معرفی اجمالی رمان "جای خالی سلوچ"!
رمان جای خالی سلوچ همان‌طور که از اسمش مشخص است، از یک فقدان صحبت می‌کند، از یک جای خالی که حاصل رفتن «سلوچ» است.
"جای خالی سلوچ" نوشته‌ی محمود دولتآبادی است که بلافاصله پس از آزادی از زندان ساواک، طی ۷۰ روز خلق کرده است. به گفته‌ی خود دولتآبادی، او داستان کتاب را هنگامی که دوره سه‌ساله‌ی حبس را می‌گذراند در ذهنش پرورانده بود.
روایت داستان کتاب جای خالی سلوچ از همین‌جا شروع می‌شود. «سلوچ» یک صبح زمستانی خانواده‌اش را رها می‌کند و می‌رود. همسر و دو پسر و دخترش را بی هیچ خبری ترک می‌کند. «سلوچ» هیچ کسب و کار حسابی ندارد و به دنبال کار روانه شهر می‌شود. شروع کتاب نیز لحظه بیدار شدن «مِرگان» همسر «سلوچ» و ناپدید شدن او را به تصویر می‌کشد:
"مِرگان که سر از بالین برداشت، سلوچ نبود. بچه‌ها هنوز در خواب بودند: عباس، اَبراو، هاجر. مرگان زلف‌های مقراضی کنار صورتش را زیر چارقد بند کرد، از جا برخاست و پا از گودی دهنۀ در به حیاط کوچک خانه گذاشت و یک‌راست به سر تنور رفت. سلوچ سر تنور هم نبود" (کتاب جای خالی سلوچ اثر محمود دولتآبادی – صفحه ۷)
در ادامه کتاب، تمرکز نویسنده بر احساسات و مشکلات زندگی مِرگان، زن سلوچ است که به شکل بی‌نظیری به تصویر کشیده شده است. اعضای خانواده در نبود سلوچ سعی می‌کنند با شرایط کنار بیایند. مرگان، شخصیت اصلی رمان است که بعد از رفتن همسرش، در زمستانی سرد که دستش از هر جایی کوتاه است سعی می‌کند با شرایط سختی که برایش پیش آمده کنار بیاید. سه فرزند سلوچ نیز هر یک گوشه‌ای از داستان را پیش می‌برند.
نویسنده در کتابش از روح سرکش پسران سلوچ صحبت می‌کند و از دردهای هاجر، دختر نوجوان سلوچ گرفتار مشکلات بزرگی همچون ازدواج با مردی که سال‌ها از او بزرگ‌تر است، شده است. سلوچ حضور مستقیمی در داستان ندارد ولی به تدریج با خواندن کتاب شخصیت او در پس ماجراها و ارتباط شخصیت‌ها با یکدیگر آشکار می‌شود.
جای خالی سلوچ روایت‌گر روستایی است کویری، خشک، بی‌همت و بی‌برکت با مردمانی فقیر، طماع، حریص و نامهربان. داستان خانواده سلوچ در غیاب او بسیار تراژدیک است. بعد از رفتن سلوچ، مرگان می‌ماند و فقر و بدبختی و به دندان کشیدن بچه‌هایش؛ بچه‌هایی که کمتر از دیگران آزارش نمی‌دهند. مرگان در غیاب سلوچ مرارت‌ها می‌کشد، هتک حرمت می‌شود و…
پ.ن: به شرط توفیق بنا دارم تحلیلی از این رمان را در قالب یک مقاله تقدیم دوستان کنم که به نظرم می تواند نقطه نظرات بدیعی در مواجهه با این اثر و شاید کلیت آثار #محمود_دولت_آبادی در اختیار خوانندگان آثار وی بگذارد.
https://www.instagram.com/p/CgmOo8bqnFM/?igshid=MDJmNzVkMjY=
رمان جای خالی سلوچ همان‌طور که از اسمش مشخص است، از یک فقدان صحبت می‌کند، از یک جای خالی که حاصل رفتن «سلوچ» است.
"جای خالی سلوچ" نوشته‌ی محمود دولتآبادی است که بلافاصله پس از آزادی از زندان ساواک، طی ۷۰ روز خلق کرده است. به گفته‌ی خود دولتآبادی، او داستان کتاب را هنگامی که دوره سه‌ساله‌ی حبس را می‌گذراند در ذهنش پرورانده بود.
روایت داستان کتاب جای خالی سلوچ از همین‌جا شروع می‌شود. «سلوچ» یک صبح زمستانی خانواده‌اش را رها می‌کند و می‌رود. همسر و دو پسر و دخترش را بی هیچ خبری ترک می‌کند. «سلوچ» هیچ کسب و کار حسابی ندارد و به دنبال کار روانه شهر می‌شود. شروع کتاب نیز لحظه بیدار شدن «مِرگان» همسر «سلوچ» و ناپدید شدن او را به تصویر می‌کشد:
"مِرگان که سر از بالین برداشت، سلوچ نبود. بچه‌ها هنوز در خواب بودند: عباس، اَبراو، هاجر. مرگان زلف‌های مقراضی کنار صورتش را زیر چارقد بند کرد، از جا برخاست و پا از گودی دهنۀ در به حیاط کوچک خانه گذاشت و یک‌راست به سر تنور رفت. سلوچ سر تنور هم نبود" (کتاب جای خالی سلوچ اثر محمود دولتآبادی – صفحه ۷)
در ادامه کتاب، تمرکز نویسنده بر احساسات و مشکلات زندگی مِرگان، زن سلوچ است که به شکل بی‌نظیری به تصویر کشیده شده است. اعضای خانواده در نبود سلوچ سعی می‌کنند با شرایط کنار بیایند. مرگان، شخصیت اصلی رمان است که بعد از رفتن همسرش، در زمستانی سرد که دستش از هر جایی کوتاه است سعی می‌کند با شرایط سختی که برایش پیش آمده کنار بیاید. سه فرزند سلوچ نیز هر یک گوشه‌ای از داستان را پیش می‌برند.
نویسنده در کتابش از روح سرکش پسران سلوچ صحبت می‌کند و از دردهای هاجر، دختر نوجوان سلوچ گرفتار مشکلات بزرگی همچون ازدواج با مردی که سال‌ها از او بزرگ‌تر است، شده است. سلوچ حضور مستقیمی در داستان ندارد ولی به تدریج با خواندن کتاب شخصیت او در پس ماجراها و ارتباط شخصیت‌ها با یکدیگر آشکار می‌شود.
جای خالی سلوچ روایت‌گر روستایی است کویری، خشک، بی‌همت و بی‌برکت با مردمانی فقیر، طماع، حریص و نامهربان. داستان خانواده سلوچ در غیاب او بسیار تراژدیک است. بعد از رفتن سلوچ، مرگان می‌ماند و فقر و بدبختی و به دندان کشیدن بچه‌هایش؛ بچه‌هایی که کمتر از دیگران آزارش نمی‌دهند. مرگان در غیاب سلوچ مرارت‌ها می‌کشد، هتک حرمت می‌شود و…
پ.ن: به شرط توفیق بنا دارم تحلیلی از این رمان را در قالب یک مقاله تقدیم دوستان کنم که به نظرم می تواند نقطه نظرات بدیعی در مواجهه با این اثر و شاید کلیت آثار #محمود_دولت_آبادی در اختیار خوانندگان آثار وی بگذارد.
https://www.instagram.com/p/CgmOo8bqnFM/?igshid=MDJmNzVkMjY=
Forwarded from اکوایران
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🎥 «آیا غرب دچار بحران شده است؟»
▫️بیژن عبدالکریمی عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی در پاسخ به احمد رهدار که غرب را اسیر بحران، بی‌عدالتی و نابرابری می‌داند،بر این باور است که گفتمان رایج انقلاب که رهدار از آن سخن می‌گوید زیست‌جهان مدرن و اندیشه براساس سوژه و مقولات مدرن را نمی‌شناسد و در نتیجه بدون تغییر نگاه نمی‌تواند مشکلات خودش را حل کند چه رسد به دنیای غرب.
📺 @ecoiran_webtv
▫️بیژن عبدالکریمی عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی در پاسخ به احمد رهدار که غرب را اسیر بحران، بی‌عدالتی و نابرابری می‌داند،بر این باور است که گفتمان رایج انقلاب که رهدار از آن سخن می‌گوید زیست‌جهان مدرن و اندیشه براساس سوژه و مقولات مدرن را نمی‌شناسد و در نتیجه بدون تغییر نگاه نمی‌تواند مشکلات خودش را حل کند چه رسد به دنیای غرب.
📺 @ecoiran_webtv
Forwarded from آکادمی وفاق؛ رویکردهای جامعه شناختی؛ (Dr Alaei)
مسئله اصلی امروز ما، ایران شدن ایران و کشور شدن کشور است!
دکتر بیژن عبدالکریمی در مراسم "عاشورا و امروز ما" تاکید کرد: مسئله اصلی امروز ما، ایران شدن ایران و کشور شدن کشور است؛ برای اینکه یک جماعت به ملت تبدیل شود نیازمند تاریخ و سنت و سنت تاریخی است؛ یک جماعت برای تبدیل شدن به ملت نیازمند غرور و افتخار ملی و حس احترام به خویش است؛ اگر فردی بی غرور باشد نمی‌تواند ارتقاء یابد و اگر ملتی هم این طور باشد نمی‌تواند در صحنه بین‌المللی مواضع خوبی بگیرد؛ البته غرور ملی بی جهت و بی مبنا هم می‌تواند سبب نژادپرستی، ستیزه‌جویی، ظهور امپریالیسم و ظلم به دیگران باشد.
یکی از وظایف روشنفکران جامعه این است که نشان دهند چه چیز موجب افتخار و چه چیزی موجب شرمساری یک ملت است و باید مسائل تاریخی را بازسازی کنند؛ نزاع سیاسی و اجتماعی نزاع بر سر روایت‌هاست و هر کسی بهتر بتواند این روایت را بیان کند در ایجاد حرکت‌های اجتماعی موفق‌تر است. این فرهنگ متاسفانه در ایران به وجود آمده که ما ایرانی‌ها چیزی نداریم و هرچه هست متعلق به غرب و تمدن غربی است.
عبدالکریمی افزود: تاریخ ما در گذشته و حال و همین وضع کنونی، ارزش‌های والایی دارد؛ خطر این است که ما به بسط فرهنگ خودویرانی و تمسخر از خود رو بیاوریم. روی آوردن ایرانیان به اسلام و شیعه و عشق ایرانیان به حسین(ع) یکی از نمادهای فرهنگ اسلام ایرانی و شیعه و از بزرگترین سرمایه‌های ملی ما هست؛ عشق به حسین(ع) در قلب تاریخی ملت ایران وجود دارد و سبب غرور و افتخار ماست و در همان حال از دل سنت عاشورایی به هیچ وجه قبیله‌پرستی، ستیزه‌جویی، جنگ‌طلبی و تجاوز به حقوق دیگران بیرون نمی‌آید.
وی تصریح کرد: حسین(ع) عامل نگهدارنده برای امت و ملت‌کردن جامعه ایرانی است و این دفاع بدی است که حسین(ع) را به یک رهبر فرقه‌ای تبدیل می‌کنند؛ حسین(ع) سرمایه بزرگ تاریخ بشریت و تاریخ شیعه است. حسین(ع) با جهل و خرافه هیچ نسبتی ندارد؛ او مظهر پاکی، نجابت، آزادگی، مبارزه با ظلم است و حتی در مبارزه با ظلم بی ادبی و خشونت ندارد و حتی وقتی اهل بیتش مورد هجوم هستند کرامت انسان‌ها را حفظ می‌کنند.
روشنفکران چپگرای ما، به نام مبارزه با ظلم، ظلم بزرگی به ایرانیان می کنند و به نام مقابله با استبداد دینی، می خواهند یکی از مظاهر بزرگ مبارزه با استبداد دینی را از وجدان جمعی ایرانیان حذف کنند.
شبه روشنفکران نباید به نام علم و عقلانیت مدرن، سمبل‌های ملت ایران را که در سر بزنگاه‌های تاریخی مسیر حرکت را نشان می‌دهد از آنان بگیرند و در برهوت بی هویتی رها کنند؛ چپ‌گرایی موجود جامعه ما حاصل نوعی نیهیلیسم است و به بی کنشی همه چیز منتهی خواهد شد زیرا با نفی حسین(ع) بنیادی برای کنش ملی باقی نخواهد ماند؛ آیا وقت آن نیست که روشنفکران چپ‌نما به مسیری غیر از مسیر یک قرن اخیر رو بیاورند؛ اینها تصور داشتند انقلاب خواهد شد و قدرت در دست آنان قرار می‌گیرد و حوادث تاریخی نشان داد که مسیر خود را طی می‌کند.
عبدالکریمی با انتقاد از چپگرایانی که سخن از کشور و عرق ملی را به منزله تایید وضع موجود می دانند و به همین دلیل سرمایه های ملی را انکار می کنند، گفت:امروز، روشنفکران ما سرشار از انزجار از خویشتن هستند در حالیکه بالیدن به ارزش ها، انگیزه کنشگری و جدایی ملت از رخوت است. ملت ما در تاریخ خطاهایی دارد اما در رفتن به سوی اسلام و حسین (ع) درست عمل کرده و سرمایه های بسیاری دارد. ما زمانی کانون معنوی جهان بودیم و در میان تفکر معنوی هندی و عشق شرقی و عقل یونانی و غربی، چهارراه تلاقی رویدادهای بزرگ جهان بودیم. ایرانی هرگز برده نبوده و برده داری هم نکرده و بت پرست نبوده است.
ملت ایران حتی در این شرایط بد تاریخی که تحت شدیدترین تحریم‌های ظالمانه است اخلاقی‌ترین ملت جهان است؛ انقلاب و بچه‌های انقلاب ما تنها نیروی «نفی» در جهان هستند، بنیادگرایی و خشونت در جامعه ما وجود دارد ولی به هیچ وجه با کشورهای اسلامی دیگر قابل مقایسه نیست؛ ما به جای اینکه ایرانی بودن را مصیبت نشان دهیم تا همه فرزندانمان آرزوی رفتن از این کشور را داشته باشند، کمک کنیم تا ایرانیان، ایرانی بودن را به منزله فرصت عالی برای خلق ارزش‌های متعالی درک کنند و معتقدم حسین بن علی(ع) می‌تواند در این هویت به شدت نقش‌آفرین باشد.
دکتر بیژن عبدالکریمی در مراسم "عاشورا و امروز ما" تاکید کرد: مسئله اصلی امروز ما، ایران شدن ایران و کشور شدن کشور است؛ برای اینکه یک جماعت به ملت تبدیل شود نیازمند تاریخ و سنت و سنت تاریخی است؛ یک جماعت برای تبدیل شدن به ملت نیازمند غرور و افتخار ملی و حس احترام به خویش است؛ اگر فردی بی غرور باشد نمی‌تواند ارتقاء یابد و اگر ملتی هم این طور باشد نمی‌تواند در صحنه بین‌المللی مواضع خوبی بگیرد؛ البته غرور ملی بی جهت و بی مبنا هم می‌تواند سبب نژادپرستی، ستیزه‌جویی، ظهور امپریالیسم و ظلم به دیگران باشد.
یکی از وظایف روشنفکران جامعه این است که نشان دهند چه چیز موجب افتخار و چه چیزی موجب شرمساری یک ملت است و باید مسائل تاریخی را بازسازی کنند؛ نزاع سیاسی و اجتماعی نزاع بر سر روایت‌هاست و هر کسی بهتر بتواند این روایت را بیان کند در ایجاد حرکت‌های اجتماعی موفق‌تر است. این فرهنگ متاسفانه در ایران به وجود آمده که ما ایرانی‌ها چیزی نداریم و هرچه هست متعلق به غرب و تمدن غربی است.
عبدالکریمی افزود: تاریخ ما در گذشته و حال و همین وضع کنونی، ارزش‌های والایی دارد؛ خطر این است که ما به بسط فرهنگ خودویرانی و تمسخر از خود رو بیاوریم. روی آوردن ایرانیان به اسلام و شیعه و عشق ایرانیان به حسین(ع) یکی از نمادهای فرهنگ اسلام ایرانی و شیعه و از بزرگترین سرمایه‌های ملی ما هست؛ عشق به حسین(ع) در قلب تاریخی ملت ایران وجود دارد و سبب غرور و افتخار ماست و در همان حال از دل سنت عاشورایی به هیچ وجه قبیله‌پرستی، ستیزه‌جویی، جنگ‌طلبی و تجاوز به حقوق دیگران بیرون نمی‌آید.
وی تصریح کرد: حسین(ع) عامل نگهدارنده برای امت و ملت‌کردن جامعه ایرانی است و این دفاع بدی است که حسین(ع) را به یک رهبر فرقه‌ای تبدیل می‌کنند؛ حسین(ع) سرمایه بزرگ تاریخ بشریت و تاریخ شیعه است. حسین(ع) با جهل و خرافه هیچ نسبتی ندارد؛ او مظهر پاکی، نجابت، آزادگی، مبارزه با ظلم است و حتی در مبارزه با ظلم بی ادبی و خشونت ندارد و حتی وقتی اهل بیتش مورد هجوم هستند کرامت انسان‌ها را حفظ می‌کنند.
روشنفکران چپگرای ما، به نام مبارزه با ظلم، ظلم بزرگی به ایرانیان می کنند و به نام مقابله با استبداد دینی، می خواهند یکی از مظاهر بزرگ مبارزه با استبداد دینی را از وجدان جمعی ایرانیان حذف کنند.
شبه روشنفکران نباید به نام علم و عقلانیت مدرن، سمبل‌های ملت ایران را که در سر بزنگاه‌های تاریخی مسیر حرکت را نشان می‌دهد از آنان بگیرند و در برهوت بی هویتی رها کنند؛ چپ‌گرایی موجود جامعه ما حاصل نوعی نیهیلیسم است و به بی کنشی همه چیز منتهی خواهد شد زیرا با نفی حسین(ع) بنیادی برای کنش ملی باقی نخواهد ماند؛ آیا وقت آن نیست که روشنفکران چپ‌نما به مسیری غیر از مسیر یک قرن اخیر رو بیاورند؛ اینها تصور داشتند انقلاب خواهد شد و قدرت در دست آنان قرار می‌گیرد و حوادث تاریخی نشان داد که مسیر خود را طی می‌کند.
عبدالکریمی با انتقاد از چپگرایانی که سخن از کشور و عرق ملی را به منزله تایید وضع موجود می دانند و به همین دلیل سرمایه های ملی را انکار می کنند، گفت:امروز، روشنفکران ما سرشار از انزجار از خویشتن هستند در حالیکه بالیدن به ارزش ها، انگیزه کنشگری و جدایی ملت از رخوت است. ملت ما در تاریخ خطاهایی دارد اما در رفتن به سوی اسلام و حسین (ع) درست عمل کرده و سرمایه های بسیاری دارد. ما زمانی کانون معنوی جهان بودیم و در میان تفکر معنوی هندی و عشق شرقی و عقل یونانی و غربی، چهارراه تلاقی رویدادهای بزرگ جهان بودیم. ایرانی هرگز برده نبوده و برده داری هم نکرده و بت پرست نبوده است.
ملت ایران حتی در این شرایط بد تاریخی که تحت شدیدترین تحریم‌های ظالمانه است اخلاقی‌ترین ملت جهان است؛ انقلاب و بچه‌های انقلاب ما تنها نیروی «نفی» در جهان هستند، بنیادگرایی و خشونت در جامعه ما وجود دارد ولی به هیچ وجه با کشورهای اسلامی دیگر قابل مقایسه نیست؛ ما به جای اینکه ایرانی بودن را مصیبت نشان دهیم تا همه فرزندانمان آرزوی رفتن از این کشور را داشته باشند، کمک کنیم تا ایرانیان، ایرانی بودن را به منزله فرصت عالی برای خلق ارزش‌های متعالی درک کنند و معتقدم حسین بن علی(ع) می‌تواند در این هویت به شدت نقش‌آفرین باشد.
تأملاتی بر آینده اسلام در ایران -9
دکتر بیژن عبدالکریمی
🎧 موضوع:
«تأملاتی بر آینده اسلام در ایران»
💠 نشست اول
💠 نشست دوم
💠 نشست سوم
💠 نشست چهارم
💠 نشست پنجم
💠 نشست ششم
💠 نشست هفتم
💠 نشست هشتم
✅ نشست نهم
🔻برگزار شده در نشست‌های مجازی گروه تلگرام دکتر بیژن عبدالکریمی
🗓تاریخ ۱۱ مرداد ۱۴۰۱
فرمت: mp3
حجم: 18MB
مدت زمان: ۰۰:۵۲:۳۵
#نشست_مجازی
#دکتر_بیژن_عبدالکریمی
گروه تلگرامی دکتر بیژن عبدالکریمی
«تأملاتی بر آینده اسلام در ایران»
💠 نشست اول
💠 نشست دوم
💠 نشست سوم
💠 نشست چهارم
💠 نشست پنجم
💠 نشست ششم
💠 نشست هفتم
💠 نشست هشتم
✅ نشست نهم
🔻برگزار شده در نشست‌های مجازی گروه تلگرام دکتر بیژن عبدالکریمی
🗓تاریخ ۱۱ مرداد ۱۴۰۱
فرمت: mp3
حجم: 18MB
مدت زمان: ۰۰:۵۲:۳۵
#نشست_مجازی
#دکتر_بیژن_عبدالکریمی
گروه تلگرامی دکتر بیژن عبدالکریمی
✅کژکارکردی ساختاری یکه تاز میدان آموزش عالی کشور!
✍دکتر محمدحسن علایی (جامعه شناس و مولف کتاب گفتمان وفاق)
فرایند جذب و بکارگیری نیروی انسانی در نهاد آموزش عالی کشور اعم از دانشگاه ها و پژوهشگاه ها و ... از چندان نقیصه ی کلانی رنج می برد که نمی توان آن را به برخی خطاها و کاستی های موردی منحصر دانست و مع الاسف از چنین واقعیت تلخی می بایست با عنوان یکه تازی کژکارکردی ساختاری در میدان آموزش عالی کشور یاد کرد.
علی رغم تاکیدات مکرر رهبری انقلاب در حمایت و دفاع از جامعه علمی و نخبگان کشور مع الاسف باید نسبت به ناکارآمدی ساز و کارهای شناسایی و جذب نیروهای اصیل و کارآمد در سطح نخبگانی همچنان دلواپس بود! با این وجود ضرورت باز شناسی نیروهای اصیل و شکل گیری یک گفتمان مترقی رهایی بخش بیش از پیش احساس می شود
در شرایط کنونی کشور، علی رغم انفجار انبوهی از بحران های نگران کننده، فقدان یک گفتمان مترقی انسجام آفرین به شدت احساس می گردد. گفتمانی که در پی نجات کشور برآید و تامین منافع ملی را با وجود همه ی تهدیدات داخلی و فشارهای همه جانبه نظام سلطه جهانی تضمین کند. معدود دغدغه مندان روشن اندیش دانشگاهی در حوزه علوم انسانی و دانشمندان علوم اجتماعی بایستی از توان و شایستگی تولید محتوا و گفتمان سازی برآمده از نهاد علم برخوردار باشند.
همچنین در راستای ملی شدن مطالبات آکادمیک، باید در قدم اول اصحاب علوم انسانی را برای نقد ناکارآمدی نهاد علم فراخواند. لذا نگارنده به عنوان دانش آموخته ی علوم انسانی و در راستای ارتقا وضعیت نا به سامان دانشگاه، پیشنهاد می کند دانشگاهیان دغدغه مند به انجام پژوهش ها و تحقیقات خرد و کلان ملی در خصوص نهاد علم همت بگمارند. باید دید کژکارکردی در نهاد آموزش عالی، به‌واقع در متن حیات اجتماعی ما به چه عواملی تاریخی، فرهنگی و سیاسی مربوط می‌شود.
نگارنده بر اساس تجربه ی زیسته، مع الاسف آکادمی ایرانی را کالبدی بی روح یافته است، که به هیچ وجه در ایفای کارکردهای حیاتی خویش، توفیق نداشته است، بر فرض که مسامحتاً به وجود آکادمی به معنای واقعی کلمه در ایران اذعان داشته باشیم. هر چند نگارنده هیچ اهل نظری را سراغ ندارد که قصد انکار جایگاه ویژه دانشگاه و خدمات صورت پذیرفته در آن را داشته باشد. به نظر می رسد فاصله ی معنی داری بین وضعیت فعلی آکادمی در ایران و وضعیت نسبتاً ایده آل دانشگاه ایرانی قابل احصا می باشد که این مهم را نیز می توان ناظر بر پیامدهای نامیمون توسعه نیافتگی قلمداد کرد و ذیل مفهوم توسعه نیافتگی تاریخی ایرانیان مورد خوانش قرار داد.
✍دکتر محمدحسن علایی (جامعه شناس و مولف کتاب گفتمان وفاق)
فرایند جذب و بکارگیری نیروی انسانی در نهاد آموزش عالی کشور اعم از دانشگاه ها و پژوهشگاه ها و ... از چندان نقیصه ی کلانی رنج می برد که نمی توان آن را به برخی خطاها و کاستی های موردی منحصر دانست و مع الاسف از چنین واقعیت تلخی می بایست با عنوان یکه تازی کژکارکردی ساختاری در میدان آموزش عالی کشور یاد کرد.
علی رغم تاکیدات مکرر رهبری انقلاب در حمایت و دفاع از جامعه علمی و نخبگان کشور مع الاسف باید نسبت به ناکارآمدی ساز و کارهای شناسایی و جذب نیروهای اصیل و کارآمد در سطح نخبگانی همچنان دلواپس بود! با این وجود ضرورت باز شناسی نیروهای اصیل و شکل گیری یک گفتمان مترقی رهایی بخش بیش از پیش احساس می شود
در شرایط کنونی کشور، علی رغم انفجار انبوهی از بحران های نگران کننده، فقدان یک گفتمان مترقی انسجام آفرین به شدت احساس می گردد. گفتمانی که در پی نجات کشور برآید و تامین منافع ملی را با وجود همه ی تهدیدات داخلی و فشارهای همه جانبه نظام سلطه جهانی تضمین کند. معدود دغدغه مندان روشن اندیش دانشگاهی در حوزه علوم انسانی و دانشمندان علوم اجتماعی بایستی از توان و شایستگی تولید محتوا و گفتمان سازی برآمده از نهاد علم برخوردار باشند.
همچنین در راستای ملی شدن مطالبات آکادمیک، باید در قدم اول اصحاب علوم انسانی را برای نقد ناکارآمدی نهاد علم فراخواند. لذا نگارنده به عنوان دانش آموخته ی علوم انسانی و در راستای ارتقا وضعیت نا به سامان دانشگاه، پیشنهاد می کند دانشگاهیان دغدغه مند به انجام پژوهش ها و تحقیقات خرد و کلان ملی در خصوص نهاد علم همت بگمارند. باید دید کژکارکردی در نهاد آموزش عالی، به‌واقع در متن حیات اجتماعی ما به چه عواملی تاریخی، فرهنگی و سیاسی مربوط می‌شود.
نگارنده بر اساس تجربه ی زیسته، مع الاسف آکادمی ایرانی را کالبدی بی روح یافته است، که به هیچ وجه در ایفای کارکردهای حیاتی خویش، توفیق نداشته است، بر فرض که مسامحتاً به وجود آکادمی به معنای واقعی کلمه در ایران اذعان داشته باشیم. هر چند نگارنده هیچ اهل نظری را سراغ ندارد که قصد انکار جایگاه ویژه دانشگاه و خدمات صورت پذیرفته در آن را داشته باشد. به نظر می رسد فاصله ی معنی داری بین وضعیت فعلی آکادمی در ایران و وضعیت نسبتاً ایده آل دانشگاه ایرانی قابل احصا می باشد که این مهم را نیز می توان ناظر بر پیامدهای نامیمون توسعه نیافتگی قلمداد کرد و ذیل مفهوم توسعه نیافتگی تاریخی ایرانیان مورد خوانش قرار داد.
دانشگاه باید اتاق فکر باشد!
دکتر محمد حسن علایی(جامعه شناس)
مقام علم و تعقل در اسلام بسیار رفیع است؛ با رجوع به تاریخ می توانید ببینید که اسلام چقدر به اندیشه و تعقل و تدبر و تفکر سفارش کرده است می توانید ببینید که رسول خدا و علی بن ابی طالب و سایر ائمه اطهار تا چه میزان به معرفت اندوزی و علم آموزی توصیه کرده اند و خودشان عالم ترین و عامل ترین بوده اند...؛ حالا به نظر شما اگر من بر فرض مثال به عنوان رئیس یک دانشگاه یا پژوهشگاه منتصب شده باشم؛ به عنوان یک مسلمان؛ یک شیعه؛ یک مسئول در کشور اسلامی؛ در ایران با آن سابقه ی درخشان فرهنگی اش؛ به عنوان یک حسینی ...؛ به عنوان مسئول مهمترین نهاد علمی کشور؛ به عنوان کسی که باید اتاق فکر حل بحران ها و معضلات شهر و کشورم را تشکیل دهم؛ به عنوان کسی که باید همه ی نخبه های شهرم را بسیج کنم برای حل معضلات شهرم از رکود اقتصادی بگیر از وضعیت شهرک های نیمه تعطیل صنعتی بگیر از آمار بالای خشونت و نزاع و طلاق و بیکاری بگیر تا حل معضلات محیط زیستی و چه و چه و چه ...به عنوان کسی که باید نماد و سمبل علم و دانش باشم؛ به عنوان کسی که دانشجویان باید از حرکات و سکنات من درس بگیرند؛ الهام بگیرند؛ تشویق شوند به زیست عالمانه و تبدیل شدن به یک شخصیت علمی در خدمت مصالح کشورم و مردمم...
البته که دانشگاه بایدمغز متفکر حیات یک شهر تلقی شود واقعا جهاد تبیین یعنی همین؛ اعتلای نام ایران و اسلام ...اعتلای جایگاه علوم انسانی ...اعتلای شیوه های مدیریت و حکمرانی...توصیف هستی اجتماعی مردمان شهرم ...توجه به مسائل جوانان و زنان ... اعتلای فرهنگ عمومی... اعتلای روحیه ی پرسش‌گری و مطالبه گری آگاهانه ... اعتلای رتبه ی علمی دانشگاه در ابعاد بین المللی و جهانی... اهتمام به تبادلات علمی با مراکز علمی درجه یک جهان ...تربیت انسان نخبه و کاردان...
آن وقت وزن علم و تمدن و دیانت و مدنیت من حقیقتا چه میزان باید باشد؟!
سخنم را با ذکر نقل قولی از ریس جمهور محترم که در آیین بازگشایی رسمی سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ دانشگاه‌ها ایراد کرد به اتمام می رسانم. ایشان بدرستی اشاره می کند: دانشگاه‌ها و دانشگاهیان باید با مسئله‌محوری، نیازهای کشور را شناسایی و برای برون‌رفت از مشکلات راهکار ارایه کنند. ایشان با تاکید بر اینکه دانشگاه‌ها باید برای حل مسائل کشور به کمک دولت بیایند و بالاتر از آن، اتاق فکر دولت باشند، افزود: روشنفکران کسانی هستند که در جایگاه دیده‌بانی به رصد مسائل جامعه می‌پردازند، به موقع درباره آسیب‌ها هشدار می‌دهند و برای رفع آنها راهکار ارایه می‌دهند.
https://www.instagram.com/p/Cg1SGK7quLv/?igshid=MDJmNzVkMjY=
دکتر محمد حسن علایی(جامعه شناس)
مقام علم و تعقل در اسلام بسیار رفیع است؛ با رجوع به تاریخ می توانید ببینید که اسلام چقدر به اندیشه و تعقل و تدبر و تفکر سفارش کرده است می توانید ببینید که رسول خدا و علی بن ابی طالب و سایر ائمه اطهار تا چه میزان به معرفت اندوزی و علم آموزی توصیه کرده اند و خودشان عالم ترین و عامل ترین بوده اند...؛ حالا به نظر شما اگر من بر فرض مثال به عنوان رئیس یک دانشگاه یا پژوهشگاه منتصب شده باشم؛ به عنوان یک مسلمان؛ یک شیعه؛ یک مسئول در کشور اسلامی؛ در ایران با آن سابقه ی درخشان فرهنگی اش؛ به عنوان یک حسینی ...؛ به عنوان مسئول مهمترین نهاد علمی کشور؛ به عنوان کسی که باید اتاق فکر حل بحران ها و معضلات شهر و کشورم را تشکیل دهم؛ به عنوان کسی که باید همه ی نخبه های شهرم را بسیج کنم برای حل معضلات شهرم از رکود اقتصادی بگیر از وضعیت شهرک های نیمه تعطیل صنعتی بگیر از آمار بالای خشونت و نزاع و طلاق و بیکاری بگیر تا حل معضلات محیط زیستی و چه و چه و چه ...به عنوان کسی که باید نماد و سمبل علم و دانش باشم؛ به عنوان کسی که دانشجویان باید از حرکات و سکنات من درس بگیرند؛ الهام بگیرند؛ تشویق شوند به زیست عالمانه و تبدیل شدن به یک شخصیت علمی در خدمت مصالح کشورم و مردمم...
البته که دانشگاه بایدمغز متفکر حیات یک شهر تلقی شود واقعا جهاد تبیین یعنی همین؛ اعتلای نام ایران و اسلام ...اعتلای جایگاه علوم انسانی ...اعتلای شیوه های مدیریت و حکمرانی...توصیف هستی اجتماعی مردمان شهرم ...توجه به مسائل جوانان و زنان ... اعتلای فرهنگ عمومی... اعتلای روحیه ی پرسش‌گری و مطالبه گری آگاهانه ... اعتلای رتبه ی علمی دانشگاه در ابعاد بین المللی و جهانی... اهتمام به تبادلات علمی با مراکز علمی درجه یک جهان ...تربیت انسان نخبه و کاردان...
آن وقت وزن علم و تمدن و دیانت و مدنیت من حقیقتا چه میزان باید باشد؟!
سخنم را با ذکر نقل قولی از ریس جمهور محترم که در آیین بازگشایی رسمی سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ دانشگاه‌ها ایراد کرد به اتمام می رسانم. ایشان بدرستی اشاره می کند: دانشگاه‌ها و دانشگاهیان باید با مسئله‌محوری، نیازهای کشور را شناسایی و برای برون‌رفت از مشکلات راهکار ارایه کنند. ایشان با تاکید بر اینکه دانشگاه‌ها باید برای حل مسائل کشور به کمک دولت بیایند و بالاتر از آن، اتاق فکر دولت باشند، افزود: روشنفکران کسانی هستند که در جایگاه دیده‌بانی به رصد مسائل جامعه می‌پردازند، به موقع درباره آسیب‌ها هشدار می‌دهند و برای رفع آنها راهکار ارایه می‌دهند.
https://www.instagram.com/p/Cg1SGK7quLv/?igshid=MDJmNzVkMjY=
✅ملاحظاتی پیرامون انتخاب رشته در علوم انسانی!
✍دکتر محمدحسن علایی(جامعه شناس)
این روزها که بازار انتخاب رشته داغ هست برخی از دوستان در خصوص نحوه ی انتخاب درست با بنده تماس می گیرند که در صورت امکان مشاوره ای دریافت بکنند؛ جدا از اینکه به بنده لطف دارند باید بگویم که اصل اول در #انتخاب_رشته مخصوصا در #علوم_انسانی "علاقه" است؛ و نه مثلا بازار کار و پرستیژ و ....
در کتاب "گفتمان وفاق؛ ارمغان دو دهه زیست اکادمیک" تجربه ی زیست دانشگاهی خودم را ثبت و ضبط کرده ام؛ مخصوصا که هم تجربه ی تحصیل در علوم پایه را داشته ام هم تحصیل در علوم انسانی را!
امروز در جای جای دنیا هستند از دوستانم چه از هم شاگردی های خودم در زمان تحصیل در دبیرستان نمونه شیخ مفید اردبیل؛ چه از دوستانم در دانشگاه تهران و حتی از برخی دانش جویان.... موفق ترین ها آنهایی بوده اند که علاقه ی خود را درست تشخیص داده اند؛ به حرف مردم انتخاب نکرده اند؛ فقط با معیار والدین یا مشاوران کنکور انتخاب نکرده اند؛ اصولا انتخاب امری وجودی و اگزیستانسیل هست و نه امری ابزاری و مکانیکی.
بنابراین به عنوان یک جامعه شناس که به ضعف بازار کار رشته های علوم انسانی در جامعه ی ایرانی ملتفت هست و به مقوله ی سرمایه ی نمادین و فرهنگی در جامعه ی ایران و منابع منزلت و قدرت و ثروت توجه دارد عرض می کنم ورود به علوم انسانی عشق می خواهد و علاقه؛ که موفقیت را هم به همراه خواهد داشت هر چند کمی دیر ولی به نحوی ارضاکننده و بنیادین. و البته اعتراف می کنم که علوم انسانی علی رغم تصور قالبی عامه ی مردم از علوم پایه و فنی به مراتب سخت تر است مخصوصا اگر نخواهیم یک بعدی با علوم انسانی مواجه بشویم و بخواهیم برخورد حکیمانه با انسان و نیازهایش داشته باشیم. البته دانشجوی علوم انسانی در هر جای دنیا باید روی خودش حساب کند تا دانشگاه و اساتیدش مخصوصا در ایران! این کشور برای توسعه واقعا به علوم انسانی محتاج است.
یک نکته هم به عنوان معلم بگویم؛ برخی ها ساخته شدند که معلم شوند اما خیلی خیلی کم تعدادند؛
پشت جلد کتاب گفتمان وفاق چنین آورده ام:
این کتاب بر آن است تا تأمل در نفس را در خواننده‌ی ایرانی برانگیزاند، اهل تخصص را به سرکشی به بیرون از دایره‌ی تنگ تخصص‌هایشان وابدارد، و مخاطب را به تماشای جهان از معبر نیل به خودآگاهی تاریخی‌ـ‌وجودی تشویق کند، تا بتواند تاب‌آوری سوژه‌ی ایرانی را ضمن ارجاع به تجربه‌ی زیسته‌ی نگارنده، و حاشیه‌های زیست دانشگاهی ارتقا بخشد، بر زخم‌های حاصل از این چندپارگی‌های گریزناپذیر التیام نهد و انگیزه‌ی بازاندیشی و اصلاح امور را فراهم آورد، برای نزج گرفتن روح آکادمی در میان ایرانیان، روایت اگزیستانسیل تجارب زیست آکادمیک از ارزش خلاقانه‌تری به نسبت سایر تولیدات دانشگاهی برخوردار است ...
https://www.instagram.com/p/Cg2TL0mqZQs/?igshid=MDJmNzVkMjY=
✍دکتر محمدحسن علایی(جامعه شناس)
این روزها که بازار انتخاب رشته داغ هست برخی از دوستان در خصوص نحوه ی انتخاب درست با بنده تماس می گیرند که در صورت امکان مشاوره ای دریافت بکنند؛ جدا از اینکه به بنده لطف دارند باید بگویم که اصل اول در #انتخاب_رشته مخصوصا در #علوم_انسانی "علاقه" است؛ و نه مثلا بازار کار و پرستیژ و ....
در کتاب "گفتمان وفاق؛ ارمغان دو دهه زیست اکادمیک" تجربه ی زیست دانشگاهی خودم را ثبت و ضبط کرده ام؛ مخصوصا که هم تجربه ی تحصیل در علوم پایه را داشته ام هم تحصیل در علوم انسانی را!
امروز در جای جای دنیا هستند از دوستانم چه از هم شاگردی های خودم در زمان تحصیل در دبیرستان نمونه شیخ مفید اردبیل؛ چه از دوستانم در دانشگاه تهران و حتی از برخی دانش جویان.... موفق ترین ها آنهایی بوده اند که علاقه ی خود را درست تشخیص داده اند؛ به حرف مردم انتخاب نکرده اند؛ فقط با معیار والدین یا مشاوران کنکور انتخاب نکرده اند؛ اصولا انتخاب امری وجودی و اگزیستانسیل هست و نه امری ابزاری و مکانیکی.
بنابراین به عنوان یک جامعه شناس که به ضعف بازار کار رشته های علوم انسانی در جامعه ی ایرانی ملتفت هست و به مقوله ی سرمایه ی نمادین و فرهنگی در جامعه ی ایران و منابع منزلت و قدرت و ثروت توجه دارد عرض می کنم ورود به علوم انسانی عشق می خواهد و علاقه؛ که موفقیت را هم به همراه خواهد داشت هر چند کمی دیر ولی به نحوی ارضاکننده و بنیادین. و البته اعتراف می کنم که علوم انسانی علی رغم تصور قالبی عامه ی مردم از علوم پایه و فنی به مراتب سخت تر است مخصوصا اگر نخواهیم یک بعدی با علوم انسانی مواجه بشویم و بخواهیم برخورد حکیمانه با انسان و نیازهایش داشته باشیم. البته دانشجوی علوم انسانی در هر جای دنیا باید روی خودش حساب کند تا دانشگاه و اساتیدش مخصوصا در ایران! این کشور برای توسعه واقعا به علوم انسانی محتاج است.
یک نکته هم به عنوان معلم بگویم؛ برخی ها ساخته شدند که معلم شوند اما خیلی خیلی کم تعدادند؛
پشت جلد کتاب گفتمان وفاق چنین آورده ام:
این کتاب بر آن است تا تأمل در نفس را در خواننده‌ی ایرانی برانگیزاند، اهل تخصص را به سرکشی به بیرون از دایره‌ی تنگ تخصص‌هایشان وابدارد، و مخاطب را به تماشای جهان از معبر نیل به خودآگاهی تاریخی‌ـ‌وجودی تشویق کند، تا بتواند تاب‌آوری سوژه‌ی ایرانی را ضمن ارجاع به تجربه‌ی زیسته‌ی نگارنده، و حاشیه‌های زیست دانشگاهی ارتقا بخشد، بر زخم‌های حاصل از این چندپارگی‌های گریزناپذیر التیام نهد و انگیزه‌ی بازاندیشی و اصلاح امور را فراهم آورد، برای نزج گرفتن روح آکادمی در میان ایرانیان، روایت اگزیستانسیل تجارب زیست آکادمیک از ارزش خلاقانه‌تری به نسبت سایر تولیدات دانشگاهی برخوردار است ...
https://www.instagram.com/p/Cg2TL0mqZQs/?igshid=MDJmNzVkMjY=
✅عوامل ساختاری انحطاط نظام دانشگاهی در ایران!
✍دکتر محمدحسن علایی(جامعه شناس)
جامعه شناس ارجمند جناب دکتر نعمت الله فاضلی؛ سه فرهنگ ترس؛ طمع و تنبلی را مانع ارتقا سطح انسان ایرانی بطور عام و انسان دانشگاهی به طور خاص معرفی می کند و اساتید دانشگاه را دعوت به غلبه ی بر این هر سه و نهایتا نیل به خلاقیت؛ نقادی و پرسش‌گری می کند.
نگارنده ضمن ارج نهادن به دغدغه ی ایشان، مایل است با چند تکمله به صورت بندی بحران آموزش عالی کشور بپردازد موضوعی که بخش مهمی از فعالیت هاي پژوهشی من را به خویش اختصاص داده است.
درست است که فاضلی به درستی برای گریز از تقلیل روانشناسی گرایانه ی ترس؛ طمع و تنبلی به دامن تبیین جامعه شناحتی و تحلیل فرهنگی پناه می برد و با کاربرد تعابیر اجتماعی و فرهنگی این مقولات به آسیب شناسی می پردازد ولی بایسته تر آن هست که ما از اساس با واژگان و مفرداتی به مفصل بندی شرایط بحرانی خویش بپردازیم که در خود این واژه ها وزن ساختاری و پروبلماتیک چند بعدی بحران به نحوی تئوریک و البته با ارجاعات انضمامی آن کاملا آشکار و تبیین گردد. لذا نگارنده به جای این سه واژه از سه بدیل ساختاری در آسیب شناسی نظام دانشگاهی استفاده می کنم که پیشتر هم در کتابی تحت عنوان "گفتمان وفاق ارمغان دو دهه زیست آکادمیک " به آن پرداخته ام.
۱- فقدان نظریه ی اجتماعی متناسب با زیست جهان تاریخی ما ایرانیان
۲- فقدان نهاد آموزش عالی و آکادمی به معنای مدرن کلمه و جایگزینی آن با نهاد شبه مدرن دانشگاه ایرانی
۳- توسعه نیافتگی تاریخی به عنوان بنیادی ترین سطح پروبلماتیک بحران انسان ایرانی
بنابراین فقدان نظریه اجتماعي؛ فقدان نهادهای مدرن و توسعه نیافتگی تاریخی را باید سه عامل اساسی وضعیت انحطاط و انقطاع فرهنگی ما تلقی کنیم تا بتوانیم اوضاع منحط دانشگاه ایرانی را نیز ذیل آن صورت بندی کنیم. در این صورت جای ترس؛ طمع و تنبلی اجتماعی می توانیم عقلانیت غیر تاریخی و انتزاعی (توهم)؛ تأخر تاریخی؛ و اخلاق توسعه‌نیافتگی را در شبکه ی مفهومی خویش بنشانیم.
✍دکتر محمدحسن علایی(جامعه شناس)
جامعه شناس ارجمند جناب دکتر نعمت الله فاضلی؛ سه فرهنگ ترس؛ طمع و تنبلی را مانع ارتقا سطح انسان ایرانی بطور عام و انسان دانشگاهی به طور خاص معرفی می کند و اساتید دانشگاه را دعوت به غلبه ی بر این هر سه و نهایتا نیل به خلاقیت؛ نقادی و پرسش‌گری می کند.
نگارنده ضمن ارج نهادن به دغدغه ی ایشان، مایل است با چند تکمله به صورت بندی بحران آموزش عالی کشور بپردازد موضوعی که بخش مهمی از فعالیت هاي پژوهشی من را به خویش اختصاص داده است.
درست است که فاضلی به درستی برای گریز از تقلیل روانشناسی گرایانه ی ترس؛ طمع و تنبلی به دامن تبیین جامعه شناحتی و تحلیل فرهنگی پناه می برد و با کاربرد تعابیر اجتماعی و فرهنگی این مقولات به آسیب شناسی می پردازد ولی بایسته تر آن هست که ما از اساس با واژگان و مفرداتی به مفصل بندی شرایط بحرانی خویش بپردازیم که در خود این واژه ها وزن ساختاری و پروبلماتیک چند بعدی بحران به نحوی تئوریک و البته با ارجاعات انضمامی آن کاملا آشکار و تبیین گردد. لذا نگارنده به جای این سه واژه از سه بدیل ساختاری در آسیب شناسی نظام دانشگاهی استفاده می کنم که پیشتر هم در کتابی تحت عنوان "گفتمان وفاق ارمغان دو دهه زیست آکادمیک " به آن پرداخته ام.
۱- فقدان نظریه ی اجتماعی متناسب با زیست جهان تاریخی ما ایرانیان
۲- فقدان نهاد آموزش عالی و آکادمی به معنای مدرن کلمه و جایگزینی آن با نهاد شبه مدرن دانشگاه ایرانی
۳- توسعه نیافتگی تاریخی به عنوان بنیادی ترین سطح پروبلماتیک بحران انسان ایرانی
بنابراین فقدان نظریه اجتماعي؛ فقدان نهادهای مدرن و توسعه نیافتگی تاریخی را باید سه عامل اساسی وضعیت انحطاط و انقطاع فرهنگی ما تلقی کنیم تا بتوانیم اوضاع منحط دانشگاه ایرانی را نیز ذیل آن صورت بندی کنیم. در این صورت جای ترس؛ طمع و تنبلی اجتماعی می توانیم عقلانیت غیر تاریخی و انتزاعی (توهم)؛ تأخر تاریخی؛ و اخلاق توسعه‌نیافتگی را در شبکه ی مفهومی خویش بنشانیم.
Audio
ضرورت ارتقا سطح گفتمانی نیروهای انقلاب!
سخنران:
دکتر محمدحسن علایی (جامعه شناس و مولف کتاب گفتمان وفاق)
@sociologicalperspectives
سخنران:
دکتر محمدحسن علایی (جامعه شناس و مولف کتاب گفتمان وفاق)
@sociologicalperspectives
Forwarded from سیدجواد میری مینق
فلسفه و جامعه‌شناسی
✍بحث مهمی را دکتر حسن محدثی در باب نسبت جامعه‌شناسی و فلسفه آغاز کرده است که البته بخشی از پروژه ایشان در دهه نود قرن چهاردهم شمسی بود که در باب "برتری‌جویی" معرفتی بین علوم سیاسی و تاریخ علیه جامعه‌شناسی توسط حمید احمدی و سید جواد طباطبایی آغاز شده بود.
✍این موضوع که کدام حوزه معرفتی برتر از دیگر حوزه‌های معرفتی است در قرن نوزدهم و بیستم میلادی هم در اروپای غربی جریان داشت و در اواسط قرن بیستم حتی بحث از "امپریالیسم دیسیپلینر" و "کولونایزشین دیسیپلینی" مطرح گشت که بین فلسفه و جامعه‌شناسی و دیگر حوزه‌های معرفتی رخ داده بود که سرانجام به رویکرد بینا‌دیسیپلینر و فرا‌دیسیپلینر و غیر‌دیسیپلینر در فلسفه علوم اجتماعی و انسانی ختم شد.
✍به سخن دیگر، هر حوزه معرفتی بسته به موضوع علم و رویکرد متخذه بهره‌ایی از مشروعیت و اصالت را در ساختار نظام معرفتی انسان در جهان آکادمیک کسب کرده است و امکان امپریالیسم معرفتی که در دوره‌ای به تئولوژی و در دوره‌ای دیگر به فلسفه و در عصری هم به سوسیولوژی داده شده بود امکانپذیر نیست بل نشانه‌ای از "عدم بلوغ معرفتی" محسوب می‌شود.
✍به نظرم آنچه تفوق آکادمیک و بلوغ معرفتی در حوزه اندیشه ایجاد می‌کند توانایی "خلق مفاهیم" و ساخت "صوزتبندی مفهومی" است که این توان مختص فلسفه یا الهیات یا جامعه‌شناسی نیست بل جزیی از دیسکورس مفهومی است که تمامی حوزه‌های معرفتی باید بهره‌ایی از آن داشته باشند والا ایجاد شناخت بین‌الاذهانی نمی‌توانند بکنند.
✍اما در ایران بین اکثر اهل فلسفه توهمی عمیق وجود دارد که این فقط فلسفه است که خلق مفاهیم "کلی" و "عام" می‌کند و این مفاهیم کلی و عام با حقیقت و وجود نسبت دارند و در ساحت استعلایی هستند و هرگاه با تخفیف (از منظر سلسله مراتب وجود) می‌خواهند سخن بگویند، می‌گویند این مسئله جامعه‌شناختی هست یعنی در سطح پایین‌تری وجود دارد. حال آنکه آنچه یک دیسیپلین را به یک حوزه معرفتی آکادمیک تبدیل می‌کند توانایی "ساخت مفهوم" concept-formation
در آن شاخه از معرفت است و از این منظر فلسفه در ایران از قضا در وضعیت اسفناکی قرار دارد و الهیات هم در موقع قوت نیست و البته جریان غالب جامعه‌شناسی در ایران هم به دلیل سیطره صوَرِ متقدم مکتب تحصلی (بدون نسبت تاریخی با هستی اجتماعی ایرانی و وجود تاریخی مدنیت اسلامی و عقبه باستانی ایرانی) در وضع مناسبی نیست و این خود بحث "انحطاط عقل" در اکنون و اینجای ما را به صورت کلان در نسبت با روح تحولات بشری مطرح می‌کند که نه در جریان غالب فلسفی در ایران و نه حتی در الهیات و نه در جامعه‌شناسی ایرانی حضور و ظهور بنیادین دارد.
سیدجوادمیری
@seyedjavadmiri
✍بحث مهمی را دکتر حسن محدثی در باب نسبت جامعه‌شناسی و فلسفه آغاز کرده است که البته بخشی از پروژه ایشان در دهه نود قرن چهاردهم شمسی بود که در باب "برتری‌جویی" معرفتی بین علوم سیاسی و تاریخ علیه جامعه‌شناسی توسط حمید احمدی و سید جواد طباطبایی آغاز شده بود.
✍این موضوع که کدام حوزه معرفتی برتر از دیگر حوزه‌های معرفتی است در قرن نوزدهم و بیستم میلادی هم در اروپای غربی جریان داشت و در اواسط قرن بیستم حتی بحث از "امپریالیسم دیسیپلینر" و "کولونایزشین دیسیپلینی" مطرح گشت که بین فلسفه و جامعه‌شناسی و دیگر حوزه‌های معرفتی رخ داده بود که سرانجام به رویکرد بینا‌دیسیپلینر و فرا‌دیسیپلینر و غیر‌دیسیپلینر در فلسفه علوم اجتماعی و انسانی ختم شد.
✍به سخن دیگر، هر حوزه معرفتی بسته به موضوع علم و رویکرد متخذه بهره‌ایی از مشروعیت و اصالت را در ساختار نظام معرفتی انسان در جهان آکادمیک کسب کرده است و امکان امپریالیسم معرفتی که در دوره‌ای به تئولوژی و در دوره‌ای دیگر به فلسفه و در عصری هم به سوسیولوژی داده شده بود امکانپذیر نیست بل نشانه‌ای از "عدم بلوغ معرفتی" محسوب می‌شود.
✍به نظرم آنچه تفوق آکادمیک و بلوغ معرفتی در حوزه اندیشه ایجاد می‌کند توانایی "خلق مفاهیم" و ساخت "صوزتبندی مفهومی" است که این توان مختص فلسفه یا الهیات یا جامعه‌شناسی نیست بل جزیی از دیسکورس مفهومی است که تمامی حوزه‌های معرفتی باید بهره‌ایی از آن داشته باشند والا ایجاد شناخت بین‌الاذهانی نمی‌توانند بکنند.
✍اما در ایران بین اکثر اهل فلسفه توهمی عمیق وجود دارد که این فقط فلسفه است که خلق مفاهیم "کلی" و "عام" می‌کند و این مفاهیم کلی و عام با حقیقت و وجود نسبت دارند و در ساحت استعلایی هستند و هرگاه با تخفیف (از منظر سلسله مراتب وجود) می‌خواهند سخن بگویند، می‌گویند این مسئله جامعه‌شناختی هست یعنی در سطح پایین‌تری وجود دارد. حال آنکه آنچه یک دیسیپلین را به یک حوزه معرفتی آکادمیک تبدیل می‌کند توانایی "ساخت مفهوم" concept-formation
در آن شاخه از معرفت است و از این منظر فلسفه در ایران از قضا در وضعیت اسفناکی قرار دارد و الهیات هم در موقع قوت نیست و البته جریان غالب جامعه‌شناسی در ایران هم به دلیل سیطره صوَرِ متقدم مکتب تحصلی (بدون نسبت تاریخی با هستی اجتماعی ایرانی و وجود تاریخی مدنیت اسلامی و عقبه باستانی ایرانی) در وضع مناسبی نیست و این خود بحث "انحطاط عقل" در اکنون و اینجای ما را به صورت کلان در نسبت با روح تحولات بشری مطرح می‌کند که نه در جریان غالب فلسفی در ایران و نه حتی در الهیات و نه در جامعه‌شناسی ایرانی حضور و ظهور بنیادین دارد.
سیدجوادمیری
@seyedjavadmiri
Audio
✅فلسفه و جامعه شناسی!
خوانشی از کتاب "گفتمان وفاق"
دکتر محمد حسن علایی
(جامعه شناس)
-ایران در مغاک؛ سیدجوادمیری در خصوص دانشگاه ایرانی چه می گوید؟
- بیژن عبدالکریمی در خصوص دلایل عدم ظهور نظریه اجتماعی در ایران چه نظری دارد؟
- نسبت جامعه شناسی و متافیزیک
- جامعه شناسی پوزیتیویستی یا جامعه شناسی نظری-فرهنگی، کدام؟
- ضرورت دیالوگ اهل فلسفه و جامعه شناسان ایرانی
- نقش و رسالت فئه قلیلی از جامعه شناسان آشنا با فلسفه و سنت تاریخی؛ به عنوان سرمایه ی اجتماعی وفاق آفرین
@sociologicalperspectives
خوانشی از کتاب "گفتمان وفاق"
دکتر محمد حسن علایی
(جامعه شناس)
-ایران در مغاک؛ سیدجوادمیری در خصوص دانشگاه ایرانی چه می گوید؟
- بیژن عبدالکریمی در خصوص دلایل عدم ظهور نظریه اجتماعی در ایران چه نظری دارد؟
- نسبت جامعه شناسی و متافیزیک
- جامعه شناسی پوزیتیویستی یا جامعه شناسی نظری-فرهنگی، کدام؟
- ضرورت دیالوگ اهل فلسفه و جامعه شناسان ایرانی
- نقش و رسالت فئه قلیلی از جامعه شناسان آشنا با فلسفه و سنت تاریخی؛ به عنوان سرمایه ی اجتماعی وفاق آفرین
@sociologicalperspectives
🌑شهریار شیرین سخن در قطعه شعری با نام (کاروان کربلا)، در وصف سالار شهیدان امام حسین علیه السلام چنین می‌سراید:
شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین
از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست
مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین
می‌برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم
بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین
پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست
اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین
بس که محمل ها رود منزل به منزل با شتاب
کس نمی‌داند عروسی یا عزا دارد حسین
دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین
شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا
جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین
اشک خونین گو بیا بنشین به چشم "شهریار"
کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین
https://www.instagram.com/p/Cg7fSF_Koeq/?igshid=MDJmNzVkMjY=
شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین
از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست
مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین
می‌برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم
بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین
پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست
اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین
بس که محمل ها رود منزل به منزل با شتاب
کس نمی‌داند عروسی یا عزا دارد حسین
دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین
شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا
جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین
اشک خونین گو بیا بنشین به چشم "شهریار"
کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین
https://www.instagram.com/p/Cg7fSF_Koeq/?igshid=MDJmNzVkMjY=
فردریش ویلهلم فون هرمان؛ فیلسوف آلمانی و برجسته ترین شاگرد هایدگر درگذشت!
فردریش ویلهلم فون هرمان، (زاده 8 اکتبر 1934) فیلسوف آلمانی استاد دانشگاه آلبرت لودویگ فرایبورگ، آخرین دستیار مارتین هایدگر و یکی از برجسته ترین شاگردان و مفسران اندیشه های او درگذشت؛ وی به خاطر تخصص در اندیشه های هایدگر مشهور است. او در سال‌های آخر زندگی هایدگر دستیار او بوده و از ابتدای پروژه طبع و نشر مجموعه آثار هایدگر تاکنون از اعضای آن بوده و براین اساس بسیاری از آثار هایدگر به کوشش و تصحیح او چاپ شده است.
یکی از آثار او «سوژه و دازاین» شرح و بسطی بر مفاهیم اساسی «هستی و زمان» هایدگر است. نویسنده کتاب، به برخی از آثار او در همین کتاب ارجاع داده شده است که در متن کتاب به آن اشاره می‌شود. برخی از آثار دیگر او عبارت‌اند از: هوسرل و تأملات دکارتی (1971)، فلسفه هنر هایدگر(1980)، راه و روش؛ درباره پدیدارشناسی تفکر تاریخ هستی(1990)، آگوستین و پرسش پدیدارشناختی از زمان(1992)، راه‌هایی در رویداد خویشمندساز؛ «افاداتی در فلسفه»(1994)، حقیقت، آزادی و تاریخ: پژوهشی سیستماتیک درباره نوشته «درباره ذات حقیقت» هایدگر(2002)، تأملات دکارتی(2011)، لایبنیتس؛ متافیزیک به مثابه منادولوژی(2015)، مارتین هایدگر؛ حقیقت درباره دفترهای سیاه(2107)، استعلا و رخداد (2019) و غیره
کتاب «سوژه و دازاین» با عنوان فرعی مفاهیم اساسی هستی و زمان نوشته فردریش ویلهلم فون هرمان به ترجمه احسان پویافر و فلورا عسکری زاده منتشر شده است.
https://www.instagram.com/p/Cg7xRCwKmjR/?igshid=MDJmNzVkMjY=
فردریش ویلهلم فون هرمان، (زاده 8 اکتبر 1934) فیلسوف آلمانی استاد دانشگاه آلبرت لودویگ فرایبورگ، آخرین دستیار مارتین هایدگر و یکی از برجسته ترین شاگردان و مفسران اندیشه های او درگذشت؛ وی به خاطر تخصص در اندیشه های هایدگر مشهور است. او در سال‌های آخر زندگی هایدگر دستیار او بوده و از ابتدای پروژه طبع و نشر مجموعه آثار هایدگر تاکنون از اعضای آن بوده و براین اساس بسیاری از آثار هایدگر به کوشش و تصحیح او چاپ شده است.
یکی از آثار او «سوژه و دازاین» شرح و بسطی بر مفاهیم اساسی «هستی و زمان» هایدگر است. نویسنده کتاب، به برخی از آثار او در همین کتاب ارجاع داده شده است که در متن کتاب به آن اشاره می‌شود. برخی از آثار دیگر او عبارت‌اند از: هوسرل و تأملات دکارتی (1971)، فلسفه هنر هایدگر(1980)، راه و روش؛ درباره پدیدارشناسی تفکر تاریخ هستی(1990)، آگوستین و پرسش پدیدارشناختی از زمان(1992)، راه‌هایی در رویداد خویشمندساز؛ «افاداتی در فلسفه»(1994)، حقیقت، آزادی و تاریخ: پژوهشی سیستماتیک درباره نوشته «درباره ذات حقیقت» هایدگر(2002)، تأملات دکارتی(2011)، لایبنیتس؛ متافیزیک به مثابه منادولوژی(2015)، مارتین هایدگر؛ حقیقت درباره دفترهای سیاه(2107)، استعلا و رخداد (2019) و غیره
کتاب «سوژه و دازاین» با عنوان فرعی مفاهیم اساسی هستی و زمان نوشته فردریش ویلهلم فون هرمان به ترجمه احسان پویافر و فلورا عسکری زاده منتشر شده است.
https://www.instagram.com/p/Cg7xRCwKmjR/?igshid=MDJmNzVkMjY=
Forwarded from آکادمی وفاق؛ رویکردهای جامعه شناختی؛ (Dr Alaei)
تلقین امید و انگیزه ی حسینی به توده ی مردم، ضرورت جامعه ی بحران زده ی کنونی!
دکتر محمد حسن علایی (جامعه شناس)
به رغم انواع بحران ها و آسیب های اجتماعی و روند تصاعدی آشفتگی های مخرب اقتصادی در شرایط همدستی کابوس تحریم و ویروس کرونا، و افت شدید سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی، در ایران ما، که همسایه ی افغانستان است و کشوری است در وسط خون و آتش خاورمیانه، و بی اغراق روزی نیست که خبری دهشت زا در خصوص انواع بحران هایش در رسانه ها مخابره نشود، سخن گفتن از امید چندان هم ساده و بی دردسر نخواهد بود، اما تلقین امید و تزریق روحیه به شهروندان سراسیمه و بیمناک این جامعه ی بحران زده، بی شک، ضرورت بی چون و چرای وضعیت اینجایی و اکنونی ماست.
بگذارید با نقل حکایتی به طرح بحث خویش بپردازیم، شهر اردبیل در عشق به امام حسین، زبانزد است، دوستی نقل می کرد در بخشی از این شهر جماعتی که به تعزیه و شبیه خوانی مشغول بودند دسته گلی به آب داده اند که شنیدنش خالی از لطف نیست، کاری کرده اند، کارستان، از شدت عشق به امام در مراسم شبیه خوانی دلشان رضا به شکست کاروان امام نداده است، و نهایت چیزی اجرا کرده اند که آخرش پیروزی امام و یارانش رقم خورده است، حتی همین میزان تحریف در تاریخ هم باز، نشان از عمق عشق و ارادت مردمان این آب و خاک نسبت به امام حسین دارد، اما اگر این حماسه به درستی تبیین شود و پیام بلند آن به انسان امروز و به مسلمان امروز گوشزد شود که امام حسین با همین نثار خون خویش و به اصلاح شکستش، انسان را آبرو بخشیده است و ایمان را و ادب را و اسلام را حیات دوباره بخشیده است آیا هنوز نمی تواند تکیه گاه امیدآفرین و الهام بخشی برای این مردمان خسته جان باشد؟!
می توانیم و باید، از عاشورا درس آزادگی و اخلاص بگیریم، و انسان آزاده به طریق اولی امیدوار است و روحیه اش را نباخته است ونخواهد باخت. ظرفیت ارادتی که به این امام در میان ایرانیان وجود دارد می تواند به کار درمان فسردگی های این مردم و تسکین و تسلی این مردمان بیاید، چندان که تا به امروز هم عشق به حسین بن علی کم به داد این ملت نرسیده است، چرا که عشق حسین بن علی کشتی نجات است.
اگر از این سرمایه بزرگ معنوی درست حراست شود، اگر در بوران تأثیرپذیری قهری از فرهنگ جهانی، هم چنان به چراغی که از گذشته ها نور هدایت پیش پای رهگذران سرگشته ی این دیار می افشاند، به دیده ی احترام نگریسته شود و روشنفکرمآبانه و از سر ناسپاسی با این معمار ناخودآگاه جمعی ایرانیان مواجهه ناصواب صورت نپذیرد می تواند از ظرفیت بالای آن برای تلقین امید به انسان در مواجهه با انواع بحرانها نهایت استفاده به عمل آید. و حتی همین امید و انگیزه در گذر زمان مبنایی برای کنش ورزی های اصلاحی و رفرمیستی ایشان نیز تلقی گردد.
https://www.instagram.com/p/CSz50a-qLdg/?utm_medium=share_sheet
دکتر محمد حسن علایی (جامعه شناس)
به رغم انواع بحران ها و آسیب های اجتماعی و روند تصاعدی آشفتگی های مخرب اقتصادی در شرایط همدستی کابوس تحریم و ویروس کرونا، و افت شدید سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی، در ایران ما، که همسایه ی افغانستان است و کشوری است در وسط خون و آتش خاورمیانه، و بی اغراق روزی نیست که خبری دهشت زا در خصوص انواع بحران هایش در رسانه ها مخابره نشود، سخن گفتن از امید چندان هم ساده و بی دردسر نخواهد بود، اما تلقین امید و تزریق روحیه به شهروندان سراسیمه و بیمناک این جامعه ی بحران زده، بی شک، ضرورت بی چون و چرای وضعیت اینجایی و اکنونی ماست.
بگذارید با نقل حکایتی به طرح بحث خویش بپردازیم، شهر اردبیل در عشق به امام حسین، زبانزد است، دوستی نقل می کرد در بخشی از این شهر جماعتی که به تعزیه و شبیه خوانی مشغول بودند دسته گلی به آب داده اند که شنیدنش خالی از لطف نیست، کاری کرده اند، کارستان، از شدت عشق به امام در مراسم شبیه خوانی دلشان رضا به شکست کاروان امام نداده است، و نهایت چیزی اجرا کرده اند که آخرش پیروزی امام و یارانش رقم خورده است، حتی همین میزان تحریف در تاریخ هم باز، نشان از عمق عشق و ارادت مردمان این آب و خاک نسبت به امام حسین دارد، اما اگر این حماسه به درستی تبیین شود و پیام بلند آن به انسان امروز و به مسلمان امروز گوشزد شود که امام حسین با همین نثار خون خویش و به اصلاح شکستش، انسان را آبرو بخشیده است و ایمان را و ادب را و اسلام را حیات دوباره بخشیده است آیا هنوز نمی تواند تکیه گاه امیدآفرین و الهام بخشی برای این مردمان خسته جان باشد؟!
می توانیم و باید، از عاشورا درس آزادگی و اخلاص بگیریم، و انسان آزاده به طریق اولی امیدوار است و روحیه اش را نباخته است ونخواهد باخت. ظرفیت ارادتی که به این امام در میان ایرانیان وجود دارد می تواند به کار درمان فسردگی های این مردم و تسکین و تسلی این مردمان بیاید، چندان که تا به امروز هم عشق به حسین بن علی کم به داد این ملت نرسیده است، چرا که عشق حسین بن علی کشتی نجات است.
اگر از این سرمایه بزرگ معنوی درست حراست شود، اگر در بوران تأثیرپذیری قهری از فرهنگ جهانی، هم چنان به چراغی که از گذشته ها نور هدایت پیش پای رهگذران سرگشته ی این دیار می افشاند، به دیده ی احترام نگریسته شود و روشنفکرمآبانه و از سر ناسپاسی با این معمار ناخودآگاه جمعی ایرانیان مواجهه ناصواب صورت نپذیرد می تواند از ظرفیت بالای آن برای تلقین امید به انسان در مواجهه با انواع بحرانها نهایت استفاده به عمل آید. و حتی همین امید و انگیزه در گذر زمان مبنایی برای کنش ورزی های اصلاحی و رفرمیستی ایشان نیز تلقی گردد.
https://www.instagram.com/p/CSz50a-qLdg/?utm_medium=share_sheet
Forwarded from زیر سقف آسمان
♦️بهانه‌ی هایدگری برای نواختن روشنفکران ایرانی
(عدم تمایز پدیدارشناسی‌ی اندیشه و اندیشه‌ی پدیدار شده /۲)
✍️ حسن محدثی‌ی گیلوایی
۱۶ مرداد ۱۴۰۱
در نوبت قبلی نشان دادم که دکتر جباری دو مدعای نامرتبط به هم در باره‌ی کودک بودن و نابالغ بودن روشنفکران دینی از جمله سروش و کدیور ذکر کرده اند و البته دومی را در توجیه مدعای نخست بیان کردند. اکنون نوبت آن است که دو مدعای ایشان را به ترتیب واکاوی نمایم. برای نقد تحلیل و نقد مدعای اول دکتر جباری، نخست به فرازی از سخنان وی توجه نمایید:
”بحث و جدل روشنفکران دینی را چونان نزاع کودکان نابالغ بر سر بازی‌های‌شان می‌دانم که هنوز مواجهه‌ای با زندگی و مسائل جدی آن نیافته اند. ... سلطه‌ی نیهیلیسم در زمانه ما، تسخر می‌زند به این نزاع‌های کودکانه و روشنفکران دینی که هنوز دل بسته اند به تئولوژی‌هایشان. کسی که هنوز صدای کوبیدن نیهیلیسم بر در را نمی‌شنود و بدتر از آن گمان می‌برد که با مولانا و تفسیر رحمانی از دین و ... می‌توان از این مهلکه جان سالم بدر برد، هنوز نابالغ است» (جباری، ۱۴۰۱).
این گزاره‌ها چه می‌گویند؟ این گزاره‌ها می‌گویند: مساله‌ی اصلی و جدی و اساسی در دوران ما سلطه‌ی نیهیلسم است. هر متفکری در زمانه‌‌ی ما بدان اعتنا نکند و به چیز دیگری اشتغال بورزد، کودک است.
اما ما هایدگریان به لطف اندیشه‌ی هایدگر از کودکی و نابالغی به در آمده ایم، زیرا ما هستیم که به مقام فرزانه‌گی‌ی درک و توجه به ”سلطه‌ی نیهیلیسم” نائل گشته ایم!
این است سطح بحث فلسفی‌ی فلسفه‌دان محترم ما. همین‌گونه سخنان را قبل از دکتر جباری یک هایدگری‌ی دیگر به‌انحای مختلفی مطرح کرده است. او نیز به‌طور مکرر دوگانه‌‌سازی‌‌ی خودمدارانه ارائه می‌کند؛ دوست و برادر عزیز ام دکتر بیژن عبدالکریمی:
”ما نباید به سمتی حرکت کنیم که ملت ما در نظام نیهیلیسم جهانی هضم شود؛ دانشگاهیان ما همسو با نظام جهانی می‌اندیشند و پژواک نیهیلیسم جهانی را رهایی‌بخش تلقی می‌کنند و به این دلیل الهام‌بخشی حسین(ع) در تاریخ ملت ایران را به سهولت نادیده می‌گیرند” (بیژن عبدالکریمی، خبرگزاری‌ی مهر، ۳۱ مرداد ۱۴۰۰).
جالب این است که آنان همت نکرده اند که حضور و سلطه‌ی نیهیلیسم را در طی‌ی اثری پژوهشی در تار و پود فرهنگ و زنده‌گی‌ی ایرانیان معاصر بکاوند و حضور آن را به‌نحو مستدلی نشان دهند و فقط مدعایی را مطرح می‌کنند و همان را هم معیار داوری در باره‌ی دیگر اهل نظر قرار می‌دهند.
این را هم اضافه کنم که جباری این بار از موضع عقلانیت مدرن دفاع می‌کند، اما عبدالکریمی به عقلانیت مدرن حمله می‌برد و ریشه‌ی نیهیلیسم را در همان عقلانیت مدرن می‌جوید!
حال ما می‌توانیم از این فلسفه‌دان‌های هایدگری پرسش‌هایی بپرسیم:
۱. نیهیلیسم چیست؟
۲. مؤلفه‌های آن کدام اند؟
۳. نشانه‌های نیهیلیسم کدام اند؟
۴. پی‌آمدهای نیهیلیسم کدام اند؟
۵. کدام سطح از نیهیلیسم مد نظر است؟ نیهیلیسم در سطح جهان‌نگری و جهان‌بینی و اونتولوژی یا در سطح انسانی (فکری، روانی، وجودی) یا در سطح اجتماعی (ساختار اجتماعی یا وضعیت اجتماعی‌ی نیهیلیستی)؟
۶. نیهیلیسم در کدام سنت فکری یا رویکرد نظری مد نظر شما است؟ مثلاً نیچه‌ای؟ هایدگری؟ یا دلوزی؟ دینی؟ یا غیردینی؟
۷. شما چه‌گونه به ”سلطه‌ی نیهیلیسم” پی برده اید؟ آیا خواب‌نما شده اید یا به اشاره‌ی پیامبری و پیش‌گویی به درک سلطه‌ی آن نائل شده اید؟ آیا برهانی فلسفی دال بر ”سلطه‌ی نیهیلیسم” دارید؟ یا از طریق مطالعه‌ی تجربی به چنین درکی نائل شده اید؟
۸. اگر کسی دلایل شما را در باره‌ی ”سلطه‌ی نیهیلیسم” نپذیرد یا اصلا ”سلطه‌ی نیهیلیسم” را اساسی‌ترین مساله نداند، کودک و نابالغ یا گم‌راه است؟ چرا؟
۹. اگر کسی مدعی شود که ضرورت توجه به ”سلطه‌ی نیهیلیسم” مانع از پرداختن به مسائل دیگر نیست، شما چرا او را کودک و نابالغ یا گم‌راه می‌خوانید؟
۱۰. آیا اگر کسی مثل شما به جهان ننگرد و مثل شما جهان را تجربه و درک نکند، کودک و نابالغ یا گم‌راه است؟ بر اساس کدام استدلال فلسفی می‌توان چنین «غیر»ی را کودک و نابالغ یا گم‌راه خواند؟
۱۱. اصلاً آیا ”سلطه‌ی نیهیلیسم” (به فرض وجود) نامطلوب است؟ چرا؟
۱۲. شما اگر ”سلطه‌ی نیهیلیسم” را به‌عنوان یک مساله‌ی اجتماعی یا فرهنگی تشخیص داده اید، برای حل آن چه کرده اید و چه راه حلی را پیشنهاد داده اید؟ به‌عبارت دیگر، پادنیهیلیسم یا ضد نیهیلیسم از نظر شما چیست؟
ادامه دارد. 👇
#جباری
#نیهیلیسم
#عبدالکریمی
#هایدگریسم
#روشن‌فکر_ایرانی
@NewHasanMohaddesi
(عدم تمایز پدیدارشناسی‌ی اندیشه و اندیشه‌ی پدیدار شده /۲)
✍️ حسن محدثی‌ی گیلوایی
۱۶ مرداد ۱۴۰۱
در نوبت قبلی نشان دادم که دکتر جباری دو مدعای نامرتبط به هم در باره‌ی کودک بودن و نابالغ بودن روشنفکران دینی از جمله سروش و کدیور ذکر کرده اند و البته دومی را در توجیه مدعای نخست بیان کردند. اکنون نوبت آن است که دو مدعای ایشان را به ترتیب واکاوی نمایم. برای نقد تحلیل و نقد مدعای اول دکتر جباری، نخست به فرازی از سخنان وی توجه نمایید:
”بحث و جدل روشنفکران دینی را چونان نزاع کودکان نابالغ بر سر بازی‌های‌شان می‌دانم که هنوز مواجهه‌ای با زندگی و مسائل جدی آن نیافته اند. ... سلطه‌ی نیهیلیسم در زمانه ما، تسخر می‌زند به این نزاع‌های کودکانه و روشنفکران دینی که هنوز دل بسته اند به تئولوژی‌هایشان. کسی که هنوز صدای کوبیدن نیهیلیسم بر در را نمی‌شنود و بدتر از آن گمان می‌برد که با مولانا و تفسیر رحمانی از دین و ... می‌توان از این مهلکه جان سالم بدر برد، هنوز نابالغ است» (جباری، ۱۴۰۱).
این گزاره‌ها چه می‌گویند؟ این گزاره‌ها می‌گویند: مساله‌ی اصلی و جدی و اساسی در دوران ما سلطه‌ی نیهیلسم است. هر متفکری در زمانه‌‌ی ما بدان اعتنا نکند و به چیز دیگری اشتغال بورزد، کودک است.
اما ما هایدگریان به لطف اندیشه‌ی هایدگر از کودکی و نابالغی به در آمده ایم، زیرا ما هستیم که به مقام فرزانه‌گی‌ی درک و توجه به ”سلطه‌ی نیهیلیسم” نائل گشته ایم!
این است سطح بحث فلسفی‌ی فلسفه‌دان محترم ما. همین‌گونه سخنان را قبل از دکتر جباری یک هایدگری‌ی دیگر به‌انحای مختلفی مطرح کرده است. او نیز به‌طور مکرر دوگانه‌‌سازی‌‌ی خودمدارانه ارائه می‌کند؛ دوست و برادر عزیز ام دکتر بیژن عبدالکریمی:
”ما نباید به سمتی حرکت کنیم که ملت ما در نظام نیهیلیسم جهانی هضم شود؛ دانشگاهیان ما همسو با نظام جهانی می‌اندیشند و پژواک نیهیلیسم جهانی را رهایی‌بخش تلقی می‌کنند و به این دلیل الهام‌بخشی حسین(ع) در تاریخ ملت ایران را به سهولت نادیده می‌گیرند” (بیژن عبدالکریمی، خبرگزاری‌ی مهر، ۳۱ مرداد ۱۴۰۰).
جالب این است که آنان همت نکرده اند که حضور و سلطه‌ی نیهیلیسم را در طی‌ی اثری پژوهشی در تار و پود فرهنگ و زنده‌گی‌ی ایرانیان معاصر بکاوند و حضور آن را به‌نحو مستدلی نشان دهند و فقط مدعایی را مطرح می‌کنند و همان را هم معیار داوری در باره‌ی دیگر اهل نظر قرار می‌دهند.
این را هم اضافه کنم که جباری این بار از موضع عقلانیت مدرن دفاع می‌کند، اما عبدالکریمی به عقلانیت مدرن حمله می‌برد و ریشه‌ی نیهیلیسم را در همان عقلانیت مدرن می‌جوید!
حال ما می‌توانیم از این فلسفه‌دان‌های هایدگری پرسش‌هایی بپرسیم:
۱. نیهیلیسم چیست؟
۲. مؤلفه‌های آن کدام اند؟
۳. نشانه‌های نیهیلیسم کدام اند؟
۴. پی‌آمدهای نیهیلیسم کدام اند؟
۵. کدام سطح از نیهیلیسم مد نظر است؟ نیهیلیسم در سطح جهان‌نگری و جهان‌بینی و اونتولوژی یا در سطح انسانی (فکری، روانی، وجودی) یا در سطح اجتماعی (ساختار اجتماعی یا وضعیت اجتماعی‌ی نیهیلیستی)؟
۶. نیهیلیسم در کدام سنت فکری یا رویکرد نظری مد نظر شما است؟ مثلاً نیچه‌ای؟ هایدگری؟ یا دلوزی؟ دینی؟ یا غیردینی؟
۷. شما چه‌گونه به ”سلطه‌ی نیهیلیسم” پی برده اید؟ آیا خواب‌نما شده اید یا به اشاره‌ی پیامبری و پیش‌گویی به درک سلطه‌ی آن نائل شده اید؟ آیا برهانی فلسفی دال بر ”سلطه‌ی نیهیلیسم” دارید؟ یا از طریق مطالعه‌ی تجربی به چنین درکی نائل شده اید؟
۸. اگر کسی دلایل شما را در باره‌ی ”سلطه‌ی نیهیلیسم” نپذیرد یا اصلا ”سلطه‌ی نیهیلیسم” را اساسی‌ترین مساله نداند، کودک و نابالغ یا گم‌راه است؟ چرا؟
۹. اگر کسی مدعی شود که ضرورت توجه به ”سلطه‌ی نیهیلیسم” مانع از پرداختن به مسائل دیگر نیست، شما چرا او را کودک و نابالغ یا گم‌راه می‌خوانید؟
۱۰. آیا اگر کسی مثل شما به جهان ننگرد و مثل شما جهان را تجربه و درک نکند، کودک و نابالغ یا گم‌راه است؟ بر اساس کدام استدلال فلسفی می‌توان چنین «غیر»ی را کودک و نابالغ یا گم‌راه خواند؟
۱۱. اصلاً آیا ”سلطه‌ی نیهیلیسم” (به فرض وجود) نامطلوب است؟ چرا؟
۱۲. شما اگر ”سلطه‌ی نیهیلیسم” را به‌عنوان یک مساله‌ی اجتماعی یا فرهنگی تشخیص داده اید، برای حل آن چه کرده اید و چه راه حلی را پیشنهاد داده اید؟ به‌عبارت دیگر، پادنیهیلیسم یا ضد نیهیلیسم از نظر شما چیست؟
ادامه دارد. 👇
#جباری
#نیهیلیسم
#عبدالکریمی
#هایدگریسم
#روشن‌فکر_ایرانی
@NewHasanMohaddesi
Forwarded from زیر سقف آسمان
♦️بهانه‌ی هایدگری برای نواختن روشنفکران ایرانی (قسمت آخر)
✍️ حسن محدثی‌ی گیلوایی
۱۶ مرداد ۱۴۰۱
👆۱۳. آیا نیهیلیسم زاده‌ی شرایط اجتماعی و سیاسی و فرهنگی‌ی جامعه‌ی ما است یا همچون هوا در اتمسفر جهانی‌ی عصر ما منتشر است و ذاتی‌ی عصر مدرن است؟ به‌عبارت دیگر، نسبت نیهیلیسم با جامعه‌ی ما چیست؟
۱۴. هایدگر متفکر خلاق و مبتکری بود. اما آیا سخن گفتن از ”سلطه‌ی نیهیلیسم” به پی‌روی از هایدگر، در جامعه‌ی ما پی‌روی از یک مد فکری است یا کشفی اصیل است؟ بر پایه‌ی کدام پژوهش‌های فلسفی یا غیرفلسفی چنین چیزی بر شما مکشوف شده است؟
۱۵. آیا نفی یک دوران را هم می‌توانیم نوعی گرایش نیهیلیستی بنامیم؟ در این صورت، آیا می‌توان از درون‌مایه‌های نیهیلیستی‌ی فلسفه‌ی هایدگر سخن گفت؛ همان‌طور که نیچه از درون‌مایه‌های نیهیلیستی‌ی برخی از فیلسوفان سخن گفته است؟ آیا فلسفه‌ی هایدگر و اندیشه‌ی هایدگری مروّج نوعی نیهیلیسم در جامعه‌ی ما نشده است؛ نیهیلیسمی که هایدگر را به دنبال «سرآغازی تماماً دیگر» و «سرآغازی یکسره نوبنیاد» کشاند؟ آن درون‌مایه‌های نیهیلیستی‌ی اندیشه‌ی هایدگر کدام اند؟ و چه‌گونه اندیشه‌ی هایدگر مروّج اشکالی از افکار نیهیلیستی (مثلاً نفی دوران مدرن) می‌شود؟ چه‌گونه نفی هایدگری‌ی دوران مدرن با نفی بنیادگرایانه‌ی دوران مدرن و نفی اسلامی‌ی دوران مدرن پیوند می‌خورد؟ و چه معجونی از این پیوند نیهیلیستی توسط امثال احمد فردید و رضا داوری و شاگردان‌شان در ایران ساخته شده است؟
۱۶. و اگر کسی مثل محدثی مساله‌ی اصلی‌ی ایران معاصر را عدم مهار قدرت سیاسی و انسداد سیاسی بداند و معرفی‌ی ”سلطه‌ی نیهیلیسم” را به‌عنوان مساله‌ی اصلی، فریب یا انحرافی هایدگری بخواند، آیا گم‌راه یا نابالغ است؟
اینها فقط بخشی از پرسش‌هایی است که من انتظار دارم آقایان دکتر جباری و دکتر عبدالکریمی و کسانی که ادعاهای مشابهی مطرح می‌کنند، بدان‌ها پاسخ گویند. تا زمانی که آنان به این پرسش‌ها پاسخ‌های قانع‌کننده‌ای ندهند، من آنان را سازنده‌ی یک بهانه‌ی هایدگری برای حمله به روشنفکران ایرانی تلقی خواهم کرد.
این پرسش‌ها به خوبی نشان می‌دهند که بحث از نیهیلیسم به‌هیچ وجه بحث ساده‌ای نیست و نمی‌توان از آن به‌آسانی علیه روشنفکران ایرانی یا روشنفکران دینی بهره گرفت و حتا می‌تواند به‌منزله‌ی تیغی دو دم عمل کند که به‌کار گیرنده‌ی آن را نیز مصون نگذارد.
به‌رغم این اشتراک فکری‌ی بین این دو فلسفه‌دان هایدگری در تلقی‌ی نیهیلیسم به‌عنوان مسأله‌ی اصلی برای جامعه‌ی کنونی‌ی ما، جالب اما توجه به تفاوت‌های فکری‌ی جدی‌ی آنها است. عبدالکریمی هنوز از سنت دینی و عرفانی‌ی ما دفاع می‌کند و با آنها می‌خواهد به جنگ نیهیلیسم برود، اما جباری ما را به مواجهه‌ی منفعلانه با دین و بی‌اعتنایی بدان فرا می‌خواند و دکتر سروش را به خاطر تغذیه‌ی فکری از عرفان اسلامی به باد سرزنش و تحقیر می‌گیرد. عبدالکریمی اما برعکس جباری به ”عقلانیت مدرن” در اندیشه‌ی عبدالکریم سروش حمله می‌کند و آن را هم‌سایه‌ی دیوار به دیوار ”اندیشه‌ی یکسره سکولار و نیهیلیستیک” می‌داند که تنها یک گام با آن فاصله دارد (عبدالکریمی، ۱۳۹۷: ۲۴۱؛ پرسش از امکان امر دینی در جهان معاصر، چاپ اول).
#جباری
#نیهیلیسم
#عبدالکریمی
#هایدگریسم
#روشن‌فکر_ایرانی
@NewHasanMohaddesi
✍️ حسن محدثی‌ی گیلوایی
۱۶ مرداد ۱۴۰۱
👆۱۳. آیا نیهیلیسم زاده‌ی شرایط اجتماعی و سیاسی و فرهنگی‌ی جامعه‌ی ما است یا همچون هوا در اتمسفر جهانی‌ی عصر ما منتشر است و ذاتی‌ی عصر مدرن است؟ به‌عبارت دیگر، نسبت نیهیلیسم با جامعه‌ی ما چیست؟
۱۴. هایدگر متفکر خلاق و مبتکری بود. اما آیا سخن گفتن از ”سلطه‌ی نیهیلیسم” به پی‌روی از هایدگر، در جامعه‌ی ما پی‌روی از یک مد فکری است یا کشفی اصیل است؟ بر پایه‌ی کدام پژوهش‌های فلسفی یا غیرفلسفی چنین چیزی بر شما مکشوف شده است؟
۱۵. آیا نفی یک دوران را هم می‌توانیم نوعی گرایش نیهیلیستی بنامیم؟ در این صورت، آیا می‌توان از درون‌مایه‌های نیهیلیستی‌ی فلسفه‌ی هایدگر سخن گفت؛ همان‌طور که نیچه از درون‌مایه‌های نیهیلیستی‌ی برخی از فیلسوفان سخن گفته است؟ آیا فلسفه‌ی هایدگر و اندیشه‌ی هایدگری مروّج نوعی نیهیلیسم در جامعه‌ی ما نشده است؛ نیهیلیسمی که هایدگر را به دنبال «سرآغازی تماماً دیگر» و «سرآغازی یکسره نوبنیاد» کشاند؟ آن درون‌مایه‌های نیهیلیستی‌ی اندیشه‌ی هایدگر کدام اند؟ و چه‌گونه اندیشه‌ی هایدگر مروّج اشکالی از افکار نیهیلیستی (مثلاً نفی دوران مدرن) می‌شود؟ چه‌گونه نفی هایدگری‌ی دوران مدرن با نفی بنیادگرایانه‌ی دوران مدرن و نفی اسلامی‌ی دوران مدرن پیوند می‌خورد؟ و چه معجونی از این پیوند نیهیلیستی توسط امثال احمد فردید و رضا داوری و شاگردان‌شان در ایران ساخته شده است؟
۱۶. و اگر کسی مثل محدثی مساله‌ی اصلی‌ی ایران معاصر را عدم مهار قدرت سیاسی و انسداد سیاسی بداند و معرفی‌ی ”سلطه‌ی نیهیلیسم” را به‌عنوان مساله‌ی اصلی، فریب یا انحرافی هایدگری بخواند، آیا گم‌راه یا نابالغ است؟
اینها فقط بخشی از پرسش‌هایی است که من انتظار دارم آقایان دکتر جباری و دکتر عبدالکریمی و کسانی که ادعاهای مشابهی مطرح می‌کنند، بدان‌ها پاسخ گویند. تا زمانی که آنان به این پرسش‌ها پاسخ‌های قانع‌کننده‌ای ندهند، من آنان را سازنده‌ی یک بهانه‌ی هایدگری برای حمله به روشنفکران ایرانی تلقی خواهم کرد.
این پرسش‌ها به خوبی نشان می‌دهند که بحث از نیهیلیسم به‌هیچ وجه بحث ساده‌ای نیست و نمی‌توان از آن به‌آسانی علیه روشنفکران ایرانی یا روشنفکران دینی بهره گرفت و حتا می‌تواند به‌منزله‌ی تیغی دو دم عمل کند که به‌کار گیرنده‌ی آن را نیز مصون نگذارد.
به‌رغم این اشتراک فکری‌ی بین این دو فلسفه‌دان هایدگری در تلقی‌ی نیهیلیسم به‌عنوان مسأله‌ی اصلی برای جامعه‌ی کنونی‌ی ما، جالب اما توجه به تفاوت‌های فکری‌ی جدی‌ی آنها است. عبدالکریمی هنوز از سنت دینی و عرفانی‌ی ما دفاع می‌کند و با آنها می‌خواهد به جنگ نیهیلیسم برود، اما جباری ما را به مواجهه‌ی منفعلانه با دین و بی‌اعتنایی بدان فرا می‌خواند و دکتر سروش را به خاطر تغذیه‌ی فکری از عرفان اسلامی به باد سرزنش و تحقیر می‌گیرد. عبدالکریمی اما برعکس جباری به ”عقلانیت مدرن” در اندیشه‌ی عبدالکریم سروش حمله می‌کند و آن را هم‌سایه‌ی دیوار به دیوار ”اندیشه‌ی یکسره سکولار و نیهیلیستیک” می‌داند که تنها یک گام با آن فاصله دارد (عبدالکریمی، ۱۳۹۷: ۲۴۱؛ پرسش از امکان امر دینی در جهان معاصر، چاپ اول).
#جباری
#نیهیلیسم
#عبدالکریمی
#هایدگریسم
#روشن‌فکر_ایرانی
@NewHasanMohaddesi
Audio
تاملاتی ناظر به پرسش‌های دکتر حسن محدثی درباره نیهیلیسم!
دکتر محمدحسن علایی
(جامعه شناس)
۱۶ مرداد ۱۴۰۱
@sociologicalperspectives
دکتر محمدحسن علایی
(جامعه شناس)
۱۶ مرداد ۱۴۰۱
@sociologicalperspectives
Audio
واکاوی مفهوم نیهیلیسم در آرای
دکتر بیژن عبدالکریمی!
دکتر محمدحسن علایی
(جامعه شناس)
۱۷ مرداد ۱۴۰۱
@sociologicalperspectives
دکتر بیژن عبدالکریمی!
دکتر محمدحسن علایی
(جامعه شناس)
۱۷ مرداد ۱۴۰۱
@sociologicalperspectives
🔶️مناظره؛ فرصت تمرین گفتگوی علمی!
🔸️دکتر محمد حسن علایی
عطف به مکاتبات اخیر بین دکتر جباری و دکتر محدثی در ادامه ی دغدغه های دائمی خود برای گشودن باب گفتگوهای علمی، از دکتر جباری برای زبان تندش در خصوص روشنفکران دینی گلایه مندم!
پیشتر هم در این راستا مطلبی با عنوان "آسیب شناسی فقدان سنت گفتگوهای علمی در ایران معاصر" در همین کانال منتشر کردم.
با وجود اینکه به لحاظ نظری خود را در فاصله ی معناداری از جریان روشنفکری دینی تلقی می کنم و فارغ از اینکه فرصت پیگیری کارهای دکتر جباری را نداشته ام به عنوان یک ناظر بی‌طرف طرفین گفتگو را دعوت به رعایت خویشتنداری و رواداری می کنم.
به عنوان مولف کتاب گفتمان وفاق عرض می کنم که عرصه تفکر میدان نقد است و به هیچ وجه مجال عقده گشایی و فرقه گرایی و متابعت و هواداری صرف نیست و از همین روی باید از استقلال آن مراقبت کرد تا به عرصه سیاست و ایدئولوژی و عوام اندیشی و خداي نکرده فحاشی و بداخلاقی فرو نغلتد.
علی رغم اینکه عنوان این مناظره از بسیاری جهات نامتناجس و ابتدایی به نظر می رسد، امیدوارم در مناظره پیشرو از هر دو طرف شاهد گفتگویی علمی و انتقادی در نهایت سلامت و متانت باشیم.
🔸️دکتر محمد حسن علایی
عطف به مکاتبات اخیر بین دکتر جباری و دکتر محدثی در ادامه ی دغدغه های دائمی خود برای گشودن باب گفتگوهای علمی، از دکتر جباری برای زبان تندش در خصوص روشنفکران دینی گلایه مندم!
پیشتر هم در این راستا مطلبی با عنوان "آسیب شناسی فقدان سنت گفتگوهای علمی در ایران معاصر" در همین کانال منتشر کردم.
با وجود اینکه به لحاظ نظری خود را در فاصله ی معناداری از جریان روشنفکری دینی تلقی می کنم و فارغ از اینکه فرصت پیگیری کارهای دکتر جباری را نداشته ام به عنوان یک ناظر بی‌طرف طرفین گفتگو را دعوت به رعایت خویشتنداری و رواداری می کنم.
به عنوان مولف کتاب گفتمان وفاق عرض می کنم که عرصه تفکر میدان نقد است و به هیچ وجه مجال عقده گشایی و فرقه گرایی و متابعت و هواداری صرف نیست و از همین روی باید از استقلال آن مراقبت کرد تا به عرصه سیاست و ایدئولوژی و عوام اندیشی و خداي نکرده فحاشی و بداخلاقی فرو نغلتد.
علی رغم اینکه عنوان این مناظره از بسیاری جهات نامتناجس و ابتدایی به نظر می رسد، امیدوارم در مناظره پیشرو از هر دو طرف شاهد گفتگویی علمی و انتقادی در نهایت سلامت و متانت باشیم.
Forwarded from Deleted Account
برخی از درسگفتار‌ها و سخنرانی‌های دکتر بیژن عبدالکریمی
* صفحه‌ی ویکی پدیای بیژن عبدالکریمی *
انتشارات نقد فرهنگ با مدیریت بیژن عبدالکریمی https://t.me/naqdefarhangpub
1) درسگفتار هایدگر در ایران + خلاصه
2) رسگفتار افلاطون‌شناسی
3) درسگفتار متافیزیک
4) برخی از مقالات
5) آشنایی با نیچه _ برای دسترسی باید در سایت مدرسه علوم انسانی جیوگی ثبت‌نام کنید.
6) آشنایی با کانت _ برای دسترسی باید در سایت جیوگی ثبت نام کنید.
7) سلسله جلسات مقایسه آراء علی شریعتی و جواد طباطبایی
8) پرسش و پاسخ _ دین و روشنفکری
9) سخنرانی شریعتی؛ نیاز جامعه ما
10) سخنرانی عدالت‌خواهی؛ فعالیت اجتماعی یا مبارزه سیاسی
11) تاملی در باب فلسفه تکنولوژی
12) سخنرانی موج چهارم نیهیلیسم
13) سخنرانی عدالت و معنویت در ایران معاصر
14) سخنرانی امر قدسی و امر سیاسی
15) نقد و بررسی امت و امامت شریعتی
16) گفتوگو با سروش دباغ _ امکان زیست معنوی در روزگار کنونی
17) سخنرانی حسین در افق معاصرت + صوتی
18) سخنرانی بیایید خانه‌ای برپا کنیم / تصویری
19) فوتبال چیست و با ما چه می‌کند؟
20) بررسی آراء و نظرات علی شریعتی
21) جلسات پایان امر دینی
22) مناظره با شهریار زرشناس
23) سخنرانی در خانه موزه شریعتی / شریعتی و تفکر آینده
24) مناظره، ماهیت انقلاب اسلامی چگونه بوده است؟
25) سخنرانی سلیمانی مظهر وفاق ملی
26) گفتوگو با قرن جدید
27) سخنرانی در سمپوزیوم شریعتی، تفکر آینده
28) دفاع حماسی از شریعتی
29) نشست فلسفی دنیای شوپنهاور
30) سخنرانی غروب بت‌ها
31) سلسله جلسات مفهومین ساختن ایران اکنون
32) سلسله جلسات واکاوی نامه مصطفی رحیمی به آقای خمینی _ اول _ دوم _ سوم _ چهارم _ پنجم _ ششم _ هفتم _ هشتم _ نهم _ دهم
33) سلسله جلسات بینش عرفانی و تجربه امر قدسی _ یک تا هفت _ هشت، نه، ده _ یازدهم
34) سخنرانی حسین بن علی، روح وجدان تاریخی
35) سخنرانی در افتتاحیه کافه لیمو
36) سمینار بازخوانی روایت بیژن عبدالکریمی از امر دینی _ رضا داوری اردکانی _ حمید پارسانیا _ انشاءالله رحمتی _ محمد حسین بادامچی + جمعی از اندیشمندان، بالا و پایین پست رو نگاه کنید.
37) سلسله جلسات ایران به منزله پرابلماتیک
38) سخنرانی اوصاف حیات دینی
39) سخنرانی چرا فلسفه؟
40) سلسله جلسات نقد و بررسی دن‌کیشوت‌های ایرانی
41) کنفرانس قرآن‌پژوهی پیشرفت
42) جلسات تئولوژی‌‌‌مداری و ایمان انحصاری
43) سخنرانی بازرگان، اصلاحات و نقد انقلاب
44) مناظره با محمد حسن وکیلی / اول _ دوم
45) مناظره با احمد رهدار _ جایگاه دین در جمهوری اسلامی
46) سخنرانی آسیب‌شناسی نهاد دین در ایران معاصر
47) سخنرانی جوکر و حوادث آبان ۹۸
48) شرح و بسط امکان امر دینی در جهان معاصر
49) سخنرانی پیرامون آبان ۹۸
50) سخنرانی، صدمین سالگرد انقلاب اکتبر
51) سخنرانی فلسفه و وضع کنونی آن در عالم
52) سخنرانی تعریف منافع ملی در شرایط کنونی
53) بررسی روایت سید جواد میری از شریعتی به مثابه سوشیال تئوریست
54) در انجمن جامعه‌شناسی __ فلسفه سیاسی، فلسفه دینی؛ تعارض یا توافق؟
55) نشست فلسفی _ مواجهه فلسفه اسلامی با جهان جدید
56) نقد و بررسی کتاب اصلاح‌طلبی ناکام
56) پرسش از چیستی انقلاب ۵۷
57) بازخوانی تاریخ انقلاب ایران / اول _ دوم
58) سخنرانی شریعتی و معاصریت
59) نقد کتاب تحلیل سوژه در ادبیات داستانی پسامدرن ایران
60) نشست با هایدگر، درآمدی بر متافیزیک
61) برنامه زاویه _ زاویه‌نشینی علوم عقلی در حوزه‌های علمیه
62) نقد و بررسی کتاب دختری از شمال شرقی
63) نقد کتاب درباره آزادی
64) نقد کتاب تاملی در فلسفه تاریخ عقل
65) سخنرانی ما و جهان نیچه‌ای
66) نشست نیهیلیسم به مثابه وضعیت معاصر؛ راه حل فلسفی
67) سخنرانی در همایش امید اجتماعی در ایران
68) سخنرانی نسبت دین و تکنولوژی
69) سمینار بازاندیشی دانشگاه ایرانی
70) نشست چند فرهنگ‌گرایی و هویت ایرانی
71) نشست شریعتی و روشنفکری دینی
72) سخنرانی فلسفه، صلح و جنگ
73) نقد و بررسی کتاب موانع توسعه در ایران
74) سخنرانی پایان روشنفکری
75) سخنرانی فلسفه و حقوق و ارزش اخلاقی حیوانات
* صفحه‌ی ویکی پدیای بیژن عبدالکریمی *
انتشارات نقد فرهنگ با مدیریت بیژن عبدالکریمی https://t.me/naqdefarhangpub
1) درسگفتار هایدگر در ایران + خلاصه
2) رسگفتار افلاطون‌شناسی
3) درسگفتار متافیزیک
4) برخی از مقالات
5) آشنایی با نیچه _ برای دسترسی باید در سایت مدرسه علوم انسانی جیوگی ثبت‌نام کنید.
6) آشنایی با کانت _ برای دسترسی باید در سایت جیوگی ثبت نام کنید.
7) سلسله جلسات مقایسه آراء علی شریعتی و جواد طباطبایی
8) پرسش و پاسخ _ دین و روشنفکری
9) سخنرانی شریعتی؛ نیاز جامعه ما
10) سخنرانی عدالت‌خواهی؛ فعالیت اجتماعی یا مبارزه سیاسی
11) تاملی در باب فلسفه تکنولوژی
12) سخنرانی موج چهارم نیهیلیسم
13) سخنرانی عدالت و معنویت در ایران معاصر
14) سخنرانی امر قدسی و امر سیاسی
15) نقد و بررسی امت و امامت شریعتی
16) گفتوگو با سروش دباغ _ امکان زیست معنوی در روزگار کنونی
17) سخنرانی حسین در افق معاصرت + صوتی
18) سخنرانی بیایید خانه‌ای برپا کنیم / تصویری
19) فوتبال چیست و با ما چه می‌کند؟
20) بررسی آراء و نظرات علی شریعتی
21) جلسات پایان امر دینی
22) مناظره با شهریار زرشناس
23) سخنرانی در خانه موزه شریعتی / شریعتی و تفکر آینده
24) مناظره، ماهیت انقلاب اسلامی چگونه بوده است؟
25) سخنرانی سلیمانی مظهر وفاق ملی
26) گفتوگو با قرن جدید
27) سخنرانی در سمپوزیوم شریعتی، تفکر آینده
28) دفاع حماسی از شریعتی
29) نشست فلسفی دنیای شوپنهاور
30) سخنرانی غروب بت‌ها
31) سلسله جلسات مفهومین ساختن ایران اکنون
32) سلسله جلسات واکاوی نامه مصطفی رحیمی به آقای خمینی _ اول _ دوم _ سوم _ چهارم _ پنجم _ ششم _ هفتم _ هشتم _ نهم _ دهم
33) سلسله جلسات بینش عرفانی و تجربه امر قدسی _ یک تا هفت _ هشت، نه، ده _ یازدهم
34) سخنرانی حسین بن علی، روح وجدان تاریخی
35) سخنرانی در افتتاحیه کافه لیمو
36) سمینار بازخوانی روایت بیژن عبدالکریمی از امر دینی _ رضا داوری اردکانی _ حمید پارسانیا _ انشاءالله رحمتی _ محمد حسین بادامچی + جمعی از اندیشمندان، بالا و پایین پست رو نگاه کنید.
37) سلسله جلسات ایران به منزله پرابلماتیک
38) سخنرانی اوصاف حیات دینی
39) سخنرانی چرا فلسفه؟
40) سلسله جلسات نقد و بررسی دن‌کیشوت‌های ایرانی
41) کنفرانس قرآن‌پژوهی پیشرفت
42) جلسات تئولوژی‌‌‌مداری و ایمان انحصاری
43) سخنرانی بازرگان، اصلاحات و نقد انقلاب
44) مناظره با محمد حسن وکیلی / اول _ دوم
45) مناظره با احمد رهدار _ جایگاه دین در جمهوری اسلامی
46) سخنرانی آسیب‌شناسی نهاد دین در ایران معاصر
47) سخنرانی جوکر و حوادث آبان ۹۸
48) شرح و بسط امکان امر دینی در جهان معاصر
49) سخنرانی پیرامون آبان ۹۸
50) سخنرانی، صدمین سالگرد انقلاب اکتبر
51) سخنرانی فلسفه و وضع کنونی آن در عالم
52) سخنرانی تعریف منافع ملی در شرایط کنونی
53) بررسی روایت سید جواد میری از شریعتی به مثابه سوشیال تئوریست
54) در انجمن جامعه‌شناسی __ فلسفه سیاسی، فلسفه دینی؛ تعارض یا توافق؟
55) نشست فلسفی _ مواجهه فلسفه اسلامی با جهان جدید
56) نقد و بررسی کتاب اصلاح‌طلبی ناکام
56) پرسش از چیستی انقلاب ۵۷
57) بازخوانی تاریخ انقلاب ایران / اول _ دوم
58) سخنرانی شریعتی و معاصریت
59) نقد کتاب تحلیل سوژه در ادبیات داستانی پسامدرن ایران
60) نشست با هایدگر، درآمدی بر متافیزیک
61) برنامه زاویه _ زاویه‌نشینی علوم عقلی در حوزه‌های علمیه
62) نقد و بررسی کتاب دختری از شمال شرقی
63) نقد کتاب درباره آزادی
64) نقد کتاب تاملی در فلسفه تاریخ عقل
65) سخنرانی ما و جهان نیچه‌ای
66) نشست نیهیلیسم به مثابه وضعیت معاصر؛ راه حل فلسفی
67) سخنرانی در همایش امید اجتماعی در ایران
68) سخنرانی نسبت دین و تکنولوژی
69) سمینار بازاندیشی دانشگاه ایرانی
70) نشست چند فرهنگ‌گرایی و هویت ایرانی
71) نشست شریعتی و روشنفکری دینی
72) سخنرانی فلسفه، صلح و جنگ
73) نقد و بررسی کتاب موانع توسعه در ایران
74) سخنرانی پایان روشنفکری
75) سخنرانی فلسفه و حقوق و ارزش اخلاقی حیوانات