1915.24
Шуши,Арцах /Армения .
Обратный билет должен стоить дороже: можно, в конце концов, не поехать, но не вернуться нельзя.
Освобождённый Дадиванк .
Дадиванк находится в исторической области Арцаха Верин Хачен, на южном склоне лесистого холма, на левом берегу в 10 км ниже по течению от места сляния реки Трту (Тартар) и ее притока Гутху. Место расположено на высоте 1100 метров над уровнем моря и 75 метров от берега реки Тартар. На территории между рекой и монастырем простирается лежащее в руинах село Хут или Хутаван. В советский период его называли также Ванк. Второе название монастыря Дадиванк – Хутаванк. Название как монастыря, так и села связано с местностью, поскольку слово «хут» в литературном армянском языке и на арцахском диалекте означает «холм»: то есть – «монастырь, расположенный на холме». До Второй арцахской войны монастырь и одноименное село входили в состав Нор-Шаумянского района. В настоящее время как село, так и монастырь оккупированы Азербайджаном
Дадиванк находится в исторической области Арцаха Верин Хачен, на южном склоне лесистого холма, на левом берегу в 10 км ниже по течению от места сляния реки Трту (Тартар) и ее притока Гутху. Место расположено на высоте 1100 метров над уровнем моря и 75 метров от берега реки Тартар. На территории между рекой и монастырем простирается лежащее в руинах село Хут или Хутаван. В советский период его называли также Ванк. Второе название монастыря Дадиванк – Хутаванк. Название как монастыря, так и села связано с местностью, поскольку слово «хут» в литературном армянском языке и на арцахском диалекте означает «холм»: то есть – «монастырь, расположенный на холме». До Второй арцахской войны монастырь и одноименное село входили в состав Нор-Шаумянского района. В настоящее время как село, так и монастырь оккупированы Азербайджаном
18 декабря 1993 года – 60-тысячная азербайджанская армия при помощи афганских моджахедов(1500 человек) и других наемников начинает широкомасштабное наступление на всем протяжении карабахского фронта.
В те дни по всему фронту шли кровопролитные бои.
За два с половиной месяца тяжелых боев (к началу марта 1994 года) армянская сторона нанесла сокрушительный удар по врагу и отбросила их обратно .
В те дни по всему фронту шли кровопролитные бои.
За два с половиной месяца тяжелых боев (к началу марта 1994 года) армянская сторона нанесла сокрушительный удар по врагу и отбросила их обратно .
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
քարոզ
Ես ինձ համարում եմ ռևանշիստ, և այդպես եմ ապրելու մինչեւ կյանքիս վերջին վայրկյանը․ Բագրատ Սրբազան 🫂✊
Ես ինձ համարում եմ ռևանշիստ, և այդպես եմ ապրելու մինչեւ կյանքիս վերջին վայրկյանը․ Բագրատ Սրբազան 🫂✊
1915.24
Photo
Զորավար Անդրանիկի միակ կին զինվորը
Քրիստինա Հայաստան
Քրիստինան հելլենուհի էր:
Ծնվել էր Արեւմտյան Հայաստանի Էրզրումի նահանգի Հասանկալա գավառի Հեքապատ գյուղում` հույն Լազարի ընտանիքում:
Հեքապատում հայերի հետ մեկտեղ ապրում էին նաեւ հույներ:
Քրիստինան սիրահարվում է իր հարեւան Բարսեղի Հարութին եւ ամուսնանում նրա հետ: Հենց այս ընտանիքում էլ Քրիստինան դառնում է Հայաստան:
Ցեղասպանությունից մազապուրծ` նրանք գալիս են Ղարաբաղ: Այստեղ հիվանդությունից մահանում են Քրիստինա-Հայաստանի ամուսինն ու չորս զավակները:
Այս ժամանակ Անդրանիկ Օզանյանը զորքով մտնում է Զանգեզուր: Վրեժի զգացումը սրտում` Քրիստինա-Հայաստանը խնդրում է Անդրանիկին զինվորագրել իրեն: Անդրանիկը սկզբում չի համաձայնվում, հորդորում է նրան ամուսնանալ, զավակներ ունենալ: Սակայն, Քրիստինա-Հայաստանն ավելի համառ էր: Նա ընդգրկվում է Անդրանիկ Օզանյանի հատուկ ջոկատում, եւ ռուս տղաների հետ կռվում է Զաբուղի կիրճում: Հետագայում, երբ Անդրանիկ Օզանյանը լուծարում է կամավորական ջոկատները, եւ գնում Էջմիածին զենքը հանձնելու Գեւորգ 5-րդ կաթողիկոսին, Քրիստինա-Հայաստանը Սեբաստացի Կարապետ Պապիկյանի հետ մնում է Արարատի մարզի Շաղափ գյուղում: Նրանք ամուսնանում են, ընտանիք ստեղծում: Որդի են ունենում, որին Անդրանիկ անունն են տալիս ի պատիվ Զորավարի: Մեծ հայրենականից առաջ Քրիստինա-Հայաստանի ամուսինը մահանում է, իսկ որդին` Անդրանիկը զոհվում է պատերազմում: Միայնակ մնացած Քրիստինա-Հայաստանը որդեգրում է Սեւանի ավազանից մի պատանու, դառնում է նրան մայր, խնամում նրա երեխաներին: Այժմ Քրիստինա -Հայաստանը հանգչում է Շաղափ համայնքում
Քրիստինա Հայաստան
Քրիստինան հելլենուհի էր:
Ծնվել էր Արեւմտյան Հայաստանի Էրզրումի նահանգի Հասանկալա գավառի Հեքապատ գյուղում` հույն Լազարի ընտանիքում:
Հեքապատում հայերի հետ մեկտեղ ապրում էին նաեւ հույներ:
Քրիստինան սիրահարվում է իր հարեւան Բարսեղի Հարութին եւ ամուսնանում նրա հետ: Հենց այս ընտանիքում էլ Քրիստինան դառնում է Հայաստան:
Ցեղասպանությունից մազապուրծ` նրանք գալիս են Ղարաբաղ: Այստեղ հիվանդությունից մահանում են Քրիստինա-Հայաստանի ամուսինն ու չորս զավակները:
Այս ժամանակ Անդրանիկ Օզանյանը զորքով մտնում է Զանգեզուր: Վրեժի զգացումը սրտում` Քրիստինա-Հայաստանը խնդրում է Անդրանիկին զինվորագրել իրեն: Անդրանիկը սկզբում չի համաձայնվում, հորդորում է նրան ամուսնանալ, զավակներ ունենալ: Սակայն, Քրիստինա-Հայաստանն ավելի համառ էր: Նա ընդգրկվում է Անդրանիկ Օզանյանի հատուկ ջոկատում, եւ ռուս տղաների հետ կռվում է Զաբուղի կիրճում: Հետագայում, երբ Անդրանիկ Օզանյանը լուծարում է կամավորական ջոկատները, եւ գնում Էջմիածին զենքը հանձնելու Գեւորգ 5-րդ կաթողիկոսին, Քրիստինա-Հայաստանը Սեբաստացի Կարապետ Պապիկյանի հետ մնում է Արարատի մարզի Շաղափ գյուղում: Նրանք ամուսնանում են, ընտանիք ստեղծում: Որդի են ունենում, որին Անդրանիկ անունն են տալիս ի պատիվ Զորավարի: Մեծ հայրենականից առաջ Քրիստինա-Հայաստանի ամուսինը մահանում է, իսկ որդին` Անդրանիկը զոհվում է պատերազմում: Միայնակ մնացած Քրիստինա-Հայաստանը որդեգրում է Սեւանի ավազանից մի պատանու, դառնում է նրան մայր, խնամում նրա երեխաներին: Այժմ Քրիստինա -Հայաստանը հանգչում է Շաղափ համայնքում
В этот день, 103 года назад, родился генерал-лейтенант Христофор Иванян.
Генерал-лейтенант Христофор Иванян не только принял участие, но и оставил особый след в Великой Отечественной и Арцахской войнах, удостоившись высших государственных наград.
Когда последователи фашистов — азербайджанские захватчики, напали на Арцах, генерал Христофор Иванян вместе с супругой проживал в Санкт-Петербурге.
Он преподавал в одной из военных академий и внимательно следил за происходящим на Родине. В 1992 году, когда армянские силы вели тяжелые оборонительные бои, 72-летний военный прибыл в Армению.
Через 5 дней после отъезда из Арцаха позвонил жене и членам семьи, объяснил, что он не может оставаться спокойным дома и наблюдать издалека, как родной народ ведет борьбу с врагом не на жизнь, а на смерть?
Генерал-лейтенант Христофор Иванян не только принял участие, но и оставил особый след в Великой Отечественной и Арцахской войнах, удостоившись высших государственных наград.
Когда последователи фашистов — азербайджанские захватчики, напали на Арцах, генерал Христофор Иванян вместе с супругой проживал в Санкт-Петербурге.
Он преподавал в одной из военных академий и внимательно следил за происходящим на Родине. В 1992 году, когда армянские силы вели тяжелые оборонительные бои, 72-летний военный прибыл в Армению.
Через 5 дней после отъезда из Арцаха позвонил жене и членам семьи, объяснил, что он не может оставаться спокойным дома и наблюдать издалека, как родной народ ведет борьбу с врагом не на жизнь, а на смерть?
«Я остался здесь для того, чтобы помочь своему народу. Потому что я вынужден был тот опыт, те знания, которые у меня остались от бывшего Советского Союза, не хоронить с собой, а оставить своему народу. В конце концов, я армянин и по призванию человек, который знает военную науку. И жить в Ленинграде просто так, с женой, с внуками, в тепле, достатке я просто не пожелал», — рассказывал Иванян в одном интервью.
Верная и любящая супруга разделила с ним тяготы военных лет — оставила благополучную ленинградскую жизнь, чтобы приехать к мужу в Карабах. Вместе они прожили более полувека.
Роль Иваняна в победе армянской армии была без преувеличения огромной. За мужество в боях его наградили орденом «Боевой крест» первой степени, а в 2000 году, уже посмертно, присвоили звание «Героя Арцаха». В том же году именем Христофора Ивановича назвали военно-спортивный лицей в Степанакерте.
Верная и любящая супруга разделила с ним тяготы военных лет — оставила благополучную ленинградскую жизнь, чтобы приехать к мужу в Карабах. Вместе они прожили более полувека.
Роль Иваняна в победе армянской армии была без преувеличения огромной. За мужество в боях его наградили орденом «Боевой крест» первой степени, а в 2000 году, уже посмертно, присвоили звание «Героя Арцаха». В том же году именем Христофора Ивановича назвали военно-спортивный лицей в Степанакерте.