#داستان_شب 🌙
🌸🍃 #خاطرات_یک_معلم
در سال‌های گذشته و
دور در روستایی معلم
بودم یک روز بازرسانی جهت سر
کشی به مدرسه آمدند و بعد از
سوال و جواب از دانش آموزان
آنهایی که خوب جواب دادند
جوایزی را به آنها هدیه کردند
که هر کدام دو عدد مداد سیاه
بود ساعت آخر آنهایی که جایزه
گرفته بودند با ذوق و خوشحالی
به خانه رفتند معمولا بچه هایی که جایزه می گرفتند با خوشحالی به خانواده هایشان نشان می دادند بعد از مدت کوتاهی یکی از همان دانش آموزان با گریه به مدرسه برگشت و مدادها را در دستش گرفته بود با هق هق گریه و ترسان و لرزان گفت : آقا من قلمها را نمی خواهم آن زمان به مداد قلم هم می گفتند گفتم چرا ؟ گفت قلمها را با خوشحالی به خانه بردم پدرم ناراحت شد و دو سیلی پشت گردنم زد و گفت : این چه جایزه ای است فکر کردم دو تومانی جایزه گرفته ای تو رفتی "چوگاوَن " برایم آورده ا ی آن زمان دو تومانیها هم اسکناس کاغذی بودند لازم به ذکر است دو تومانی (نه دو هزار تومانی )در حالی که گریه دانش آموز و اشکهایش مرا متاثر کرده بود به این فکر کردم که در ذهن عوام پول با ارزش تر از قلم است۰ و شاید هم آن پدر درست فکر می کرد و شاید هم آن پدرها ارزش قلم را نمیدانستند۰ دلم برای بچه سوخت گفتم اشکالی ندارد به پدر سلام برسان و بگو دو تومانی برایت جایزه می گیرم، یک دفعه گریه بچه قطع شد و مدادها را به من داد و به طرف خانه دوید و رفت بعد از چند روز در کلاس از وی چند سئوال درسی پرسیدم
و به این بهانه یک اسکناس دو تومانی به عنوان جایزه به وی دادم و خوشحالی عجیبی در چهره اش دیدم و با خود گفتم
خدایا این بچه هم ارزش پول را
بیشتر از قلم می داند ۰ و بعدا آن
دانش آموز بزرگ شد و ادامه تحصیل داد وبه مسندی رسید ۰
و هیچوقت ان جریان را ندانست
که آن دو تومان را به خاطر خوشحالی اش معلم از جیب خود بخشیده است معلم چون شمع می سوزد و می سازد و بر کسی منت نمی گزارد وبعد از آن همه سال از خودم می پرسم آیا آن پدر درست می گفت :
آیاعلم بهتر است یا ثروت.....
(چوگاون:چوبیست به اندازه حدود یک وجب که بوسیله رسن یا ریسمانی برای شخم زدن و... به گردن گاوها می بندند.)
@TITR_GHARB
🌸🍃 #خاطرات_یک_معلم
در سال‌های گذشته و
دور در روستایی معلم
بودم یک روز بازرسانی جهت سر
کشی به مدرسه آمدند و بعد از
سوال و جواب از دانش آموزان
آنهایی که خوب جواب دادند
جوایزی را به آنها هدیه کردند
که هر کدام دو عدد مداد سیاه
بود ساعت آخر آنهایی که جایزه
گرفته بودند با ذوق و خوشحالی
به خانه رفتند معمولا بچه هایی که جایزه می گرفتند با خوشحالی به خانواده هایشان نشان می دادند بعد از مدت کوتاهی یکی از همان دانش آموزان با گریه به مدرسه برگشت و مدادها را در دستش گرفته بود با هق هق گریه و ترسان و لرزان گفت : آقا من قلمها را نمی خواهم آن زمان به مداد قلم هم می گفتند گفتم چرا ؟ گفت قلمها را با خوشحالی به خانه بردم پدرم ناراحت شد و دو سیلی پشت گردنم زد و گفت : این چه جایزه ای است فکر کردم دو تومانی جایزه گرفته ای تو رفتی "چوگاوَن " برایم آورده ا ی آن زمان دو تومانیها هم اسکناس کاغذی بودند لازم به ذکر است دو تومانی (نه دو هزار تومانی )در حالی که گریه دانش آموز و اشکهایش مرا متاثر کرده بود به این فکر کردم که در ذهن عوام پول با ارزش تر از قلم است۰ و شاید هم آن پدر درست فکر می کرد و شاید هم آن پدرها ارزش قلم را نمیدانستند۰ دلم برای بچه سوخت گفتم اشکالی ندارد به پدر سلام برسان و بگو دو تومانی برایت جایزه می گیرم، یک دفعه گریه بچه قطع شد و مدادها را به من داد و به طرف خانه دوید و رفت بعد از چند روز در کلاس از وی چند سئوال درسی پرسیدم
و به این بهانه یک اسکناس دو تومانی به عنوان جایزه به وی دادم و خوشحالی عجیبی در چهره اش دیدم و با خود گفتم
خدایا این بچه هم ارزش پول را
بیشتر از قلم می داند ۰ و بعدا آن
دانش آموز بزرگ شد و ادامه تحصیل داد وبه مسندی رسید ۰
و هیچوقت ان جریان را ندانست
که آن دو تومان را به خاطر خوشحالی اش معلم از جیب خود بخشیده است معلم چون شمع می سوزد و می سازد و بر کسی منت نمی گزارد وبعد از آن همه سال از خودم می پرسم آیا آن پدر درست می گفت :
آیاعلم بهتر است یا ثروت.....
(چوگاون:چوبیست به اندازه حدود یک وجب که بوسیله رسن یا ریسمانی برای شخم زدن و... به گردن گاوها می بندند.)
@TITR_GHARB