🎥 ویدئویی که برای شما می گذارم، بخشی از پیاده روی پرزیدنت اوباما در نزدیکی کاخ سفید است. او برای هواخوری به میان مردم می رود. مساله قابل توجه نوع برخورد مردم با اوست. به افرادی که روی صندلی ها نشسته اند دقت کنید. همین طور به ساندویچ فروش. منبع این ویدئو رسانه کاخ سفید است.
channel @theprincejan
channel @theprincejan
President Obama (@theprincejan).mp4
15.8 MB
پیاده روی پرزیدنت اوباما در میان مردم
Channel @theprincejan
Channel @theprincejan
🎼 گروه چهارراه، در سال 2013 تشکیل شد، دو اثر ساخت و از هم پاشید. یکی از آن دو اثر با عنوان "داری می روی" در ان زمان کاری بسیار محبوب شد. امیدوارم از شنیدن اش لذت ببرید.
خانم Ivet Lolham، دختر-خانم ایرانی آمریکایی که مورد دشنام نژادپرستانه در کالیفرنیا قرار گرفته است. او در قطار به خاطر فارسی و آشوری حرف زدن "تروریست خاورمیانه ای" خوانده شد.
Channel @theprincejan
Channel @theprincejan
توضیح عکس: داستان از این قرار است که دیروز خانم ایوت لولهام (Ivet Lolham)، در شهر سانفرانسیسکو، وقتی در یک وسیله نقلیه عمومی در حال صحبت کردن نیمه فارسی نیمه آشوری با پدرش بوده، یک خانم امریکایی ناگهان به خشم می آید و او را یک تروریست خاورمیانه ای خطاب می کند. او جلوی بقیه مسافران بلند بلند می گوید که ترامپ به زودی او و امثال او را از این کشور اخراج می کند.
آن دختر خانم که گوشی اش را روشن می کند تا از او ویدئو بگیرد دوباره می خواهد حرف های اش را تکرار کند. او نیز تکرارمی کند. دختر ایرانی به او می گوید که سیتی زن امریکا شده است اما آن زن باز او را یک تروریست خاورمیانه ای خطاب می کند و می گوید برای اش مهم نیست که از او فیلم گرفته می شود و ... این اتفاق و ویدئو در رسانه های امریکا مطرح شده است.
به نظر می آید موج نژادپرستی پنهان در لایه های زیرین بخشی از مردم آمریکا، با ورود ترامپ دارد به سطح خارجی رفتار آن ها می آید. این تنها یکی از ده ها موارد نژادپرستی است که تنها در کالیفرنیا نسبت به مهاجران و دوملیتی ها دیده شده است. این خانم ایرانی متولد تهران بوده اما به خاطر از اقلیت آشوری بودن اش، برای زندگی بهتر و آزادتر، سال ها پیش برای ادامه تحصیل به آمریکا آمده بود.
Channel @theprincejan
آن دختر خانم که گوشی اش را روشن می کند تا از او ویدئو بگیرد دوباره می خواهد حرف های اش را تکرار کند. او نیز تکرارمی کند. دختر ایرانی به او می گوید که سیتی زن امریکا شده است اما آن زن باز او را یک تروریست خاورمیانه ای خطاب می کند و می گوید برای اش مهم نیست که از او فیلم گرفته می شود و ... این اتفاق و ویدئو در رسانه های امریکا مطرح شده است.
به نظر می آید موج نژادپرستی پنهان در لایه های زیرین بخشی از مردم آمریکا، با ورود ترامپ دارد به سطح خارجی رفتار آن ها می آید. این تنها یکی از ده ها موارد نژادپرستی است که تنها در کالیفرنیا نسبت به مهاجران و دوملیتی ها دیده شده است. این خانم ایرانی متولد تهران بوده اما به خاطر از اقلیت آشوری بودن اش، برای زندگی بهتر و آزادتر، سال ها پیش برای ادامه تحصیل به آمریکا آمده بود.
Channel @theprincejan
جان اف کندی، رئیس جمهور سابق امریکا و ژاکلین کندی همسرش، در روز عروسی اطراف واشنگتن. تصویر مربوط به سال 1953 می باشد.
Channel @theprincejan
Channel @theprincejan
🎼 هومن اژدری، نوازنده گیتار و خواننده ایرانی، در سبک متفاوت خود می نوازد. دوست اش دارم. او داستان های اش را شاد تعریف می کند حتی اگر مربوط به بی وفایی ها باشد. امیدوارم از شنیدن این قطعه موسیقی او با عنوان "خیانت موجه" لذت ببرید.
🎩 فرهنگ - هر آدمی ژنومی دارد، این ژنوم تقریبا مثل ویندوز یا سیستم IOS، سیستم عامل بدن شما یا کدینگ بدن شماست. همه مشخصات شما از هر چیزی که فکرش را بکنید داخل این ژنوم ذخیره شده است. اگر بخواهم یک تصوری بدهم به شما، این ژنوم حاوی حدود 46 کتاب مختلف درباره شماست و این کتاب ها بعضی های شان 3000 صفحه مطلب دارند.
پس ببینید در ژنوم هریک از ما چقدر اطلاعات منحصر به فردی وجود دارد که دانشمندان هنوز نتوانستند به رازهای درون اش پی ببرند. حالا در هر سلول شما، یک Copy از این ژنوم منحصر به فرد هم هست.
آقای استیو جابز سال ها پیش برای گرفتن اطلاعاتی درباره چینش ژنوم اش 33 هزاردلار پرداخت کرد، آن را گرفت و قاب کرد در اتاق خواب اش. امروزه با پرداخت 33 دلار این کار در امریکا امکان پذیر است. حال اصلا چرا این ها را گفتم؟ می خواستم به منحصر به فرد بودن تان تاکید کنم.
از نظر من، هر آدمی که در این دنیا یک کارخارق العاده می کند، یا یک موفقیت عالی به دست می آورد، به زبان خیلی ساده با ژنوم رفتاری خودش را جلو رفته و آن را به دست آورده است. این طور نبوده که چنین افرادی ژنوم های رفتاری دیگران را برای خودشان کپی کنند تا موفق شوند.
اینشتین با ژنوم خودش چنین دانشمندی شدو نگفت برم ببینم تسلا چه کرده من همان راه را بروم. کلینت ایستوود با ژنوم خودش چنین کارگردان و هنرمند بزرگی شد. ننشست یک کارگردان درجه دوم کپی کار شود. مهم این بود، این ها هر کدام استعدادها و توانایی های خاصی که مطابق با ژنوم رفتاری شان بود را درست کشف کردند و براساس آن بعد از سال ها به این مرحله رسیدند.
شما مادامی که توانایی های Save شده در ژنوم تان را پیدا نکنید و براساس آن ها جلو نروید انسان پیشرو و موفقی نمی شوید. ممکن است یک کارمند یک شرکت بیمه باشید در شهری دور افتاده، اما در ژنوم شما توانایی تان یک ژنرال نظامی شدن باشد. مثل سردار قاسمی که همین طور شد. ممکن است یک کارمند ساده اداره پست باشید، اما زنوم تان را کشف کنید و بشوید انیشتن.
اگر تا آخر عمر آن را نفهمید، هیچ وقت از زندگی تان راضی به معنای واقعی نمی مانید. حتی ممکن است شما یک آرشیتکت باشید اما در ژنوم شما یک نویسنده برجسته شدن Save شده باش. شما نگاه کنید، محمدحسین شهریار، شاعر نامی ایرانی، پزشکی بود که در نهایت به سمت توانایی اش در ادبیات و شعر گفتن هجرت کرد. پزشک مشهوری نشد، اما کسی شد که روزی که فوت کرد را روز شعر و ادب و پارسی در ایران نامگذاری کردند. ...
این طبیعی است که بعضی ادم ها ژنوم توانایی های شان را بین 20 تا 30 سالگی پیدا می کنند، بعضی ها آن را بین 30 تا 40 سالگی کشف می کنند، برخی حتی بعد از 50 سالگی. مهم این است که بالاخره و قبل از مردن، پیدای اش کنید. مهم این است که اگر می بینید از زندگی یکنواخت تان لذت نمی برید به این فکر کنید صندوق ژنوم شما بسته مانده است! و متاسفانه، دقیق دست خودتان است. یعنی هنوز پیدای اش نکرده اید.
ژنوم توانایی های تان را پیدا کنید، خیلی قبل تر از این که داستان موفقیت های دیگران که با بزرگ نمایی و آب و تاب های احمقانه در رسانه ها مطرح می شود باعث شود احساس ناتوانی و افسردگی کنید از گاهی در جا زدن خود. شما Unique آفریده شده اید. , مطمئنا برای کار خاصی به دنیا آمده اید، این شوخی نیست، این یک حرف برای خوب کردن حال شما نیست، این دقیقا واقعیت زندگی همه ماست.
#فرهنگ
Channel @theprincejan
پس ببینید در ژنوم هریک از ما چقدر اطلاعات منحصر به فردی وجود دارد که دانشمندان هنوز نتوانستند به رازهای درون اش پی ببرند. حالا در هر سلول شما، یک Copy از این ژنوم منحصر به فرد هم هست.
آقای استیو جابز سال ها پیش برای گرفتن اطلاعاتی درباره چینش ژنوم اش 33 هزاردلار پرداخت کرد، آن را گرفت و قاب کرد در اتاق خواب اش. امروزه با پرداخت 33 دلار این کار در امریکا امکان پذیر است. حال اصلا چرا این ها را گفتم؟ می خواستم به منحصر به فرد بودن تان تاکید کنم.
از نظر من، هر آدمی که در این دنیا یک کارخارق العاده می کند، یا یک موفقیت عالی به دست می آورد، به زبان خیلی ساده با ژنوم رفتاری خودش را جلو رفته و آن را به دست آورده است. این طور نبوده که چنین افرادی ژنوم های رفتاری دیگران را برای خودشان کپی کنند تا موفق شوند.
اینشتین با ژنوم خودش چنین دانشمندی شدو نگفت برم ببینم تسلا چه کرده من همان راه را بروم. کلینت ایستوود با ژنوم خودش چنین کارگردان و هنرمند بزرگی شد. ننشست یک کارگردان درجه دوم کپی کار شود. مهم این بود، این ها هر کدام استعدادها و توانایی های خاصی که مطابق با ژنوم رفتاری شان بود را درست کشف کردند و براساس آن بعد از سال ها به این مرحله رسیدند.
شما مادامی که توانایی های Save شده در ژنوم تان را پیدا نکنید و براساس آن ها جلو نروید انسان پیشرو و موفقی نمی شوید. ممکن است یک کارمند یک شرکت بیمه باشید در شهری دور افتاده، اما در ژنوم شما توانایی تان یک ژنرال نظامی شدن باشد. مثل سردار قاسمی که همین طور شد. ممکن است یک کارمند ساده اداره پست باشید، اما زنوم تان را کشف کنید و بشوید انیشتن.
اگر تا آخر عمر آن را نفهمید، هیچ وقت از زندگی تان راضی به معنای واقعی نمی مانید. حتی ممکن است شما یک آرشیتکت باشید اما در ژنوم شما یک نویسنده برجسته شدن Save شده باش. شما نگاه کنید، محمدحسین شهریار، شاعر نامی ایرانی، پزشکی بود که در نهایت به سمت توانایی اش در ادبیات و شعر گفتن هجرت کرد. پزشک مشهوری نشد، اما کسی شد که روزی که فوت کرد را روز شعر و ادب و پارسی در ایران نامگذاری کردند. ...
این طبیعی است که بعضی ادم ها ژنوم توانایی های شان را بین 20 تا 30 سالگی پیدا می کنند، بعضی ها آن را بین 30 تا 40 سالگی کشف می کنند، برخی حتی بعد از 50 سالگی. مهم این است که بالاخره و قبل از مردن، پیدای اش کنید. مهم این است که اگر می بینید از زندگی یکنواخت تان لذت نمی برید به این فکر کنید صندوق ژنوم شما بسته مانده است! و متاسفانه، دقیق دست خودتان است. یعنی هنوز پیدای اش نکرده اید.
ژنوم توانایی های تان را پیدا کنید، خیلی قبل تر از این که داستان موفقیت های دیگران که با بزرگ نمایی و آب و تاب های احمقانه در رسانه ها مطرح می شود باعث شود احساس ناتوانی و افسردگی کنید از گاهی در جا زدن خود. شما Unique آفریده شده اید. , مطمئنا برای کار خاصی به دنیا آمده اید، این شوخی نیست، این یک حرف برای خوب کردن حال شما نیست، این دقیقا واقعیت زندگی همه ماست.
#فرهنگ
Channel @theprincejan
🎼 گروه Royksopp، یک گروه از بچه های نروژی هستند که موسیقی های شان خلسه آور است. البته نه همه شان، برخی های شان ضد خواب است.سبک کاری آن ها House Music است و خوب است با این سبک بیشتر آشنا بشوید اما شما در این جا یک موسیقی از نوع Downtempo می شنوید. یعنی ریتم در آن بسیار کوبنده است. آن ها یک بار هم کاندیدای جایزه معتبر گرمی شدند. امیدوارم از این موسیقی لذت ببرید و لطفا با هدفون گوش بسپرید.
آقای ترامپ اخیرا کتابی منتشر کرده درباره " ایده امریکای بزرگ" توسط انتشارات معتبر Simon & Schuster که درباره ایده های ریاست جمهوریش است. آنرا برای دانلود داخل ایران می گذارم.
Channel @theprincejan
Channel @theprincejan
🎼 هنرمندان عرب، در میان کارهای شان موسیقی هایی با تم هایی بسیار خوب دارند. در آهنگسازی و تنظیم نیز واقعا به جاهای خوبی رسیده اند. خاصه عرب هایی که در اروپا و امریکا به روز تر هستند. در هر حال، یک موسیقی زیبا با تم عربی برای تان می گذارم. متاسفانه نام نوازنده ها و پدیداورده اش را نمی دانم. همنوازی عود و پیانو و گیتار. حتما لذت خواهید برد. لطفا در جای آرام و خلوت گوش کنید.
🎥 دومین فیلم کوتاهی که برای تان می گذارم موضوع اش درباره لحظه های کوچک زندگی است که می شود از آن برای دوست داشتن استفاده کرد. لحظه هایی که حتی می تواند در یک ایستگاه مترو پیش بیاید. کارگردان امریکایی آن Matthew Freidell میخواهد به زندگی ماشینی بدون حس اعتراض کند. به زندگی که آدم ها برای هم غریبه شده اند و حتی به هم کمتر نگاه می کنند. نام فیلم هست Subway Love و امیدوارم از دیدن اش لذت ببرید.
🎩 تحصیل - در کلاس های دانشگاهی امریکا، البته در کالیفرنیا، میانگین سنی دانشجویان مقطع لیسانس 26 سال است. این در حالی است که می دانم میانگین سن دانشجویان مقطع لیسانس در استان تهران 20 سال است. با کمی اغماض، یعنی بطور متوسط یک ایرانی 6 سال زودتر از یک امریکایی سر کلاس های لیسانس می رود.
و اما، میانگین سن مقطع فوق لیسانس در کالیفرنیا حدود 36 سال است. در حالی که در تهران این عدد اگر آماری که دارم درست باشد، 26 سال است. یعنی باز با کمی اغماض ایرانی ها حدود 10 سال زودتر سر کلاس های فوق لیسانس می نشینند نسبت به امریکایی ها!
این که می بینید دلیل اش باهوش بودن یا تیز بودن ما نیست، اولین دلیل اش تفاوت فرهنگی است، دومین دلیل اش تحصیل "بدون فکر" و "هدف" و الابختکی برخی از ما ایرانی هاست. اما چرا؟
لیسانس یک تعریف مشخص دارد. یعنی کسی از دانشگاه با این مدرک فارغ التحصیل می شود، برای ورود به بازار کار تخصصی آماده است. نرم در آمریکا این است که بچه ها از حدود 18 سالگی شروع می کنند به کار کردند و حدود 21 تا 22 ساگی اگر خواستند به فکر تحصیل در مقطع لیسانس می افتند، یعنی بعد از سال ها کار کردن و دور بودن از خانواده حال به مرحله بعد که تحصیل کردن است وارد می شوند. آن تحصیل حقوق و احتمال کار آن ها را به میزان زیادی بالا می برد.
در ایران چند درصد لیسانس می گیرند برای این که واقعا وارد بازار کار حرفه ای شوند؟ کمتر از 50 درصد به نظرم. به این خاطر که در همین حدود افراد اصلا از رشته های شان راضی نیستند و علاقه ای به کار در آن زمینه ندارند!
یعنی نارضایتی از رشته خیلی شایع است در ایران و به طبع آدم خیلی هم دوست ندارد در ان زمینه شغل داشته باشد. این را آمار می گوید. سئوال این است پس چرا از همان 18 سالگی ادامه می دهند و فارغ التحصیل می شوند؟ چرا خود را خیلی های شان محکوم به ادامه می دانند؟ پاسخ اش احتمالا این است، فکر می کنند این هم یک مرحله از زندگی است که مثل دبیرستان رفتن باید بگذرانند.
البته این مشکل را حکومت و شرایط جامعه هم برای شان بوجود اورده. مثل خانواده ای که اصرار به دانشگاه رفتن شان دارد یا حکومتی که فکری برای روزهای بعد از فارغ التحصیلی این ها نکرده است. شما از یک آدم 18 ساله انتظار ندارید به بلوغ عقلی رسیده باشد. می دانید که تاثیر خانواده و جامعه روی او زیاد است و این در فشار دادن او به سمت دانشگاه بسیار موثر است. این نکته مهمی است.
فوق لیسانس نیز یک تعریف مشخص در جهان دارد. یعنی کسی که در رشته ای جدید یا رشته سابق اش می خواهد عمیق تر شود تا در آن دست به کار پژوهشی بزند یا در آینده مدرس دانشگاه شود. در هیچ کجای دنیا، کسی برای بازار کار، نمی رود فوق لیسانس بگیرد. مگر خود محل کارش این را از او بخواهد برای شغلی که تخصص عمیق تر بخواهد.
این مقطع برای تربیت محقق، یا لینک یک محقق به سمت دکترا و پست دکترا، برای مدرس دانشگاه شدن یا اندیشمند و دانشمند شدن طراحی شده است. فلسفه اش این است. حال بعضی ها در ایران فوق لیسانس می گیرند که کار تحقیقی نمی کنند هیچ، خانه می نشینند. یا فوق لیسانس می گیرند چون آن را بهتر از بیکار بودن می دانند. چون در امریکا تحصیل خیلی گران است، کسی برای گذران عمر یا انتخاب بین بد و بدتر تحصیل نمی کند.
و حال سئوال این است که اگر ما قصد واقعی مان از فوق لیسانس گرفتن کار تحقیقی کردن است، چرا اکثریت مان بعد از این مقطع نه محقق می شویم و نه هنوز بلد هستیم یک تحقیق درست و حسابی انجام بدهیم. آیافارغ از کم کیفیت بودن دانشگاه ها و اساتید، این نیست که خودمان هم انگیزه های تحقیقی نداریم؟
واقعا قرار است خروجی دوره های دکترا یا فوق لیسانس چه باشد؟ تا به حال نشسته ایم و فکر کنیم تحصیلی که خروجی مهمی ندارد، قرار است چه مشکلی را در زندگی ما یا برای کشور ما حل کند؟
#تحصیل
Channel @theprincejan
و اما، میانگین سن مقطع فوق لیسانس در کالیفرنیا حدود 36 سال است. در حالی که در تهران این عدد اگر آماری که دارم درست باشد، 26 سال است. یعنی باز با کمی اغماض ایرانی ها حدود 10 سال زودتر سر کلاس های فوق لیسانس می نشینند نسبت به امریکایی ها!
این که می بینید دلیل اش باهوش بودن یا تیز بودن ما نیست، اولین دلیل اش تفاوت فرهنگی است، دومین دلیل اش تحصیل "بدون فکر" و "هدف" و الابختکی برخی از ما ایرانی هاست. اما چرا؟
لیسانس یک تعریف مشخص دارد. یعنی کسی از دانشگاه با این مدرک فارغ التحصیل می شود، برای ورود به بازار کار تخصصی آماده است. نرم در آمریکا این است که بچه ها از حدود 18 سالگی شروع می کنند به کار کردند و حدود 21 تا 22 ساگی اگر خواستند به فکر تحصیل در مقطع لیسانس می افتند، یعنی بعد از سال ها کار کردن و دور بودن از خانواده حال به مرحله بعد که تحصیل کردن است وارد می شوند. آن تحصیل حقوق و احتمال کار آن ها را به میزان زیادی بالا می برد.
در ایران چند درصد لیسانس می گیرند برای این که واقعا وارد بازار کار حرفه ای شوند؟ کمتر از 50 درصد به نظرم. به این خاطر که در همین حدود افراد اصلا از رشته های شان راضی نیستند و علاقه ای به کار در آن زمینه ندارند!
یعنی نارضایتی از رشته خیلی شایع است در ایران و به طبع آدم خیلی هم دوست ندارد در ان زمینه شغل داشته باشد. این را آمار می گوید. سئوال این است پس چرا از همان 18 سالگی ادامه می دهند و فارغ التحصیل می شوند؟ چرا خود را خیلی های شان محکوم به ادامه می دانند؟ پاسخ اش احتمالا این است، فکر می کنند این هم یک مرحله از زندگی است که مثل دبیرستان رفتن باید بگذرانند.
البته این مشکل را حکومت و شرایط جامعه هم برای شان بوجود اورده. مثل خانواده ای که اصرار به دانشگاه رفتن شان دارد یا حکومتی که فکری برای روزهای بعد از فارغ التحصیلی این ها نکرده است. شما از یک آدم 18 ساله انتظار ندارید به بلوغ عقلی رسیده باشد. می دانید که تاثیر خانواده و جامعه روی او زیاد است و این در فشار دادن او به سمت دانشگاه بسیار موثر است. این نکته مهمی است.
فوق لیسانس نیز یک تعریف مشخص در جهان دارد. یعنی کسی که در رشته ای جدید یا رشته سابق اش می خواهد عمیق تر شود تا در آن دست به کار پژوهشی بزند یا در آینده مدرس دانشگاه شود. در هیچ کجای دنیا، کسی برای بازار کار، نمی رود فوق لیسانس بگیرد. مگر خود محل کارش این را از او بخواهد برای شغلی که تخصص عمیق تر بخواهد.
این مقطع برای تربیت محقق، یا لینک یک محقق به سمت دکترا و پست دکترا، برای مدرس دانشگاه شدن یا اندیشمند و دانشمند شدن طراحی شده است. فلسفه اش این است. حال بعضی ها در ایران فوق لیسانس می گیرند که کار تحقیقی نمی کنند هیچ، خانه می نشینند. یا فوق لیسانس می گیرند چون آن را بهتر از بیکار بودن می دانند. چون در امریکا تحصیل خیلی گران است، کسی برای گذران عمر یا انتخاب بین بد و بدتر تحصیل نمی کند.
و حال سئوال این است که اگر ما قصد واقعی مان از فوق لیسانس گرفتن کار تحقیقی کردن است، چرا اکثریت مان بعد از این مقطع نه محقق می شویم و نه هنوز بلد هستیم یک تحقیق درست و حسابی انجام بدهیم. آیافارغ از کم کیفیت بودن دانشگاه ها و اساتید، این نیست که خودمان هم انگیزه های تحقیقی نداریم؟
واقعا قرار است خروجی دوره های دکترا یا فوق لیسانس چه باشد؟ تا به حال نشسته ایم و فکر کنیم تحصیلی که خروجی مهمی ندارد، قرار است چه مشکلی را در زندگی ما یا برای کشور ما حل کند؟
#تحصیل
Channel @theprincejan
🎼 سهند و سارا، خوانندگان جوان ایرانی ساکن لندن روی شعری از اسماعیل خویی می خوانند با عنوان "راه". امیدوارم از شنیدن اش لذت ببرید.