🦅🦅🦅🌹🌸ХАЁТ СИНОВЛАРИ...!🌹🌸🥳3.06.2020
729 subscribers
26.9K photos
15.7K videos
65 files
29.6K links
🌐Teлеграммдаги
Xaётий канал.


✳️Бизнинг каналда сизларга:
Xaр куни🆕 Энг aжойиблари💯:

#Фотолар📸
#Xикоялар📚
#Mаслахатлар♻️
#Tабриклар🎁
#Қушиқлар 🎼
#Mонолог🎤

Бош AДМИНКА
#ГУЛИХОНИМ






Биз Сизларни яхши курамиз.
Канал Админлари ва Админкалари
Download Telegram
Hikoya Elchin Safarli asari " Qaytganimda uyda bo‘l"
O‘qiymizmi

T.me/sinovlarihayot
Yoki buni o‘qiymizmi

T.me/sinovlarihayot
Elchin Safarlin


Qaytganimda uyda bo‘l
T.me/sinovlarihayot
Узингга азоб ўйлаб топма...

  1 qism
Кизим Досту,

бу ерда йил-ўн икки ой қиш хукмрон. Кўпинча чийиллаб, аҳёнаҳёнда эса ўкириб коладиган аёзи бор. Игнадек шимол шамоли бу тап-такир ерлар ва унинг аҳолисини ўз хукмронлигига асир қилганча
кўйиб юбормайди. Уларнинг кўпчилиги туғилганларидан бери садокатларидан ғурурланганча бу ерларни тарк этишмаган. Яна йиллар давомида бандидан узилган баргдек кулоч ёзиб уммоннинг бошка соҳилига кочиб кетадиганлари ҳам бор. Булар асосан
тирнокларини ёрқин рангларга бўяб олган кўнғир сочли аёллар.

Уммон ортга чекинаётган ноябрнинг сӳнгги беш кунида улар бир кўлига жомадонлари, бошкаси билан болаларини етаклаб жигарранг плашларига ўралганча бандаргох томонга шошилишади. Бу аёзли ерларга садоқатли аёллар эca деразалар копкасидаги тирқишлардан кочиб колаётганларни кузатиб қоларкан, уларга ҳасадданми, балки садокат ва окилаликдан, заҳарханда қилишади.

«Ўзларига азоб сотиб олишаяпти. Биз етиб бормаган жойларда ҳаёт яхиирок, дея ўз ерларининг қадрини топташмокда..»

Ойинг иккимизга эса бу ер яхши. Окшомлари ойинг шамоллар ҳакидаги китобларни овоз чикариб ўкийди. Худди сир-синоат оламига дахлдордек, қаддини тик тутганча, тантанавор оҳангларда. Бундай пайтларда Мария худди об-хаво маълумотларини ўқиётган сухандонларни эслатади.

«..Тезлик секундига йигирма-қирқ метрларни mашкил килади.
Ялпи сохилни эгаллаганча, тухтовсиз эсади. Кучайиб бораётган

оқимлар таъсирида бир неча километр юкорига кўтарилган шамол тропосферанинг куйи қатламларида ҳам кузатилади...»

Унинг олдидаги столда кутубхонанинг бир неча китоблари тахланган, ёнида куритилган апельсин пўстлоги ва арғивондан чой дамланган чойнак. Ойингни саволга тутаман.

«Шу тиниб-тинчимас шамолларнинг нимаини яхши кўрасан?»

У кўлидаги финжоши ликопга кўйганча янги варакни очади.

«У менга ёшлигимни эслатади....»

Қош қорайганида деярли кӱчага чикмайман. Узимизнинг мана шу, ройбуш, юмшатилган тупроқ ва сен яхши кўрадиган хӯжағат киёмли печенье хиди анкийдиган уйимизда ўтираман. Бу печенье уйимизда ҳамма вақт бор, ойинг сенинг улушингни шкафга олиб кўяди: унга халиям сен жазирма кучадан ошхонага райҳонли лимонад ва печенье учун бирдан югуриб кириб келадигандек туюласан.
Қоронгу тунлар ва уммоннинг коп-кора сувини ёктирмайман, Досту, улар сенга бўлган согинчимни кучайтириб юборади. Уйда, Мариянинг ёнида енгил тортаман, сен хам худди ёнимиздагидек туюласан.

Майли, кўнглингни бузгим йўк, бошка нарса ҳақида гапира колай..

Ойинг эрталабдан тушгача кутубхонада утиради. Бу ерларда китоблар ягона кўнгил ёзадиган эрмак. Бошкалари эса шамоллару рутубат ва халкнинг феъл-атвори туфайли кул етмас орзуга ўхшайди. Рақс тӳгараги ҳам бор, лекин у ерга ҳамма ҳам боравермайди.

Мен уйимиз якинидаги новвойхонада ишлайман. Қўлда хамир кораман. Ҳамкорим Амир билан турли: ок, жавдар, зайтунли, эзилган сабзавотли ва анжирли нонлар ёпамиз. Улар жуда ширин чикади, сенга ҳам ёккан бўларди. Хамиртуришни факат кўлболасидан фойдаланамиз.

Досту, нон ёпиш мехнатсеварлик ва сабр-токатнинг кахрамонлиги. Бу четдан қараган одамга туюлганчалик оддий эмас. Узимни бу ишсиз тасаввур қилолмайман, гӱё авваллари қилиб юрган хисоб-китоб ишларим бировнинг хастида рӯй бергандек.

Сени соғинаман..

Даданг



2.

Бизга кўп нарса берилган,

лек уларни қадрламаймиз...
Досту,

сени ўзлари билмаган ҳолда бизнинг яхши бўлишимиз учун ҳисса кўшаётганлар билан таништирмокчиман. Ёшимиз етмишга яқинлашиб қолганлигинг нима ахамияти бор! Ҳаёт – ҳеч кимга топшириб булмайдиган даражадаги юмушинг, аниқроғи ўз устингда тинмай ишлашинг. Баъзан бундан чарчайсан хам. Бунинг сири нимадалигини биласанми?

«Ҳар ким ўз эзгу сўзи, муомаласи, гап-сўзсиз мадади, суянчик була олииши, очик дастурхони билан ҳаёт йўлида енгил ва бой беришларсиз одимлашда ёрдам кўрсатганларни умри давомида учратаверади. Қайтар дунё деганлари шумикан...»

Марснинг эрталабдан кайфияти яхши. Бугун якшанба, Мария билан уйдалигимиз учун эрталабки сайрга хаммамиз чиқдик. Иссиккина кийиниб, кўлимизга чойли термосни олганча сокин пайтлари чағалайлар дам оладиган ташландик бандаргох томон жӱнадик. Марс кушларни хуркитмасдан, улардан берирокда ётиб олади ва уларга ҳавас билан термулади. Итимиз корнини совук олдирмаслиги учун унга иссик кийим тикиб берганмиз.

Мен Мариядан нима учун Марс хулди одамлардек кушларни кузатишни яхши кўришини сўрадим.

«Кушлар, биз одамларга туюлганидек, мутлақо эркин ва озод. Улар бизга ўхшаб дардларини эслатадиган жойларга боролмай ўтиришмайди..»

Досту, кечирасан, гап билан бўлиб сени Марс билан таништиришни унутибман. Такса номли зотдор ит ва оддий кўппакнинг чатиптирилишидан дунёга келган бу итимизни асрандихонадан олганимизда жуда кўркок ва хуркак эди.
Қарамоғимизга олдик, мехр кўрсатдик.

Унинг ўтмиши жуда аянчли. Марс бир неча йилни коп-коронғу ертулада ўтказган, бераҳм хўжайини уни турли тажрибаларга грифтор қилган. Ўша берахм жаллод бандаликни бажо келтирганидан сӱнг аранг жон саклаб колган кучукчани кўшнилар топиб олишган ва валонтёрларга топширишган.

Марс бир ўзи, айникса коронгу тунларда, танҳо кололмайди. Унинг атрофида иложи борича купчилик булиши керак. Уни кўпинча ўзим билан ишхонамга олиб кетаман. Бадковоккина булсаям, танишбилишларим Марсни яхши кўришади. Унга атаб уйларидан егуликлар олиб кслишади.

Биз уни нимага «Марс» деб атаганимизни биласанми? Унинг кизғиш-оловранг жунлари олис сайёра табиати каби сирли ва мафтункор. Бунинг устига у ўзини совукда яхши ҳис килади, кор уюмларида ўмболок ошишни яхши кўради. Марс сайёраси хам кизғиш-оловранг тусга эга бўлсада совуксевар. Хуллас, итимизга узининг ажойиб лакаби ярашади.

Сайрдан қайтаётганимизда кор янада кучайди. Қўриқчи
aскарлардек тизилиб олган электр устунларини тутаптириб турган узуп-узун симлар кордан қобиқ ясай бошлади. Йуловчиларнинг

айримлари ёғаётган кордан кувониб, кипригига кўнаётган қор парчаларини томоша завкланган бир пайтда бошкалари сўкинганча тезрок одимлашга тушди.
Досту, биласанми, кишилар бир-бирларига ҳалал бермасликлари накадар мухим бу хаёт онларида. Майли, улар яратаётган мӯьжиза кичик ва оддийгина бўлсин. Ҳар кимда ўзига хос сокинлик мавжуд. Кимдир оддийгина оппок варак каршисида, кимдир деразапардаси кутарилган ошхонада, яна кимдир чекка қишлокдаги шифохонада, бошка бири эса жимжит залнинг сахнасида..

Бу қараки, ташқарига чикаришдан чўчиганча ботинида каройибот яратаётанлар хам озчилик эмас.

Якинларинг иктидорини шубха остига олиш яхшимас. Ок варакка тикилганча илхоми билан суҳбатлашаётrан, пиширга таомини татиб кўриб севинадиган кишиси дераза ортида пайдо булишини кутаётган, баланддаги буюк ишларни пастдаги оддий юмушлардан бошлаган, жимжитликда гулдурос карсакларни тинглай олаётган кишиларга ҳалал беришнинг нима кераги бор.

Одамларга жуда куп нарсалар шунчаки текинга берилади. Улар эса хакикий гўзалликни қадрлаш ўрнига унинг қиймати ва тӳлови устида бош қотиради. Умр дея аталмиш неъмат ўтиб бораётган лаҳзадан лаззатланиш ўрнига қора кунларига йигинади...

Ссни соғиндим!

Даданг


3

Қайиқдасан, қаёққа

сузаётганингни унутма!
Досту,

бизнинг оппок уйимиз уммондан ўттиз турт кадам берида жойлашган. У кўп йиллар бери бўм-бўш, упга элтадиган йўллар эса қалин муз билан копланган. Мӱркони кум, чағалайлар пати ва сичкон тезаги билан тўла. Печкаси оловни, деворлари эса илик ҳароратни унутиб кўйган. Музлаган дераза ойналаридан уммон деярли кўринмасди.

Шу ерликлар бу уйдан хадиксирашади ва уни «мечес», яъни
«оғрик юқтирувчи» деб аташади.

«Бу уйда яшаганлар ўз қўрқувлари асирига айланишиб, эсдан айрилганлар...»

Бундай ахмокона таърифлар хам бизни тухтатиб қололмади ка унга кадам кӱйганимиздаёқ бу уйни яхши кўриб колдик. Балки, кимларгадир у зиндонга ўхшаб колгандир, аммо бизлар учун чинакам бахт қасрига айланди.

Кучиб киргап заҳотимиз печкага ўт қаладик, чой дамладик, туни билан иликлик сингган деворларга эртаси куни бӱёк тортдик. Ойинг бипафша ва лаванда oралиғидаги «юлдузли тун» рапгини танлади. Ажойиб манзара. Бизга бу ранг ёқиб колганлигидан деворларга расмлар осиб уларни тусиб кўймасликка келишдик.
Энди уйимиз ичида хам юлдузли тунимиз бор...

Печка атрофига сурат илмаган бўлсакда меҳмонхонамиз деворларидаги токчаларни тулдирдик. Досту, токчалар сенинг болалик оламингни тўлдирган рангли китоблар билан тӳлди.

Ойинг айтган гаплар эсингдами? Бу ўгитларни сирға қилиб такқанингга шубҳа йўқ.

«Агар ишларинг ўхшамаса, қўлингга китобни ол, у ёрдам беради!»

Олисдан уйимиз қорнинг оқлигига кўшилиб кетади. Эрталаблари оппок кенгликка қараб кўзинг камашади. Факат уммоннинг кўкимтир сахни ва Ўзгирнинг занглаган ёнлари кўринади, холос. Бу бизнинг дӱстимиз, унинг суратини хам юборяпман, танишиб ол.
T.me/sinovlarihayot
Ўзгалар учун бу алимсоқдан қолган балиқчилар катери. Биз учун эса ўзгаришларни мардларча кабул қилиш қанчалар муҳим эканлигини эслатадиган қадрдонимиз. Бир пайтлар Ўзгир ҳайбатли тӳлкинлар қанотида уммон багрига тӳр отганча яркираб сузиб юрган, энди эса хорғин ва ювош ҳолда кирғок лабида кун кўрмокда.

У хамон мавжудлиги ва уммонни олисдан бўлса-да кўриб турганидан хурсанд.

Ўзгирнинг каютасидан турли ғаройиб фикрлар билан тӳлдирилган борт журналини топиб олдим. Кайднома дафтари шу ерликлар лахжасида тӱлдирилган. Бу ёзувлар кимга тегишли эканлиги номаълум бўлса-да, Узғир хотира дафтари оркали биз

Кеча Ўзғирдан такдир ҳукмига ишонишғишонмаслигини сўрадим. Журналнинг учинчи cаҳифасидаги ёзувлар мени хайратга солди.
«..Бизга вактни бошкариш хукми берилмаган, аммо уни нима билан ва қандай тулдиришни узимиз ҳал қиламиз.»

Ўтган йили махаллий ҳокимият вакиллари Ўзгирни металлломга топшириб юбормокчи бўлишди. Агар Мария булмаганида катернинг умри якунига етарди. У катерни ховлимиз ёнига ташитиб
келди.

Досту кизим, ўтмиш ва келажак бугундан кўра аҳамиятлирок эмас. Бу дунё суфийларнинг маросим ракси ҳисобланган семага монанд: бир кўл кафти билан дуо талабида осмонга караган бўлса, бошқаси олганини баҳам кўриш учун ерга қараган холда.

Ҳамма гапираётганида сукут сакла. Сузларинг севги хакида жарангласа ҳам, жаранггига кўзёшларинг ҳамрохлик килса ҳам гапир! Енингдагиларни кечира олишни ўрган, шунда ўзинг ҳам кечирилишга муяссар бўласан. Шошколоклик қилма, аммо кайиғинг қаёқка сузаётганлигини ҳам эсдан чикарма. Балки, у йўлидан адашгандир?

Соғинч билан..

Даданг



4.

Ҳаёт — бу шунчаки йў...

Одимлашдан лаззат од!
Досту,

Биз бу шаҳарга жомадонларимиз билан якинлашганимизда ягона йўлни кўз очирмайдиган, кахрли ва калиндан-калин корбурон тусиб кўйганди. Ҳеч нарса кўринмасди. Йўл четидаги карағайлар шохи бурондан чайқалаётган машинани дарралаб коларди.

Бу ерга кслишмиздан бир кун олдин об-хаво маълумотига карагандик: бўрондан хеч кандай дарак йўқ эди. Бўрон ҳакидаги ҳадигимиз кандай тез унут бўлган бўлса, у худди шундай бир лахзада бошланди. Уша дакикалар ичра унинг охири кўринмайдигандек эди.

Мария ортга қайтишни таклиф килди. Одатда иродали ва хотиржам ойинг хам саросимага тушиб колганди.

«Бу биз учун йўлга чикмаслигимиз белгиси! Машинани ортга қайтаринг!»

Кунишимга сал қолди...

Аммо олдимиздаги Fовдан кейин бизпи нималар кутиб турганлигини ёдга олдим: бахт қасримизга айлапажак оппок уй, бепоён тӳлкинларга эга уммон, apғувон тахта устидаги иссик нон ҳиди, Ван Гогнинг чорчўшли «Лолалар даласи», acрандихонада бизларни кутастган Марснинг тумшуғи ва яна куп нарсалар куз олдимга келди ва газни босдим. Олға!

Агар ўшанда биз ўтмишга кайтганимизда кўп нарсаларни кўлдан чикарардик. Бу хатлар хам бўлмасди. Айнан кўркув, ҳа,
@Kutubxona_Elektron
кўпчилик ўйлаганидек зулм эмас, қўркув ва ҳадик мухаббатнинг
асл киёфасини тўсали. Шунингдек, aгap кўркувни

бошкара олмасанг, илоҳий иктидор ҳам тавки лаънатга эврилиб, вайронагарчиликлар олиб келиши мумкин.

Досту кизим, ёшинг бир жойга бориб колганида хаёт сабокларини кабул килиш канчалар қизикарли эканици биласанми? Одамнинг улкан жоҳиллиги - барча-барчасини бошидан кечиргани ва ҳис қилганлигига бўлган ишончи. Бу оса ҳакиқий кексалик ва ўлимдир. Кексалик деганим ажинлару окарган сочлар эмас, ўлим деганим нафас олишдан тӳхташ дегани эмас. Бу ўлим курашдан иборат хаёт cахнасидан қўл силтаб кетмок...

Бизнинг acрандихонада тасодифан танишиб қолган Жан исмли психолог дустимиз бор. Биз Марсни, у эса думсиз малла мушукни олгани борган экан. Якинда Жан одамлар орасида ўз хаётларидан қониқиш-қониқмаслиги тӳғрисида сўровнома ўтказди. Купчилик ижобий жавоб берди. Шунда Жан навбатдаги саволини берди: «Сизлар шу холатда яна юз йил яшашни хохлайсизми?» Жавоб ўрнида кишиларнинг юзлари буришиб кетди.

Одамлар шодон яшаган ҳолларида ҳам ўз-ўзларидан безор бўлиб кетишади. Улар ўзлари кӱниккан шарт-шаротиларидан, муқалдас билган эътикодидан, яхши-ёмон аъмолларидан, колаверса мехр-мухаббатидан эвазига бирор нарса кутишади.

«Ҳаëm – шунчаки йўл. Одимлашдан лаззат ол!»
Жан табассум билан бизпи уйига, пиёзли пиёва шӱрва ичишга таклиф килади. Мехмондорчиликни кейинги якшанбага колдирдик.
Балки, бизга кўшиларсан?

Кутиб коламиз...

Даданг  



5.

Биз бир-биримизга жуда

керакмиз...
Кизим Досту,

пиёзли пиёва шурва жуда зур чикди. Унинг тайёрланишини, айникса Жан саримсок суртилган қотган нонларни пӳрвали кўзачаларга биқтириб, устидан зиравор сепганча духовкага тиккан онларни кузатиш жуда марокли. Икки дакиқадан сўнг биз фарангча шӱрвадан лаззатландик. Тансик таомга ок вино хамрохлик килди.

Биз анчадан бери пиёзли пиёвадан тотиб куришни истардигу ҳеч вакт-соатини тополмай гараг эдик. Унинг бунчалар ширин булиши хаёлимизгаям келмаган экан. Мактаб давридаги катта-катта парраклапгаш пиёз бўлаклари сузиб юрган шилтик шўрва ҳеч кимнинг иштахасини очмасди-да..
«..Менимча, французларнинг ўзлари ҳам бу гаpойиб таомни кандай тайёрланииини унутиб юборишганлари сабабли доим бирбиридан ширин янги рецептларни уйлаб топишади. Энг муҳими пиёзнинг ширин навларидан кераклисини танлаш. Шакар кўшиш эса иложсиз ҳоллардагиа зарур. Яна шўрвани ким билан тановул килишингиз ҳам муҳим. Французлар пиёзли пиёвани ёлгиз ичишмайди. «Бунинг учун у ҳаддан ташкари иссик ва лаззатли», дер эди менинг Изабеллам.»

Жан бувисини шундай атаган. Унинг ота-онаси автоҳалокатда нобут булганларида Жан ҳали болакай эди. Уни Изабелла хоним тарбия килган. У жуда оқила аёл бўлганига ишончим комил. Бувисининг туғилган кунида Жан пиёзли пиёва шӳрва кайнатади, дўстларини чорлайди ва жилмайганча болалигини хотирлайди.

Жан Франциянинг шимолида, дунёдаги барча рacсомлар, шулар жумласидан Моне ҳам манзаралар чизгани келадиган
Барбизон шахридан.

«Менинг Изабеллам менга одамларни севиш ва бошкаларга ўхшамаганларга ёрдам беришни ўргатди. Балки, бундайлар ўшанда, бизнинг мингтача аҳолиси бор кичик кишлогимизда бошқалардан ажралиб туришгани ва бу уларни огир аҳволга солганлигидан бўлса керак. Бувим айтишича, ўртамиёналик хукмронликни кўлга олганларнинг уйлаб топган ақидаси бўлиб, бизларни камситиш ва ўйлаб топган идеалларига мувофик келмаслигимизни пеш килиш куроли бўлган. Ўзларини аллақандай иллатлилар тоифасига киритиб куйганларни бошкариш осонрок эмиш... У мени мактабга кузатиб кўяркан, ҳар гал бир гапни турли жумлалар орқали уктирарди.

«Бугун сен ўзингдаги бетакрорликни учратасан деб умид киламан!» дерди раҳматли... »

...Досту, ўша кеча жуда ажойиб эди. Чор- атрофимиз ажойиб хотиралар, иштаҳа очувчи ифорлар, таъмнинг янгича мазаси билан тулик эди. Тўкин дастурхон атрофида ўтирардик, радиодан эса Тони Беннеттнинг «Life is beautiful» таронаси таралаёттанди. Оёқларимиз остида корни тӳйган Марс ва мезбон мушук Матис ухларди. Бизни ёруг хотиржамлик оғушга олганди, бир суз билан айтганда, ҳаёт давом этарди.
Жан Изабелла хонимни, Мария иккимиз эca ўзимизнинг бобо-ю бувиларимизни эслардик. Биз улардан хаёлан узр сӳрар ва ҳаётий сабокларимиз учун ташаккурларимизни билдирардик. Биз улғайган cари уларнинг камхӳрликларига камрок муҳтож бўлганлигимиз учун унутиб кўйгандай одик. Улар эса барибир бизларпи севишда, кутишда давом этишган.

Досту, бу ғалати дунёда бизлар бир-биримизга ғоятда керакмиз.

Унутма, бизга кераксан!

Даданг  


6.

Бизнинг ягона бурчимиз

ҳаётни севиш
Досту,

сен хам баъзан галати, ғайриоддий ҳолатларга дуч келсанг керак. Жан бу холатни реинкарнациянинг намоён булипи, деб таърифлайди. Бархаёт рух узининг янги холатида аввалги вужудда хис қилган нарсаларни хотирлаб колади. Бушга акл бовар килиши кийин.

«Чексиз коинот мана шу митти заминдаги улим деб аталмиш ҳилкатдан курқмаслик кераклиги, борлик абадий эканлиги уктириб туради...»

Кейинги йигирма йиллик хаётимда мен билан бунаканги ғайритабиий холат руй бермади. Аммо кечагина ёшлигимдаги лахза айнан такрорланганини ҳис қилдим. Кечга якин бўрон кўтарилди ва биз Амир билан барвактрок саранжомладик: у эрталабки нон учун хамиртуришни ачитишга кўйди, мен қат-қат кулча учун корицали олмаларни димлашга кўйдим. Бу янги кулчамиз мижозларга ёқиб колганди. Катламли хамир тез етилади, шунинг учун ичига солинадиганларни кечки пайт тайёрлаб кўямиз.

Кечки еттиларда новвойхонани ёпиб кўйдик.

Тубидаги сокинликци яширганча сиртида ғалаёнга келган уммонни ёкалаб уйга кайтаётгандим. Cохил буйлаб одимларканман

четдан караганда сиртимга хотиржамлик либосини кийиб олгандек

эдим, бирок ичимда ўз ўй-хаёлларим тўлкинида чайкалардим. Бир вакт юзимга изғирин оғрикли игналарини санчишга тушди.


Юзларимни изғириндан яширганча хаёлан эллик йиллар буринги хотираларимга кӱчиб ўтдим.
Ўн саккиз ёшдаман...

Уруш...

Бизнинг батальон узунлиги етмиш километрлик тоғда жойлашган чегарани мудофаа киларди. Иигирма даража совуқ, Тунги боскиндан сўнг жуда камчилик колгандик. Унг елкамдан олган жароҳатимга карамай постни ташлаб кетмагандим. Егулик тугаган, сув ҳам жиндаккина, бўйрук - тонггача туриб бериш! Ёрдамчи кучлар йўлда. Ҳар дакикада душманлар батальон қолдиғини яксон қилиб ташлаши тайин.

Совкотган ва кучдан колган, вакт-вакти билан оғрикдан хушимни йукотганча постда турардим. Бўрон кутиргандан-кутирар, ҳар томонимдан хамла киларди.

Досту, ана шунда мен илк бор ноумидлик исканжасида колдим.

У аста-секинлик билан ич-ичимни тулдирди, унга каршилик килишга мадорим колмади. Бундай дамларда дуо уsишгаям диккатингпи жамлай олмай коларкансан киши. Кутасан. Е хаёт, ё мамот...

Биласанми, ўшанда мени нима асраб колди? Болалигимда эшитган бир ходиса. Уйдаги катталар гаплашиб утирган стол остида беркиниб ўтирган пайтимда Анна бувим ана шу ҳодисани хикоя

килиб берганди. Бувим шафкат хамшираси сифатида Ленинград камалини бошидан ўтказган.

Бувимнинг эслашича, шаҳарни тинимсиз тупга тутиш пайти аёл ертуладаги жонсаклаш масканида горелкада шӱрва кайнатаётган экан. Шурвагаям ким пимани топгап бўлса шуни солишган: бировдан картошка, бошкасидан пиёз, кимдадир тинчлик унларидан қолган бир ховуч ёрма деганларидай. Шӱрва деярли тайёр бўлганида ошпаз аёл копкокни столга қўйиб, мазасини кайта ёпибди: «Яна беш дакикадан сӱнг тайёр булади!»
Мадорсиз одамлар не-не умидлар билан навбатга туришибди.

Аммо ўша шўрвани ичиш уларга насиб килмаган. Шурвага бир бўлак совун тушиб колган экан: ошпаз аёл копкокни столга куйган пайти унга совун бўлаги ёпишибди-кўйибди. Минг афсус, ишкорли совун қўшилиб кайнаган таомни ичиб бўлмасди. Беш дакика ичида козон ёнида оч-нахор кишилар турнакатор бўлиб тизилишган. Тайёр шурвани сузишдан олдин яна бир бор таьтиб кўрган ошпаз аёл йиглаб юборибди..

Ҳич ким унга танбех бермаган, тазйик ўтказмаган, ола қарамаган. Энг оғир вазиятларда хам одамлар инсонийликни йўкотишмаган.

Ана шу куни постда турган пайтим Анна бувим айтиб берган вокеани кайта-кайта эсладим. Куч топдим. Тонг отди, ёрдам кучлари хам етиб келди. Мени госпиталга олиб кетишди.

Досту, одам канчалар уринмасин, ҳаёт сир-синоатини тӱлалигича идрок эта олмайди. Биз кўп нарсаларнинг кандай ва нима учун айнан шундай тузилганлигини тушуниб етгандай буламиз узимизча. Аммо хар бир янги куннинг кўйди-чикдилари, майда ташвишларига ечим тополмай колишимиз - бизлар ҳамон она сути оғзидан кетмаган бандалар эканимизни исботлайди. Бизнинг ягона бурчимиз хаётни севиш, бир-биримизни ардоклаш.

Ардоғимдасан..

Даданг




7

Мен сени қанча керак бўлса,

шунча кутаман!
Досту,

мен ойинг билан танишган пайтим у эрли жувон эди. У йигирма етти, мен эса уттиз икки ёшда эдим. Мен ўша захоти унга боулган ҳисларим хакида огиз очдим. Биламан, олали аёлга бундай дейиш беодоблик. Ўртамизга чизилган одоб ва иффат чизигидан факат суз изхоримгина учиб утди.

«Сизни канча керак булса, шунча кути оламан...»

Мария ишлайдиган кутубхонага факат китоб олгани борардим. Марияни, гарчи у ёнимга келишга ваъда бермаган бўлса хам, тӳрт йил кутдим.

Кейинчалик билдим: мени бир куни ўзидан совиб, такдирга тан бериб кетади, деб уйлаган. Аммо мен ўз танловимда катьий эдим. Бу бир карашдаги оний мухаббат булмай, азал-азалдан меп учун яралган хилкат эди. Уша илк кўрган пайтимдаёк мана шу кизгиш сочли аёл менинг рафикамга айланади, дея ўйладим. Шундай булиб чикди хам.

Менга унинг ҳеч нарсаси эмас, ўзи керак эди. У менга фарзандлар тугиб бериши ва уйимни oройишталикка тулдириши, иккимизни учраштирган йулда доимий хамрохим булиши.. Бу каби режалар умуман хаёлимга келмаган. Ҳар кандай шароитда ҳам бирга бўлишимизга чукур ишонч бошка хар кандай шубхагуммонларни бир четга супириб ташлаганди. Ўзимни овутишим мумкин эди, лек хисларимни алдай олмасдим...
Мария билан учрашувим - бу умид йўкдай туюлган пайтда ҳам иккиланишдан ҳоли булганим эди. Мен ишонардим. Азал-азалдан хаёт йулимиз биз истаган чорраҳада кесишишини билардим. Йўллар айролигига ишора килувчи сабаблар етарлича эди, бирок барибир ишонардим.

Ўз такдири билан учрашишга хар кимса лойик. Бирок бу нарса хамма такдир пешонада хам содир бўлавермайди. Айримларга ирода етмайди, танлаган йўлини бошка сўкмокка буради. Бошкалари эса хафсала килмайди. Ўтмишнинг муваффакиятсиз тажрибасини ўз
кучини кўрсатади. Кимдир эса борига барака килганча такдир инъом килганидан ортиғига умид ҳам қилмай кўяди.

Сенинг дунёга келишинг Мария иккимизнинг oрамиздаги иттифокни янада мустаҳкамлади. Биз бир- биримиз ва ишимизга шу кадар маҳлиё эдикки, бир кун фарзандли булишимиз мумкинлиги хаёлимизгаям келмаган. Муҳаббатни дустлик ва эҳтироснинг ажойиб уйғунлиги деб атаб юрган эканмиз. Мухаббат - бу оила экан. Кандай тушунтирсам экан сенга, эхтиросга тула юраклар аҳиллигининг бир кумғон атрофида, бир кўргон остида фаровон турмуш кечириши экан. Хуллас, ҳаёт бизга мӯъжиза ато этди. Бу сен эдинг...

Бизнинг калбимиз ва вужудимиз ковушиб, ягоналик касб этди. Хаёт сукмоғимиз умумий йўлга айланди. Туғри, бу йўл бир текис эмас. Баъзан хатоларга йўл кўйганимиз рост. Бироқ иложи борича қумғондаги гулханни ўчирмадик, қўрғон соясидан четга чикмадик, сени севишдан, асрашдан тухтамадик.

Мария сени тебратаётиб хавотирга тушади. Мен бунга жавобан жилмайиб кўяман.

«Кизимиздаги ўзгаришлар кун сайин шу кадар тезлашмокдаки, кани энди иложи булса-ю, виктни тўхтата олсам, туйиб-тўйиб тикилиб боксам...»

Уйку элитаётан кӱзларингни очганча табассум қиласан. Шундай ота-онанг борлигидан бахтиёрсан гӱё. Бизга хеч нарса бундап ортик бахт тортиқ қилмаган...

Досту, бахтга элтувчи йўллардаги ғовлар - онгости сароблари, кўркувлар - пуч хавотирлардан ўзга нарса эмас. Орзуларимиз - бизларнинг хакиқий вокеийлигимиз.

Сени соғиниб,

Даданг



8

Акдсизликнинг ярми оқилликдан
нишона, оқилликнинг ярми

ақлсизликдан...
Досту,

якин-якингача новвойхонамизда Умид исмли acовгина оқкўнгил йигит ҳам ишларди. Унинг вазифаси- пиширикларни мижозларнинг уйига етказиб бериш. Мижозларимиз, айниқса кексароқ ёшдагилар уни жуда ёктиршарди. У онда-сондагина табассум килса-да, жуда сермулозамат эди. Йигирма ёшли Умид менга ичи норозиликка тӳла-ю оғзи берк, исталган пайтда ташқарига отилиб чикишга шай вулқонни эслатарди.

Умид диний мактабда таҳсил олган, комиллика эришган инсон бўлишни орзу киларди. Балоғат остонасида нимадир булгану ўқишни ташлаган, уйидан бош олиб кетган.

«Купчилик эътикодлилар асл қиёфаларини яшириб, риёга қўл уришади!»

Куни кечагина Умид ишдан бўшамоқчилигини айтди. Кўчиб кетармиш...

«...Бу лаънати шахарда ортик бир кун ҳам яшамайман. Унинг таскаралигини - бетакрорлик, жамиятнинг ясамалигини — ўзига хос менталитет деб узимни юпатиш жонимга тегди. Сиздек, янги келганларга унинг таг-замиригача чириб кетганлиги кўринмайди. Бу ернинг абадий киши хам географик жойлашувидан эмас, лаънатланганининг окибати. Хукуматга қаранг, факат ватанга муҳаббат ҳақида сафсата билангина машғул. Ватанпарварлик ҳакида кўпиртиришмокдами, билингки, яхшигина ўғирликка кўл


уришган. Бунда бизнинг хам айбимиз бор, уларни сайлашаётган пайтда бодрок еганча телевизорга маҳлиё бўлиб ўтирганмиз!»

Амир Умидга яхшилаб ўйлаб кӱришни маслаҳат берди, мен эса сукут сақлашни афзал билдим. Ўзимнинг ўсмирлигини яхши эслайман - мени тўхтатиб коладиган куч йўкдай эди. Зарбли қарорларим олдга интилишимга ёрдам бергани рост, лекин...
эҳтирос ва тӳғри карор орасида осмон билан ерча масофа бор.

Досту, менинг бобом Бариш диний мактабда муаллим бўлганлигини биларсан? Мен бобом билан Худо хакида куп сухбат курардим. Мен тепамда турган, мени теварак-ла ўраб олган илоҳий кучларни қалбан ҳис килардим, аммо айрим диний акидалар ичимда норозилик уйғотарди.
Бир куни Бариш бобомнинг мактабда юз берган навбатдаги адолатсизликка хотиржам муносабатда бўлганлигидан ғазабга минганим эсимда.

«Бобо, хаммасининг ўз вакт-соати борлиги ёлгон! Бизнинг иродамиз кўп нарсага кодир! Хеч қандай муьжиза йўқ, тақдир ҳукми
- бўлмаган гап! Ҳаммасини ўзимиз, иродамиз ҳал қилади!»

Бобом менинг кифтимга қокди. У яна вазмин оханги билан олов юрагимга сув сачратарди...

«Сенинг гапларингдан ҳам кўриш мумкинки, ҳаётда ҳар кимнинг ўз йўли, услуби бор. Бундан киркқ йиллар аввалги пайтларим сен билан ҳамфикр була олардим. Энди эса Яратган хамма вакт
ёнимиздалиги ва барчаси унинг измидалигини тушунаман. Бизлар эса худди ёш болалардекмиз.. Қайси биримиз интилувчан, яратувчан, қатъий, кимдир эса, аксинча шунчаки томошабин. Тепадагилар бизларни қандай куришни хоҳлашмасин, биз ўзлигимиздан кечолмаймиз. Эзгу ишларимизни кўпайтириб, иллатларимиздан
кутилиш учун узимизни синдиришни истамаймиз...»

Ўшанда бобомнинг гаплари менга уйдирмадек туюлганди, бирок йиллар оша ўзимга илохийликдан таскин топиш учунмас, бу дунёдаги барча нарса мувозанатдалигидан: ақлсизликнинг яримни окиллик, окилликнинг ярмиини эса ақлсизлик ташкил этганлигидан бу фикрларга мурожаат килмокдаман.

Умидни кўндириб бўлмади. Баъзан одамларни ёмонлиги учун ҳам севмасдан бўлмаслигини тушуниши учун у кетиши керак эди.

Калбингга кулок сол!

Даданг


9.

Вақтнинг измида эканлигингни унут,

бари изига тушади...
Досту,

бугун нихоят мен литваликлар нонини ёпа олдим. Бунга бир неча ҳафтадан бери уринардиму ўхшатолмасдим. Гох жудаям ширин, гоҳ эса ғоятда нордон бўлиб чикарди. Бу нон ўз таъмига кўра

нордон, уни асал ёрдамида меъёрга келтиришади. Уша меъёрнинг олтин оралиғини тополмай хуноб эдим. Яна хамирни рисоладегидек тиндиришни эплай олмаётгандим, пишган батонларнинг ёригидан ичидаги юмшоқ мағзи мӱралаб коларди.

Амир литваликлар рецепти бўйича тайёрланган хамир жуда сезгир бўлиши, унинг тайёрланиш жараёнига бор диккатни жам килиш зарурлигини тушунтирди. Бу хамирни кораётганда бошка нарсага чалғимаслик керак.

«Вакт измида эканлигингни унут ва бари изга тушади..»

Уриниб кўрдим...

Нон жуда яхши, бус-бутун, кўриниши эса шоколад рангида, жудаям иштаҳа очадиган бўлиб чикди. Иккинчи-учинчи кунларда янада мазали бўлиб борди.

Досту, у сенга ҳам ёкқан бўларди!

Бизнинг хафсаламиз сокушига сабаб кўпинча вокеликдан узилиб қолганча ўтмиш хотиралари ёки келажакни кутишга банд бўлиб колишимизда.

Кизим, мен сени кўпинча шошилтирардим, узр. Сен куп нарсага улгуришингни хохлардим. Балки ўз болалигимда кўп нарсаларни

бой берганим бунга сабаб булгандир? Урушдан кейинги йиллар мактаб ва кутубхоналарни кайтадан куришганди. Менда ўкиш, билиш, идрок этиш учун шу кадар кўп истаклар бор оди-ю, аммо имкониятим йўк эди.

Болам менинг тақдиримни такрорламасин дея кўрқардим...

Сенинг мурғак хаётинг ўз маромига эга ҳолида сени шопилишга ундаб анча кийнаб кўйганман. Аввалига сенинг сусткашлигингдан хавотирга тушганман, кейинрок қарасам ҳаммаси жойида: Досту ҳаммасига улгураяпти.

Эсингдами, бошланғич синфлар муаллимаси Лиза Буриновна сени «ақлли тошбақача» деб атаган эди. Сен бундан хафа булмадинг. Аксинча, хурсанд бўлганча биздан тугилган кунингга аквариум тошбақаси совға қилишимизни сўраб, уни ўз номинг билан атамокчилигингни айтгандинг.
T.me/sinovlarihayot
Сен ойинг иккимизга лаҳзани қадрлашни ўргатдинг. Биз буни тушунмасдик, худди улоқчи отлардек елиб-югуриб, ҳаммасига бир вактда улгуришга уринардик. Ким-канча йиллар кўп нарсалар: осудалик, хотиржамлик, бир холатдан бошкасига ўтишларни кўлдан чикарганимизни хис қилиш учун тўхташ ва ўзимизга вақт қолдирмаганимизни англаш учун сендан айрилиш, бўшликқа дуч келиш ва бу ерга кўчиб кслишимиз керак булди.
Бу ерда, абадий киш шахрида ажойиб, пурмаъно халк нақли бор.

«Ўзинг сира булмаган жойга бировни бошлаб кела олмайсан!»



Одамлар ўзларини хатти-харакатлари билангина баҳолашлари хақида якинда ўқиб колдим: улар ўлимни, тӳгрироги ўлим хакидаги кўркувларини унутишга харакат килишаркан. Янги ютукларга, таассуротларга бўлган интилиш кайғули фикрлардан кочишга ёрдам беради.

Қочишдан эса фойда йўк!

То унинг кўзларига тик боқмагунингча кўркув ошиб, тазйиқ ўтказаверади. Тик караганингда эса кўрқинчли нарсанинг ўзи йӱқлигини тушунасан.

Шошганингда вактга тобе бўлиб қолиш мумкинлигини унутма!

Даданг  



10

Сени қучоғимга олсам дейман...  
Досту,

сенга ёзган номаларимнинг орасида жўнатишга жазм килолмайдиганларим хам бор. Улар ҳам бошкалари каби оқ қогозга ёзилган, хатжилдга солинган, аммо тамоман ўзгача. Умидсизлик исканжасида қолганини яширолмай ёзилган сўзлардан битилган хатлар. Мен бу хатларимдан уялмайман, аммо... отанг хам айрим пайтларда умидсизликка тушганлиги ҳақида билишингни
истамайман.

Умидсизликни иблиснинг сўнгги ва миҳим куроли деб айтишади. Бу куролни кибр, рашк, нафрат каби куроллари эътикоди ўта мустаҳкамларга таъсир қилмаганида ишлатар экан.

Балки, шундай ҳамдир, аммо вакг-вақти билан умидсизликка тушмаган одамнинг ўзи бўлмаса керак. Бирок, хаёт кайғусиз, йўкотишларсиз булмаслиги ва улар уткинчилигини хис килганда умидсизлик хам чекинади.

Мана шундай ҳолатларга тушган пайтим, ишхонада коламан вa пишириклар учун хамир кораман. Уйга кайтган пайтимда Мария ухлаётган бўлади. Кийимларимни алмаштириб, Марсни сайрга олиб чикаман, тонг отишини кутаман ва иссиккина кулчаларни яқиндаги болалар уйига элтиб бериш учун новвойхонага кайтаман. Бу зиёратларим бекорчи ўтган кунларим хакидаги афсусларимни таркатишга ёрдам беради.

Ёшлик пайтларимда умидсизлигимни ароқхурлик билан ўчиришга, сершовкин улфатчиликларнинг тамаки тугуни панасига

яширинишга уринардим. Аммо сира енгиллик ҳис қилмасдим.

Шунда танхоликни истаб колардим. Шу ёрдам берарди.

Сени йўқотганимдан кейин умидсизлик тез-тез келадиган ва узок коладиган бўлди. Оғир. Факат онанг буни билмаса булди. Аммо, унинг ўзи хам бу айриликка дош бериш учун тиришаётганлигини сезиб қолардим.

Менинг умидсизлигим нима ҳакида? Улар кўп ва турлича. Отаонамни тортиб олган уруш аламимни келтиради. Беғубор на беайб гудакларнинг ўлими ва очликка гирифторлиги-чи? Бир лахзада катта булиб қолган болалар. Келажагида факат ўтмиш соясига дуч келган ўспиринлар. Узи учун эмас, уни кутаётганлар учун жонини асраб жанг қилган катталар...

Оила дсб аталмиш кўрғоннинг не-не иморатлари ёнди. Уйларга кўшилиб ёпиб кетган китобларни айтмай кўя колай. Китоб эмас, адабист, тарих ёнди. Эх, ўз хатоларидан хулоса чикара олмаган инсоният... Ўз тафтини бошкалар билан баҳам кўришни бас килганча
узларини танхоликка банди этган одамлар хакида уйлайман.
Урушнинг acрлар давомида тикланмас acoратлари хакида..

Менинг умидсизлигим сени кучогимга ола билмаслигимдадир, кизим.

Била туриб ўз-ўзимни алдагандай, сени ўз хотираларимда кучоғимга ола биламан. Моддият дунёси бир-бирини севадиганлар учун тӳсиқ була олмайди, дея ўзимни овутаман. Ойинг суратингга тикилганча йиглаётганини кўриб колганимда унга шуларни айтиб таскин бераман. Аммо, хозир хеч нарсага ишонмайман, бу оғрик ва норозиликни кўкрагимда олиб юрибман. Сохил бўйлаб тез-тез кадамлаб кетаман. Нон ёпаман..
T.me/sinovlarihayot
Досту, менга хамир кориш билан бандлик кўпрок ёкади. Унинг иссик тафтини, хушбуй ифорини, кобиги кисирлаб синиши-ю магзидан буғ сизиб чикишини, бир сўз билан айтганда, нонни ҳис килишни яхши кўраман. Уларни болалар маза килиб ейишлари кўз олдимга келади. Худди сендек юзига сепкил тошган кизалоклар. Бундай хаёллар уйга қайтишим ва яшашда давом этишимга куч
беради.

Сени соғингандан соғинган,

Даданг


11

Тирик нарсалар ўзгариб

туришга маҳкум...  
Досту

туш маҳали Амир билан масжидда бўлдик. Бугун унинг ота-
ошаси туғилган кун. Улар бир кунда, уч йил фарки билан вафот этишган. Улар Амирнинг ватанида, беҳизорлар билан куршалган қишлокда дафн этилган.

Менинг дустим ота-онасини, ўз ватанида қолдирган барча нарсаларини соғинади. У ерда етти йилдан бери хукумат кўшини ва қуролланган мухолифатчилар орасида аёвсиз уруш бормокда. Муҳолифатчилар ўз хукмронлигига олган ерларда кулликни жорий килишган. Нак йигирма биринчи aсрда-я!

«Уруш туфайли юртимга кайта олмайман, бунинг устига хотиним ҳам, болаларим ҳам қарши. Кишлокдаги қабристонни портлатиб юборишибди, одамлар мархумларни зиёрат қилишданда махрум. Унчалар такқволи булмасам хам тез-тез масжидга бориб тураман. Уша ерда ота-онамнинг овозини бошка жойлардагидан кўра аник-таниқ эшитаман...»

Ёш ўтган сари одам ўлимдан кейин нималар бўлишини ўйлай бошлайди. Исломга кўра, хар бир мусулмонни Арши-Аълода ёки дўзахда янги хаёт кутади. Бу эса унинг канчалар савобли ёки гунохкорлигига боғлик. Амирдан кабрдан сўнгги хаётга ишонишишонмаслигини сураган булиб уни баттар тушкун гаплардан чалғитаман.

«Кайдам... Жаннат ҳам, дузах ҳам худди бошка рағбату жазолар каби ер юзида булса керак. Менимча, у ёкда ҳар ким бу ерда нималарга ишонганига қараб ажр олади...»

Амир масжидга кириб чиққунича унинг атрофида айланиб юраман. Ота-оналарини кутаётган болалар корбурон ўйнашар, уларнинг шовкин-суронидан симларда ўтирган чумчуклар болаларнинг боши узра учиб юришарди. Шахримиз канчалар ажойиб. Йил бўйи корга бурканганидан худди кор каби оппок, совук ва чиройли.

Масжид ортидаги майдонда кабртошлар кўзга ташланади. Илгари масжид ёнидаги мозор олий мартабалиларга муносиб саналганидан бу ерга диний рахнамолар дафн этишган. Мен бу қабрларга термулганча айни дамда ва айни жойда яшаш мавжудликнинг энг макбул шакли дея уйлардим.

«Биз ҳаммамиз бу дунёга мехмонмиз ва бизнинг macappуфимиздаги вақт жуда оз!»

Дўстим Амир - сурати ва сийрати жуда хотиржам киши. У мендан йигирма олти ёш кичик бўлишига карамай ташки дунёдаги ходисаларга жуда хотиржамлик билан, мӱминларча, кахр-ғазабсиз, ноўрин саволларсиз муносабатда булади-ки, менда хамма вакт хам бундай булавермайди. У кузатувчи, аммо бефарк эмас.

Амирнинг кундалик хаёти бир хилда кечади: у тонгги беш яримда
уйғонади, кардомонли кахва дамлайди, уйдагиларга нонушта
тайёрлайди, новвойхонага отланади, тушлик пайти гитара чалади,
кечкурун уйига кайтади, кечки овкатни бакувват қилади: биринчи овкатга зарғалдок ясмикли шурва ичади, иккинчисига иссиклик ва кувват берадиган таом, сўнг болаларига китоб укиб беради ва ухлашга ётади. Кейипги куп яна бари бошдап бошлапади.

Бундай бир тарздаги кун тартиби менга зерикарлирок туюлади. Амир эса бахтли. Изоҳсиз, киёслашларсиз. У бундай хаёт тарзи - ўзўзи билан уйгунликка, Яратганга мухаббатга бирдан эришмаган, aлбатта.

«Мен узок йиллар ота-онам истаклари этагиди кун кечирдим. Улар менинг новвойликка булган қизикишимга қарши эдилар. Менга эса нон ёпиш жуда қизикарли туюлар, онамнинг анисли нон ёки зоғора ундан пирог ёпишларини соатлаб кузатардим. Отамнинг бундан жаҳли чикканча мени калтаклаб қолар, унинг ишини давом эттирииим учун куйхонага судраб кетарди.»

Амирни кариндошларининг қизига уйлантириб кўйишади. Улар бор-йўғи тӳккиз ой бирга яшашган, келинчак безгакка чалиниб вафот этади.

“Нима қилайб ота-онамнинг истагига қарши бора олмадимю Бахтнинг ҳар доим ҳам ота онангни қувонтириш билан бошлонавермас экан...”

Ота-онаси ўлимидан сўнг севган қизига уйланди.

Уруш туфайли қишлоқ, ватанини ташлаб кетди. Абадий қиш шаҳри Амирни ўз қучоғига олди, эгизак қизларини вояга етказди.


Досту, ўзгаришлар, ҳатто энг таваккаллари ҳам ҳаёт учун энг соз зираворлардир. Уларсиз унчалар ўхшамайди. Тирик жон ўзгармасдан қолмайди. Тирик нарсалар ўзгариб туришга маҳкум.
Сен эса....

Соғинч билан....

Даданг

T.me/sinovlarihayot
Ҳаётингда биринчи ўринга Аллоҳни қўймас экансан, ҳам Аллоҳни йўқотасан, ҳам биринчи ўринга қўйганларингни...

T.me/sinovlarihayot
ЎЛАНЧИ ҚИЗ...

ЙИГИТ:
Ўланчи қиз айтавергин ўланингни,
Тинглаб ором олсин кўкда ёрқин юлдуз.
Дилни яйрат кенгайтиргин кўламингни,
Ёринг кўнглин тўлдиравер кеча-кундуз...

ҚИЗ:
Ўланчининг кўнгил боғин очолмайсиз,
Киролмайсиз, бузолмайсиз кўнгил қулфин.
Уйланишга ёр кўйлагин бичолмайсиз,
Тарашга қўл етмагайдур ҳатто зулфин.

ЙИГИТ:
Ўланчи қиз, соҳир сасинг кўнглим олди,
Қалб тубида туғён уриб ёр-ёрларинг.
Сени излаб тополмайин кўзим толди,
Лек дилимни яйратгайдир алёрларинг.

ҚИЗ:
Бор ўланим сизга айтай оғажоним,
Куйларимга ажабланманг, лутф айлабон.
Бор меҳрим-ла куйлаб берай митти жоним,
Сўнг боғимдан кетолмайсиз сайр айлабон.

ИККИСИ:
Ўланчи қиз ўланлари ўлдирмасин,
Севишганлар кўнгилчасин синдирмасин,
Янгаларнинг айтган ҳар бир ўланлари,
Ошиқларнинг дилларини тилдирмасин.

Мунира Султон

БЕКОБОД
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
✿❀┄┅┅✿❀❤️❀✿┅┅┄❀✿
🌺🌹 @sinovlarihayot 🌹🌺
✿❀┄┅┅✿❀❤️❀✿┅┅┄❀✿
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
✿❀┄┅┅✿❀❤️❀✿┅┅┄❀✿
🌺🌹 @sinovlarihayot 🌹🌺
✿❀┄┅┅✿❀❤️❀✿┅┅┄❀✿
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
Ассалааму алайкум ва роҳматуллоҳи ва барокатуҳ!

🌿Ҳеч қачон кеч қолмадингиз!
Бир неча марта йўлдан қайтган бўлсангиз ҳам.....🍃
Бир неча марта йўлдан қайтарилган бўлсангиз ҳам....🍃
Дунёнинг барча гуноҳларини орқалаб олган бўлсангиз ҳам....🍃
Ҳаётингиздаги ҳар нарсада ўзингизни айбдор деб ҳис қилсангиз ҳам...🍃
Ўзингизни “Қалбингиз” тарафидан қабул этилишингизга ишонмасангиз ҳам...🍃

🌿Шунда ҳам сиз “Ўзингизга, Қалбингизга” қараб юринг! Ҳеч ким сизга ишонмаса ҳам, Сиз ўзингизга ишонинг.

- Жалолиддин Румий

Кунингиз десам камдай,шунинг учун умрингиз гўзал ўтсин азизларим.

🖇🕊🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌹🌹🍃🌺🍃🌹

T.me/sinovlarihayot