حس زندگی

👈🏿 الیزابت روول از حادثه نانگاپاربات گفت

الیزابت روول که در بیمارستانی در سوئیس در حال مداوا است و طبق گفته پزشک معالج نیاز به قطع برخی از انگشتان دست و پای سمت چپ به دلیل سرمازدگی شدید دارد به کمک یک راوی و به صورت مختصر و مفید حادثه صعود زمستانی نانگاپاربات را تعریف کرده، خلاصه داستانی که الیزابت گفته این چنین است "من همان کاری را که به من گفته شد انجام دادم".

او می گوید: "روی قله در 25 ژانویه ساعت 18 به وقت محلی که بسیار دیر وقت بود تومک گفت که نمی توانم چیزی را ببینم. او در طول روز از عینک استفاده نکرده بود زیرا هوا ابری بود".

او ادامه می دهد: "موقع رسیدن به قله، آن ها مدت کوتاهی توقف کرده و بعد به سرعت به پایین حرکت می‌کنند. در آن موقع تومک قادر به تنفس نبوده بنابراین محافظ دهانش را بر می دارد و بلافاصله بینی او به رنگ سفید در می آید و بعد دست ها و پاهایش شروع به یخ زدن می‌کند، در شکافی پناه می‌گیرند زیرا تام نیرویی برای برگشت به کمپ نداشته، در سپیده دم وضعیت دراماتیک می‌شود، از دهان او خون جاری می شود، علائم ادم و آخرین مرحله بیماری ارتفاع که اگر فرد کمک فوری دریافت نکند یک وضعیت مرگبار بوجود خواهد آمد".

الیزابت می‌گوید: "به هر کس که می توانستم پیام هشدار مخابره کردم چون تومک قادر به پایین رفتن نبود، عملیات امداد شروع شد، آنها به من گفتند اگر تا ارتفاع 6000 متر پایین بیایی ما می‌ توانیم تو را نجات داده و تومک را در ارتفاع 7200 متر با هلیکوپتر نجات دهیم، من فقط همین کار را انجام دادم، من آن چیزی را که آنها پیشنهاد دادند انجام دادم، موقع جدا شدن از تومک به او گفتم، گوش کن هلیکوپتر اواخر روز به این جا می رسد، من به پایین حرکت می کنم، آن ها برای نجات تو پرواز خواهند کرد".

او سیگنال GPS می فرستد و تومک را در بهترین شرایط ممکن و متقاعد کردن برای پایانی خوش ترک می کند، الیزابت چیزی همراه خود نمی برد، چادر، کیسه خواب، هیچ چیز، چون قرار بود هلیکوپتر در انتهای روز پرواز کند اما هلیکوپتر پرواز نکرد. روز بعد را الیزابت بدون هر گونه تجهیزاتی سپری می‌کند.

الیزابت که در شرایط بدی گیر افتاده بود، در ادامه می گوید: ""می دانستم که باید به رفتن ادامه دهم، شب را در یک گودال سپری کردم، سردم بود اما وضعیتم ناامید کننده نبود، بیشتر نگران تومک بودم که ضعیف به حال خود رها شده بود".

الیزابت در آن شب دچار توهم شده بود. وقتی که روز فرا رسید او روی امدادرسانی حساب کرد، در ارتفاع 6800 متر تصمیم گرفت که حرکت نکند و خود را گرم نگه دارد، صدای هلیکوپتر را در پایین یخچال می شنود اما دیگر دیر شده بود، باد شدت گرفته بود. زمانی که مشخص شد هلیکوپتر روز بعد به پرواز در خواهد آمد و شب سوم را بدون چادر سپری خواهد کرد تصمیم گرفت که به پایین حرکت کند، این ماهیت بقاء است.

الیزابت می گوید که اطلاعاتی در مورد اینکه تیم امداد برای نجات او عازم شده به وی ندادند. او به آرامی و با احتیاط علیرغم دستکش های مرطوب و انگشتان یخ زده و دردی که هنگام استفاده از طناب متحمل شده بود، به پایین حرکت می کند. در نهایت ساعت سه و سی دقیقه در تاریکی به کمپ 2 می رسد.

این کوهنورد فرانسوی می گوید: "من سایه دو نفر را دیدم و شروع به فریاد زدن کردم و به خودم گفتم، همه چیز روبراه است، تجربه ای بسیار بزرگ را پشت سر گذاشتم".

@telgram_hesezendegi

47 viewsAlireza Motamedi, 19:02