگری همان ورزشکار وارد مسابقه میشد، قطعا مسابقه را انجام میداد و نتیجه را میگرفت. مانند ورزشکاران همه کشورهای دیگر .
در عین حال، از سالها قبل که فرد و تیم برنامه ریزی میکرد برای مسابقه، میدانست که اسراییل هم در آن مسابقات خواهد بود، و مانند همه کشورها، احتمال رو در رویی وجود دازد . اگر چنین قصدی از قبل وجود داشت، فرد اصلا برای آن رشته ورزشی زحمت نمی کشید و برایش تلاش نمی کرد که تا آنجا برسد و مجبور به باخت شود .
پس چنین خواسته ایی نمی تواند قابل پذیرش و درست باشد .

حال قطعا این ابراز رضایت از باخت هم یک اجبار برای ریاکاری است .

یعنی فرد هم مجبور می شود برخلاف میل اش از مسابقه کناره گیری کند تا اسرائیلی برنده شود و و او ببازد و هم برخلاف واقعیت ذهنی و فکری و احساس درونی اش، مجبور است به جامعه دروغ گفته و در عین آگاهی به واقعیت احساسش دروغ گفته و دنیا را فریب دهد و این در نوع خود ترویج دروغ و ریاکاری است .

اگر چنین شخصی را به حال خود رها کنند به موجودی ضد اجتماعی و کینه توز نسبت به جامعه می شود که همه ارزوهایش را بخاطر موضوعی بی ربط از دست او گرفته اند و اینکامکان هج هست که جایی از ماجرا افشاگری بکند. لذا نباید او را بحال خود رها کرد بهترین کار این است که به او بذل و بخشش بکنند. چه بخواهند مبالعی بعنوان پاداش بدهند و چه بخواهند شغل و مقامی به او بدهند، قطعا هرآنچه داده شود را هم ارز ندانسته و همواره خود را طلبکار خواهد دانست و هرموقعیتی که قرار گیرد با احساس انتقام گیری و جبران حقی که معادل مالی و شغلی ندارد، به عنصری فاسد تبدیل خواهد شد .

در واقع بررسی دقیق اثرات این عمل به حدی گسترده است که روانشناسان و جامعه شناسان و مدیران باید از ابعاد مختلف بشکل دقیق آن را پژوهش کرده و نتایح ان را تحقیق کنند . اما قطعا :

#هر_باخت_اینچنینی_فاجعه_است .

ادامه قسمت دوم 👇👇