امید دراز و عمر کوتاه چه سود؟

چشمای همیشه گریون دیگه شستن نداره..

تو ديگر نيستی
مگر به صورتِ شعری در دهان
و لمسِ سرانگشت‌های تمام شده‌ات
در دست‌‌هایمان...

همه‌ی ما یه نفر رو داریم،
که بهش پیام نمیدیم
ولی از ته دل شدیدا دوستش داریم …

آبادتر از آن بود
که یاد من ویرانه بیفتد ...

‏متاسفانه واقعیت اینه که دونفر هیچ وقت همدیگه رو تو یک زمان به یک اندازه دوست ندارن. یکیشون همیشه وقتی به خودش میاد که اون یکی یا حسش وجود نداره یا خودش.

در غمش هر شب به گردون پیکِ آهم‌ می‌رسد
صبر‌ کن ای دل! شبی آخر به ما هم می‌رسد

آدرس شانه ام را به تو خواهم داد!
اگر روزی به تکیه دادن نیاز داشتی
بدون ذره ای تردید، بیا!

با شرایط سخت کنار میام ولی حسرت اینکه همه چیز می‌تونست طور دیگه پیش بره، همیشه تو دلم می‌مونه.

کاش یکی از قطره های اشکت بودم
میتونستم توی چشمت به دنیا بیام
روی گونه هات سر بخورم
و روی لب هات بمیرم

نبودنت از بودن خیلیا قشنگ تره

ما هر دو در آغوش خیالی هم سقوط کردیم، بی‌آنکه حتی دست هم را گرفته باشیم. شاید قرار نبود بمانیم، فقط باید با هم محو می‌شدیم

طایرِ مسکین که مهر بست به جایی
گر بِکُشندش، نمی‌رود به دگر جا

ای نازنین
اندوه اگر چه پنجه به قلبت زد
تاری ز موی سپیدم
در عودسوز بیفکن
تا عشق را
بر آستانۀ درگاه بنگری

واقعا اسمش بهش میومد!

بزرگسالی با پذیرش «رنج» شروع میشه