یک کولیِ سرمست،
با سبویی در دست،
در فالِ من بنشست.

چه می‌دانم،
آدمیزاد است دیگر،
حماقت می‌کند،
می‌گوید عاشقی کردم!

در گیلان چیز های زیادی‌ست،
چیزهایی برای فراموش کردن،
چیزهایی برای به یاد آوردن،
چیزهایی برای مرگ،
چیزهایی برای فردا،
چیزهایی برای خون،
چیزهایی برای زندگی،
وَ چه حاصل؟
گیلان تو را ندارد...
تو سبزیِ گیلانی،
تو انبوهِ جنگل‌های بارانی و مرتفع گیلانی،
تو بندر و اسکله و ساحلِ دریای تماشایی گیلانی،
تو بازار هفتگیِ پر از رنگِ گیلانی،
تو بامِ سبزِ لاهیجانی،
تو شب‌های پُر از ستاره گیلانی،
تو غمِ غروبِ شالیزارهایِ برنج گیلانی،
تو باغ‌های دمادم خوش عِطرِ چایِ گیلانی،
تو روحِ گیلانی!
وَ تو به گیلانِ زیبای من می‌مانی،
وطنِ خوش پوشِ منی،
حتی اگر نخواهم،
حتی اگر نگویم،
تو وطنِ منی،
تو گیلانِ منی!

-صد پاره عاشقانه‌ای برای کسی که نیست.
-غزل‌حمیدی

چیزهایی هست که نمی‌دانی،
مثل اینکه «من چقدر تو را در خانه‌ای که ندارم تصور کرده‌ام.»

وَ احترام نظامی به تو فرمانده!
به تویی که جوانی‌مان را از دست‌مان ربودی.

کجا برم؟
جایی آدمی که قلمش تنها سلاحشه رو نمی‌خواد.

•
«اعلام وضعیت»
این روزا همه چیز داره به صورتم مشت می‌زنه، اونقدر پشت هم و ممتد که حتی نمی‌تونم بگم روزگارِ لعنتی صبر کن خونِ جمع شده تو دهنمو تف کنم و بعد باز مشت بزن‌.
احساس می‌کنم وضعیت اسفناک الانم برای اینه که به وقتش اشک نریختم، حقیقت اینه من هیچ وقت به خودم فرصت سوگواری ندادم.
شاید باید جای سریع دست رو زانو گذاشتن و بلند شدن ماه‌ها اشک می‌ریختم و رو تخت خوابم مچاله می‌شدم، شاید باید جای منطقی پذیرفتن فریاد می‌کشیدم، شاید باید جای بخیه زدن رو زخمم نمک می‌پاشیدم تا بیشتر درد بگیره، شاید باید وقتی بهم گفتن مبتذل، وقتی گفتن پذیرفته نشد اشک می‌ریختم.
اما نمک نپاشیدم، فریاد نزدم و اشک نریختم.
و حالا یه بغض عفونی تو گلومه، یه خستگی ممتد و سکوتی که باعث می‌شه سلول به سلولِ وجودیِ خودم رو بشنوم و هر لحظه بهم یادآوری بشه که این تو، هنوز زنده‌ای، هنوز پذیرفته نشدی، هنوز اشک نریختی، هنوز کتفت به خاک کوفته نشده و هنوز داری مشت می‌خوری!
وَ همچنان نفس می‌کشی،
وَ همچنان ادامه می‌دی...
وَ قرار نیست کسی از دست مشت‌های روزگار نجاتت بده، هر لحظه در حال مشت خوردنی، هر لحظه در حال درد کشیدن وَ هر لحظه در حال رنج بردن از این جامعه متعفنی که داره رو به ابتذال می‌ره.
تو اینجایی، تویِ این نقطه از سیاه‌ترین قسمت تاریخِ بشری، که هیچ قدرتی تو رو نمی‌خواد، که تو پس زده شدی، که تو یک انسانِ مطرودی!
و در آخر باید بگم شاید خوشحالم از اینکه طرد شدم از این جامعه، خوشحالم از اینکه روزگار بهم مشت می‌زنه، خوشحالم که از نظر قوانین چنین چپاول‌گرانِ بی‌هنری انسانی نپذیرفته و مطرودم.
که شکست در مقابل چنین جوامعِ رو به تباهی و سیاهی نوعی پیروزیِ.
وَ در آخر...
صدای گنجشک‌ها می‌آید، مثل اینکه هوا روشن شده، آهنگ گنجشکک فرهاد در مغزم نواخته می‌شود، سیانور می‌رود توی جعبه، یک روز دیگر را هم به شب خواهم رساند‌.
۲۸اردیبهشت۱۴۰۳•

سقوط را به خاطر بسپار، جلاد مُردنی‌ست.

یادی نمیکنی زِ منِ خسته، آشِنا؟
یک شب محضِ رضایِ خدا بیا
غم دارد این دل دمادم بی تو آنچنان
کَز دیدارِ تو نه غمگین شَوَم نه شاد
رسم این مگر نبود که شب‌ها بخوانی‌ام؟
شعری شَوَم بوسه زَنَم بر لبَت چو باد...
ساکن شده به جانِ من دردَت آنچنان
هم‌بسترِ غمم، هم آغوشِ آسمان!
غم دارد این دل ُ موسبب تو بوده‌ای
ای دلبرِ دل‌آشوبِ نا‌به‌کار
هر شب به یاد تو شَوَد اشکم چو رود روان
قلبی به بَطنِ چپ نداری تو، ای اَمان!
شب‌ها به شوقِ رویِ تو، آری! سحر شَوَد
گَهگاهی حافظ خوانم ُ گَهگاهی ابتهاج
دستانِ سردِ مرا لحظه‌ای بگیر
بی تو رسیده تنم تا به انجماد
یادم نمیرود آن زمستانِ آتشین
همراه تو بوسه زد به لبم بارها بهار...
این نغمه‌های مرا با چشمِ جان بخوان
کَز دل برآمده و خواهد نشست به جان
میبینی شعرهای مرا؟ بی تو ناقص است!
شاعره‌‌ی پارسی سروده را بُردی به ابتذال...


۲۸آبان.
-شنبه.

۱۴۰۱/۱/۱؟
۱۴۰۲/۲/۲؟
۱۴۰۳/۳/۳؟
مطمئنم زمان‌های رند به هم نمی‌پیوندیم،
ما آنقدر دیوانه هستیم که در کج ترین زمان ممکن سراغ را هم را می‌گیریم.
چه می‌دانم مثلاً ۱۴۰۳/۶/۱۹!