مؤسسه طب الحیات سابقون
Photo
💠 اثرِ «توجه» در طهارت خیال!
#ادامه_پست_قبلی👇👇
خدا آیه الله مولوی را رحمت کند. ایشان می فرمودند: من بچه بودم، از خدا خواستم حقیقت لیله القدر را متوجه شوم. مدتی به امام رضا علیه السلام التماس کردم تا اینکه یک روز در حرم بودم، گویا از ناحیه آن حضرت در دلم افتاد که: اگر می خواهی ماه رمضان امسال، حقیقت لیله القدر را درک کنی، چشمت را پاک کن. می فرمودند: به همین اشاره ای که از آن ناحیه شد، چشم هایم را مواظبت کردم. پاکی چشم، مربوط به لیله القدر است؛ به این دلیل که در روایت نقل شده است: لیله القدر، حضرت صدیقه طاهره علیها‌السلام است.[1] برای پیوند و ارتباط با حضرت زهرا علیها‌السلام مرتبه بالایی از طهارت، لازم است. دلی که آلوده است نمی تواند یاد صحیح از حضرت زهرا علیها‌السلام داشته باشد. انسان باید خیلی پاک باشد تا وقتی که «یا فاطمه الزهرا» می گوید، یک خبری بشود. آیه الله مولوی رحمه الله علیه در ادامه می فرمودند: من بعد از اینکه در حرم امام رضا علیه السلام آن جمله به دلم افتاد، مراقبت از چشمانم را شروع کردم. مدّتی طول کشید تا اینکه به تدریج حس کردم حالتی به من دست داده که در اجتماع، توجهی به غیر ندارم. ایشان مثالی می زد و می‌فرمود: شما وقتی به آینه نگاه می کنی، اگر توجهت به این باشد که فقط صورت خود را در این آینه ببینی، اگر پشت آینه خطوطی هم باشد، اصلاً متوجه آن خطوط نمی‌شوی؛ چون تمام توجهت فقط به صورت خودت بوده است. بالعکس اگر تمام توجهت به سمت آن خطوط برود، چه بسا یک چیزی در صورتت باشد که متوجه آن نشوی. گاهی یک حالی به انسان دست می دهد که در اجتماع حرکت می کند و همه را دیده است؛ ولی صحنه های نامناسب یا حرام در دلش هیچ تأثیری نگذاشته است؛ چون توجهی به آنها نداشته است؛ بلکه توجهش به ذکر خدا و یاد خدا بوده و مراقب چشمش بوده است. بعد ایشان فرمودند: این است معنای این آیه شریفه: قُلْ لِلْمُؤْمِنینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِم؛[۳] «به مؤمنان بگو: چشم‌هاى خود را [از نگاه به نامحرمان] فروگیرند.» حالت «غضّ بصر» همین است که نگاه می افتد؛ اما ضرر نمی کند. این ضرر، از درون دل خود آدم می جوشد و همه ضرر به خاطر چشم نیست. چشم، کانال انتقال است. شما فکر می کنید یک نفر که چشمش را از دست داده، گناه و معصیت نمیکند؟ او هم میتواند آلوده باشد. چرا ما ریشه را اصلاح نمی کنیم که چشممان هم راحت باشد و هیچ صحنه خلاف رضای حق تعالی در آن نیافتد. باید به این مسأله مطمئن باشیم که اگر قرار باشد چشمی در خواب یا بیداری به صورت و جمال حضرات معصومین علیهم السلام بیفتد، باید طهارت داشته باشد. برای آن بزرگواران تفاوتی نمی کند؛ این دوری به خاطر خود ما است.
پی نوشت
1. اصول کافی، ج۵، ص ۵۴۲.
2. تفسیر فرات کوفی، ص ۵۸۱.
3. سوره نور، آیه ۳۰.
✍ شیخ جعفر ناصری (حفظه الله)
🆔🔻مؤسسه طب الحیات سابقون:
@tebolhayate_sabeqon
#ادامه_پست_قبلی👇👇
خدا آیه الله مولوی را رحمت کند. ایشان می فرمودند: من بچه بودم، از خدا خواستم حقیقت لیله القدر را متوجه شوم. مدتی به امام رضا علیه السلام التماس کردم تا اینکه یک روز در حرم بودم، گویا از ناحیه آن حضرت در دلم افتاد که: اگر می خواهی ماه رمضان امسال، حقیقت لیله القدر را درک کنی، چشمت را پاک کن. می فرمودند: به همین اشاره ای که از آن ناحیه شد، چشم هایم را مواظبت کردم. پاکی چشم، مربوط به لیله القدر است؛ به این دلیل که در روایت نقل شده است: لیله القدر، حضرت صدیقه طاهره علیها‌السلام است.[1] برای پیوند و ارتباط با حضرت زهرا علیها‌السلام مرتبه بالایی از طهارت، لازم است. دلی که آلوده است نمی تواند یاد صحیح از حضرت زهرا علیها‌السلام داشته باشد. انسان باید خیلی پاک باشد تا وقتی که «یا فاطمه الزهرا» می گوید، یک خبری بشود. آیه الله مولوی رحمه الله علیه در ادامه می فرمودند: من بعد از اینکه در حرم امام رضا علیه السلام آن جمله به دلم افتاد، مراقبت از چشمانم را شروع کردم. مدّتی طول کشید تا اینکه به تدریج حس کردم حالتی به من دست داده که در اجتماع، توجهی به غیر ندارم. ایشان مثالی می زد و می‌فرمود: شما وقتی به آینه نگاه می کنی، اگر توجهت به این باشد که فقط صورت خود را در این آینه ببینی، اگر پشت آینه خطوطی هم باشد، اصلاً متوجه آن خطوط نمی‌شوی؛ چون تمام توجهت فقط به صورت خودت بوده است. بالعکس اگر تمام توجهت به سمت آن خطوط برود، چه بسا یک چیزی در صورتت باشد که متوجه آن نشوی. گاهی یک حالی به انسان دست می دهد که در اجتماع حرکت می کند و همه را دیده است؛ ولی صحنه های نامناسب یا حرام در دلش هیچ تأثیری نگذاشته است؛ چون توجهی به آنها نداشته است؛ بلکه توجهش به ذکر خدا و یاد خدا بوده و مراقب چشمش بوده است. بعد ایشان فرمودند: این است معنای این آیه شریفه: قُلْ لِلْمُؤْمِنینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِم؛[۳] «به مؤمنان بگو: چشم‌هاى خود را [از نگاه به نامحرمان] فروگیرند.» حالت «غضّ بصر» همین است که نگاه می افتد؛ اما ضرر نمی کند. این ضرر، از درون دل خود آدم می جوشد و همه ضرر به خاطر چشم نیست. چشم، کانال انتقال است. شما فکر می کنید یک نفر که چشمش را از دست داده، گناه و معصیت نمیکند؟ او هم میتواند آلوده باشد. چرا ما ریشه را اصلاح نمی کنیم که چشممان هم راحت باشد و هیچ صحنه خلاف رضای حق تعالی در آن نیافتد. باید به این مسأله مطمئن باشیم که اگر قرار باشد چشمی در خواب یا بیداری به صورت و جمال حضرات معصومین علیهم السلام بیفتد، باید طهارت داشته باشد. برای آن بزرگواران تفاوتی نمی کند؛ این دوری به خاطر خود ما است.
پی نوشت
1. اصول کافی، ج۵، ص ۵۴۲.
2. تفسیر فرات کوفی، ص ۵۸۱.
3. سوره نور، آیه ۳۰.
✍ شیخ جعفر ناصری (حفظه الله)
🆔🔻مؤسسه طب الحیات سابقون:
@tebolhayate_sabeqon