Лекин ҳеч қачон чиқмас ёдимдан,
Сенинг юришларинг, сенинг кулишларинг...

@Sinovlarihayot
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

@Sinovlarihayot
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

ХОФИЗ

2-кисм

Шоир. Куп қўшиқларимнинг матнини, асосан, у ёзиб беради. Озгина
майхўрлиги ва девоналигини ҳисобга олмаганда, яхши
одам. Хуллас, агар имконини қилсангиз, эртага унинг
ёнига олиб борсам, сизга қараб чиройли шеър ёзиб
берса-ю, мен уни қўшиқ қилиб куйласам…
— Менга қараб шеър…
— Сиз сираям хавотир олманг. Мен ўзим ёнингизда
бўламан. Агар эртага пешинда худди мана шу ерга чиқиб
турсангиз, келиб олиб кетардим.
— Қандай бўларкан? — деди қиз ўнғайсизланиб.
— Жуда яхши бўлади. Бир ўзингиз боришга уялаётган
бўлсангиз, бемалол битта дугонангизни ҳамроҳ қилиб
олинг. Хўш, нима дейсиз?
— Майли, — деди қиз ва қаддини ростлади.
Бекали у билан хайрлашгач, қалби шодликка тўлиб,
газни босди.
Эртасига Лоланинг ёлғиз ўзи чиқди. Улар шоирнинг
ёнига боришди. Қотмадан келган, кўзлари бироз қисиқ,
қошлари қалин, юзи чўзинчоқ бир киши эди у. У ҳам
қизни кўриши билан унинг гўзаллигига бир олам таъриф
келтирди. Ҳатто икки қатор шеър ҳам ёзди. Шунинг
билан бирга, уч пиёла ароқ ҳам ичди.
— Хафа бўлмайсиз, — деди ҳофиз шоирнинг ёнидан
чиққанларидан кейин Лолага, — шоир халқи ўзи сал
девонароқ бўлади. Кейин нимагадир алкаш… Аммо шеър-
ни шунақанги қийиб ташлашадики, ҳайрон бўлмасдан
иложингиз йўқ. Қани, мошинага ўтирдик, биргалашиб
шаҳар айланамиз.
Айланишдан кейин улар ресторанга кириб, тамадди
қилишди. Сўнг эртагаям учрашувга чиқишга Лоланинг
розилигини олгач, Бекали қизни ётоқхонасига кузатиб
қўйди.
Учрашувлар сони кўпайиб бораверди. Қиз ҳам унга
боғланиб қолди. Ўртада муҳаббат пайдо бўлди. Орадан
икки ой ўтар-ўтмас, Бекали Лоланинг қўлига тилла узук

тақди. Тўй-томоша қилиб, қизни Асакадан пойтахтга
бутунлай олиб келди.
Кўз очиб юмгунча орадан ўн беш йилдан кўп вақт ўтиб
кетибди. Лола ҳофизнинг кўнглидан чиқди. Уни ортиқча
рашк қилмайди. Уйи доим саранжом-саришта. Қариндош-
уруғ билан борди-келдиям жойида. Аммо фарзанд йўқ.
Улар бормаган дўхтир, учрашмаган табиб қолмади ҳисоб,
лекин бола бўлмади. Ана шу нарса ҳофизни қийнайди.
Шунча обрў-эътибор, мол-дунё… Лекин татимайди
бирортасиям. Бир-икки марта Бекали хотинининг
оёқларини қучоқлаб ялинди:
— Биттагина бола туғиб бер, бўйинг баробар тиллага
кўмаман! — деди.
Лола йиғлади.
— Қанийди… қанийди!.. Юрак-бағрим эзилиб кетди,
нима қилай?! Додимни кимга айтай?! — дея айюҳаннос
солди.
Шу-шу Бекали бола тўғрисида унга оғиз очмайди. Зим-
зимистон уйга келади-ю, ғамга ботади.
Мана, ҳозир ҳам хотини ёнида турибди. Бир сўз
демайди. Дейдиган бўлса, бола ҳақидаги гап оғзидан
чиқиб кетадигандай.
Бекали сўзсиз таклифномани хотинига кўрсатди.
— Бу областга бошқа бормайман, деб онт ичгандингиз-
ку, — деди Лола таклифноманинг манзилига кўзи тушиб.
— Бу гал бормасдан иложим йўқ. Тўхта Полвоновичнинг
шахсан ўзи келди. У ёққа бормаслигимни билса керак-
да. Майли, бораман-у, қайтаман, — деб чуқур хўрсинди
ҳофиз.
Бекалининг тўйга бориши шов-шув бўлиб кетган,
шекилли, тўйхонага тумонат одам йиғилибди. Буни
кўрган ҳофизнинг кўзи қувнади. Ҳар кимниям шунча
одам кутмайди-да, ҳар кимниям шунчалик кўп мухлиси
йўқ-да!

​У айнан Бекалининг келиши шарофати билан махсус
қилинган саҳна тўридаги столга бориб ўтирди. Аввал
мезбон билан озгина чақчақлашди, сўнг торини созлади,
бир-икки пиёла чой ичди. Унгача тўйни маҳаллий
отарчилардан бири қиздириб турди.
Ниҳоят, ўртакаш унга навбат берди. Бирдан атрофда
қарсакбозлик бошланиб кетди. Ҳофиз одатдагидай
мухлисларига қарата бир неча марта таъзим бажо
келтирди. Тўйнинг эгаси Тўхта Полвоновични қиз
узатаётгани билан табриклади. Ўзиям тахминан ярим
соатча гапирди. Сўнг созандалари томонга назар ташлаб,
«бошладик» ишорасини қилди.
Аввал иккита оғир қўшиқ айтилди. Орқасидан авжи зўр
шўхини куйлай бошлади. Шу пайт… Ҳа, ҳа, худди ўша
пайт осмондан тушдими, ердан чиқдими, саҳнадан икки
қадам нарида раққоса пайдо бўлди. У бутун борлиғи
билан мусиқага мос равишда хиром айларди. Бекали
жуда кўп раққосаларни ўйнатган, лекин умрида
бунақасини кўрмаганди. Бекалининг юраги худди ўн беш
йил аввалгидай безовталаниб ура бошлади. Бир неча
дақиқа раққосадан кўзини узолмай қолди. Назарида,
Лола раққосалар кийимини кийган-у, ўртага тушгандай
эди. Ана жозиба, ана латофат! Бекали бир-икки марта
ўзига ёд бўлиб кетган қўшиқ матнидан адашди. Унга
Лолани топиб берганидан бери ёнидан муқим жой олган
Дониёр туртиб қўймаганида, эҳтимол, оғзига келган
гапни қўшиқ қилиб айтаверарди.
— Хўжайин («устоз» деган сўзни Дониёр аллақачон
унутиб юборган эди. Қолаверса, унинг «хўжайин»
дейиши Бекалига хуш ёқарди), «салом-алик» қилиб
кўрайми? — деди Дониёр қўшиқ тугаб, улар дам олиш
учун ўтирганларида.
— Нимага шама қилаяпсан? — дея ўзини гўлликка солди

Давоми бор

@ibratli_sozlar