علیه فراموشی

میگه: «به نام خدای رنگین کمان» و آزمایشش رو شروع می‌کنه. قایق چوبی رو می‌ندازه تو سینی روی. از همون دیس‌ها که وقتی بچه بودم خونه خاله هما توش دمی ماش می‌ریختن با رب انار دست ساز و روغن حیوانی و تو روز بارونی چند نفری سرش دعوامون میشد که کی یه قاشق بیشتر بخوره.
قایقش کار می‌کنه. نتیجه می‌گیره که کارش رو درست انجام داده. لپ‌های گردشو از بغل نگاه می‌کنم که شکل گردی صورت بچه خودمه. موهای فرفریشو. فقط ده سالشه و همیشه ده ساله می‌مونه.
توی ایذه صندلی عقب ماشین پدرش نشسته بوده که شلیک کردند. مستقیم به تن سفید و نرمش شلیک کردند و کشته شده. اگه فکر کردید این آخر قصه پر از خون و درد #کیان_پیرفلک بوده سخت در اشتباهید. توی سرزمین تباهی هر لحظه تراژدی ترسناکتری رقم می‌خوره.
دزدیدن جنازه از سردخونه شنیدین؟ من هرچی تلاش کردم توی کلاس چند ملیتی نتونستم اینو توضیح بدم. که یعنی چی که حکومت جنازه‌ها رو میدزده؟ برای چی؟ یعنی چی که پدر و مادر کیان بچه رو آوردن خونه قالب های یخ رو از یخچال درآوردن از همسایه ها هم قرض گرفتند همه رو گذاشتن دور کیان که تن نرم و سفیدش بمونه تا صبح که قراره مثل یک شعر کوتاه ببخشنش به خاک؟
عرش خدای رنگین کمان اگه بود باید از این قصه می‌لرزید.

متن از اینستاگرام مریم دهکردی

#کیان_پیرفلک #علیه_فراموشی

@tavaanatech