صبح و شعر

#صدسال_به_عشق_من_و_تو 🥰❤️ عقل و عشق، دو ناديدنىِ غير قابل انكار! جايى يكى به علم و ديگرى به هنر منتج ميشود و گاهى يكى بر ديگرى رجحان و برترى ميابد؛ اما اگر هردو باهم باشند آفرينش بينقص تحقق ميابد. زمين همان بهشتى ميشود كه دلمان ميخواهد وقتى كه تو را عاشقانه…

#صدسال_به_عشق_من_و_تو🥰❤️

عشق مرز نميشناسد ساعت و مكان ندارد، واقعيت و مجاز نميداند!
درآغاز تو را تسخير ميكند، آنگاه حكمروايى اش را گسترش ميدهد;
اما هرچه هست از تو بيرون نيست فرامانرواى ذهن و جان توست و اعتبارِ سلطنتش را ازتو ميگيرد.

🔺🔻🔺
#صدسال_به_عشق_من_و_تو

صبح می خندد و باغ از نفس گرم #بهار
می گشاید مژه و می شکند مستی خواب

آسمان تافته در برکه و زین تابش گرم
آتش انگیخته در
سینه افسرده آب

آفتاب از پس البرز نهفته ست و ازو
آتشین نیزه برآورده سر از سینه کوه

صبح می آید ازین آتش جوشنده به تاب
باغ می گیرد ازین شعله گل گونه شکوه

آه دیری ست که من مانده ام از خواب به دور
مانده در بستر و دل بسته به اندیشه خویش
مانده در بسترم و
هر نفس از تیشه فکر
می زنم بر سر خود تا بکنم ریشه خویش
چیست اندیشه من ؟ عشق خیالی آشوبی

که به بازویم گرفته ست به بیداری و خواب
می نماید به من شیفته دل رخ به فریب
می رباید ز تن خسته من طاقت و تاب

آنچه من دارم ازو هست خیالی که ز دور
چهر برتافته در
آینه خاطر من

همچو مهتاب که نتوانیش آورد به چنگ
دور از دست تمنای من و در بر من

می کنم جامه به تن می دوم از خانه برون
می روم در پی او با دل دیوانه خویش

پی آن گم شده می گردم و می آیم باز
خسته و کوفته از گردش روزانه خویش

خواب می آید و در چشم نمی یابد راه
یک طرف
اشک رهش بسته و یک سوی خیال

نشنوم ناله خود را دگر از مستی درد
آه گوشم شده کر یا که زبانم شده لال

چشم ها دوخته بر بستر من سحرآمیز
خواب بر سقف نشسته ست چو جادوی سیاه

آه از خویش تهی می شوم آرام آرام
می گریزد نفس خسته ام از سینه چو آه

بانگ برمی زنم از
شوق که : آنا آنا

ناگهان می پرم از خواب گشاده آغوش
می شود باز دو دست من و می افتد سست

هیچ کس نیست به جز شب که سیاه است و خموش
#هوشنگ_ابتهاج
ه.ا.سايه

@sobhosher

644 viewsedited 12:05