Audio
چو خورشید...
سروده: #فردوسی
اجرا : #مریم_رضوی
موسیقی: بداهه دربیات اصفهان
تار: #پویان_بیگلر
تمبک: #سعیدجلالیان
#۲۵اردیبهشت، فرخنده و مبارک روز بزرگداشت حکیم توس #فردوسی بزرگ💐💐💐
@sobhosher
سروده: #فردوسی
اجرا : #مریم_رضوی
موسیقی: بداهه دربیات اصفهان
تار: #پویان_بیگلر
تمبک: #سعیدجلالیان
#۲۵اردیبهشت، فرخنده و مبارک روز بزرگداشت حکیم توس #فردوسی بزرگ💐💐💐
@sobhosher
🔴چرا فردوسی به فکر سرودن شاهنامه افتاد؟
دکتر #محمدعلی_اسلامی_ندوشن
داستانهای شاهنامه از نظر مردم دوره ساسانی تاریخ قدیم سرزمین ایران بود. ساسانیان از سلسله های تاریخی ماد و هخامنشی اطلاع درستی نمیداشتند و تنها داستان هایی را که از کتاب مقدس اوستا نشات گرفته و روایاتی که سینه به سینه گشته بود، تاریخ نیاکان خود می پنداشتند. مجموعه این تاریخ افسانه آمیز، ایران را به سپیده دم دور دست حیات خود میپیوست. روایات آن، بسان چشمه ای بود که از میان گل و لای قرون صافی شود و جاری گردد. آنچه به جای مانده بود، زلال تمدن و سرگذشت قومی، که دوران های پرکشاکش تیرگیها و روشنیها را گذرانده بود.
هر ملت بزرگ باستانی، برای دوران تکوین خود حماسهای دارد که باید به دست شاعر زبردستی زایانده و پرورده شود. تاریخ مضبوط، از روح و آب و رنگ بی بهره است، گرد و خاک قرون بر خود دارد، به عالم مردگان متعلق است، اما حماسه، تاریخ زنده است، نمایندۀ روح ملتی است که هنوز نمرده است. پهلوانان حماسه، شعلۀ مرموز حیات جاودان یک قوم را در خود دارند.
ایرانیان دوره ساسانی با این داستانها ریشۀ خود را در زمین محکمتر مییافتند. آغاز دنیا و آغاز تمدن را از کشور خود میدانستند و نیاکان خویش را جهاندارانی میدیدند که از دیرباز بر دنیا سروری کرده بودند. از آنان، درس زندگی کردن و مردن میآموختند.
این خود پرمعناست که داستانهای باستانی ایران، در دوران یزد گرد شهریار، یعنی زمانی که شاهنشاهی ایران در آستانۀ غروب کردن بود، بنام (خداینامه) تدوین گردید. شاید دلهایی در آن زمان گواهی داده بود که بزودی از همۀ شکوه گذشته جز داستان چیزی در دست نخواهد ماند.
پس از اسلام، (خداینامه)، یکی از چند کتابی بود که به دست روزبه بن مقفع، حکیم و ادیب ایرانی، به زبان عربی ترجمه گردید. ما نمی دانیم که ترجمههای فارسی آن کی و به دست چه کسانی صورت گرفته است. آنچه میدانیم این است که این کتاب مهمترین اثری بوده است که ایران بعد از اسلام را به ایران گذشته پیوند میداده.
از این پس، نهضت پشت نهضت بود که در ایران بر ضد دستگاه خلافت ایجاد میشد. این نهضتها گر چه در تضعیف حکومت بغداد موثر بودند، اما دیر یا زود در هم شکسته شدند. سرداران و مردانی چون سنباد، مقنع، افشین، بابک خرم دین و مازیار، همگی نابود گردیدند، بعضی از آنها به دست خود ایرانیها، عبدالله طاهر، مازیار را از میان برداشت، افشین بابک را، و بعد خود او نیز به دست معتصم خلیفه کشته شد.
قیام این مردان، در عمق، با قصد رهایی ایران از سلطۀ اعراب همراه بود.
روش دیگر برای بازیافت شخصیت ایران نه از راه مخالفت، بلکه از طریق همکاری اعمال می شد؛ خانوادۀ سهل و برمکیان این راه را در پیش گرفتند، لیکن سر انجام هر دو خانواده از میان برداشته شدند. عباسیان، تا حد اخذ آداب و تمدن ایران که لطمهای بر استیلای اعراب نمیزد، جلو میرفتند؛ولی به محض آنکه بیم تفوق عنصر ایرانی در کار میآمد و بوی خطر به مشام میرسید،بیرحمانه به کشتار و قطع نفوذ ایرانیان میپرداختند.
نفوذ معنوی ایران پیش از اسلام، تا بدان حد بودکه اکثر امرا و سرداران داعیه دار میکوشیدند تا نسبت خود را به یکی از خانوادههای فرمانروای پیشین پیوند دهند. ابومسلم خراسانی خود را از تخمۀ بزرگمهر حکیم میخواند،طاهریان نسب خویش را به رستم میرساندند، دیلمیان به یزدگرد،و سامانیان به بهرام چوبینه. یعقوب لیث نژاد خود را به خاندان خسرو پرویز میپیوست،و امیر همزة بن عبدالله خارجی به پادشاهان کیان. ایران پس از اسلام، تکیه گاه و پرورنده رؤیاها و عصیانها و بلند پروازیها شده بود.
اگر مقاومتهای جنگی شکست خورد، جنبش های روحی فرو ننشستنی بود،و حماسه ملی ایران، و یاد بود شکوهمندی گذشته، میبایست جوهر خود را در کتابی چون شاهنامه فرو چکاند. جسم ایران پایمال شده بود، اما روح او از پشت خاکستر حوادث زبانه میکشید، و بدینگونه، شاهنامه،کتاب اخگرها و خاکسترها،پدید آمد.
میبینیم که همه زمینهها برای سروده شدن چنین کتابی فراهم بود؛ تنها شاعر بزرگی میبایست که آن را از آرزو به عمل درآورد. فردوسی،درست در همان زمان که میبایست،سربرآورد. اگر از او می گذشت، شاید حماسۀ ملی ایران هرگز سروده نمیشد؛چه،اندکی بعد تسلط سلسلههای ترک نژاد غزنوی و سلجوقی و خوارزمشاهی، چنان روح ایران را آلوده به عرب زدگی و ترک زدگی کرد که دیگر وجدان حماسی ایران نمیتوانست سر برافرازد؛ چنانکه بعد از این دوره می بینیم که تنها عرفان ایران توانست در برابر این آلودگی روحی که باد را بر بیرق ظاهربینی و تملق و زبونی میوزاند، کانون مقاومتی ایجاد کند.
دوران فردوسی،دوران حماسه بود، و بعد از او دوران عرفان فرا رسید. این هر دو، نشانۀ عصیان و ایستادگی قوم ایرانی در برابر ظلم و خشونت بود.
فراخور #۲۵اردیبهشت بزرگداشت #حکیم_ابوالقاسم_فردوسی
@sobhosher
دکتر #محمدعلی_اسلامی_ندوشن
داستانهای شاهنامه از نظر مردم دوره ساسانی تاریخ قدیم سرزمین ایران بود. ساسانیان از سلسله های تاریخی ماد و هخامنشی اطلاع درستی نمیداشتند و تنها داستان هایی را که از کتاب مقدس اوستا نشات گرفته و روایاتی که سینه به سینه گشته بود، تاریخ نیاکان خود می پنداشتند. مجموعه این تاریخ افسانه آمیز، ایران را به سپیده دم دور دست حیات خود میپیوست. روایات آن، بسان چشمه ای بود که از میان گل و لای قرون صافی شود و جاری گردد. آنچه به جای مانده بود، زلال تمدن و سرگذشت قومی، که دوران های پرکشاکش تیرگیها و روشنیها را گذرانده بود.
هر ملت بزرگ باستانی، برای دوران تکوین خود حماسهای دارد که باید به دست شاعر زبردستی زایانده و پرورده شود. تاریخ مضبوط، از روح و آب و رنگ بی بهره است، گرد و خاک قرون بر خود دارد، به عالم مردگان متعلق است، اما حماسه، تاریخ زنده است، نمایندۀ روح ملتی است که هنوز نمرده است. پهلوانان حماسه، شعلۀ مرموز حیات جاودان یک قوم را در خود دارند.
ایرانیان دوره ساسانی با این داستانها ریشۀ خود را در زمین محکمتر مییافتند. آغاز دنیا و آغاز تمدن را از کشور خود میدانستند و نیاکان خویش را جهاندارانی میدیدند که از دیرباز بر دنیا سروری کرده بودند. از آنان، درس زندگی کردن و مردن میآموختند.
این خود پرمعناست که داستانهای باستانی ایران، در دوران یزد گرد شهریار، یعنی زمانی که شاهنشاهی ایران در آستانۀ غروب کردن بود، بنام (خداینامه) تدوین گردید. شاید دلهایی در آن زمان گواهی داده بود که بزودی از همۀ شکوه گذشته جز داستان چیزی در دست نخواهد ماند.
پس از اسلام، (خداینامه)، یکی از چند کتابی بود که به دست روزبه بن مقفع، حکیم و ادیب ایرانی، به زبان عربی ترجمه گردید. ما نمی دانیم که ترجمههای فارسی آن کی و به دست چه کسانی صورت گرفته است. آنچه میدانیم این است که این کتاب مهمترین اثری بوده است که ایران بعد از اسلام را به ایران گذشته پیوند میداده.
از این پس، نهضت پشت نهضت بود که در ایران بر ضد دستگاه خلافت ایجاد میشد. این نهضتها گر چه در تضعیف حکومت بغداد موثر بودند، اما دیر یا زود در هم شکسته شدند. سرداران و مردانی چون سنباد، مقنع، افشین، بابک خرم دین و مازیار، همگی نابود گردیدند، بعضی از آنها به دست خود ایرانیها، عبدالله طاهر، مازیار را از میان برداشت، افشین بابک را، و بعد خود او نیز به دست معتصم خلیفه کشته شد.
قیام این مردان، در عمق، با قصد رهایی ایران از سلطۀ اعراب همراه بود.
روش دیگر برای بازیافت شخصیت ایران نه از راه مخالفت، بلکه از طریق همکاری اعمال می شد؛ خانوادۀ سهل و برمکیان این راه را در پیش گرفتند، لیکن سر انجام هر دو خانواده از میان برداشته شدند. عباسیان، تا حد اخذ آداب و تمدن ایران که لطمهای بر استیلای اعراب نمیزد، جلو میرفتند؛ولی به محض آنکه بیم تفوق عنصر ایرانی در کار میآمد و بوی خطر به مشام میرسید،بیرحمانه به کشتار و قطع نفوذ ایرانیان میپرداختند.
نفوذ معنوی ایران پیش از اسلام، تا بدان حد بودکه اکثر امرا و سرداران داعیه دار میکوشیدند تا نسبت خود را به یکی از خانوادههای فرمانروای پیشین پیوند دهند. ابومسلم خراسانی خود را از تخمۀ بزرگمهر حکیم میخواند،طاهریان نسب خویش را به رستم میرساندند، دیلمیان به یزدگرد،و سامانیان به بهرام چوبینه. یعقوب لیث نژاد خود را به خاندان خسرو پرویز میپیوست،و امیر همزة بن عبدالله خارجی به پادشاهان کیان. ایران پس از اسلام، تکیه گاه و پرورنده رؤیاها و عصیانها و بلند پروازیها شده بود.
اگر مقاومتهای جنگی شکست خورد، جنبش های روحی فرو ننشستنی بود،و حماسه ملی ایران، و یاد بود شکوهمندی گذشته، میبایست جوهر خود را در کتابی چون شاهنامه فرو چکاند. جسم ایران پایمال شده بود، اما روح او از پشت خاکستر حوادث زبانه میکشید، و بدینگونه، شاهنامه،کتاب اخگرها و خاکسترها،پدید آمد.
میبینیم که همه زمینهها برای سروده شدن چنین کتابی فراهم بود؛ تنها شاعر بزرگی میبایست که آن را از آرزو به عمل درآورد. فردوسی،درست در همان زمان که میبایست،سربرآورد. اگر از او می گذشت، شاید حماسۀ ملی ایران هرگز سروده نمیشد؛چه،اندکی بعد تسلط سلسلههای ترک نژاد غزنوی و سلجوقی و خوارزمشاهی، چنان روح ایران را آلوده به عرب زدگی و ترک زدگی کرد که دیگر وجدان حماسی ایران نمیتوانست سر برافرازد؛ چنانکه بعد از این دوره می بینیم که تنها عرفان ایران توانست در برابر این آلودگی روحی که باد را بر بیرق ظاهربینی و تملق و زبونی میوزاند، کانون مقاومتی ایجاد کند.
دوران فردوسی،دوران حماسه بود، و بعد از او دوران عرفان فرا رسید. این هر دو، نشانۀ عصیان و ایستادگی قوم ایرانی در برابر ظلم و خشونت بود.
فراخور #۲۵اردیبهشت بزرگداشت #حکیم_ابوالقاسم_فردوسی
@sobhosher
Audio
چو خورشید...
سروده: #فردوسی
اجرا : #مریم_رضوی
موسیقی: بداهه دربیات اصفهان
تار: #پویان_بیگلر
تمبک: #سعیدجلالیان
#۲۵اردیبهشت، فرخنده و مبارک روز بزرگداشت حکیم توس #فردوسی بزرگ💐💐💐
@sobhosher
سروده: #فردوسی
اجرا : #مریم_رضوی
موسیقی: بداهه دربیات اصفهان
تار: #پویان_بیگلر
تمبک: #سعیدجلالیان
#۲۵اردیبهشت، فرخنده و مبارک روز بزرگداشت حکیم توس #فردوسی بزرگ💐💐💐
@sobhosher
Forwarded from اتچ بات
چو خورشید...
سروده: #فردوسی
اجرا : #مریم_رضوی
موسیقی: بداهه دربیات اصفهان
تار: #پویان_بیگلر
تمبک: #سعیدجلالیان
#۲۵اردیبهشت، فرخنده و خجسته روز بزرگداشت حکیم توس #فردوسی بزرگ💐💐💐
@sobhosher
سروده: #فردوسی
اجرا : #مریم_رضوی
موسیقی: بداهه دربیات اصفهان
تار: #پویان_بیگلر
تمبک: #سعیدجلالیان
#۲۵اردیبهشت، فرخنده و خجسته روز بزرگداشت حکیم توس #فردوسی بزرگ💐💐💐
@sobhosher
Telegram
attach 📎
Forwarded from صبح و شعر
🔴چرا فردوسی به فکر سرودن شاهنامه افتاد؟
دکتر #محمدعلی_اسلامی_ندوشن
داستانهای شاهنامه از نظر مردم دوره ساسانی تاریخ قدیم سرزمین ایران بود. ساسانیان از سلسله های تاریخی ماد و هخامنشی اطلاع درستی نمیداشتند و تنها داستان هایی را که از کتاب مقدس اوستا نشات گرفته و روایاتی که سینه به سینه گشته بود، تاریخ نیاکان خود می پنداشتند. مجموعه این تاریخ افسانه آمیز، ایران را به سپیده دم دور دست حیات خود میپیوست. روایات آن، بسان چشمه ای بود که از میان گل و لای قرون صافی شود و جاری گردد. آنچه به جای مانده بود، زلال تمدن و سرگذشت قومی، که دوران های پرکشاکش تیرگیها و روشنیها را گذرانده بود.
هر ملت بزرگ باستانی، برای دوران تکوین خود حماسهای دارد که باید به دست شاعر زبردستی زایانده و پرورده شود. تاریخ مضبوط، از روح و آب و رنگ بی بهره است، گرد و خاک قرون بر خود دارد، به عالم مردگان متعلق است، اما حماسه، تاریخ زنده است، نمایندۀ روح ملتی است که هنوز نمرده است. پهلوانان حماسه، شعلۀ مرموز حیات جاودان یک قوم را در خود دارند.
ایرانیان دوره ساسانی با این داستانها ریشۀ خود را در زمین محکمتر مییافتند. آغاز دنیا و آغاز تمدن را از کشور خود میدانستند و نیاکان خویش را جهاندارانی میدیدند که از دیرباز بر دنیا سروری کرده بودند. از آنان، درس زندگی کردن و مردن میآموختند.
این خود پرمعناست که داستانهای باستانی ایران، در دوران یزد گرد شهریار، یعنی زمانی که شاهنشاهی ایران در آستانۀ غروب کردن بود، بنام (خداینامه) تدوین گردید. شاید دلهایی در آن زمان گواهی داده بود که بزودی از همۀ شکوه گذشته جز داستان چیزی در دست نخواهد ماند.
پس از اسلام، (خداینامه)، یکی از چند کتابی بود که به دست روزبه بن مقفع، حکیم و ادیب ایرانی، به زبان عربی ترجمه گردید. ما نمی دانیم که ترجمههای فارسی آن کی و به دست چه کسانی صورت گرفته است. آنچه میدانیم این است که این کتاب مهمترین اثری بوده است که ایران بعد از اسلام را به ایران گذشته پیوند میداده.
از این پس، نهضت پشت نهضت بود که در ایران بر ضد دستگاه خلافت ایجاد میشد. این نهضتها گر چه در تضعیف حکومت بغداد موثر بودند، اما دیر یا زود در هم شکسته شدند. سرداران و مردانی چون سنباد، مقنع، افشین، بابک خرم دین و مازیار، همگی نابود گردیدند، بعضی از آنها به دست خود ایرانیها، عبدالله طاهر، مازیار را از میان برداشت، افشین بابک را، و بعد خود او نیز به دست معتصم خلیفه کشته شد.
قیام این مردان، در عمق، با قصد رهایی ایران از سلطۀ اعراب همراه بود.
روش دیگر برای بازیافت شخصیت ایران نه از راه مخالفت، بلکه از طریق همکاری اعمال می شد؛ خانوادۀ سهل و برمکیان این راه را در پیش گرفتند، لیکن سر انجام هر دو خانواده از میان برداشته شدند. عباسیان، تا حد اخذ آداب و تمدن ایران که لطمهای بر استیلای اعراب نمیزد، جلو میرفتند؛ولی به محض آنکه بیم تفوق عنصر ایرانی در کار میآمد و بوی خطر به مشام میرسید،بیرحمانه به کشتار و قطع نفوذ ایرانیان میپرداختند.
نفوذ معنوی ایران پیش از اسلام، تا بدان حد بودکه اکثر امرا و سرداران داعیه دار میکوشیدند تا نسبت خود را به یکی از خانوادههای فرمانروای پیشین پیوند دهند. ابومسلم خراسانی خود را از تخمۀ بزرگمهر حکیم میخواند،طاهریان نسب خویش را به رستم میرساندند، دیلمیان به یزدگرد،و سامانیان به بهرام چوبینه. یعقوب لیث نژاد خود را به خاندان خسرو پرویز میپیوست،و امیر همزة بن عبدالله خارجی به پادشاهان کیان. ایران پس از اسلام، تکیه گاه و پرورنده رؤیاها و عصیانها و بلند پروازیها شده بود.
اگر مقاومتهای جنگی شکست خورد، جنبش های روحی فرو ننشستنی بود،و حماسه ملی ایران، و یاد بود شکوهمندی گذشته، میبایست جوهر خود را در کتابی چون شاهنامه فرو چکاند. جسم ایران پایمال شده بود، اما روح او از پشت خاکستر حوادث زبانه میکشید، و بدینگونه، شاهنامه،کتاب اخگرها و خاکسترها،پدید آمد.
میبینیم که همه زمینهها برای سروده شدن چنین کتابی فراهم بود؛ تنها شاعر بزرگی میبایست که آن را از آرزو به عمل درآورد. فردوسی،درست در همان زمان که میبایست،سربرآورد. اگر از او می گذشت، شاید حماسۀ ملی ایران هرگز سروده نمیشد؛چه،اندکی بعد تسلط سلسلههای ترک نژاد غزنوی و سلجوقی و خوارزمشاهی، چنان روح ایران را آلوده به عرب زدگی و ترک زدگی کرد که دیگر وجدان حماسی ایران نمیتوانست سر برافرازد؛ چنانکه بعد از این دوره می بینیم که تنها عرفان ایران توانست در برابر این آلودگی روحی که باد را بر بیرق ظاهربینی و تملق و زبونی میوزاند، کانون مقاومتی ایجاد کند.
دوران فردوسی،دوران حماسه بود، و بعد از او دوران عرفان فرا رسید. این هر دو، نشانۀ عصیان و ایستادگی قوم ایرانی در برابر ظلم و خشونت بود.
فراخور #۲۵اردیبهشت بزرگداشت #حکیم_ابوالقاسم_فردوسی
@sobhosher
دکتر #محمدعلی_اسلامی_ندوشن
داستانهای شاهنامه از نظر مردم دوره ساسانی تاریخ قدیم سرزمین ایران بود. ساسانیان از سلسله های تاریخی ماد و هخامنشی اطلاع درستی نمیداشتند و تنها داستان هایی را که از کتاب مقدس اوستا نشات گرفته و روایاتی که سینه به سینه گشته بود، تاریخ نیاکان خود می پنداشتند. مجموعه این تاریخ افسانه آمیز، ایران را به سپیده دم دور دست حیات خود میپیوست. روایات آن، بسان چشمه ای بود که از میان گل و لای قرون صافی شود و جاری گردد. آنچه به جای مانده بود، زلال تمدن و سرگذشت قومی، که دوران های پرکشاکش تیرگیها و روشنیها را گذرانده بود.
هر ملت بزرگ باستانی، برای دوران تکوین خود حماسهای دارد که باید به دست شاعر زبردستی زایانده و پرورده شود. تاریخ مضبوط، از روح و آب و رنگ بی بهره است، گرد و خاک قرون بر خود دارد، به عالم مردگان متعلق است، اما حماسه، تاریخ زنده است، نمایندۀ روح ملتی است که هنوز نمرده است. پهلوانان حماسه، شعلۀ مرموز حیات جاودان یک قوم را در خود دارند.
ایرانیان دوره ساسانی با این داستانها ریشۀ خود را در زمین محکمتر مییافتند. آغاز دنیا و آغاز تمدن را از کشور خود میدانستند و نیاکان خویش را جهاندارانی میدیدند که از دیرباز بر دنیا سروری کرده بودند. از آنان، درس زندگی کردن و مردن میآموختند.
این خود پرمعناست که داستانهای باستانی ایران، در دوران یزد گرد شهریار، یعنی زمانی که شاهنشاهی ایران در آستانۀ غروب کردن بود، بنام (خداینامه) تدوین گردید. شاید دلهایی در آن زمان گواهی داده بود که بزودی از همۀ شکوه گذشته جز داستان چیزی در دست نخواهد ماند.
پس از اسلام، (خداینامه)، یکی از چند کتابی بود که به دست روزبه بن مقفع، حکیم و ادیب ایرانی، به زبان عربی ترجمه گردید. ما نمی دانیم که ترجمههای فارسی آن کی و به دست چه کسانی صورت گرفته است. آنچه میدانیم این است که این کتاب مهمترین اثری بوده است که ایران بعد از اسلام را به ایران گذشته پیوند میداده.
از این پس، نهضت پشت نهضت بود که در ایران بر ضد دستگاه خلافت ایجاد میشد. این نهضتها گر چه در تضعیف حکومت بغداد موثر بودند، اما دیر یا زود در هم شکسته شدند. سرداران و مردانی چون سنباد، مقنع، افشین، بابک خرم دین و مازیار، همگی نابود گردیدند، بعضی از آنها به دست خود ایرانیها، عبدالله طاهر، مازیار را از میان برداشت، افشین بابک را، و بعد خود او نیز به دست معتصم خلیفه کشته شد.
قیام این مردان، در عمق، با قصد رهایی ایران از سلطۀ اعراب همراه بود.
روش دیگر برای بازیافت شخصیت ایران نه از راه مخالفت، بلکه از طریق همکاری اعمال می شد؛ خانوادۀ سهل و برمکیان این راه را در پیش گرفتند، لیکن سر انجام هر دو خانواده از میان برداشته شدند. عباسیان، تا حد اخذ آداب و تمدن ایران که لطمهای بر استیلای اعراب نمیزد، جلو میرفتند؛ولی به محض آنکه بیم تفوق عنصر ایرانی در کار میآمد و بوی خطر به مشام میرسید،بیرحمانه به کشتار و قطع نفوذ ایرانیان میپرداختند.
نفوذ معنوی ایران پیش از اسلام، تا بدان حد بودکه اکثر امرا و سرداران داعیه دار میکوشیدند تا نسبت خود را به یکی از خانوادههای فرمانروای پیشین پیوند دهند. ابومسلم خراسانی خود را از تخمۀ بزرگمهر حکیم میخواند،طاهریان نسب خویش را به رستم میرساندند، دیلمیان به یزدگرد،و سامانیان به بهرام چوبینه. یعقوب لیث نژاد خود را به خاندان خسرو پرویز میپیوست،و امیر همزة بن عبدالله خارجی به پادشاهان کیان. ایران پس از اسلام، تکیه گاه و پرورنده رؤیاها و عصیانها و بلند پروازیها شده بود.
اگر مقاومتهای جنگی شکست خورد، جنبش های روحی فرو ننشستنی بود،و حماسه ملی ایران، و یاد بود شکوهمندی گذشته، میبایست جوهر خود را در کتابی چون شاهنامه فرو چکاند. جسم ایران پایمال شده بود، اما روح او از پشت خاکستر حوادث زبانه میکشید، و بدینگونه، شاهنامه،کتاب اخگرها و خاکسترها،پدید آمد.
میبینیم که همه زمینهها برای سروده شدن چنین کتابی فراهم بود؛ تنها شاعر بزرگی میبایست که آن را از آرزو به عمل درآورد. فردوسی،درست در همان زمان که میبایست،سربرآورد. اگر از او می گذشت، شاید حماسۀ ملی ایران هرگز سروده نمیشد؛چه،اندکی بعد تسلط سلسلههای ترک نژاد غزنوی و سلجوقی و خوارزمشاهی، چنان روح ایران را آلوده به عرب زدگی و ترک زدگی کرد که دیگر وجدان حماسی ایران نمیتوانست سر برافرازد؛ چنانکه بعد از این دوره می بینیم که تنها عرفان ایران توانست در برابر این آلودگی روحی که باد را بر بیرق ظاهربینی و تملق و زبونی میوزاند، کانون مقاومتی ایجاد کند.
دوران فردوسی،دوران حماسه بود، و بعد از او دوران عرفان فرا رسید. این هر دو، نشانۀ عصیان و ایستادگی قوم ایرانی در برابر ظلم و خشونت بود.
فراخور #۲۵اردیبهشت بزرگداشت #حکیم_ابوالقاسم_فردوسی
@sobhosher
━··•✦❁🧿❁✦•··•━
#شعردیروز
━··•✦❁🌸❁✦•··•━
در ستایش فردوسی
که فردوسی طوسی پاک مغز
به اوست داد سخنهای نغز
به شهنامه فردوسی نغز گوی
که از پیش گویندگان برد گوی
✍🏻: #اسدی_طوسی
گرشاسپنامه
گفت فردوسی به شهنامه هران چه که خواست
قصههای پرعجایب فتنههای پرعبر
ز فردوسی کنون سخن یاد دار
که شد بر سر رزم اسفند یار
زنده رستم شعر فردوسی است
ور نه زو در جهان نشانه کجاست
✍🏻: #سراجالدین_عثمان_مختاری سده۵-۶
شهریارنامه
بدان که شاهنامه فردوسی حکیم
فردوس حکمت است از ایشان تویی نشان
✍🏻: #سوزنی_سمرقندی
سده۵
سخنگوی پیشینه دانای طوس
که آراست روی سخن چون عروس
✍🏻: #نظامی_گنجوی
اسکندارنامه
شمع جمع هوشمندان است در دیجور غم
نکته ای کز خاطر فردوسی طوسی بود
زادگان طبع پاکش جملگی حوراوشند
زاده حوراوش بود، چون مرد فردوسی بود
✍🏻: #خاقانی
این تازه و محکم ز تو بنیاد سخن
هرگز نکند چون تو کسی یاد سخن
فردوس مقام بادت ای فردوسی
انصاف که نیک دادهای داد سخن
✍🏻: #ظهیرفاریابی
چو فردوسی مسکین را ببردند
به زیر خاک تاریکش ﺳﭙردند
ختم دادند به فردوس اعلی
که فردوسی به فردوس است اولی
✍🏻: #عطار
اسرارنامه
شاعر از شما بهتر شعر آن که نیکوتر
از طایفه تازی و از انجمن فرسی
آواز دادند یک رویه به من گفتند
فردوسی و شهنامه شهنامه و فردوسی
✍🏻: #امامی_هروی
سده ۷
چه خوش گفت فردوسی پاکزاد
که رحمت بر آن تربت پاک باد
میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است
✍🏻: #سعدی
گر حکیمی مرده ای را زنده سازد این چنین
بهر او تکریم و تعظیم است در روی زمین
بهر فردوسی چه باید کرد کو از کار خویش
یعنی از نیروی طبع و معجز گفتار خویش
مرده فرزندان چندین قرن ایران زنده کرد
از لب آموی تا دریای عمان زنده کرد
✍🏻: #میرزاده_عشقی
#۲۵اردیبهشت #روز_ملی_بزرگداشت_فردوسی
نامآورترین سخنسرای ایران زمین
━··•✦❁🧿❁✦•··•━
@sobhosher
#شعردیروز
━··•✦❁🌸❁✦•··•━
در ستایش فردوسی
که فردوسی طوسی پاک مغز
به اوست داد سخنهای نغز
به شهنامه فردوسی نغز گوی
که از پیش گویندگان برد گوی
✍🏻: #اسدی_طوسی
گرشاسپنامه
گفت فردوسی به شهنامه هران چه که خواست
قصههای پرعجایب فتنههای پرعبر
ز فردوسی کنون سخن یاد دار
که شد بر سر رزم اسفند یار
زنده رستم شعر فردوسی است
ور نه زو در جهان نشانه کجاست
✍🏻: #سراجالدین_عثمان_مختاری سده۵-۶
شهریارنامه
بدان که شاهنامه فردوسی حکیم
فردوس حکمت است از ایشان تویی نشان
✍🏻: #سوزنی_سمرقندی
سده۵
سخنگوی پیشینه دانای طوس
که آراست روی سخن چون عروس
✍🏻: #نظامی_گنجوی
اسکندارنامه
شمع جمع هوشمندان است در دیجور غم
نکته ای کز خاطر فردوسی طوسی بود
زادگان طبع پاکش جملگی حوراوشند
زاده حوراوش بود، چون مرد فردوسی بود
✍🏻: #خاقانی
این تازه و محکم ز تو بنیاد سخن
هرگز نکند چون تو کسی یاد سخن
فردوس مقام بادت ای فردوسی
انصاف که نیک دادهای داد سخن
✍🏻: #ظهیرفاریابی
چو فردوسی مسکین را ببردند
به زیر خاک تاریکش ﺳﭙردند
ختم دادند به فردوس اعلی
که فردوسی به فردوس است اولی
✍🏻: #عطار
اسرارنامه
شاعر از شما بهتر شعر آن که نیکوتر
از طایفه تازی و از انجمن فرسی
آواز دادند یک رویه به من گفتند
فردوسی و شهنامه شهنامه و فردوسی
✍🏻: #امامی_هروی
سده ۷
چه خوش گفت فردوسی پاکزاد
که رحمت بر آن تربت پاک باد
میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است
✍🏻: #سعدی
گر حکیمی مرده ای را زنده سازد این چنین
بهر او تکریم و تعظیم است در روی زمین
بهر فردوسی چه باید کرد کو از کار خویش
یعنی از نیروی طبع و معجز گفتار خویش
مرده فرزندان چندین قرن ایران زنده کرد
از لب آموی تا دریای عمان زنده کرد
✍🏻: #میرزاده_عشقی
#۲۵اردیبهشت #روز_ملی_بزرگداشت_فردوسی
نامآورترین سخنسرای ایران زمین
━··•✦❁🧿❁✦•··•━
@sobhosher