​​БИР ТОМЧИ ЁШЧАЛИК АРМОН БУ ДУНЁ..
1-қисм..



Жамиланинг кўз ёшлари юзини юва бошлади. Темур ўрнидан туриб, қиз томон икки қадам қўйди-да, юзига қарай олмай, совуққонлик билан шивирлади:
— Энди мен бора қолай!
— Ким у? — ҳаяжон аралаш сўради Жамила.
— Ҳеч ким. Ишон, орамизда ҳеч ким йўқ, мен ростини айтдим…
— Тўйни тўхтатинг, Темур ака, тўхтатинг дедим, йўқса, ўзимни нимадир қиламан, ишонинг, кейин афсусланасиз…
Темур қизга жавоб бермади. Ҳатто «Ўзимни нимадир қиламан» деганида ҳам пинак бузмади. Шунчаки жим кетди. Ортга қарамаслик, Жамилани шу алфозда ташлаб кетиш оғир эди. Бироқ қайтса, қизнинг кўзларига тик қараб, ҳақиқатни айтиш ундан-да мушкул эди. Ҳеч нарса демади. Энг қизиғи эса Анвар билан Миржаҳон ҳам унга эргашди. Нуқул Темур билан Жамила жанжаллашиб қолганда, Темурга жаҳлдорлигини айтадиган, хатони ким қилаётганини тушунтирадиган, ҳамиша Жамиланинг ёнини оладиган ўртоқлари бу гал томошаталаб курсдошларнинг ҳаммасини ҳайратга қўйганча, Темурнинг ортидан эргашди.
— Номард!!!
Бу сўз саккиз-ўнтача талабанинг оғзидан бир пайтнинг ўзида янгради.

Темур билан Жамиланинг муҳаббати куртак очганига анча бўлган, яқин-яқингача гулга айланганди ҳам. Чинданам гулдек муҳаббатлари бор эди. Ҳамма уларга ҳавас билан қарар, ҳатто муҳаббатнинг борлигига доим шубҳа билан қарайдиганлар ҳам асл севгининг кучига ишонишганди. Бироқ ўқишни якунланишига бир йил қолганида, аниқроғи, Жамиланинг уйига сўраб келувчилар серқатнов бўлиб қолишганидан сўнг Темур ўзгарди. Ҳар гал Жамила йигитга: «Уйингиздагилар қачон келади?» дейишни бошласа, гапни бошқа ёққа буришга ҳаракат қилар, жуда эпини қилолмаса, қўрслик билан бирор баҳона топиб қўя қоларди. Уларнинг муносабатига ечим топилмаётганининг сабаби ҳам, аслида, бир-бирига бўлган ишонч, бир-бирига бўлган меҳр эди. Яъни, жанжаллари бир зумда унутилиб, яна ярашиб олишар, то кейинги совчиликкача беғам қолишарди.
Саъдулла аканинг паймонаси тўлди. Хотинига қизи бу гал ҳам бинойидек йигитни «касал»га чиқармаслигини, «Ота рози бўлса, Худо ҳам рози» бўлишини яхшилаб тушунтириб қўйди. Оғайнисининг ўғлига розилик берди. Жамиланинг кўз ёшига болиш макон бўлди, Жамиланинг қарғишига тақдир манзил бўлди. Юм-юм йиғлаш билан чекланиб қолмади. Ягона умиди — яна бир марта гаплашиб кўришга аҳд қилди. Бироқ Темур юқорида эшитганингиздек, рўйхушлик бермади. Унга бахт тилаганича кетди…

«Номард»га айтган сўзида туролмади Жамила. Ўзини «бир бало» қила олмади Жамила. Ота-онаси кўринди кўзига. Тақдирга тан беришдан бўлак чораси йўқ эди.
Тўй дабдаба билан ўтди. Аммо Жамиланинг кўнгли алағда эди. Қиз кутди, охиригача кутди. Йўллар кўзига қадалган ниш эди. Аммо бу йўлларда таниш қадамлар эшитилмади. Жамила ҳар қанча кутмасин, Темур келмади…
Алданган битта мен эканманми, бахтидан айрилган битта менми, деб ўйлади Жамила. Чидаган камми, яшаб кетган камми, бахтли бўлиб кетган камми, деди. Кўникишга қарор қилди. Келин бўлиб тушган хонадонидан бахт кутди, эрига кўнгил қўйишга аҳд қилди. Аммо ҳаёт тақдирининг тизгинини яна унинг қўлидан олиб қўйди.
Тўйдан чамаси бир ҳафталар ўтди. Ўша куни ёш келин-куёвларнинг хонасидан дастлаб чинқириқ овози эшитилди. Кутилмаганда Жамила ҳовлига отилиб чиқди-ю, ҳовли ўртасида тош қотди. Насиба опа зудлик билан келинининг олдига чиқиб, ўзи билан олиб чиққан адёлни ич кийимда, дийдираб турган келиннинг устига ташлаб, юз-кўзларини силай бошлади.
— Нима гап, қизим? Нима бўлди? — нафаси тиқилиб сўради у келинидан.
Ҳаял ўтмай қайнотасининг ҳам қораси кўринди-ю, энди гапираман деб оғиз жуфтлаган Жамила қулт-қулт ютинганча қолаверди. Юзи лов-лов ёнганча яна орқасига қайтди…
Қайнона-қайнота буни ўзича тушунишди. Аммо… Бу ҳол бир неча марта такрорланди. Ахийри Насиба опа келини билан гаплашиб олмаса бўлмаслигини тушунди. Эри ҳам, ўғли ҳам йўқлигида, келинини қаттиқ сиқувга олганди, Жамила ичидагини тўкиб сочди:
— Ажрашаман, ўғлингиз билан ажрашаман! — деди у тутаққанча.
— Вой, ўлмасам, ҳай, шайтонга ҳай беринг, қизим, ахир…
— Менам шайтонга ҳай бермоқчиман! — йиғламсираганча баттар бақирди Жамила.

давоми бор..
T.me/sinovlarihayot

​​БИР ТОМЧИ ЁШЧАЛИК АРМОН БУ ДУНЁ..
(2-қисми. )
— Чунки шайтон болангиз, эшитдингизми, сизнинг болангиз! Чақиринг эрингизни. Чақиринг, дадажонимнинг дўстини. Менга ҳам айтиб берсин дўстликлари ҳақида…
— Нималар деяпсиз, қизим?..
— Нима деб алдадингизлар дадамни? Нимани яширдингиз?! Фарзандингиз гиёҳванд эканини айтдингизми ё алкашлигиними. Балки, унинг…
Жамила бирдан жим бўлди. Ранги докадек оқарди. Ҳансираганча нафас олиб, қайнонасининг олдига аранг етиб келди-ю, оёқлари остига чўккалади.
— Мен фақат билмоқчиман, — деди юзини кафтлари билан яширганча сим-сим йиғлаб. — Айтинг, илтимос! Отам шуларга кўз юмиб, қизини қўлларингизга тутқаздими ёки отамни ҳам алдаганмидиларингиз?
Насиба опа жавоб беролмади. Келинини маҳкам қучоқлаб, у ҳам йиғлашга тушди.

— Темур, сени сўраб келишибди, болам.
Остонада турган онасининг ҳолатини кўриб, Темур ҳайрон бўлди. Сўраб келишса, нима қилибди? Ким экан, деган ўйда остонага қараб юрди.
— Болам, сен менинг боламсан, шуни унутма!
Онаси нимага ишора қилаётганини яхши тушунди. Ҳар гал ўғли тушкун бўлиб қолса, изтироб чекаётса, айниқса, олдида йўллар кўп бўлиб, бирор қарор қабул қилиши керак бўлса, шундай дерди онаси.
«Онангнинг фарзандисан, отангга тортмаслигинг керак!»
Бу гапдан сўнг баттар ажабланган Темур боши ғовлаганча кўчага чиқди. Чиқди-ю, Жамилага кўзи тушди…
Жамила лом-мим демади. Темурнинг онаси — Малоҳат ая меҳмонни тўрга ўтқазди. Университетда ўқийдиган, ўқиши сабаб уларникида яшайдиган синглисининг қизи Сабоҳат ҳам уйда эди. Хола-жиян зир-зир югуриб, дастурхон ёзди Ҳар икки гапининг бирида «Болам, болам»лаб, кўнглига қаради Малоҳат ая. Сўнг ҳалиям эшикка суяниб, сўппайганча турган ўғлига маъноли қараб, секин Сабоҳат иккаласи хонадан чиқишди. Уларнинг гапига эшик ортидан қулоқ осиб туришди.
— Турмушимни бузинг! — деди Жамила кутилмаганда тап тортмай.
— Нима?!
— Турмушимни бузинг, деяпман, бўлди, ортиқ чидолмайман! — Жамиланинг жазаваси тутиб, Темурга ўшқира кетди. Жуда узоқ гапирди. Нолиди, йиғлади-сиқтади, қарғади. Сўнг жавоб кутди. Темур қизнинг олдига келиб ўтирди.
— Нима бўлди? Нима гап?
— Мен у тўнғиз билан яшолмайман.
— Нега?
— Илтимос, турмушимни бузинг, ялинаман, ёлвораман, оёғингизга бош қўяй, фақат…
Бир баҳя қолди Темур Жамилани одати бўйича юпатишига. Бехосдан ҳушига келди. Ўзини қўлга олди.
— Нега бундай қиляпсан, Жамила? Озгина сабр қилсанг, балки, унга кўнглинг тушиб қолар.
— Нима?! — худди ажабтовур ҳолатга гувоҳ бўлаётгандек кўзлари катта-катта очилди Жамиланинг. — Нима? Сиз унга кўнглим тушиб қолиши ҳақида ўйлаяпсизми? Ўшанга-я?! Ўша маразга-я? Биласизми, у ким? Ҳайвон у! Ҳайвон, бузуқи! Хотин зотини жинсий эҳтиёж чораси деб биладиган, шаҳвоний ҳирсдан бўлак ҳиссиёти йўқ муртад у! Яна гиёҳванд ҳам, яна пиёниста ҳам! Эртага фарзанд кўргудек бўлсак, боласиниям пуллаб юборадиган мараз!
— Бўлди қил! — бу гал Темурнинг овози баланд чиқди. — Эсингни йиғиб ол. Агар айтганларинг чин бўлса, отангга айт, онангга айт. Ажраш, вассалом. Аммо бошқа менинг хонадонимга қадам босма!
— Темур ака?
— Унут Темур акангни, мен уйланяпман! — деди бошқа чораси қолмаган Темур айни паллада гапиришга сўз тополмай. — Унаштирувим бўлди!
— Ёлғон, ёлғон гапиряпсиз, кўзимга қаранг!
— Қарамайман, нима эди?! — бақирди Темур. — Нима қиласан? Мажбур қиласанми? Қайси калланг билан ўйладинг мени бировнинг турмушини бузишга қодир деб. Яна бир гап, мен уйлан-япман. Сабоҳат!
Эшик ортида уларга қулоқ осиб турган хола-жиян ялт этиб, бир-бирига қаради.
— Сабоҳат дедим!
Сабоҳат оёқ-қўллари қалтираганча, дир-дир қалтираб ичкарига кирди. Унинг ранги ўчиб кетганди.
— Чақирдингизми? — деди базўр.
— Унинг исми Сабоҳат, — деди Темур Жамилага ўгирилиб, — унаштирилганмиз, келаси ойда тўй. Бу уйга бошқа қадам қўйма. Энди кет, кўзимга кўринма!
Жамила карахт бўлиб қолди. Тўғри, аслида, бу ёққа келаётганидаёқ кўнгли сезганди Темур унга бемаънигарчилик қилаётганини айтиб, қайтариб юборишини. Аммо бунақа муомала билан ҳайдашини тасаввур этолмаганди. Ўйларини ўйлаб улгурмасидан, Темур қизнинг билакларидан ушлаб, ўрнидан турғазди.

T.me/sinovlarihayot

​​ди. Охири ҳомила тушди, ўғил экан. Эшитиб, ўзим ҳам ғалати бўлиб кетдим-у, яна ҳеч нарса бўлмагандай юравердим. Ҳомиласидан айрилган келин уйга қайтишни истамади. Нарсаларини олиб кетаётганида: «Мен бу болани дунёга келтиришни ният қилган дим. Уни сиз нобуд қилдингиз, неварангизни ўзингиз ўлдирдингиз. Сизни Худога солдим, бир умр невара суймай ўтинг» деди. Ўша пайт­да бу гапларни алам устида айт­япти, деб эътибор ҳам бермадим. Аммо йиллар ўтгани сайин…

Қизимни турмушга берганимга олти йил бўлди. Аммо у фарзанд кўра олмаяпти. Шифокорлар эр-хотинни текшириб, ҳаммаси жойида, дейишади. Бир куни қизим «Она, эсингиздами, келинингиз шундай деганди. Балки унинг қарғиши сабаб фарзанд кўра олмаётгандирман» деб йиғлади. Боламнинг қийналганини кўриб мен ҳам қийналаман. Яқинда қайнонаси уни уйга қайтариб юборди. «Мевасиз дарахтнинг кераги йўқ» дебди. Куёв ҳам онасининг гапидан чиқолмай, қизимга жавобини берибди.

Дардим ичимда. Ўз қилмишим бошимга калтак бўлиб тушди. Гиёҳванд ўғлимку, қаерлардадир сан­ғиб, пул керак бўлганда пайдо бўлиб қолади, энди ундан умидим йўқ. Лекин қизимга қараб чидай олмайман. У айтгандек, ростдан ҳам келинимнинг қарғиши ургандир? Бир-икки йилдан сўнг олтмишга кираман, мен тенгилар аллақачон невара суйиб, тўйлар қилишяпти. Менчи, қачонгача невара орзусида ўтаман?

Биламан, келиним Нафосат сизларнинг газеталарингизни ўқийди. Зора, менинг ёзганларимни кўриб қолар деган умидда сизларга хат йўллаяпман. Нафосат, эшитдим, ўқишга кирибсан, нуфузли жойда ишлаётган эмишсан. Яқинда тў­йинг бўлаётган эмиш. Сендан ўтинчим — мени кечир. Сени қийнаганим, фарзандингдан айирганим учун кечир. Дилингга қаттиқ озор берганим учун кечир. Кечирсанг, зора қизим ҳам фарзандли бўлармиди

#КелинимниҚарғишиУрди

📡 Do'stlar bilan bo'lishin

T.me/sinovlarihayot

💥Қора бахт . (ҳикоя)



Ишга келишим билан муҳаррир хонасига чақиртирди.
– П. қишлоғига жўнайсиз, – деди салом-аликдан сўнг. – Итлар қутураётган эмиш. Тегишли ташкилотдан одамлар бориб, тозалаш, эмлаш тадбирларини ўтказишади. Сиз эса ҳаммасини аниқлаб, одамларни ҳушёрликка чақирадиган мақола тайёрлайсиз.
Бу қишлоқ шаҳардан ўн икки чақирим узоқликда жойлашган. Масофа унча олис бўлмаса-да, қишлоқ ҳудуди асосан дала ва адирлардан иборат. Мен илгари бир мартагина борганман у ёққа. Ўшанда чўпонлардан бирининг қўйи уч оёқли соғлом қўзичоқ туққан эди.
Эски «УАЗ»га мен билан учта ўрта яшар одам минди. Ўзи шундай, йўли нотекис ҳудудга тузукроқ улов қатнамайди. Ўтган йили қишлоқ одамларининг эҳтиёжини қондириш учун автобус қатнови йўлга қўйилган эди. Бироқ шўрлик техника қуруқ бориб-келавергач, тағин икки-уч кунда бир енгил машина одамларга хизмат қиладиган бўлди. Баъзи тежамкор бекорчилар яёв келиб-кетаверади шаҳарга.
– Қишлоқда яшаш ҳам хатарли бўлиб қолди, – деди ҳамроҳларимдан бири. – Чорибойнинг ўғлини қандай ғажиб ташлаганини бир кўрсангиз эди! Тибет гиёҳлари билан даволайдиган табиб ҳам энди илож йўқ дебди.
– Итларни битта қолдирмай отиб ташлаш керак, – фикр билдирди иккинчиси.
Учинчи йўловчи унга қарши чиқди:
– Биринчидан, итларни отиб, яна улғайтиргунча қўйларни бўри еб кетади. Иккинчидан, гувоҳ бўлган одамлар фақат битта қора итни кўрган. У йигитни ғажигач, раҳматлик Тўранинг уйига кирибди. Одамлар таёқ кўтариб, ўша ҳовлини обдон кўздан кечиришса, пашша ҳам йўқ эмиш. Ҳалиги, томорқасида оралаб юрган Ҳакимбойнинг қизи ҳам ҳеч нарсани сезмабди.
Суҳбатга аралашмай, фақат жим қулоқ тутиб борардим. Ҳайдовчи сал қизиққон шекилли, бора-боргунча йўлда учраган товуқ, моллардан тортиб ёш болаларгача ҳақоратлаб борди. Ниҳоят машина қишлоқ маркази ҳисобланган ҳовуз бўйида тўхтагач, ҳаммамиз тушдик. Бу ерда мени деярли ҳеч ким танимайди. Аммо меҳмонлигимни сезиб, тол остидаги супада ўтирган одамлардан иккита ёшроғи ўрнидан турди.
– Келинг.
– Ассалому алайкум! – дедим қўл узатиб.
– Яхшимисиз, меҳмон. Келинг қани.
Аслида улардан маҳалла раисини сўрамоқчи, ҳамма ишни расмий тарзда олиб бормоқчи эдим. Лекин зумда фикрим ўзгариб, суҳбатдошимга юзландим:
– Менга Бакир чўпон керак эди.
– У даладан кеч қайтади. Лекин уйи яқин. Анови муюлишни кўряпсизми, ўшандан учинчи уй.
Ўтган йили унинг адирдаги қўтонида бўлгандим. Шаҳарда ҳам бир-икки кўришгандик. Қишлоқда мени танийдиган ягона одам эди у.
Ҳовлида ҳеч ким кўринмагач, баланд овозда чўпоннинг номини тутиб уч-тўрт чақирдим. Ниҳоят лойсувоқли айвонда бола кўтарган жувон билан чиройли бир қиз кўринди.
– Келинг, – деди аёл оёғига калишини илиб, қуйи томон йўналаркан.
– Бакир ака керак эдилар. Шаҳардан келдим.
– Уйга киринг, – деди тўхтаб. – Ҳали-бери қайтмасалар керак.
Ўнғайсизланиб, ўрнимда туравердим. Рости, ҳозир қанақа йўл тутишни билмай қолгандим. Бу дунёда режасиз яшаш нақадар қийин!
– Кираверинг, – деди кутилмаганда остонадаги қиз. – Мен сизни аввал ҳам кўрганман.
Бу эътирофидан сал ғалати ҳолга тушсам ҳам қаерда кўрганини сўраб ўтирмадим. Бир оз ноқулайлик билан индамай айвонга чиқдим. Аёл тўрдаги хонага бошлади. Кейин боласини қизга тутқазиб, чой-пойга уннаш учунми кетди.
– Ўтган сафар бунақа оғир кўринмаган эдингиз, – деди қиз ўтиришим билан. – Бакир аканинг қўтонига келганингизда кўрган эдим.
– Ҳа… Эътибор қилмаган эканман, қаерда эдингиз?
У кўрсаткич бармоғини бигиз қилиб юқорини кўрсатди. Ҳеч нарсани тушунмай, қошларимни чимирганча савол назари билан қараб туравердим.
– Осмонда, – деди сўнг пичирлаб. – Юқоридан сизни кузатган эдим.
– Анча шўх экансиз, – дедим гапини ҳазилга йўйиб. – Қишлоқ қизига ҳам ўхшамайсиз-а?
– Исмим Садоқат.
Телбага боққандай қарадим унга. Рости, айни дам у жуда ғалати кўринарди кўзимга.
– Буни сўраганим йўқ-ку?! – ҳайронлигимни яшириб ўтирмадим.
– Лекин сўрамоқчи эдингиз, – кулимсиради.
Дарвоқе, шундай ўй кўнглимдан кечган, бироқ ботинолмаётган эдим. Фикр ўқишга уста бу қиз кимлигини ҳали билмайман.
Шу маҳал жувон дастурхон кўтариб кирди.
– Бу кишини танидингизми? – деди қиз унга. – Ўтган йили қўтонларингга келган мухбир. Дунёга жар
T.me/sinovlarihayot

​​Сўнг иккиси ўша уй томон йўналди. Мен эса қимирлашга ҳам мажолсиз эдим. Ярим соатча қотиб турдим. Бу ўттиз дақиқа азобдай узун, бахт каби қисқа эди. Ҳаёт йўқ эди бу ўттиз дақиқада. Фақат ўлим, кейин бахт бор эди – улкан, гўзал, қоп-қора бахт…
Ниҳоят Бакир чўпон қайтиб, ҳамон менинг ўрнимда турганимдан ажабланди. Бош эгиб ёнимга яқинлашди-ю, пича тараддудланганча менга қарамай гапирди:
– Садоқат… ўзини ўлдирибди.
Мен ўлдирган эдим уни аслида. Мени севгани учун, мени асрашга мойиллиги ва менга ажал ҳадя эта олмагани учун…
Мен бу кунларни ҳали кўп эслайман. Эҳтимолки чиройли, бир мафтункор, лекин сарғиш нигоҳ олис-олислардан менга меҳр билан термулиб турганини ҳис қиларман. Ўзим бўғизлаган туйғуларнинг қурбонига айланаман бир кун. Ўшанда ҳеч ким идрок эта олмайди буни. Чунки мен йиғламайман. Фақат дунёнинг жами мусибатини, гўзалликдан қолган ғамгин ёдгорликларни кўзларимда акс эттираман. Шунда балки мен учун ўлим истаб келган юрак қўрқмай қараса, кўзларимнинг сарғиш тусга кирганини илғаши мумкин…
Эртаси эрталаб чўпон билан хайрлашиб, йўлга отланаётганимда қишлоқ бутунлай дод-фарёд садолари остида қолди. Шаҳар шифохонасидаги иккита боланинг жасадини ҳам олиб келишган экан. Худди ўша машинага ёлғиз мингашдим. Кўприкдан ўтиб, қишлоқдан олислаганимизда кечаги кун ёди билан ўнг қўлимга қарадим. Тиш изи ўз-ўзидан йўқолибди. Чуқур нафас оларканман, вужудимда ғалати ўзгариш ҳис қилдим ва… кимнидир ғажигим келди. Ҳайдовчи зўр бериб рул бошқарар, бўйин томири эса бўртиб чиққанди…
тамом.
Жўрабек Рамазонов.

📡 Do'stlar bilan bo'lishing
T.me/sinovlarihayot

Тилга кўчмаган мухаббат

9-синф

Ўшанда мен унинг ортида ўтириб, жингалак қора сочларига термулардим. У муҳаббатимни сезмасди, лекин ичимда у мени севиб қолишини орзу қилардим. Танаффусда у ёнимга келиб, дафтаримни сўраб турди, мен бердим. Ўшанда юрак ютиб, мен унга шунчаки синфдош ўртоқ бўлишни истамаслигимни айтгим келди. Лекин айтолмадим. Мен уни яхши кўраман. Лекин буни айтиш негадир менга жуда қийин эди.

10-синф

У доим дугоналари даврасида бўлар, мени умуман сезмасди. Мен эса дарсдаям, кўчадаям нигоҳларим билан уни кузатардим. У меники бўлишини қанчалар орзу қилардим, доим у ҳақда хаёл сурадим. Лекин у… у менинг муҳаббатимдан бехабар эди.

Битирув оқшоми

У ҳаммадан гўзал бўлиб кетганди. Пушти матодан тикилган либоси сарв қоматига янаям кўрк бағишлар, у худди оққушдек учиб юрарди. Синфдошлар билан ҳазиллашиб, қаҳ-қаҳ отиб кулар, мен эса унинг юзига ярашиб турган кулгичларига суқланиб боқардим. Қанийди, у менинг муҳаббатимни сезганида эди, мен томон шунчаки бир ўгирилиб қараганида эди… Лекин мен унинг бахтдан масрур кўзларида севги нишонасини сезмадим. Рақс ортидан рақс, у бирам чиройли ўйнардики. Мен гўё сеҳрлангандек фақат унга боқар, унинг ҳар бир ҳаракатини кузатардим. Унга бор ҳақиқатни айтиб, уни қанчалар севишимни ошкор этгим келар, лекин бундай қилолмасдим.

Бир неча йил ўтиб…

Кеча унинг тўйи бўлди. Биз синфдошлар бир стол атрофида ўтирдик. Мана, ниҳоят, у ёнида хурсанд қиёфада келаётган ёри билан тўйхонага кириб келди. Мен чанқоқ нигоҳларим билан унинг эгилиб турган юзи, кўзларига тикилардим. Унинг нигоҳларидан муҳаббат изини изладим. Мен доим у меники бўлишини орзу қилганман. Лекин ўзимни алдаб нима қилдим? У мени умуман севмайди, бўлмаса бошқа бировга турмушга чиқиб кетармиди?

Орадан йиллар ўтди…

Кеча унинг оламдан ўтганини айтиб қолишди. Синфдошлар йиғилишиб бордик. Мен кўзларимдаги шашқатор оқаётган ёшларни тўхтата олмасдим. Уни ниҳоятда яхши кўрганимни, усиз кунларим зерикарли, бир хил, нурсиз ўтганини, у менинг кўнглимда доим порлаб туриб, менга яшашга куч берганини, унинг хаёли билан яшаганимни қани эди бировга айта олсам. Энди ҳаётимдан қуёшим кетди, мен буткул зулматда қолдим.

Сўнгги сўз ўрнида…

Кеча унинг яқин дугонаси – синфдошимиз Ҳалимани учратиб қолдим. «Биласанми, у мудом сени севган, ўша мактаб давримиздан бошлаб. Лекин сен буни билмагансан. Сен билиб қолишингдан, устидан кулишингдан қўрққан. Лекин доим сенинг ортингдан тикилиб, «Қани эди, у мени яхши кўриб қолсайди», деб ният қилганини сен сезмагансан ҳам. Сендан ҳеч қанақа ишора, ҳаракат бўлмагач, у тақдирига тан берди. Мактабни битирганимиздан кейин ҳам учрашганимизда, телефонда гаплашганимизда у ҳамиша сен ҳақингда гапириб, сени умуман эсдан чиқара олмаётганини айтарди. Аслида у сенинг бефарқлигинг туфайли ҳам бошқа бировга турмушга чиқиб кетди. Баъзида кўнглини менга очиб, эрини умуман севмаслигини, юрагидаги жавобсиз муҳаббати уни олов бўлиб ёндираётганини йиғлаб гапирарди. Мана шунақа гаплар. У ўлаётганда ҳам сени ўйлаб жон берди, бир дақиқа бўлса-да, сени унутгани йўқ. Агар сенда ҳам унга нисбатан бирон туйғу бўлганида эди, сизлар бахтли ва чиройли жуфтлик бўлардинглар. Афсус…»

ШАБНАМ.
T.me/sinovlarihayot

Тоғам эса бу ўша йўлда машинасини тузатиб берган онахон эканлигини дарров пайқаганди. Хаёлидан.....Бирибир бирида бўлмаса бирида яхшилик қайтар экан... тўхтамай қўлдан келганча яхшилик қилавериш керак экан деган фикрни ўтказди.
Азиз ўқувчим.....қиссадан ҳисса шуки, кимга нима қилсангиз албатта ўзингизга қайтади шуни унитманг.....Аллоҳ кўриб турибди.
Ўзингизни эҳтиёт қилинг азиз ўқувчимм.... ҳа айтмоқчи ҳикоям ёққан бўлса лайк ва коментларингизни кутиб қоламан
Крикдуши Шухрат


https://t.me/sinovlarihayot

📝Эри бошига кўтарган аёл

“Оқшом уйга келганимда аёлим кечки дастурхонни ҳозирларди. Қўлидан тутиб унга гапим борлигини айтдим. Жим овқатлана бошлади, кўзларида қўрқув бор эди. Бир онда кичрайгандим гўё, оғзимни очолмасдим лекин фикрларимни айтишим керак эди. Ажрашмоқчилигимни айтдим. Асабийлашмади, гапимга жавоб қайтармади, фақат сабабини сўради. Жавоб беролмадим, бунга асабийлашди. Қўлидаги санчқи пичоқларни отиб юборди. Менга бақирди ва одам эмаслигимни айтди.
Ўша кеча бирор оғиз гаплашмадик. Хотиним тун бўйи йиғлади. Турмушимизга нима бўлишидан хавотирланарди, лекин уни қониқтирадиган гап айтолмасдим. Мен Жанага ошиқ бўлдим, хотинимни севмасдим энди. Бу виждон азоби билан бир битим тайёрладим. Уй, машина ва ширкатнинг 30%ини унга берадиган бўлдим. Шартномага бироз қараб турди ва йиртиб ташлади.
10 йил бирга яшаган хотиним менга бегона бўлганди. Унинг сарфлаган умрига, куч-қувватига ачинардим, лекин орқага қайтолмасдим, Жанани қаттиқ севардим. Кейин бақириб-бақириб йиғлай бошлади, буни кутмагандим. Унинг кўз ёшлари мени юмшашимга сабаб бўлди. Бир муддат эсимдан чиқардим ажрашишни, бу фикр миямга ўрнашиб қолганди, энди бу туйғуни қаттиқроқ ҳис этардим ва тўғри қарор эди.
Кейинги оқшом уйга кеч келдим ва хотинимни столда ёзиб ўтирганини кўрдим. Роса уйқум келганди ва кечки овқатни емасдан ухлашга ётдим. Жана билан ўтказган шунча вақтим мени чарчатганди. Орада бир уйғондим ва уни ҳали ҳам ёзаётганини кўрдим. Аммо бу менга аҳамиятсиз эди, бошимни ўгириб ухлашда давом этдим.
Тонгда менга шартлари ёзилган мактубни берди. Мендан ҳеч нарса истамаганди, фақат ажрашишимизни эълон қилиш учун бир ой муҳлат сўради ва бу вақт давомида яхши оила каби муносабатда бўлишимизни истади. Бунинг сабаби бир ойдан кейин ўғлимизнинг имтиҳонлари бошланиши ва бу пайтда унга бу юкни юкламаслик эди. Буни қабул қилиш мумкин. Яна бир нарса бор эди, тўй кечамиз уни эшикдан қандай кўтариб кирганимни эслатиш эди ва бир ой давомида ҳар тонг уни ётоқдан эшикгача кўтариб боришимни истади. Эсини ебди деб ўйладим, лекин охирги кунларимизни яхши ўтиши учун қабул қилдим. Кейин бу шартларни Жанага айтдим. Баланд овозда кулиб буни ғирт ахмоқлик эканини ва бу  ажрашиши учун эканини тушуниб қабул қилди.
Хотиним билан ажрашиш мавзусини очганимдан бери жисмонан яқин бўлмадик. Шу боис биринчи кун уни олиб эшик томон кўтарганимда ғалати ҳисни сездим. Ўғлимиз орқамизда турарди ва олқишлай бошлади. Дадам онамни қучоғида кўтарди, деди. Бу уни жуда севинтирганди, сўзлари қалбимни вайрон қиларди. Ётоқдан уй эшигигача 10 метр кўтардим. Хотиним кўзларини юмди ва қулоғимга «ўғлимизга ажрашишимизни айтманг», деб пичирлади. Мен ҳам бошимни эгиб, хўп, дедим ва ичимга бир маҳзунлик чўкди. Эшик олдида уни қолдирдим, хотиним автобус бекатига кетди ва уни ишга олиб борадиган автобусни кутди. Мен эса бир ўзим офисга кетдим.
2-кун бу ўйин бизга осон кечди. Хотиним бошини кўксимга қўйди ва унинг ифорини туйдим. Бирдан хотинимга анчадан бери қарамаганимни тушундим ва уни турмуш қурган пайтимиздаги каби ёш эмаслигини сездим. Юзига майда чизиқлар тушган, сочларига оқ оралаганди. Ўтган йиллар шунчаки ўтмаганди, шунда ўзимдан шунча вақт ичида унга нималар қилганимни сўрадим.
4-кун уни кўтарганимда бир ишонч туйғусини ҳис этдим. Бу, менга ҳаётининг 10 йилини ҳадя қилган аёл эди.
5-кун бу ишонч туйғуси янада юксалганди. Буни Жанага айтмадим. Кунлар ўтгани сайин уни кўтариш ҳам осонлашарди, балки бу тренажорда шуғулланганим сабаблидир. Бир тонг уни нима кийишини ўйлаб, қараб ўтирдим. Жаҳл қилиб, ҳар кунги кийимлари бироз катта келганини айтди. Бирдан уни қанчалик озганини, вазнини йўқотганини сездим. Демак уни ҳар тонг осон кўтаришимнинг сабаби бу экан. Юзимга биров мушт туширгандай бўлди. Бунчалик азоб ва ҳасратни қалбида олиб юрарди. Сезмаган ҳолда бошини силадим. Шу пайт ўғлимиз келди ва «дада, ойимни кўтаришингиз керак», деди.
T.me/sinovlarihayot

Отаси онасини хонадан эшиккача кўтариши ҳаётимизнинг бир бўлагига айланганди. Хотиним ўғлимизни ёнига чақирди ва маҳкам қучоқлади. Мен бошимни ўгирдим, охирги лаҳзада қароримдан воз кечишни истамасдим. Уни қучоғимга олдим ва ётоқ эшигигача кўтариб бордим.
Қўлини чаккамга қўйганди мен уни маҳкам ушлаб олгандим. Худди турмуш қурган кунимиздаги каби. Энди хавотирлана бошлагандим, бунчалик озиб кетганига. Охирги кун уни кўтарганимда куч сарфламадим. Ўғлимиз мактабда эди ва хотинимга ҳаётимиздаги яқинлик  камайганини айтдим. Офисга кетдим ва эшикни қулфламасдан машинадан тушдим, бунга вақт йўқ эди.
Ҳар лаҳза қароримни ўзгартиришидан қўрқардим ва зинадан юқори чиқдим, юқори чиққач Жана эшикни очди. Унга хотинимдан ажрашолмаслигимни айтдим. Ҳайратланиб қўлини пешонамга қўйди ва «сени иситманг борми?» деб сўради. «Афсусдаман Жана, лекин мен энди ажрашишни истамайман», дедим. Турмушимиз бефайзлиги севги етишмаслигидан эмас, бир-биримизнинг аҳамиятимизни унутганимиздан эди. Энди эсимга тушди, унга уйланган куним эшикдан кўтариб кирганимда, умримнинг охиригача унга садоқатли бўлишга қасам ичгандим.
Жана вазиятни англагач, юзимга бир тарсаки тушириб, эшикни ёпиб йиғлай кетди. Дарҳол пастга югуриб, биринчи учраган гулчидан хотинимга бир даста гул олдим,  ичига «сени ҳар тонг ҳаётимнинг охиригача кўтараман» деб ёзиб солиб қўйдим. Уйга қатганимда юзимни табассум қоплади, қўлимда гуллар билан ётоқхонага кирдим ва хотинимни ётоқда ўлик ҳолда топдим. Хотиним бир неча ойдан бери саратон билан курашаркан, мен Жанага бўлган қизиқишим боис буни сезмагандим. Кўп яшолмаслигини билгани учун ўғлимни менга қарши бўлиб қолишидан мени сақлашга уринганди. Ҳеч бўлмаса ўғлимнинг кўзида яхши турмуш ўртоқ сифатида қолишимни истаганди”.
Туркчадан Марям Осиё таржимаси.


https://t.me/sinovlarihayot

​​​Эри Россияга кетган аёл ҳикояси
“Эрим Россияда. Қариндошларимдан келадиган ёрдам ҳам тугаган, эрталабки чойимизга бир бурда нон билан қаноатландик.

Қўшнимникига меҳмон келадиган бўлиб қолиб, бир ошхамирлик ун, 200 та чучварага етгулик қийма чиқариб: “Мана шуни тугушиб берсангиз” деб, ташлаб чиқиб кетишди.
Ёрдамим текканига бир хурсанд бўлсам, болаларимга овқат келганига минг хурсанд бўлиб, ишни бошладим.

Хамирни ёйиб бўлдим, чучвара тугуш давомида хаёлимдан нималар ўтяпти, сувга қайнатаман, азгина ёғимиз бўлганда эди, қайлали қилиб пишириб берар эдим, деб турсам, бирдан бошқа хаёл келиб қолди.
Фарзандларимга ўғирланган овқат егизаманми, йўқ, бўлмайди, сўрашим керак.

Шайтон ғулув қилади, сўрасанг аччиғи келади, озиб-ёзиб бир иш айтган эдим шунга ҳам суқланяпти дийди, иш айтганига пушаймон қилдирасанми?
Яна бири, бермасачи, мехмонга яраша эди, десачи?

Нима деган одам бўламан, индамай 10-15 та олиб қолсам-чи деб, охири олиб ҳам қолмайман, сўрамайман ҳам деган қарорга келдим.
Чунки ҳар тонг етти маротаба Аллоҳдан ризқ сўраб: ”Эй ҳамма жонзотга ризқ бергувчи Раззоқ, менга ҳам гўзал ризқ бер, дейман-ку, деб сабр қилдим.

Шу пайт... Келин бўлиб тушганимга ўн йилдан ошган бўлса ҳам бирор маротаба келмаган, борди-келди фақат тўй маросимларда бўлган эримнинг узоқ қариндоши, Гўзалхон аммамиз бир сўмка хом ошлик, нон, гўшт, сабзи-пиёз ўнта нонга етгудай пул билан кириб келдилар.

Мани ичим йиғига тўлган, қўлим ун, бир аҳволда кутиб олдим.
Гўзалхон аммамизни тушларига бизнинг ҳовлимизда ўтган бувилари кирибди экан, шунга йўқлаб келибди.

Шу орада қўшнимизни қизлари чиқиб чучвараларни олиб кириб кетишди, меҳмонимни кузатиб ошхонага кирсам бир тавоқчада чучварадан ҳам қолдиришипти.

Ана ҳалолим, берган ризқингдан ўргулай, Раббим.
Сал қолди нафсимнинг гапига кириб улкан гуноҳ, ўғирлик қилишимга.

Аллоҳ сақламаса, Аллоҳни доим ёдлаб турмасак, шайтон домига тушиб, гунохкор бўлиб қолишимиз, фарзандларимизга ҳаром бериб катта қилиб, яхшилик кутишимиз густоҳлик.


T.me/sinovlarihayot

​​Мусаввир ҳам ўқимаган қизнинг ўзи. Муқовада — сизнинг суратингиз. Бу Мақсуд муаллимми, десам, «Йўқ, дадам» деб турибди бу ўқимаган. Нимаям дердим. Ҳа, айтганча, китобнинг номи «Отажоним». Олиб борармиз бир нусха».

Ўтирибман, вужудим ҳис-ҳаяжонга тўла. Орзулари ушалган истеъдодли шогирдимнинг биринчи китобини ўзимча тасаввур қиляпман. Муқовада — менинг суратим.

Муҳаммад ШОДИЙ

📡 Do'stlar bilan bo'lishing

T.me/sinovlarihayot

КЕНЖА КЕЛИН

Бир кекса аёлнинг ҳикояси.

«Менинг уч ўғли бор. Кунларнинг бири катта ўғлимнинг уйига бордим. Эрталаб бомдод намозига таҳорат олиш учун келинимдан сув олиб келишини сўрадим. Таҳорат қилдим. Намозимни ўқидим. Қолган сувни ётган ўрнимга тўкдим. Кун ёришганда келинимни чақириб:
- Қизим, нимасини дейисиз, энди қаричилик! Ўрнимни ҳўл қилиб қўйдим, - дедим.

Унинг асаблари бузилди. Энг ёмон сўзларни тўкиб солди. Менга чойшабларни ювишни буюрди. Бошқа бу ишни қайтармаслигимни талаб қилди. Чойшабларни ювиб, қуритиб, дазмолладим.

Сўнг, ўртанча ўғлимникига бордим. Айни ишни такрорладим. Келиним ўғлимга зарда, уриш қилиб, қилган ишимни айтиб берди. Ўғлим унга бир оғиз сўз сўзламади.

Уларнинг уйидан чиқиб кенжа ўғлимнинг уйига бордим. Ўша ишни яна такрорладим. Келиним тонгда ёнимга келди. Унга ҳам ўримни ҳўл қилганимни айтдим. У:

- Ойижон, хижолатга ўрин йўқ, бу оддий ҳол. Гўдаклигимизда сиз оналаримизнинг либосларингизни ҳўл қилиб қўярдик. Сизлар малолланмасдан тозалардингиз. Ҳеч қиси йўқ, ойижон, - деди. Ва кўрпа - тўшакни олиб ювиб тозалади.
Сўнг унга:
- Қизим, бир дугонам мендан у учун узук сотиб олишимни илтимос қилди. Мен унинг бармоғининг ўлчамини билмайман. Унинг қўллари тахминан сизникичалик. Ўлчамингиз нечи? - деб сўрадим.

Ўғлимнинг уйидан чиқиб, тўғри заргарлик дўконига бордим. Бор маблағимга узуклар, тақинчоқлар олдим. Ўзимга яраша тўплаган пулим катта миқдорда эди.

Уйимга ўғилларим, келинларимни чақирдим. Тилла тақинчоқларни уларнинг олдига қўйдим. Бўлган воқеани баён қилдим. Мен кўрпа - тўшакка бавл қилиб қўймаганим, синов учун сув тўкканимни айтдим. Тиллаларни кичик келинимнинг қўлларига тутқазиб:
- Қарилик пайтимда хотиржам суянишим, бирга яшашим мумкин бўлган қизим - бу. Қолган умримни у билан кечираман, - дедим - у, икки катта ўғлимга қараб, - худди шу кундагидек надоматга тайёр туринг! Чунки, сизнинг менга муносабатингиз албатта фарзандларингиздан қайтади. Мен сиз иккигизга чиройли тарбия бераман деб ҳаракат қилганим, заҳмат чекканларим бесамар кетганидан афсусдаман. ИншаАллоҳ сизларнинг укангиз ўз аҳли ила бу дунёда масрур яшаб, Роббисига ёруғ юз билан йўлиқади. Афсуслар бўлсинки, сизлар онангиз қадр - қийматини аёлингизга билдира олмагинингиз учун бундан маҳрумсизлар! - дедим».



T.me/sinovlarihayot

​​– Қояга чиқиб…
– Бургутларнинг учта ини бор, қайси бирига чиқасан?
– Ҳозир қорни очиб йиғлай бошлайди. Шунга қараб, қаердалигини билиб оламан.
– Шу ердан қимир этма. Кут! Мен сурувнинг олдига кетдим. Онанг таъзирини егандир.
– Нимани кутаман? Қачонгача кутаман? – сўради Эргашали отга минаётган дадасидан жаҳли чиқиб.
– Бургутлар болангни олиб тушгунгача.
– Олиб тушмаса-чи?
– Улар сенчалик бағритош эмас.
– Дада!
– Нима, дада? Шаҳарга кетганидан кўра… қояда униб-ўсганиям маъқул менга.
– Йўқ, уни олиб тушмасам бўлмайди. Мана кўрасиз, ҳали замон келинингиз ҳам етиб келади. Мен чиқмасам… у ўзини қояга отади. Бу ерда қўл қовуштириб ўтираверсам, икковидан ҳам айрилиб қоламан.
Эргашали шундай деб йиғлаб юборди.
– Майли, йиғла-сиқта. Аммо ярим соат жойингдан қимирлама. Мен тезда қайтиб келаман.
Қурбон ака сурув томон от чоптириб кетди. Ўғлининг ўкириб йиғлашига юраги эзилса-да, ортига қарамади.

°°°°

Анчадан кейин осмонда таниш бургут кўринди. Бироқ унинг чангалида йўргакланган бола кўринмади. Эргашалининг кўзлари тиниб, боши гир айлана бошлади. Томоғи қуриб, оғир-оғир ютинди. Тиззалаб олганича қояга тикилди, тикилаверди. Энди унда биргина илинж қолганди: ҳадемай инида қолган урғочи бургут парвоз қилади ва унинг ўткир панжаларида йўргак бўлади…
хикоя тугади.

Акбар Мирзо

📡 Do'stlar bilan bo'lishing

T.me/sinovlarihayot

​​Олдимдаги гуноҳларингизни ювишга бир умрингиз етмаслигини биласизми? Одамларга қайтиб ишонмайдиган бўлдим. Мен учун ҳатто нафратланишга ҳам арзимайдиган одамга айлангансиз. Қизингиз-чи? У умрида биринчи бор кўриб турган, бирдан «тирилиб» келган отасини қандай қилиб қабул қилиши мумкин?!

Энди дўқ-пўписаларингиз ўтмайди. Қизимни олиб қўйиш билан ҳам қўрқитолмайсиз. Ўзингизни ўлди, деб эълон қилган кунингиз сизни юрагимизга чуқур қилиб кўмганмиз. Энди қалбимизда қайтиб тирилмайсиз. Шундай экан, зўрғаизига тушган ҳаётимизни қайта лойқалатманг…

ДИЛБАР

Термиз

МУЯССАР оққа кўчирди.

📡 Do'stlar bilan bo'lishing

T.me/sinovlarihayot

ЁЗ ойининг охирги Жумаси муборак бўлсин!

Бугун шундай Жума бўлсинки:
Афв этилмаган БАНДА;
Қабул бўлмаган ДУО;
Даф бўлмаган БАЛО;
Шифо топмаган ХАСТА;
Ҳузур топмаган ҚАЛБ;
АЛЛОҲ демаган "ТИЛ" қолмасин!

❗️Айёмингиз муборак бўлсин, қадрдонларим!! Кейинги ёз ойларида ҳам жумалар билан табриклаш насиб қилсин🤲

Энг яқинларга улашинг.
T.me/sinovlarihayot

​​Фариштагинамни ўтлар устига ётқиздим-да шартта ўрнимдан туриб, қонли ўроқни қўлимга олиб, тутзорнинг у томонига қараб югуриб кетдим. Шу пайт тутзор ичида йиқилиб-суриниб, қочиб кетаётган бир эркакка кўзим тушди. Унга етиб олгач, эркакнинг ёқасига чанг солдим.

— Мен, мен ундай қилмоқчи эмасдим. Ўзи қаршилик кўрсатди. Қоровулман. Сўрамасдан ўт ўрибди. Шунга... Озгина ичгандим. Уни ўпгандим. Кейин..., — деди эркак дудуқланиб.

— Исқирт.
Боламнинг бошига етибсан-ку! Сенинг жазоингни ўзим бераман! — дея унинг дуч келган жойига ўроқни тиқиб олавердим, тиқавердим.

Турмуш ўртоғим менинг қўлимдан ўроқни тортиб олмагунча бу ҳол давом этди.


Кейин ерга ўтирганимча ўкириб йиғлаб юбордим.
Болагинамни, беғубор фариштагинамни асраб қололмадим. Турмуш ўртоғим қонга беланган боламнинг ўлигини қўлига кўтариб олди. Эр-хотин бир алфозда уйга кириб бордик. Қайнонам бизни кўриб эси оғай деди.

Ёмон гап тез тарқалади, деганларидек бу мудҳиш воқеа бир зумда маҳаллага ёйилди. Одамлар жанозага етиб келишди. Фариштадек боламни қабристонга қўйиб келишди. Тергов ишлари ҳам бошланди. Тергов жараёнида тутзор қоровули ичиб олиб, Камолани номусига тажовуз қилгани, қаршилик кўрсатгани учун уни ўроқ билан уриб ўлдирганимни айтдим. Афсуски қотилни ўлдирганим учун мен ҳам қотил деган номни олиб қамалдим.

Турмуш ўртоғим эса қоровулни ўзи ўлдирганини уни қамаш лозимлигини айтиб бақирарди. Виждон азобидан қийналаётган қайнонам бўлса суддагиларга “мияси айниган мен кампирни қаманглар. Уни мен ўлдирдим” деб йиғларди.

Фарзанд доғи ёмон бўларкан.
Кўз олдимдан ҳамон қизалоғимнинг менга талпиниб турган чеҳраси, гап-сўзлари кетмайди. У ҳаётга қанчалар ташна эди. Катта бўлганида чевар бўлиб, менга чиройли куйлаклар тикиб бермоқчи эди. Ҳеч ким мендек боласининг ҳажрида ёнмасин...”

Дардли вокеа шу билан тугади.
Хулоса узингиздан.

📡 Do'stlar bilan bo'lishing

T.me/sinovlarihayot