جنازه در نمایشگاه....
✅ من فقط جنازه‌اش را دیده‌ام!
این، حرفی بود که من در آن جلسه، رو به اساتید دانشگاه گفتم؛ جلسه‌ای در دهه‌ی هفتاد که قرار بود از دل آن، یک گروه هم‌دل برای طراحی، ساخت و پرتاب #ماهواره برآید.
🔻 جرقه‌ی کار بر روی تولید و پرتاب ماهواره، در اواخر دهه‌ی شصت زده شده بود؛ یعنی روزی که آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر انقلاب اسلامی، این کار را رسماً از سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی (زیر نظر وزارت فرهنگ و آموزش عالی) که من ریاست آن را بر عهده داشتم، مطالبه کرد.
🔻 آن جرقه هنوز شعله نکشیده بود که دولت اصلاحات بر سر کار آمد؛ یعنی سال ۱۳۷۶. شهریور آن سال که من هنوز معاون وزرات فرهنگ و آموزش عالی بودم، پروژه‌ی ماهواره را از محیط دانشگاه خارج کردم؛ چرا که متوجه شده بودم اگر این پروژه در دانشگاه بماند، مدیران اصلاح‌طلبِ وقت به بهانه‌ی مسائل حاشیه‌ای، بر سر راه آن، سنگ‌اندازی خواهند کرد.
بنابراین، من و تعدادی از اساتید دانشگاه دور هم جمع شدیم و تصمیم گرفتیم که خودمان، خارج از فضای دانشگاه، روی ماهواره کار کنیم.
🔻 بعضی از استادان با نگرانی گفتند: «ما تا به حال ماهواره ندیده‌ایم که حالا بخواهیم آن را بسازیم!»
حق داشتند. گفتم: «من زمانی که در پاریس دانشجو بودم، به یک نمایشگاه #هوا‌و‌فضا رفتم و از نزدیک، یک ماهواره دیدم، البته جنازه‌اش را! و اطلاعات زیادی درباره‌ی آن ندارم. با این حال، ما راه دیگری نداریم و باید از صفر شروع کنیم».
در نهایت، ما گروه‌مان را شکل دادیم و پیشنهادمان را به مراکز مختلف ارائه کردیم؛ تا این‌که مرحوم دکتر وفا غفاریان، مدیرعامل وقت شرکت صنایع الکترونیک ایران (صاایران)، از پیشنهاد ما استقبال و حمایت کرد.
🔻 ما در ساختمان واحد پژوهش صاایران مستقر شدیم، توی یک اتاق، با کامپیوتر و اینترنت خیلی ضعیف! ابتدا، روی مطالعات و اقداماتی که دانشگاه‌های ایران بر روی ماهواره انجام داده بودند، متمرکز شدیم. پس از بررسی، دریافتیم که هرچه در ایران هست، درباره‌ی کاربردهای ماهواره است، نه خود آن.
در نتیجه، در داخل کشور، کسی را پیدا نکردیم که بتواند به ما کمک کند. از تجربیات خارجی‌ها و قطعات آنان هم که می‌خواستیم ماهواره را به واسطه‌ی آن، شبیه‌سازی کنیم، به‌خاطر تحریم‌ها محروم بودیم. حالا دست خالی مانده بودیم که چه کنیم!
اما این اول راه بود؛ راهی پرفراز و فرود که با جدیت طی شد و هشت سال بعد، یعنی در سال ۱۳۸۴، #جمهوری_اسلامی ایران را به هشتمین عضو باشگاه فضایی جهان تبدیل کرد.
📗 (به روایت دکتر محمد سلیمانی، قائم‌مقام وزیر علوم، تحقیقات و فناوری در دولت سیزدهم)
🗓 انتشار به مناسبت پرتاب ماهواره چمران۱
💠 اندیشکده راهبردی سعداء
🆔 @soada_ir
✅ من فقط جنازه‌اش را دیده‌ام!
این، حرفی بود که من در آن جلسه، رو به اساتید دانشگاه گفتم؛ جلسه‌ای در دهه‌ی هفتاد که قرار بود از دل آن، یک گروه هم‌دل برای طراحی، ساخت و پرتاب #ماهواره برآید.
🔻 جرقه‌ی کار بر روی تولید و پرتاب ماهواره، در اواخر دهه‌ی شصت زده شده بود؛ یعنی روزی که آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر انقلاب اسلامی، این کار را رسماً از سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی (زیر نظر وزارت فرهنگ و آموزش عالی) که من ریاست آن را بر عهده داشتم، مطالبه کرد.
🔻 آن جرقه هنوز شعله نکشیده بود که دولت اصلاحات بر سر کار آمد؛ یعنی سال ۱۳۷۶. شهریور آن سال که من هنوز معاون وزرات فرهنگ و آموزش عالی بودم، پروژه‌ی ماهواره را از محیط دانشگاه خارج کردم؛ چرا که متوجه شده بودم اگر این پروژه در دانشگاه بماند، مدیران اصلاح‌طلبِ وقت به بهانه‌ی مسائل حاشیه‌ای، بر سر راه آن، سنگ‌اندازی خواهند کرد.
بنابراین، من و تعدادی از اساتید دانشگاه دور هم جمع شدیم و تصمیم گرفتیم که خودمان، خارج از فضای دانشگاه، روی ماهواره کار کنیم.
🔻 بعضی از استادان با نگرانی گفتند: «ما تا به حال ماهواره ندیده‌ایم که حالا بخواهیم آن را بسازیم!»
حق داشتند. گفتم: «من زمانی که در پاریس دانشجو بودم، به یک نمایشگاه #هوا‌و‌فضا رفتم و از نزدیک، یک ماهواره دیدم، البته جنازه‌اش را! و اطلاعات زیادی درباره‌ی آن ندارم. با این حال، ما راه دیگری نداریم و باید از صفر شروع کنیم».
در نهایت، ما گروه‌مان را شکل دادیم و پیشنهادمان را به مراکز مختلف ارائه کردیم؛ تا این‌که مرحوم دکتر وفا غفاریان، مدیرعامل وقت شرکت صنایع الکترونیک ایران (صاایران)، از پیشنهاد ما استقبال و حمایت کرد.
🔻 ما در ساختمان واحد پژوهش صاایران مستقر شدیم، توی یک اتاق، با کامپیوتر و اینترنت خیلی ضعیف! ابتدا، روی مطالعات و اقداماتی که دانشگاه‌های ایران بر روی ماهواره انجام داده بودند، متمرکز شدیم. پس از بررسی، دریافتیم که هرچه در ایران هست، درباره‌ی کاربردهای ماهواره است، نه خود آن.
در نتیجه، در داخل کشور، کسی را پیدا نکردیم که بتواند به ما کمک کند. از تجربیات خارجی‌ها و قطعات آنان هم که می‌خواستیم ماهواره را به واسطه‌ی آن، شبیه‌سازی کنیم، به‌خاطر تحریم‌ها محروم بودیم. حالا دست خالی مانده بودیم که چه کنیم!
اما این اول راه بود؛ راهی پرفراز و فرود که با جدیت طی شد و هشت سال بعد، یعنی در سال ۱۳۸۴، #جمهوری_اسلامی ایران را به هشتمین عضو باشگاه فضایی جهان تبدیل کرد.
📗 (به روایت دکتر محمد سلیمانی، قائم‌مقام وزیر علوم، تحقیقات و فناوری در دولت سیزدهم)
🗓 انتشار به مناسبت پرتاب ماهواره چمران۱
💠 اندیشکده راهبردی سعداء
🆔 @soada_ir