"We've created a system that biases toward false information.
False information makes the companies more money than the truth.
The truth is boring."

Sandy Parakilas
Former platform operations manager at Facebook

ما ملتی هستیم که دیگر با هم صحبت نمی‌کنیم.
ما ملتی هستیم که رابطه دوستیمون با افراد دیگر را به علت رای دادن به فلانی در انتخابات اخیر تمام می‌کنیم
ما ملتی هستیم که خودمان را محدود به تماشای کانال‌هایی کرده‌ایم که بهمون بگن: تو درست میگی

Marco Rubio
U.S. Senator Florida

اگر هرکسی مستحق داشتن حقایق خودش بود دیگر واقعا نیازی به توافق نبود، نیازی نبود مردم دور هم جمع بشن و با هم تعامل داشته باشن.
ما نیاز داریم که مقداری فهم مشترک از حقایق داشته باشیم در غیر اینصورت یک کشور نیستیم.

از مستند The Social Dilemma

نشانه‌ی موفقیت سالم اغلب وجود تلاشه. اما تلاش همیشه نشانه‌ای از سلامت اوضاع نیست. چون گاهی خیلی از تلاش‌ها نه برای موفقیت، بلکه برای بقاست.

مثلاً کودکی که می‌شنوه «اگه درساتو نخونی، دیگه دوس‌ت ندارم!»، تلاش می‌کنه. اما در راستای کسب عشق مشروط و ناامن. ایضاً پارتنری که مدام برای اثبات خودش و لایق بودنش در رابطه باید تلاش کنه و چون «خود واقعی» و بودن/beingش برای ثبات عشقش کافی نیست، باید مدام در تکاپو باشه. یا شهروندی که باید صب تا شب بدوئه دنبال یه لقمه نون و ته ماه لنگ اجاره خونه باشه.

اینا تلاش برای موفقیت نیست، اینا تلاش برای بقاست.

□

راه تشخیص بین این دو تلاش:

کافیه پرسیده بشه که چی می‌شه اگه از همین فردا یهویی به‌مدت فقط یک‌ماه تلاشه متوقف شه. آیا صرفاً موفقیته یه یکی دو ماه عقب می‌افته، یا ذات بقای شخص به مخاطره می‌افته؟

□

پس:

۱. هر کی داره تلاش می‌کنه، الزاماً در مسیر موفقیت و سعادت نیست. بلکه خیلی از تلاش‌ها برای بقاست.

۲. تلاش برای موفقیت و تلاش برای بقا ممکنه از بیرون غیرقابل‌تمایز باشن حتی. (بچه‌ای که شاگرد اول می‌شه.)

۳. تلاش برای بقا ناشی از ناامنیه. ناامنی ممتد، از درون به‌مرور می‌کُشه.

نتیجه:

اگه پارتنر، فرزند، دوست، یا حتی خودتون رو مدام در حال تلاش بی‌وقفه می‌بینین، و فکر می‌کنین این یعنی «وای چه پشتکار خفنی!»، یه بازنگری گاهی بد نیست. آیا اون می‌تونه یک هفته یا یک ماه مرخصی بگیره و تقریباً فقط همون مدت عقب بیافته؟

اگه نه، اون فرد خیلی محتاج امنیته. خیلی.

[Loc0m0]

Sous les pavés la plage, Paris, 1970s
📷 ©Robert Doisneau

«گاهی هم به سادگی همین است که تمام تلاشت را می‌کنی و نمی‌شود؛ دنیا اجازه نمی‌دهد، زندگی اجازه نمی‌دهد، بدن نمی‌تواند. اجازه نمی‌دهند. نمی‌توانی.
روزی می‌رسد که غیر از این باشد؟ بله، حتما. آیا آن روز را می‌بینی؟ هیچ نمی‌دانی.»

«اما تن، حافظه دارد: دویدن را به یاد دارد، کتک خوردن را، خرده شیشه‌ها، تنگ شدن نفس در سینه، گلودرد، سوت کشیدن گوش‌ها، چشم‌هایی که می‌سوختند و قلبی که می‌خواستی بایستد و نمی‌ایستاد.
‏ایستاده‌ای، ساکن و تنت به یاد می‌آورد. قبل از تو می‌دود. بعد از تو امید دارد.»

«یک لحظه. یک تلنگر. ناگهان می‌فهمی چقدر راه آمده‌ای. پاهایت خسته‌اند. تازه اول راهی. می‌خندی و بعد می‌زنی زیر گریه: احساس می‌کنم. احساس می‌کنم. احساس می‌کنم.
احساس می‌کنی و چیزی جز این اهمیتی ندارد. قلبت می‌تپد. فانوس، روشن شده.»