#ЎЗИМНИКИСАН IX боб
Орадан бир ҳафта ўтди. Бугун Агзамовлар хонадонида унаштирув базми. — Келинойи буни қаранг, яхши турибдими? — Санам эрталабдан буён либос танлаш билан банд.— Санам гўзалим, — Дилором опа Санамнинг
юзидан силаб, ўпиб қўяркан, — нима кийсанг ҳам
сенга ярашади.
— Келинойииии, — Санам жилмайганча Дилором
опани қучиб оларкан, — яхшиям борсиз.
— Асалим ўзимни, — Санам келинойисининг
гапидан кейин киядиган либосини танлаб олди.
Энди бу либос учун мос оёқ кийим, тақинчоқ, соч
турмаги ва энг асосийси пардозини ўйлаб олса
бўлди. У шуларни ўйлаганча гардеробини эндигина
очганди ҳамки, хонага ҳовлиққанча Маржона ба
дугонаси Дилноза кириб келди.
— Санам, унаштирув узукларини олиб келишимиз
керак экан. Акамни умуман вақти йўқ эмиш, —
Маржона куйиб - пишганча гапира бошлади.
— Оббооооо, норози бўлганча қўлидаги либосини
ётоқ устига отаркан, — Унаштирилаёт акамми ёки
бизми? Бир ҳафтадан буён тинмаймиз. Бу кишим
эса, бармоғини учини ҳам қимирлатиб қўймади. —
Санам ўзига - ўзи гапирганча жавон устидаги
машина калитини олиб, пастга тушиб кетар экан,— Ияааа, бу қиз бизсиз кетмоқчими?— Дилноза
унинг ортидан чопганча чиқди.
Шошманглар мен ҳам сизлар билан.
*
*
*
—Ҳасан ака, балки керакмасдир, — Юлдуз бир
қўлидаги паспортига, бир Ҳасанга қарар экан, —
ахир менда кўнглингиз ҳам йўқ. — У шундай деганча
оғир ютуниб қўйди.
— Бошқа иложим ҳам йўқ, — Ҳасан "кеттик"
ишорасини қилганча ФХДЁ биноси томонга юрди.
— Мен буни истамайман, — Юлдуз турган жойидан
бир қадам ҳам қўзғалмасдан Ҳасан эшитадиган
қилиб гапирди.
— Юлдуз илтимос, — Ҳасаннинг нигоҳларида ўзгача
ўтинч зоҳир эди.— Йўқ, мен бегона бир инсон учун ўзимни ўтга
отмайман. Мен ҳам одамман. Менда ҳам қалб бор.
Севиб - севилиб оила қуришни истайман, сизнинг
севгилингиз тирик қолиши учун эмас. Шундай экан,
омон бўлинг. — Юлдуз шарт бурилиб кета бошлади.
Ҳасан эса уни тўхтатишга ҳаракат ҳам қилмади.
Чунки у ҳақ. Ҳасан Муяссар яшаши учун ҳам, унинг
ҳаётидан чиқиб кетиб, Юлдуз билан турмуш
қурмоқчи эди. Лекин Юлдуз ҳам инсон, у ҳам
кимнингдир суюклиси бўлишни истайди. Аммо, бу
бахт унга насиб қилармикин?
Санам машинани катта тезликда бошқариб борар
экан,
— Ҳей, қиз секин, — Дилноза ҳимоя камарини
таққанига қарамасдан, қўрқаётганди. — Санам
секинроқ дедим.
— Фойдасиз, — орқа ўриндиқда бемалол телефон
титиб ўтирган Маржона гапга аралашди. — У доим
катта тезликда юради. Ҳали бу секин ҳайдагани.— Аааа, — Дилнозанинг кўзлари катта - катта бўлиб
кетди. — Бу кетишда ажалимдан беш кун бурун
ўлишим аниқ, — Дилноза кўзларини чирт юмиб
олди. Санам унга қараб бир кулиб қўйдида,
тезликни янада оширди. Ўн дақиқача шундай
юргач, таниш заргарлик дўкони олдида тўхтади.
— Наҳотки, наҳотки биз тўхтадик, — машина
тўхтаганини сезган Дилнозанинг қувончи чексиз.
Машинадан тушар экан, — мен тирикман, эй
Худойим, кўзларимга ишонмаяпман. Мен тирикман.
Қўлларим, оёқларим, бутун танам соғ, ҳеч қаеримга
ҳеч нима қилмаган. Бу қандай бахт, — ҳамма
жойини текшириб чиққан Дилноза хурсанд бўлганча
ўзи билан ўзи гаплашарди.
— Дадам Санамга ўқишга машина ҳайдашига рухсат
бермоқчи эди. Мен учаламиз бирга бориб келамиз
деб юргандим, — Маржона кулганча Дилнозага
қаради.
— Раҳмат, аммо мен ҳали яшамоқчиман. Шундай
экан, Санам бошқарган машинага қайта
ўтирмайман. Албатта, бугундан кейин, — дея қўшиб
қўйишни унутмади. Бу орада Санам дўкондан бешкун олдин келинойиси буюртма қилдирган
унаштирув узукларини олиб чиқди.
— Битта шу матоҳни деб, шунча жойга келдига, —
Санам қўлидаги қизил қутичага асабий қараб
қўйганча машинаси томонга юраркан, — нимага
қараб турибсизлар? Кетасизларми ўзи? —
Санамнинг бу саволидан кейин қизлар дарҳол ўз
жойларини эгаллашди. Санам машинани ўт
олдирдию, тезликни оширганча йўлга тушди. Шу
кетишда тезликни оширса оширдики, асло
камайтирмади. Катта йўлдан кесиб ўтай деганда, ўнг
томондан келаётган машинани кўрмай қолгани боис
Орадан бир ҳафта ўтди. Бугун Агзамовлар хонадонида унаштирув базми. — Келинойи буни қаранг, яхши турибдими? — Санам эрталабдан буён либос танлаш билан банд.— Санам гўзалим, — Дилором опа Санамнинг
юзидан силаб, ўпиб қўяркан, — нима кийсанг ҳам
сенга ярашади.
— Келинойииии, — Санам жилмайганча Дилором
опани қучиб оларкан, — яхшиям борсиз.
— Асалим ўзимни, — Санам келинойисининг
гапидан кейин киядиган либосини танлаб олди.
Энди бу либос учун мос оёқ кийим, тақинчоқ, соч
турмаги ва энг асосийси пардозини ўйлаб олса
бўлди. У шуларни ўйлаганча гардеробини эндигина
очганди ҳамки, хонага ҳовлиққанча Маржона ба
дугонаси Дилноза кириб келди.
— Санам, унаштирув узукларини олиб келишимиз
керак экан. Акамни умуман вақти йўқ эмиш, —
Маржона куйиб - пишганча гапира бошлади.
— Оббооооо, норози бўлганча қўлидаги либосини
ётоқ устига отаркан, — Унаштирилаёт акамми ёки
бизми? Бир ҳафтадан буён тинмаймиз. Бу кишим
эса, бармоғини учини ҳам қимирлатиб қўймади. —
Санам ўзига - ўзи гапирганча жавон устидаги
машина калитини олиб, пастга тушиб кетар экан,— Ияааа, бу қиз бизсиз кетмоқчими?— Дилноза
унинг ортидан чопганча чиқди.
Шошманглар мен ҳам сизлар билан.
*
*
*
—Ҳасан ака, балки керакмасдир, — Юлдуз бир
қўлидаги паспортига, бир Ҳасанга қарар экан, —
ахир менда кўнглингиз ҳам йўқ. — У шундай деганча
оғир ютуниб қўйди.
— Бошқа иложим ҳам йўқ, — Ҳасан "кеттик"
ишорасини қилганча ФХДЁ биноси томонга юрди.
— Мен буни истамайман, — Юлдуз турган жойидан
бир қадам ҳам қўзғалмасдан Ҳасан эшитадиган
қилиб гапирди.
— Юлдуз илтимос, — Ҳасаннинг нигоҳларида ўзгача
ўтинч зоҳир эди.— Йўқ, мен бегона бир инсон учун ўзимни ўтга
отмайман. Мен ҳам одамман. Менда ҳам қалб бор.
Севиб - севилиб оила қуришни истайман, сизнинг
севгилингиз тирик қолиши учун эмас. Шундай экан,
омон бўлинг. — Юлдуз шарт бурилиб кета бошлади.
Ҳасан эса уни тўхтатишга ҳаракат ҳам қилмади.
Чунки у ҳақ. Ҳасан Муяссар яшаши учун ҳам, унинг
ҳаётидан чиқиб кетиб, Юлдуз билан турмуш
қурмоқчи эди. Лекин Юлдуз ҳам инсон, у ҳам
кимнингдир суюклиси бўлишни истайди. Аммо, бу
бахт унга насиб қилармикин?
Санам машинани катта тезликда бошқариб борар
экан,
— Ҳей, қиз секин, — Дилноза ҳимоя камарини
таққанига қарамасдан, қўрқаётганди. — Санам
секинроқ дедим.
— Фойдасиз, — орқа ўриндиқда бемалол телефон
титиб ўтирган Маржона гапга аралашди. — У доим
катта тезликда юради. Ҳали бу секин ҳайдагани.— Аааа, — Дилнозанинг кўзлари катта - катта бўлиб
кетди. — Бу кетишда ажалимдан беш кун бурун
ўлишим аниқ, — Дилноза кўзларини чирт юмиб
олди. Санам унга қараб бир кулиб қўйдида,
тезликни янада оширди. Ўн дақиқача шундай
юргач, таниш заргарлик дўкони олдида тўхтади.
— Наҳотки, наҳотки биз тўхтадик, — машина
тўхтаганини сезган Дилнозанинг қувончи чексиз.
Машинадан тушар экан, — мен тирикман, эй
Худойим, кўзларимга ишонмаяпман. Мен тирикман.
Қўлларим, оёқларим, бутун танам соғ, ҳеч қаеримга
ҳеч нима қилмаган. Бу қандай бахт, — ҳамма
жойини текшириб чиққан Дилноза хурсанд бўлганча
ўзи билан ўзи гаплашарди.
— Дадам Санамга ўқишга машина ҳайдашига рухсат
бермоқчи эди. Мен учаламиз бирга бориб келамиз
деб юргандим, — Маржона кулганча Дилнозага
қаради.
— Раҳмат, аммо мен ҳали яшамоқчиман. Шундай
экан, Санам бошқарган машинага қайта
ўтирмайман. Албатта, бугундан кейин, — дея қўшиб
қўйишни унутмади. Бу орада Санам дўкондан бешкун олдин келинойиси буюртма қилдирган
унаштирув узукларини олиб чиқди.
— Битта шу матоҳни деб, шунча жойга келдига, —
Санам қўлидаги қизил қутичага асабий қараб
қўйганча машинаси томонга юраркан, — нимага
қараб турибсизлар? Кетасизларми ўзи? —
Санамнинг бу саволидан кейин қизлар дарҳол ўз
жойларини эгаллашди. Санам машинани ўт
олдирдию, тезликни оширганча йўлга тушди. Шу
кетишда тезликни оширса оширдики, асло
камайтирмади. Катта йўлдан кесиб ўтай деганда, ўнг
томондан келаётган машинани кўрмай қолгани боис
— Сен қиз ростан шу либосни киймоқчимисан? —
Ақида опа ҳалиям буни ҳазм қила олмаётганди.
— Ҳа, нима қилибди? Мени борим шу. Боримча
қабул қила олса уйлансин. Бўлмаса кераги йўқ.
*
*
*Кечки пайт.
Агзамовлар хонадони. Таклиф қилинган меҳмонлар
аллақачон йиғилиб бўлишган, ҳамма Қодир
Латипович оиласини кутарди. Шу пайт ҳамманинг
диққат эътиборини тортганча зинадан бир - биридан
гўзал учта қиз тушиб келди. Булар: Санам, Маржона
ва Дилноза.
— Оғайни булар бугунги заҳар хонимлар эмасми? —
дадасининг қаттиқ қаршилигига қарамасдан ёнида
Зуфарни ҳам олиб келган Юсуфни секингина туртиб
гапирди дўсти.
— Худди ўзи, — Санамдан кўз узмасдан жавоб
берди.
— Жуда очилиб кетишибдими? Айниқса, пушти
либосдагиси....
— Қимматбаҳо пардоз - андоз билан сен ҳам худди
улардек гўзал бўлишинг мумкин, — Юсуфнинг
ҳаёлида ҳозир бошқа нарсалар айланмоқда эди.
Ҳошим Агзамов бу қизларни меҳмонлар билан
таништирар экан, Юсуфнинг Санамдан кўзузмаётганини сезиб, миясида ўзича режалар туза
бошлади.
Ниҳоят, бўлажак келин ва оиласи ҳам ташриф
буюрди. Ҳамма ҳайрон. Чунки кўпчилик, кимсан
Қодир Латиповичнинг қизи қандайдир ҳашаматли
либосда келишини кутишганди. Аммо, Муяссар ўз
айтганини қилиб, оддийгина либосда кириб келди.
Бувисининг гапи билан Муяссарга пешвоз чиққан
Аюб, келиб унинг қўлидан ўпар экан,
— Диққат марказида бўлишини доимгидек
уддалаяпсан капалакча, — шивирлаганча
жилмайди.
— Мақтов учун раҳмат махлуққина, — Муяссар ҳам
худди унингдек жилмайиб қўйди.
#ЎЗИМНИКИСАН
Х боб
Аюб Муяссарнинг белидан қўлини ўтказиб, ўзига
яқин тортар экан,— Шу "ширин" тилингни бир кунмас бир кун узиб
оламан, — қиз томонга секин эгилиб шивирлади.
— Ўша кунни интизорлик билан кутаман, — Муяссар
унга паст кетгиси келмади. Улар биргаликда Гулзебо
бувининг ёнига келишди. Гулзебо буви уларни
узундан - узоқ дуо қилди. Ундан кейин эса ота -
оналар ҳам ёшларга оқ фотиҳа беришиб, бахт
тилашди.
— Уларни қара, бир - бирига жудаям ярашиб
туришибдия, — Дилноза Аюб ва Муяссарга ҳавас
билан қараганча Санамни туртиб қўяркан, — бизга
қачон мана шундай бахт насиб қиларкин? — Санам
Дилнозага тентакка қарагандек қараб қўйди.
* * *
— Ҳасан, ўғлим келинингиз билан таништираман
деганинга ҳам ўн кундан ошдиёв, қачонтаништирмоқчисан? — ҳаёлга чўмиб ўтирган
Ҳасаннинг ҳаёлларини Руқия опанинг сўзлари
тўзғитиб юборди.
— Тез орада ойижон. Келинингиз бироз уялаяптида,
шунга, — Ҳасан нима дейишни билмасдан ҳаёлига
келганни айтди.
— Қиз бола ўзи шунақа уятчанг бўлади. Муҳими
бахтли бўлсангизлар бўлди, — Руқия опа
жилмайганча ўғлининг бошини силади.
— (Эҳ ойижонима, қани эди сиз айтгандек бахтли
бўла олсам. Ҳаммасини ўша бахтим деб билган
қизнинг ҳаёти ва бахти учун қилаётганимни айта
олсам эди. Айтганим билан нима ўзгарарди.
Барибир уларга тенг кела олмаймиз) — Ҳасаннинг
телефони хабар келганини билдириб жаранг сочгач,
ҳаёллари яна тарқаб кетди.
"Сен келишувни бузаяпсан" келган хабарда
фақатгина шу сўзлар бор эди.* * *
Ҳошим Агзамовнинг кайфияти яхши эканлигини
кўрган Санжар Яминов айни пайти дея унинг ёнига
келди.
— Бугунги айтганимни ҳозир гаплашиб олсак
дегандим, — Ҳошим Агзамовнинг қўлига қадаҳ
тутқазар экан, — ўйлайманки, бу ҳамкорлик
иккимиз учун ҳам манфаат бўлади.
— Албатта, — Ҳошим ака кулиб қўйдида, — кел
яхшиси бугун шу ерда ҳаммага эълон қиламиз, —
деганча зина томонга юрди. Зинадан икки поғона
баландга чиқиб, — хонимлар ва жаноблар, —
баланд овозда гапира бошлади. — Мен ҳозир жуда
ажойиб таклиф олдим. Санжар Яминов менга
ҳамкорликни таклиф қилди. Албатта мен бу
таклифни қабул қилдим. Сабаби ўғли Юсуф
Яминовнинг Германияда орттирган бой тажрибаси
бизнес учун жуда муҳим, — шундай деганча Юсуф
томонга қаради. Меҳмонларнинг ҳам нигоҳиЮсуфга қаратилди. — Қолаверса, мен бу
ҳамкорликни келажакда қариндошлик ришталари
билан боғлаш ниятидаман. Қизим ва Юсуф Яминов
келажакда турмуш қурса ажаб эмас. — Дадасининг
Ақида опа ҳалиям буни ҳазм қила олмаётганди.
— Ҳа, нима қилибди? Мени борим шу. Боримча
қабул қила олса уйлансин. Бўлмаса кераги йўқ.
*
*
*Кечки пайт.
Агзамовлар хонадони. Таклиф қилинган меҳмонлар
аллақачон йиғилиб бўлишган, ҳамма Қодир
Латипович оиласини кутарди. Шу пайт ҳамманинг
диққат эътиборини тортганча зинадан бир - биридан
гўзал учта қиз тушиб келди. Булар: Санам, Маржона
ва Дилноза.
— Оғайни булар бугунги заҳар хонимлар эмасми? —
дадасининг қаттиқ қаршилигига қарамасдан ёнида
Зуфарни ҳам олиб келган Юсуфни секингина туртиб
гапирди дўсти.
— Худди ўзи, — Санамдан кўз узмасдан жавоб
берди.
— Жуда очилиб кетишибдими? Айниқса, пушти
либосдагиси....
— Қимматбаҳо пардоз - андоз билан сен ҳам худди
улардек гўзал бўлишинг мумкин, — Юсуфнинг
ҳаёлида ҳозир бошқа нарсалар айланмоқда эди.
Ҳошим Агзамов бу қизларни меҳмонлар билан
таништирар экан, Юсуфнинг Санамдан кўзузмаётганини сезиб, миясида ўзича режалар туза
бошлади.
Ниҳоят, бўлажак келин ва оиласи ҳам ташриф
буюрди. Ҳамма ҳайрон. Чунки кўпчилик, кимсан
Қодир Латиповичнинг қизи қандайдир ҳашаматли
либосда келишини кутишганди. Аммо, Муяссар ўз
айтганини қилиб, оддийгина либосда кириб келди.
Бувисининг гапи билан Муяссарга пешвоз чиққан
Аюб, келиб унинг қўлидан ўпар экан,
— Диққат марказида бўлишини доимгидек
уддалаяпсан капалакча, — шивирлаганча
жилмайди.
— Мақтов учун раҳмат махлуққина, — Муяссар ҳам
худди унингдек жилмайиб қўйди.
#ЎЗИМНИКИСАН
Х боб
Аюб Муяссарнинг белидан қўлини ўтказиб, ўзига
яқин тортар экан,— Шу "ширин" тилингни бир кунмас бир кун узиб
оламан, — қиз томонга секин эгилиб шивирлади.
— Ўша кунни интизорлик билан кутаман, — Муяссар
унга паст кетгиси келмади. Улар биргаликда Гулзебо
бувининг ёнига келишди. Гулзебо буви уларни
узундан - узоқ дуо қилди. Ундан кейин эса ота -
оналар ҳам ёшларга оқ фотиҳа беришиб, бахт
тилашди.
— Уларни қара, бир - бирига жудаям ярашиб
туришибдия, — Дилноза Аюб ва Муяссарга ҳавас
билан қараганча Санамни туртиб қўяркан, — бизга
қачон мана шундай бахт насиб қиларкин? — Санам
Дилнозага тентакка қарагандек қараб қўйди.
* * *
— Ҳасан, ўғлим келинингиз билан таништираман
деганинга ҳам ўн кундан ошдиёв, қачонтаништирмоқчисан? — ҳаёлга чўмиб ўтирган
Ҳасаннинг ҳаёлларини Руқия опанинг сўзлари
тўзғитиб юборди.
— Тез орада ойижон. Келинингиз бироз уялаяптида,
шунга, — Ҳасан нима дейишни билмасдан ҳаёлига
келганни айтди.
— Қиз бола ўзи шунақа уятчанг бўлади. Муҳими
бахтли бўлсангизлар бўлди, — Руқия опа
жилмайганча ўғлининг бошини силади.
— (Эҳ ойижонима, қани эди сиз айтгандек бахтли
бўла олсам. Ҳаммасини ўша бахтим деб билган
қизнинг ҳаёти ва бахти учун қилаётганимни айта
олсам эди. Айтганим билан нима ўзгарарди.
Барибир уларга тенг кела олмаймиз) — Ҳасаннинг
телефони хабар келганини билдириб жаранг сочгач,
ҳаёллари яна тарқаб кетди.
"Сен келишувни бузаяпсан" келган хабарда
фақатгина шу сўзлар бор эди.* * *
Ҳошим Агзамовнинг кайфияти яхши эканлигини
кўрган Санжар Яминов айни пайти дея унинг ёнига
келди.
— Бугунги айтганимни ҳозир гаплашиб олсак
дегандим, — Ҳошим Агзамовнинг қўлига қадаҳ
тутқазар экан, — ўйлайманки, бу ҳамкорлик
иккимиз учун ҳам манфаат бўлади.
— Албатта, — Ҳошим ака кулиб қўйдида, — кел
яхшиси бугун шу ерда ҳаммага эълон қиламиз, —
деганча зина томонга юрди. Зинадан икки поғона
баландга чиқиб, — хонимлар ва жаноблар, —
баланд овозда гапира бошлади. — Мен ҳозир жуда
ажойиб таклиф олдим. Санжар Яминов менга
ҳамкорликни таклиф қилди. Албатта мен бу
таклифни қабул қилдим. Сабаби ўғли Юсуф
Яминовнинг Германияда орттирган бой тажрибаси
бизнес учун жуда муҳим, — шундай деганча Юсуф
томонга қаради. Меҳмонларнинг ҳам нигоҳиЮсуфга қаратилди. — Қолаверса, мен бу
ҳамкорликни келажакда қариндошлик ришталари
билан боғлаш ниятидаман. Қизим ва Юсуф Яминов
келажакда турмуш қурса ажаб эмас. — Дадасининг
қайтди. Негадир либос олиш ҳам ёқмай қолганди.
Уйга бордию, ҳеч кимга гапирмасдан хонасига
чиқиб, эшикни қулфлаб ўзини ётоққа ташлади.
* *
*
Ҳасан кўзини очар экан, эти жунжукиб, совуқ
қотганини ҳис қилди.
— Бошииииммм, — бошининг орқа томонини
ушлаганча ўрнидан турар экан, кафти ичидаги нарса
пастга тушиб кетди. — Буниси нима бўлди энди?—
атроф қоронғу бўлгани учун чўнтагидан телефониолиб, фонарини ёқиб қаради. — Пичоқ, — ҳайрон
бўлди у. Пичоқни олиб, янаям яқинроқ қарадию,
қалтираб кетди. Пичоқ тиғи қип - қизил қон эди. —
Бу қаердан келди? — Ҳасан ўрнидан туриб, атрофни
фонари ёрдамида кўздан кечирар экан, ўзидан 100
метрча нарида юзтубан ётган одамни кўрди. — Ким
бўлди экан-а? — ҳайрон бўлганча, унинг ёнига
борди. — Ҳеееейййй, — секин ўша одамни турди.
Аммо, у қимир ҳам этмади. Ҳасан ўша одамни ўзига
ўгирдию, кўзлари ола - кула бўлиб, оёқ - қўли
қалтираб кетди, — Йй...Юулллдууззз!!!
*
*
*
Санам мазза қилиб ухлар экан, эшикнинг тақиллаши
уйқунинг белига тепди.
— Тур йўқоооол Маржон, — уйқусираганча бақирди.
— Санам сенга совға келибди. Чиқиб, олиб қолар
эмишсан, — эшик ортида турганча бақирди
Маржона.— Ўзинг олиб қолавер, мен ухламоқчиман, — Санам
ёстиқдан бошини кўтармасдан гапирарди. — Шунга
ҳам ақлинг етмайдия.
— Қараяаа, — киноя қилди Маржона. — Шугина
оддий нарса бизнинг эсимизга келмапти. Курер
шахсан Санам Агзамованинг ўзига топширишим
керак деб туриб олса ҳам, йўқ менга бее деб у билан
тортишишим керакмиди?
— Уфффф, ҳозир. — Санам истамайгина ўрнидан
туриб, эшикни очди. — Қаерда ўша куреринг, —
уйқу аралаш гапирганча зина томонга юрди.
Зинадан уйқусираганча тушиб келиб, эшик олдидаги
йигитнинг ёнига келди.
— Ассалому алайкум, сиз Санам Агзамовамисиз? —
курер йигит нимтабассум қилганча сўради.
— Ҳа мен. Арзимаган нарса учун уйқумни бузмасдан
уйдагиларга бериб кетсанг ҳам бўларди, — Санам
йигит кўрсатган жойга имзо чекар экан, йигитни
"ширин" сўз билан чақиб олди.
— Шахсан ўзингизга топширишим таъйинланган.
Шунга айбга буюрманг, хизматчилик, — йигитқўлидаги қутини Санамга узатди. Санам қутини
олдида, индамасдан хонасига кўтарилди. Қизиқиши
устунлик қилган Маржона ҳам унинг ортидан келди.
— Нима экан? Нимадир буюрганмидинг? —
Маржона тинмасдан гапирар экан, — очмайсанми?
Кўрайлик.
— Маржон жим бўл, — Санам қутини ётоғи ёнига
қўйганча ўзини ётоққа ташлади. — Жа қизиқсанг,
ўзинг очиб кўравер, — дейишни ҳам унутмади.
Санамнинг шу гапидан кейин Маржона дарров
қутини очдию, ҳайратдан кўзлари катта - катта бўлиб
кетди.
— Вооооооооов! Санам бу либос бунча чиройли.
Ниҳоят истаган либосингни топибсанда.
— Ҳммммм, — Санам димоғида жавоб бердию,
секунд ўтмай кўзларини очди. — Либос? Яна қанақа
либос? — сапчиб ўрнидан туриб, Маржона ҳайрат
билан томоша қилаётган кўйлакни қўлидан юлқиб
олиб, ҳамма томонини айлантириб кўрди. — Йўқ
бўлиши мумкин эмас, — шивирлади.— Буни қара, бу ерда либосингга мос тақинчоқ ва
оёқ кийим ҳам бор экан. Яна ёнида битта хат ҳам, —
Маржонанинг бу гапидан кейин Санам тезда қути
ичидаги конвертни олиб очди:
"Биламан, либос бироз оддий. Аммо, сенга жуда
ярашади. Бунга ишончим комил. Дўконда бундан
ҳам ҳашамдор либослар бор эдию, улар сенинг
бенуқсон чиройинг олдида ўз ҳашамини йўқотиб
қўяди. Сенинг бу гўзаллигинга ўзингдек оддий,
аммо, бетакрор нарсалар лойиқ. Ўйлайманки,
акангни тўйида сени шу либосда кўраман. Бу кичик
совғамни қабул қилсанг мендан бахтли одам
бўлмасди."
#ЎЗИМНИКИСАН
ХI боб
Ҳасан бир муддат карахт бўлиб қолди. Оёқ -
қўлидан жон кетиб, тили айланмай, Юлдузнингжонсиз танаси тепасида ҳайкалдек турар экан,
мияси бўлаётган воқеаларни идрок қилишга ҳаракат
қиларди.
— Бб-бу, бу қандай бўлиши мумкин? — қўллари
қалтираганча Юлдузнинг бўйнидан юраги ураётган
ёки йўқлигини текшираркан, ўзининг танаси ҳам
музлаб қолаётгандек эди гўё. — Юлдуз, Юлдуз, —
унинг юзларига енгилгина урар экан, — кўзларингни
оч. Мен билан бундай ҳазиллашма. Илтимос,
Уйга бордию, ҳеч кимга гапирмасдан хонасига
чиқиб, эшикни қулфлаб ўзини ётоққа ташлади.
* *
*
Ҳасан кўзини очар экан, эти жунжукиб, совуқ
қотганини ҳис қилди.
— Бошииииммм, — бошининг орқа томонини
ушлаганча ўрнидан турар экан, кафти ичидаги нарса
пастга тушиб кетди. — Буниси нима бўлди энди?—
атроф қоронғу бўлгани учун чўнтагидан телефониолиб, фонарини ёқиб қаради. — Пичоқ, — ҳайрон
бўлди у. Пичоқни олиб, янаям яқинроқ қарадию,
қалтираб кетди. Пичоқ тиғи қип - қизил қон эди. —
Бу қаердан келди? — Ҳасан ўрнидан туриб, атрофни
фонари ёрдамида кўздан кечирар экан, ўзидан 100
метрча нарида юзтубан ётган одамни кўрди. — Ким
бўлди экан-а? — ҳайрон бўлганча, унинг ёнига
борди. — Ҳеееейййй, — секин ўша одамни турди.
Аммо, у қимир ҳам этмади. Ҳасан ўша одамни ўзига
ўгирдию, кўзлари ола - кула бўлиб, оёқ - қўли
қалтираб кетди, — Йй...Юулллдууззз!!!
*
*
*
Санам мазза қилиб ухлар экан, эшикнинг тақиллаши
уйқунинг белига тепди.
— Тур йўқоооол Маржон, — уйқусираганча бақирди.
— Санам сенга совға келибди. Чиқиб, олиб қолар
эмишсан, — эшик ортида турганча бақирди
Маржона.— Ўзинг олиб қолавер, мен ухламоқчиман, — Санам
ёстиқдан бошини кўтармасдан гапирарди. — Шунга
ҳам ақлинг етмайдия.
— Қараяаа, — киноя қилди Маржона. — Шугина
оддий нарса бизнинг эсимизга келмапти. Курер
шахсан Санам Агзамованинг ўзига топширишим
керак деб туриб олса ҳам, йўқ менга бее деб у билан
тортишишим керакмиди?
— Уфффф, ҳозир. — Санам истамайгина ўрнидан
туриб, эшикни очди. — Қаерда ўша куреринг, —
уйқу аралаш гапирганча зина томонга юрди.
Зинадан уйқусираганча тушиб келиб, эшик олдидаги
йигитнинг ёнига келди.
— Ассалому алайкум, сиз Санам Агзамовамисиз? —
курер йигит нимтабассум қилганча сўради.
— Ҳа мен. Арзимаган нарса учун уйқумни бузмасдан
уйдагиларга бериб кетсанг ҳам бўларди, — Санам
йигит кўрсатган жойга имзо чекар экан, йигитни
"ширин" сўз билан чақиб олди.
— Шахсан ўзингизга топширишим таъйинланган.
Шунга айбга буюрманг, хизматчилик, — йигитқўлидаги қутини Санамга узатди. Санам қутини
олдида, индамасдан хонасига кўтарилди. Қизиқиши
устунлик қилган Маржона ҳам унинг ортидан келди.
— Нима экан? Нимадир буюрганмидинг? —
Маржона тинмасдан гапирар экан, — очмайсанми?
Кўрайлик.
— Маржон жим бўл, — Санам қутини ётоғи ёнига
қўйганча ўзини ётоққа ташлади. — Жа қизиқсанг,
ўзинг очиб кўравер, — дейишни ҳам унутмади.
Санамнинг шу гапидан кейин Маржона дарров
қутини очдию, ҳайратдан кўзлари катта - катта бўлиб
кетди.
— Вооооооооов! Санам бу либос бунча чиройли.
Ниҳоят истаган либосингни топибсанда.
— Ҳммммм, — Санам димоғида жавоб бердию,
секунд ўтмай кўзларини очди. — Либос? Яна қанақа
либос? — сапчиб ўрнидан туриб, Маржона ҳайрат
билан томоша қилаётган кўйлакни қўлидан юлқиб
олиб, ҳамма томонини айлантириб кўрди. — Йўқ
бўлиши мумкин эмас, — шивирлади.— Буни қара, бу ерда либосингга мос тақинчоқ ва
оёқ кийим ҳам бор экан. Яна ёнида битта хат ҳам, —
Маржонанинг бу гапидан кейин Санам тезда қути
ичидаги конвертни олиб очди:
"Биламан, либос бироз оддий. Аммо, сенга жуда
ярашади. Бунга ишончим комил. Дўконда бундан
ҳам ҳашамдор либослар бор эдию, улар сенинг
бенуқсон чиройинг олдида ўз ҳашамини йўқотиб
қўяди. Сенинг бу гўзаллигинга ўзингдек оддий,
аммо, бетакрор нарсалар лойиқ. Ўйлайманки,
акангни тўйида сени шу либосда кўраман. Бу кичик
совғамни қабул қилсанг мендан бахтли одам
бўлмасди."
#ЎЗИМНИКИСАН
ХI боб
Ҳасан бир муддат карахт бўлиб қолди. Оёқ -
қўлидан жон кетиб, тили айланмай, Юлдузнингжонсиз танаси тепасида ҳайкалдек турар экан,
мияси бўлаётган воқеаларни идрок қилишга ҳаракат
қиларди.
— Бб-бу, бу қандай бўлиши мумкин? — қўллари
қалтираганча Юлдузнинг бўйнидан юраги ураётган
ёки йўқлигини текшираркан, ўзининг танаси ҳам
музлаб қолаётгандек эди гўё. — Юлдуз, Юлдуз, —
унинг юзларига енгилгина урар экан, — кўзларингни
оч. Мен билан бундай ҳазиллашма. Илтимос,
#ЎЗИМНИКИСАН ХII бобСанам хатни ўқиб бўлгач, бироз ўйланиб турдида
юзида сирли табассум пайдо бўлди.
— Маржон, аслида бу сенга экан. Менимча
етказувчилар адашган кўринади.
— Ахир, улар сени исмингни айтишганди, —
Маржона либосдан кўз узмасдан гапираркан, —
аммо, жудаям чиройли либос экан.
— Сенга ёққан бўлса олавер, усиз ҳам сенга аталган
экан, — Санам ўрнидан туриб либосни Маржонага
тутқазди. — Менимча сенга жуда ярашади.
— Лекин, у сеники, — Маржонага либос қанчалик
ёққанига қарамасдан олишга бироз тортинмоқда
эди.
— Тўғри меники, энди сенга бераяпман, ола қол. —
Санам қанча қистамасин Маржона либосни
ололмаслигини айтиб тураверди.
*
*
*Юсуф дадасининг қистови билан тўйга келди.
Ресторанга кириб келар экан, ўзи танлаган либосни
изларди. Мана топди ҳам.
— Дидимга гап топа - топа барибир кийибдида,
захар хоним, — кулиб қўйганча у томонга юрди.
Унга 3 - 4 қадам қолганида тўхтаб, —
Совғам сенга ёққанидан хурсандман. Уни сенга
жўнатаётганимда ёқадими йўқми дея рости жуда
иккилангандим. Аммо, ҳозир устингда кўриб жуда
хурсанд бўлдим, — Юсуф у томонга орқа қилиб
турган қизга гапирар экан, ногоҳ кўзи улардан 2 стол
нарида ким биландир кулишиб ўтирган Санамга
тушди. Эгнида умуман бошқа либос. Юсуф ҳеч
нимага тушунмаганча бир олдидаги қизга, бир
Санамга ҳайрон бўлганча қараркан, — ахир бу
қанақаси? У уёқда бўлса бу ким? — Юсуф ҳеч
нимага тушунмай турар экан,
— Совға учун раҳмат, — уялганча Маржона у
томонга ўгирилди. Ҳа бу Маржона эди. Қанча рад
қилмасин, Санам уни шу либосни кийишга
кўндирганди. — Рости кутмагандим, аммо, менга
жуда ёқди.— Бундан жуда хурсандман, Юсуф Санам тарафдан
кўз узмасдан жавоб берди. — Ўйлаганимдек, сизга
жуда ярашибди. Дугоналари билан кулишиб ўтирган
Санам Маржона тарафга қаради, юзида ғолибона
табассум ўйнади. Ўзига бироз алам аралаш, ҳайрон
бўлган нигоҳ билан қараб турган Юсуфга бош силкиб
қўйди.
*
*
*
Келин - куёв кетишга чоғланган пайт, Муяссарнинг
қайсидир дугонаси гулни отиб кецин деганди,
бошқалари ҳам унга қўшилишди. Шу билан
ресторан олдида Муяссар қизларга гул отадиган
бўлди. Турмушга чиқмаган бўй қизларнинг
кўпчилиги гулни тутиб олиш учун шай туришибди,
Санамдан ташқари албатта. Чунки у бундай
нарсаларга умуман ишонмайди ва ёқтирмайди.
Қўлига битта ликопча олдида, унга бир нечта
ширинликлардан солиб, гулни тутиб олиш учун шай
турган қизларга мазах қилгандек қараганчаширинлик ея бошлади. Мана учгача санаб, Муяссар
гулни отди. Бу гул ўлгур, шунча илҳақ турган
қизларнинг устидан ўтиб, ширинлик еяётган Санам
тарафга учди. Буни кутмаган Санам нима қилишга
ҳам ҳайрон. Гулдан қочаман деб ортга тисарилган
Санамнинг оёғи нимагадир илдию, ортга кетди. Ерга
қаттиқ тушишини ўйлаган Санамгина кўзларини чирт
юмиб олди. Аммо, ерга йиқилмади. Уни кимдир
тутиб қолди.
Ерга йиқилмаганини сезган секин кўзларини очар
экан, уни тутиб қолган Юсуф эканлигини билди. Бир
муддат нигоҳлар тўқнашди. Юраклар тез - тез ура
бошлади.
— Яхшимисан? — Юсуф бироз хавотир билан
сўради.
— Менимча ҳа, — Санам зўрға жавоб берди.
— Аниқми? — негадир Юсуфнинг сўз оҳанги
ўзгарди.— Ҳа аниқ, — Санам туришни ҳам ҳаёлига
келтирмасди. Негадир шу туриши унга жуда ёқиб
кетаётганди.
— Унда яхши, — Юсуф кулиб бир кўзини қисиб
қўйдида Санамни қўйиб юборди. Ерга ярим метрча
қолган Санам бели билан қаттиқ тушди. Қилган
ишидан мамнун бўлган Юсуф қаддини ростладида,
қўлидаги гулдастани бориб Маржонага тутқазди.
Санам шундагина келиннинг гулдастани Юсуф
ушлаб қолганини билди. Йиқилган жойида бирам
хўрлиги келиб кетди. Аммо, ҳозир йиғлайдиган пайт
эмас.
— Аҳволинг яхшими? — ундан хавотир олиб келган
Дилнозанинг ёрдамида ўрнидан турар экан, Юсуфни
бўғиб қўйгиси келарди. — Ҳеч қаеринг
оғримаяптими? — Дилноза ҳали ҳам хавотир билан
ҳол - аҳвол сўрарди.
— Ҳа яхшиман, — Санам сал нарида ўзига ғолибона
кулиб қараб турган Юсуфга нафрат билан қараганча
жавоб берди.— Анави тентак, нега бунақа қилди? — Дилноза ҳам
T.me/sinovlarihayot
юзида сирли табассум пайдо бўлди.
— Маржон, аслида бу сенга экан. Менимча
етказувчилар адашган кўринади.
— Ахир, улар сени исмингни айтишганди, —
Маржона либосдан кўз узмасдан гапираркан, —
аммо, жудаям чиройли либос экан.
— Сенга ёққан бўлса олавер, усиз ҳам сенга аталган
экан, — Санам ўрнидан туриб либосни Маржонага
тутқазди. — Менимча сенга жуда ярашади.
— Лекин, у сеники, — Маржонага либос қанчалик
ёққанига қарамасдан олишга бироз тортинмоқда
эди.
— Тўғри меники, энди сенга бераяпман, ола қол. —
Санам қанча қистамасин Маржона либосни
ололмаслигини айтиб тураверди.
*
*
*Юсуф дадасининг қистови билан тўйга келди.
Ресторанга кириб келар экан, ўзи танлаган либосни
изларди. Мана топди ҳам.
— Дидимга гап топа - топа барибир кийибдида,
захар хоним, — кулиб қўйганча у томонга юрди.
Унга 3 - 4 қадам қолганида тўхтаб, —
Совғам сенга ёққанидан хурсандман. Уни сенга
жўнатаётганимда ёқадими йўқми дея рости жуда
иккилангандим. Аммо, ҳозир устингда кўриб жуда
хурсанд бўлдим, — Юсуф у томонга орқа қилиб
турган қизга гапирар экан, ногоҳ кўзи улардан 2 стол
нарида ким биландир кулишиб ўтирган Санамга
тушди. Эгнида умуман бошқа либос. Юсуф ҳеч
нимага тушунмаганча бир олдидаги қизга, бир
Санамга ҳайрон бўлганча қараркан, — ахир бу
қанақаси? У уёқда бўлса бу ким? — Юсуф ҳеч
нимага тушунмай турар экан,
— Совға учун раҳмат, — уялганча Маржона у
томонга ўгирилди. Ҳа бу Маржона эди. Қанча рад
қилмасин, Санам уни шу либосни кийишга
кўндирганди. — Рости кутмагандим, аммо, менга
жуда ёқди.— Бундан жуда хурсандман, Юсуф Санам тарафдан
кўз узмасдан жавоб берди. — Ўйлаганимдек, сизга
жуда ярашибди. Дугоналари билан кулишиб ўтирган
Санам Маржона тарафга қаради, юзида ғолибона
табассум ўйнади. Ўзига бироз алам аралаш, ҳайрон
бўлган нигоҳ билан қараб турган Юсуфга бош силкиб
қўйди.
*
*
*
Келин - куёв кетишга чоғланган пайт, Муяссарнинг
қайсидир дугонаси гулни отиб кецин деганди,
бошқалари ҳам унга қўшилишди. Шу билан
ресторан олдида Муяссар қизларга гул отадиган
бўлди. Турмушга чиқмаган бўй қизларнинг
кўпчилиги гулни тутиб олиш учун шай туришибди,
Санамдан ташқари албатта. Чунки у бундай
нарсаларга умуман ишонмайди ва ёқтирмайди.
Қўлига битта ликопча олдида, унга бир нечта
ширинликлардан солиб, гулни тутиб олиш учун шай
турган қизларга мазах қилгандек қараганчаширинлик ея бошлади. Мана учгача санаб, Муяссар
гулни отди. Бу гул ўлгур, шунча илҳақ турган
қизларнинг устидан ўтиб, ширинлик еяётган Санам
тарафга учди. Буни кутмаган Санам нима қилишга
ҳам ҳайрон. Гулдан қочаман деб ортга тисарилган
Санамнинг оёғи нимагадир илдию, ортга кетди. Ерга
қаттиқ тушишини ўйлаган Санамгина кўзларини чирт
юмиб олди. Аммо, ерга йиқилмади. Уни кимдир
тутиб қолди.
Ерга йиқилмаганини сезган секин кўзларини очар
экан, уни тутиб қолган Юсуф эканлигини билди. Бир
муддат нигоҳлар тўқнашди. Юраклар тез - тез ура
бошлади.
— Яхшимисан? — Юсуф бироз хавотир билан
сўради.
— Менимча ҳа, — Санам зўрға жавоб берди.
— Аниқми? — негадир Юсуфнинг сўз оҳанги
ўзгарди.— Ҳа аниқ, — Санам туришни ҳам ҳаёлига
келтирмасди. Негадир шу туриши унга жуда ёқиб
кетаётганди.
— Унда яхши, — Юсуф кулиб бир кўзини қисиб
қўйдида Санамни қўйиб юборди. Ерга ярим метрча
қолган Санам бели билан қаттиқ тушди. Қилган
ишидан мамнун бўлган Юсуф қаддини ростладида,
қўлидаги гулдастани бориб Маржонага тутқазди.
Санам шундагина келиннинг гулдастани Юсуф
ушлаб қолганини билди. Йиқилган жойида бирам
хўрлиги келиб кетди. Аммо, ҳозир йиғлайдиган пайт
эмас.
— Аҳволинг яхшими? — ундан хавотир олиб келган
Дилнозанинг ёрдамида ўрнидан турар экан, Юсуфни
бўғиб қўйгиси келарди. — Ҳеч қаеринг
оғримаяптими? — Дилноза ҳали ҳам хавотир билан
ҳол - аҳвол сўрарди.
— Ҳа яхшиман, — Санам сал нарида ўзига ғолибона
кулиб қараб турган Юсуфга нафрат билан қараганча
жавоб берди.— Анави тентак, нега бунақа қилди? — Дилноза ҳам
T.me/sinovlarihayot
қўйидию, ўзи ҳам Муяссарга орқа қилганча жойига
ётди.
Эрта тонг. Ноз уйқуда ётган келинчак юзига қуйилган
муздек сув сабаб уйғониб кетди.
— Бу нима қилганинггиз? — тепасида графин
ушлаганча хотиржам турган эрига асабий бақирди.
— Бир уйғотганда турмаганингдан кейин нима
қилишим керак эди?
— Қачон уйғотдингиз?
— Эрталаб югуришга чиқиб кетаётиб, "Муяссар
уйғон тонг отди" дея бир неча марта туртиб ҳам
қўйдим шекилли. Ёки сен бошқача уйғотишимни
кутганмидинг? — Аюб ўзига асабий қараб турган
хотинининг юзини ҳар бир нуқтасигача синчиклаб
қараганча давом қилди, — қандайдир романтични
қилибми? Эркалаб, лабларингдан ўпиб дегандек, —Аюб сирли жилмайганча у томонга эгиларкан, —
истасанг ҳозир ҳам кеч эмас.
#ЎЗИМНИКИСАН
ХIII боб
Орадан 1 ой ўтди.
Қамоқхона.
Жимгина овқатланаётган Ҳасаннинг қаршисига битта
барзанги келиб ўтирди. Ҳасан унга эътибор
бермаганча овқатланишда давом қилар экан, бу
негадир барзангига ёқмади. У Ҳасаннинг олдида
овқатни секин тортаётганди, Ҳасан идишни бу
тарафидан маҳкам ушладида, олдига тортиб яна
хотиржам овқатланишда давом қилди. Барзанги
беўхшов тиржайганча унинг олдидаги стакандаги
сувини олиб, бир қисмини ичдию, қолганини
ўрнидан туриб Ҳасаннинг бошидан қуйди. Ҳасан
қанчалик асабийлашмасин тишини - тишига қўйиб
ўтираркан, барзангининг охирги ҳаракати унинг сабркосасига тўлган сўнги томчи бўлди. Барзанги
Ҳасаннинг овқатини олиб бошидан қуймоқчи бўлди-
ю улгурмади. Ҳасан чаққонлик қилиб идишни
тортиб олиб, овқатни барзангининг бошидан қуйди.
Барзангига айнан шу керак эди. Шуни баҳона қилиб
жанжал чиқарди ва Ҳасан билан уруша бошлади.
Ҳасаннинг жуссаси ундан кичик бўлгани билан,
анчагина эпчил ва чаққон бўлгани учун
барзангининг яхшигина адабини берди. Қамоқхона
ходимлари уларни ажратиб олишмаганда балки,
барзангининг ҳолига маймунлар йиғлармиди.
Тун. Ҳасаннинг кўзи эндигина илинганди ҳамки,
кимдир бошига ёстиқ босди. Ҳасан тезда ўзини
ўнглаб, ёстиқни олиб ташлади. Ёстиқ босган
хонадоши Азам исмли йигит эди.
— Нега бундай қилдинг? — Ҳасан чуқур - чуқур
нафас олганча йигитга жаҳл билан бақирди.
— Бу юқоридан келган буйруқ, шунга, — йигит
атрофга кўз югуртирганча секингина гапираркан, —
Игор сизни Девилни одами деб ўйлаяпти. Шунга
тезроқ йўқотиш пайига тушиб қолди.— Игор? Девил? — ҳайрон бўлди Ҳасан.
* * *
Ҳошим Агзамов хонасида бироз безовта аҳволда
ўтирар экан, котибаси у кутаётган одам келганлиги
ҳақида хабарни айтгач, бироз енгил тортгандек
бўлди.
— Нечук мени эслаб қолибсан? — Шокир хонага
кириб келар экан, эски қадрдони билан қучоқ очиб
кўришди.
— Сен билан қиладиган муҳим ишимиз бор, —
Ҳошим ака эшикни ёпиб ичидан қулфлаб қўйгач
жойига қайтди. — Мен учун бир одамни йўқ
қилишинг керак.
— Ким экан ўша пешонаси ярқираган? — кулди
Шокир.
— Исмини билмадиму, Девил номи билан машҳур,
— "Девил" сўзини эшитиб Шокир янаям очилишиб
кулди.— Келиб - келиб қаердаги йўқ бир жиннидан қўрқиб
ўтрибсанми? Тўғри у қотил.
— У бугун Нортойни жазолагани бориши аниқ.
— Девилни билмадиму, Нортой охирги пайтларда
жуда ўзидан кетаётганди.
—Уни "Девил" деб қўйишибди. Қачон ва қандай
келиши номаълум. Билганим шуки, у ўз ишини жуда
тоза бажаради.
— Демак, бугун ёки эртага Нортой қилмишига яраша
жазосини олар эканда? — қўлидаги узумдан бир
дона олиб оғзига солар экан иршайди.
— Менимча шундай. Шундай экан, мана бу
рўйҳатдаги одамлар билан муомила қилганда бироз
эҳтиёткор бўлишимиз керак, — Ҳошим Агзамов
шундай деганча Шокирнинг олдига бир вароқ
қоғозни қўйди.
— Бу рўйҳатда қуданг Қодир Латипович
кўринмайди, — Шокир рўйҳатга кўз югуртирар экан,
— ёки "Девил" ни ёнлашга унинг куч - қудрати
етмайдими? хиррилаганча кулди. Ҳошим Агзамов
унинг саволига жавоб бермасликни маъқул кўрди.— Сенингча, Девил айнан мана шу рўйҳатдаги
одамларнинг бирими? — Шокир рўйҳатга кўз
югуртираркан, — менимча Девил уларнинг орасида
йўқ.
— Мана шунинг учун ҳам сени чақирдим. Сен ўз
ётди.
Эрта тонг. Ноз уйқуда ётган келинчак юзига қуйилган
муздек сув сабаб уйғониб кетди.
— Бу нима қилганинггиз? — тепасида графин
ушлаганча хотиржам турган эрига асабий бақирди.
— Бир уйғотганда турмаганингдан кейин нима
қилишим керак эди?
— Қачон уйғотдингиз?
— Эрталаб югуришга чиқиб кетаётиб, "Муяссар
уйғон тонг отди" дея бир неча марта туртиб ҳам
қўйдим шекилли. Ёки сен бошқача уйғотишимни
кутганмидинг? — Аюб ўзига асабий қараб турган
хотинининг юзини ҳар бир нуқтасигача синчиклаб
қараганча давом қилди, — қандайдир романтични
қилибми? Эркалаб, лабларингдан ўпиб дегандек, —Аюб сирли жилмайганча у томонга эгиларкан, —
истасанг ҳозир ҳам кеч эмас.
#ЎЗИМНИКИСАН
ХIII боб
Орадан 1 ой ўтди.
Қамоқхона.
Жимгина овқатланаётган Ҳасаннинг қаршисига битта
барзанги келиб ўтирди. Ҳасан унга эътибор
бермаганча овқатланишда давом қилар экан, бу
негадир барзангига ёқмади. У Ҳасаннинг олдида
овқатни секин тортаётганди, Ҳасан идишни бу
тарафидан маҳкам ушладида, олдига тортиб яна
хотиржам овқатланишда давом қилди. Барзанги
беўхшов тиржайганча унинг олдидаги стакандаги
сувини олиб, бир қисмини ичдию, қолганини
ўрнидан туриб Ҳасаннинг бошидан қуйди. Ҳасан
қанчалик асабийлашмасин тишини - тишига қўйиб
ўтираркан, барзангининг охирги ҳаракати унинг сабркосасига тўлган сўнги томчи бўлди. Барзанги
Ҳасаннинг овқатини олиб бошидан қуймоқчи бўлди-
ю улгурмади. Ҳасан чаққонлик қилиб идишни
тортиб олиб, овқатни барзангининг бошидан қуйди.
Барзангига айнан шу керак эди. Шуни баҳона қилиб
жанжал чиқарди ва Ҳасан билан уруша бошлади.
Ҳасаннинг жуссаси ундан кичик бўлгани билан,
анчагина эпчил ва чаққон бўлгани учун
барзангининг яхшигина адабини берди. Қамоқхона
ходимлари уларни ажратиб олишмаганда балки,
барзангининг ҳолига маймунлар йиғлармиди.
Тун. Ҳасаннинг кўзи эндигина илинганди ҳамки,
кимдир бошига ёстиқ босди. Ҳасан тезда ўзини
ўнглаб, ёстиқни олиб ташлади. Ёстиқ босган
хонадоши Азам исмли йигит эди.
— Нега бундай қилдинг? — Ҳасан чуқур - чуқур
нафас олганча йигитга жаҳл билан бақирди.
— Бу юқоридан келган буйруқ, шунга, — йигит
атрофга кўз югуртирганча секингина гапираркан, —
Игор сизни Девилни одами деб ўйлаяпти. Шунга
тезроқ йўқотиш пайига тушиб қолди.— Игор? Девил? — ҳайрон бўлди Ҳасан.
* * *
Ҳошим Агзамов хонасида бироз безовта аҳволда
ўтирар экан, котибаси у кутаётган одам келганлиги
ҳақида хабарни айтгач, бироз енгил тортгандек
бўлди.
— Нечук мени эслаб қолибсан? — Шокир хонага
кириб келар экан, эски қадрдони билан қучоқ очиб
кўришди.
— Сен билан қиладиган муҳим ишимиз бор, —
Ҳошим ака эшикни ёпиб ичидан қулфлаб қўйгач
жойига қайтди. — Мен учун бир одамни йўқ
қилишинг керак.
— Ким экан ўша пешонаси ярқираган? — кулди
Шокир.
— Исмини билмадиму, Девил номи билан машҳур,
— "Девил" сўзини эшитиб Шокир янаям очилишиб
кулди.— Келиб - келиб қаердаги йўқ бир жиннидан қўрқиб
ўтрибсанми? Тўғри у қотил.
— У бугун Нортойни жазолагани бориши аниқ.
— Девилни билмадиму, Нортой охирги пайтларда
жуда ўзидан кетаётганди.
—Уни "Девил" деб қўйишибди. Қачон ва қандай
келиши номаълум. Билганим шуки, у ўз ишини жуда
тоза бажаради.
— Демак, бугун ёки эртага Нортой қилмишига яраша
жазосини олар эканда? — қўлидаги узумдан бир
дона олиб оғзига солар экан иршайди.
— Менимча шундай. Шундай экан, мана бу
рўйҳатдаги одамлар билан муомила қилганда бироз
эҳтиёткор бўлишимиз керак, — Ҳошим Агзамов
шундай деганча Шокирнинг олдига бир вароқ
қоғозни қўйди.
— Бу рўйҳатда қуданг Қодир Латипович
кўринмайди, — Шокир рўйҳатга кўз югуртирар экан,
— ёки "Девил" ни ёнлашга унинг куч - қудрати
етмайдими? хиррилаганча кулди. Ҳошим Агзамов
унинг саволига жавоб бермасликни маъқул кўрди.— Сенингча, Девил айнан мана шу рўйҳатдаги
одамларнинг бирими? — Шокир рўйҳатга кўз
югуртираркан, — менимча Девил уларнинг орасида
йўқ.
— Мана шунинг учун ҳам сени чақирдим. Сен ўз
#ЎЗИМНИКИСАН ХIV боб.Аюб кўзларини очар экан, кўксига бош қўйиб ётган
суюклисининг юзига тушиб турган сочларини секин
қулоғига ўтқазиб қўяркан,
— (Негадир бу қалбим безота. Ишқилиб сенга
нимадир бўлмасин), — меҳр билан Муяссарнинг
пешонасидан ўпиб қўйди. Пешонасига теккан
қайноқ лаб тафтидан кўзларини очган Муяссар
Аюбга табассум ҳадя қилар экан, унинг ёнида
эканлигидан қалби анча хотиржам эди. —
Тура қол энди, — аёлининг юзини силаркан,
нонушта тайёрлаб бер.
— Яна озгина ухлай, — эркаланди.
— Мен ишга кетишим керак, — Аюб қучоғидаги
ёрига илк марта кўраётгандек ўзгача меҳр ва иштиёқ
билан тикиларди.
— Бугун бормасангиз нима бўлади? — қўлларини
Аюбнинг бўйнидан ўтказаркан, юзидан секин ўпиб
қўйди.— Майликуя, лекин кейин сенга қийин бўлади деб
қўрқаман, — Аюб сирли жилмайди.
— Эееее йўўўқ, — Муяссар кўзларини олиб қочиб
ўрнидан турмоқчи бўлганди, Аюб унинг белидан
маҳкам қучиб ўзига тортаркан,
— Балки, ростан бугун уйда қоларман?
— Қўйиб юборинг, мен нонушта тайёрлашим керак,
— Муяссар унинг қучоғидан чиқишга ҳаракат қилиб
типирчилай бошлади. Аюб атай қилгандек уни
янаям маҳкам қучоқлаб олиб,
— Мен ўзгача нонушта хохлаяпман, — қулоғига
пичирлади. Типирчилаётган Муяссар бу гапдан
кейин ҳаракациз қолди. Юрак ритми тезлашиб,
нафас олиши ўзгара бошлади. Унинг ҳаракациз
қолганидан фойдаланган Аюб бўйин қисмини
лаблари билан эркалаб, секин лабига чиқиб тўхтади.
Муяссарнинг эса кўзлари ярим юмиқ. Аюб бир
муддат жим турдида, унинг қулоғига яқин келиб, —
яна бир неча дақиқа шу ҳолат давом қилса, ўзимга
жавоб бера олмайман. Шундай экан, фикримдан
қайтиб қолмасимдан туриб, нонушта тайёрла.*
*
*
Санам тунни бедор ўтказди. Уни қийнаётган савол
битта, "Қаерда хато қилдим?" У Юсуфни илк кўрган
кунидан бошлаб, ўтган бир ойни таҳлил қилар экан,
— Биттагина автоҳалокат сабаб, мен билан ўйин
ўйнаши мумкин эмас? — қайта - қайта такрорларди.
Аммо, билмасдики Юсуфнинг бу қилганининг
сабаби бошқа. Санам ўйлайвериб, боши ёрилай
деди. Аммо, йиғлай олмади. Йиғласа балки бироз
енгил тортармиди. Ҳа Санам эсини таниганидан
буён йиғламайди. Охирги марта йиғлаганида 7 ёш
эди. Шу даражада ўксиб йиғлагандики, биргина
юпанчга бутун борлиғи билан муҳтож бўлганди ўша
пайт. Бироқ, ўша юпанч ҳеч қаердан топилмади. Шу
- шу Санам ортиқ йиғламайман деб ўзига - ўзи сўз
берди. Ўтган йиллар давомида бир томчи ҳам кўз
ёши тўкмади. Ҳозир эса йиғлашни истаса ҳам
уддалай олмаяпти. Энг яхшиси, ўзи маъқул кўрган
ишни қилади. Ўрнидан турдию, хонадаги борнарсани чилпарчин қила бошлади. Ҳолдан тойгунча
хонани ағдар - тўнтар қилди. Ҳолдан тойиб, полга
ўтириб қолди. Худди шу пайт, бир белги бергандек
ўша нотаниш йигитнинг ташриф қоғози олдига
тушди. Чуқур -чуқур нафас олаётган Санам уни
қўлига олиб, овоз чиқариб йигитнинг исмини ўқиди:
— Алимов Абрам Дилшодович.
Санам бир неча дақиқа ўйланиб тургач, ўрнидан
ирғиб турдида ётоқнинг нариги томонида ётган
ноутбукини олди.
— Жин урсин, — боя жаҳл устида деворга учган
бечора ноутбук экрани оқариб туришдан нарига
ўтмасди. — Маржонни ноутбукидан фойдаланаман,
— Санам эшик томонга кетаётиб "чалажон"
телефонининг ҳаётига нуқта қўйиб ўтиб кетди.
Маржонанинг хонасига кирди. Ҳеч ким йўқ, — Жа
эрсираб қолган экансанда, — энгсасини қотириб
қўйганча бориб стол устидаги ноутбукни олди.
Хонадан чиқаётиб девордаги катта соатга қаради.
22:35. Бош силкидию, бу ердан чиқиб ўз хонасигақайтди. У ердан кичик айвончасига ўтди. — Қани
кўрайликчи, бу Абрам деганлари ким бўлди экан?
интернетдан у ҳақида маълумот излай бошлади.
Аммо, деярли маълумот йўқ. — Бу ҳам эски
замонни одамларидан баттар, интернет нималигини
билмайдиганлар хилиданми дейман? —
интернетдан топган кичик мақоласини ўқир экан, —
Ҳозир ҳамма бизнесмен. Аммо, нега булар ҳаммаси
ўша калтафаҳм Юсуф жанобларининг ёнига
югуришади. Нима унда бор мия бошқаларда йўқми?
— Санам ўзига - ўзи гапирар экан, ҳаёллари яна
T.me/sinovlarihayot
суюклисининг юзига тушиб турган сочларини секин
қулоғига ўтқазиб қўяркан,
— (Негадир бу қалбим безота. Ишқилиб сенга
нимадир бўлмасин), — меҳр билан Муяссарнинг
пешонасидан ўпиб қўйди. Пешонасига теккан
қайноқ лаб тафтидан кўзларини очган Муяссар
Аюбга табассум ҳадя қилар экан, унинг ёнида
эканлигидан қалби анча хотиржам эди. —
Тура қол энди, — аёлининг юзини силаркан,
нонушта тайёрлаб бер.
— Яна озгина ухлай, — эркаланди.
— Мен ишга кетишим керак, — Аюб қучоғидаги
ёрига илк марта кўраётгандек ўзгача меҳр ва иштиёқ
билан тикиларди.
— Бугун бормасангиз нима бўлади? — қўлларини
Аюбнинг бўйнидан ўтказаркан, юзидан секин ўпиб
қўйди.— Майликуя, лекин кейин сенга қийин бўлади деб
қўрқаман, — Аюб сирли жилмайди.
— Эееее йўўўқ, — Муяссар кўзларини олиб қочиб
ўрнидан турмоқчи бўлганди, Аюб унинг белидан
маҳкам қучиб ўзига тортаркан,
— Балки, ростан бугун уйда қоларман?
— Қўйиб юборинг, мен нонушта тайёрлашим керак,
— Муяссар унинг қучоғидан чиқишга ҳаракат қилиб
типирчилай бошлади. Аюб атай қилгандек уни
янаям маҳкам қучоқлаб олиб,
— Мен ўзгача нонушта хохлаяпман, — қулоғига
пичирлади. Типирчилаётган Муяссар бу гапдан
кейин ҳаракациз қолди. Юрак ритми тезлашиб,
нафас олиши ўзгара бошлади. Унинг ҳаракациз
қолганидан фойдаланган Аюб бўйин қисмини
лаблари билан эркалаб, секин лабига чиқиб тўхтади.
Муяссарнинг эса кўзлари ярим юмиқ. Аюб бир
муддат жим турдида, унинг қулоғига яқин келиб, —
яна бир неча дақиқа шу ҳолат давом қилса, ўзимга
жавоб бера олмайман. Шундай экан, фикримдан
қайтиб қолмасимдан туриб, нонушта тайёрла.*
*
*
Санам тунни бедор ўтказди. Уни қийнаётган савол
битта, "Қаерда хато қилдим?" У Юсуфни илк кўрган
кунидан бошлаб, ўтган бир ойни таҳлил қилар экан,
— Биттагина автоҳалокат сабаб, мен билан ўйин
ўйнаши мумкин эмас? — қайта - қайта такрорларди.
Аммо, билмасдики Юсуфнинг бу қилганининг
сабаби бошқа. Санам ўйлайвериб, боши ёрилай
деди. Аммо, йиғлай олмади. Йиғласа балки бироз
енгил тортармиди. Ҳа Санам эсини таниганидан
буён йиғламайди. Охирги марта йиғлаганида 7 ёш
эди. Шу даражада ўксиб йиғлагандики, биргина
юпанчга бутун борлиғи билан муҳтож бўлганди ўша
пайт. Бироқ, ўша юпанч ҳеч қаердан топилмади. Шу
- шу Санам ортиқ йиғламайман деб ўзига - ўзи сўз
берди. Ўтган йиллар давомида бир томчи ҳам кўз
ёши тўкмади. Ҳозир эса йиғлашни истаса ҳам
уддалай олмаяпти. Энг яхшиси, ўзи маъқул кўрган
ишни қилади. Ўрнидан турдию, хонадаги борнарсани чилпарчин қила бошлади. Ҳолдан тойгунча
хонани ағдар - тўнтар қилди. Ҳолдан тойиб, полга
ўтириб қолди. Худди шу пайт, бир белги бергандек
ўша нотаниш йигитнинг ташриф қоғози олдига
тушди. Чуқур -чуқур нафас олаётган Санам уни
қўлига олиб, овоз чиқариб йигитнинг исмини ўқиди:
— Алимов Абрам Дилшодович.
Санам бир неча дақиқа ўйланиб тургач, ўрнидан
ирғиб турдида ётоқнинг нариги томонида ётган
ноутбукини олди.
— Жин урсин, — боя жаҳл устида деворга учган
бечора ноутбук экрани оқариб туришдан нарига
ўтмасди. — Маржонни ноутбукидан фойдаланаман,
— Санам эшик томонга кетаётиб "чалажон"
телефонининг ҳаётига нуқта қўйиб ўтиб кетди.
Маржонанинг хонасига кирди. Ҳеч ким йўқ, — Жа
эрсираб қолган экансанда, — энгсасини қотириб
қўйганча бориб стол устидаги ноутбукни олди.
Хонадан чиқаётиб девордаги катта соатга қаради.
22:35. Бош силкидию, бу ердан чиқиб ўз хонасигақайтди. У ердан кичик айвончасига ўтди. — Қани
кўрайликчи, бу Абрам деганлари ким бўлди экан?
интернетдан у ҳақида маълумот излай бошлади.
Аммо, деярли маълумот йўқ. — Бу ҳам эски
замонни одамларидан баттар, интернет нималигини
билмайдиганлар хилиданми дейман? —
интернетдан топган кичик мақоласини ўқир экан, —
Ҳозир ҳамма бизнесмен. Аммо, нега булар ҳаммаси
ўша калтафаҳм Юсуф жанобларининг ёнига
югуришади. Нима унда бор мия бошқаларда йўқми?
— Санам ўзига - ўзи гапирар экан, ҳаёллари яна
T.me/sinovlarihayot
залига бошлади. Ҳамкорлик шартлари келишилар
экан, негадир Юсуфнинг қулоғига Абрамнинг битта
ҳам гапи кирмас, бутун ҳаёли Санамда эди. Санамэса унга эътибор ҳам бермас, Абрамга жилмайганча
қараб - қараб қўярди. Бундан Юсуфнинг қони
қайнаб кетар, ўзини зўрға қўлга олиб ўтирарди.
— Менимча, келишиб олдик, — Абрам ўзига маъқул
шартларни айтиб бўлгач шартномани имзолаш учун
ручкани оларкан, — сизда бирор эътироз ёки
таклифлар йўқми?
— Йўқ, мен ҳамкорликка розиман, — Юсуф
Санамдан кўз узмаган ҳолда шартномага имзо
қўйди.
— Ҳамкорлигимиз муборак бўлсин, — Абрам ҳам
қўл қўйиб бўлгач ўрнидан туриб Юсуфга қўл узатди.
— Сизга ҳам.
— Бошида келишганимиздек, истасангиз сизга ҳам
шу бинодан хона ажратаман.
— Албатта, — Юсуф бошида рад қилган таклифини
ҳеч қандай иккиланишсиз қабул қилди. —Менимча
ҳам шуниси яхши.
— Жуда соз, унда келган экансиз бир йўласи
ўзингизга маъқул келган хонани олишингиз мумкин.— Сизни хонангизга яқинроқ жой бўлса айни
муддао бўларди, — Юсуф бир қошини кўтарганча
Санамга қараб қўйди. Санам эса ҳамон унга
бееътибор, ёки ўзини шундай кўрсатишга
урунмоқда.
#ЎЗИМНИКИСАН
ХV боб.
Ҳасан ўша хат келгандан буён ҳаммадан
шубҳаланмоқда.
— Сенингча, қўшни камерадаги Собир Девилнинг
одами бўлиши мумкинми? — ўйланганча анчадан
буён жим ётган Азимга юзланди.
— Билмадим, лекин бунга ишониш қийин. Собир
бунақа ишларга анча ландавурлик қилади, —
кулимсиради.— Бу гапинг ҳам тўғри. Девилнинг одами анча айёр
кўринади. Лекин, қачондир ўзини сотиб қўяди, бу
аниқ. — Азим унинг бу сўзларига шунчаки бош
силкиб қўя қолди.
*
*
*
— Аюб, — суюклисининг кўксига бош қўйиб ётган
Муяссар секин гап бошлади, — сиздан бир нарса
сўрасам бўладими?
— Олдин сўрачи, бўладими йўқми кейин айтаман, —
аёлининг сочларини силаганча жавоб берди.
—Нега бирдан ўзгариб қолдингиз? Ва, яна нега Аюб
ака дейишимни истамайсиз? — Муяссар анчадан
буён ўзини қийнаб юрган саволини берди.
— Шунчаки сен қалбимни забт этдинг, ва мен
туйғуларимни тан олдим (Негадир анчадан буён
кўнглим нотинч. Худдики сени йўқотиб
қўядигандекман. Шунга вақтим бўлса ҳам сен билан
ўтказишни истайман. Негалигини эса ўзим ҳамтушунмайман), — Аюбнинг тили бошқа, дили бошқа
сўзларни айтмоқда эди. — Бўлдими?
— Йўқ, сиз иккинчи саволимга жавоб бермадингиз?
— Кел шу ҳақида гаплашмайлик.
— Нега? — Муяссар ўрнидан туриб ўртириб олди. —
Сабабини билсам бўладими?
— Муяссар, — Аюб ҳам ўрнидан туриб унинг
қаршисига ўтираркан, — мен сен ўйлаганчалик яхши
одам эмасман.
— Буни биламан, чунки илк учрашувимиз...—
Муяссар гапини тугатмасдан Аюб унинг лабига
бармоқ босди.
— Жим, кел яхшиси ўтмишни эсламайлик.
— Аммо, бу мен учун қизиқ.
— Қачондир ўзим айтишни хохласам айтаман.
Унгача мени мажбурлама. Энди эса, — жойига
ётганча Муяссарни ҳам ўзига тортиб қучоқлаб олди,
— кеч бўлди ухлаш керак.
— Лекин, мен...— Муяссар, ҳозир ухламасанг кейин ўзинга қийин
бўлади, — Аюбнинг юзида ўша сирли ва айёрона
кулгу ўйнади. Буни кўрган Муяссар,
— Бўлди, мана ухладим, — ўзини ёлғондакам
ухлаганга солиб оларкан, ора - орада бир кўзини
секин очиб Аюб ухлаяптими йўқми пойлаб қўярди.
Аюб уни маҳкам қучоқлаб ётар экан, аёлининг ёш
болача қилиғига кулиб қўйди.
*
*
*
— Мени ишга қабул қилганингиз учун яна бир бор
раҳмат, — Санам жилмайганча миннатдорчилик
билдирар экан, — энди мен борай. Эртага иш
формасида роппа - роса 8:30 да шу ерда бўламан.
— Майли бугунча рухсат. Чунки мени ҳам
учрашувим бор.
— Иш бўйича эмасми ишқилиб? — Санам бехосдан
савол бериб юборди-ю тилини тишлади.— Йўқ, шахсий. Анчадан буён бир инсонга бирга
шаҳар айланамиз, ҳеч бўлмаса ярим кунимни сенга
бағишлайман дегандим, — Абрам ўзгача меҳр
билан жилмайганча гапирди.
— Эеее ҳа тушунарли. Ким бўлса ҳам жуда бахтли
инсон экан. Унда тезроқ бора қолинг.
— Тўғри айтасиз, — Абрам соатига қараб қўяркан, 20
дақиқада етиб бормасам аразчим яна аразлаб
қолади. Кейин эрита оламай юраман, кулди.
T.me/sinovlarihayot
экан, негадир Юсуфнинг қулоғига Абрамнинг битта
ҳам гапи кирмас, бутун ҳаёли Санамда эди. Санамэса унга эътибор ҳам бермас, Абрамга жилмайганча
қараб - қараб қўярди. Бундан Юсуфнинг қони
қайнаб кетар, ўзини зўрға қўлга олиб ўтирарди.
— Менимча, келишиб олдик, — Абрам ўзига маъқул
шартларни айтиб бўлгач шартномани имзолаш учун
ручкани оларкан, — сизда бирор эътироз ёки
таклифлар йўқми?
— Йўқ, мен ҳамкорликка розиман, — Юсуф
Санамдан кўз узмаган ҳолда шартномага имзо
қўйди.
— Ҳамкорлигимиз муборак бўлсин, — Абрам ҳам
қўл қўйиб бўлгач ўрнидан туриб Юсуфга қўл узатди.
— Сизга ҳам.
— Бошида келишганимиздек, истасангиз сизга ҳам
шу бинодан хона ажратаман.
— Албатта, — Юсуф бошида рад қилган таклифини
ҳеч қандай иккиланишсиз қабул қилди. —Менимча
ҳам шуниси яхши.
— Жуда соз, унда келган экансиз бир йўласи
ўзингизга маъқул келган хонани олишингиз мумкин.— Сизни хонангизга яқинроқ жой бўлса айни
муддао бўларди, — Юсуф бир қошини кўтарганча
Санамга қараб қўйди. Санам эса ҳамон унга
бееътибор, ёки ўзини шундай кўрсатишга
урунмоқда.
#ЎЗИМНИКИСАН
ХV боб.
Ҳасан ўша хат келгандан буён ҳаммадан
шубҳаланмоқда.
— Сенингча, қўшни камерадаги Собир Девилнинг
одами бўлиши мумкинми? — ўйланганча анчадан
буён жим ётган Азимга юзланди.
— Билмадим, лекин бунга ишониш қийин. Собир
бунақа ишларга анча ландавурлик қилади, —
кулимсиради.— Бу гапинг ҳам тўғри. Девилнинг одами анча айёр
кўринади. Лекин, қачондир ўзини сотиб қўяди, бу
аниқ. — Азим унинг бу сўзларига шунчаки бош
силкиб қўя қолди.
*
*
*
— Аюб, — суюклисининг кўксига бош қўйиб ётган
Муяссар секин гап бошлади, — сиздан бир нарса
сўрасам бўладими?
— Олдин сўрачи, бўладими йўқми кейин айтаман, —
аёлининг сочларини силаганча жавоб берди.
—Нега бирдан ўзгариб қолдингиз? Ва, яна нега Аюб
ака дейишимни истамайсиз? — Муяссар анчадан
буён ўзини қийнаб юрган саволини берди.
— Шунчаки сен қалбимни забт этдинг, ва мен
туйғуларимни тан олдим (Негадир анчадан буён
кўнглим нотинч. Худдики сени йўқотиб
қўядигандекман. Шунга вақтим бўлса ҳам сен билан
ўтказишни истайман. Негалигини эса ўзим ҳамтушунмайман), — Аюбнинг тили бошқа, дили бошқа
сўзларни айтмоқда эди. — Бўлдими?
— Йўқ, сиз иккинчи саволимга жавоб бермадингиз?
— Кел шу ҳақида гаплашмайлик.
— Нега? — Муяссар ўрнидан туриб ўртириб олди. —
Сабабини билсам бўладими?
— Муяссар, — Аюб ҳам ўрнидан туриб унинг
қаршисига ўтираркан, — мен сен ўйлаганчалик яхши
одам эмасман.
— Буни биламан, чунки илк учрашувимиз...—
Муяссар гапини тугатмасдан Аюб унинг лабига
бармоқ босди.
— Жим, кел яхшиси ўтмишни эсламайлик.
— Аммо, бу мен учун қизиқ.
— Қачондир ўзим айтишни хохласам айтаман.
Унгача мени мажбурлама. Энди эса, — жойига
ётганча Муяссарни ҳам ўзига тортиб қучоқлаб олди,
— кеч бўлди ухлаш керак.
— Лекин, мен...— Муяссар, ҳозир ухламасанг кейин ўзинга қийин
бўлади, — Аюбнинг юзида ўша сирли ва айёрона
кулгу ўйнади. Буни кўрган Муяссар,
— Бўлди, мана ухладим, — ўзини ёлғондакам
ухлаганга солиб оларкан, ора - орада бир кўзини
секин очиб Аюб ухлаяптими йўқми пойлаб қўярди.
Аюб уни маҳкам қучоқлаб ётар экан, аёлининг ёш
болача қилиғига кулиб қўйди.
*
*
*
— Мени ишга қабул қилганингиз учун яна бир бор
раҳмат, — Санам жилмайганча миннатдорчилик
билдирар экан, — энди мен борай. Эртага иш
формасида роппа - роса 8:30 да шу ерда бўламан.
— Майли бугунча рухсат. Чунки мени ҳам
учрашувим бор.
— Иш бўйича эмасми ишқилиб? — Санам бехосдан
савол бериб юборди-ю тилини тишлади.— Йўқ, шахсий. Анчадан буён бир инсонга бирга
шаҳар айланамиз, ҳеч бўлмаса ярим кунимни сенга
бағишлайман дегандим, — Абрам ўзгача меҳр
билан жилмайганча гапирди.
— Эеее ҳа тушунарли. Ким бўлса ҳам жуда бахтли
инсон экан. Унда тезроқ бора қолинг.
— Тўғри айтасиз, — Абрам соатига қараб қўяркан, 20
дақиқада етиб бормасам аразчим яна аразлаб
қолади. Кейин эрита оламай юраман, кулди.
T.me/sinovlarihayot
#ЎЗИМНИКИСАН ХVI боб
Ўтмиш. — Гулҳаё, шошма. Шошмасангчи, — Санжар ўзидан 2 синф пастда ўқийдиган Гулҳаёнинг ортидан югурганча етиб олди. — Мендан нима истайсиз? — маҳалланинг энг гўзал қизи ҳисобланмиш Гулҳаё атрофга хадиксираганча қараб қўяркан, — нега ҳа деб ортимдан юраверасиз? — Сени яхши кўраман. Шунинг учун ҳам ҳар дақиқа сенга талпинавераман. — Мен эса сизни севмайман. Шундай экан, ҳа деб ортимдан юришни бас қилинг. Мени бутун маҳаллада гапга қолдирмоқчимисиз?— Нега унақа дейсан? Қани биттаси сен ҳақингда
ғиринг деб кўрсинчи, тилини суғириб олиб, ўзига
едираман.
— Менга барибир, мени тинч қўйинг, — Гулҳаё тез -
тез юрганча кета бошлади.
— Мана кўрасан, барибир меники бўласан, —
Санжар Гулҳаёнинг ортидан қараб қолганча энтикиб
қўйди.
* *
*
Ҳозирги кун.
— Бону, — Абрам машинани тўхтатиши билан ундан
тушганча йўл четида йиғлаб ўтирган қизнинг ёнига
югуриб келди. — Ўрнингдан тур.
— Абрам ака, мен усиз қандай яшайман? —
йиғлаганча Абрамнинг кўксига бош қўяркан, —
илтимос Мухлисани олиб келиб беринг, мен усиз
яшай олмайман. Илтимос, — Бонунинг овози баргансари пасая бошлади. — Абрам ака, ил-ти-мо... —
Бону ҳушини йўқотди.
— Бону, Бону кўзларингни оч, — Абрам унинг
юзларига енгилгина шапатилаганча қизни ўзига
келтиришга ҳаракат қиларди. Охири шарт
кўтардида, машинаси тарафга қараб юрди. Қизни
машинага ётқизиб, ўзи ҳам ўтирдида, катта тезликда
шифохона тарафга ҳайдади.
*
*
*
— Қаерга бунча шошиб кетган бўлиши мумкин? —
Санам Абрамнинг хавотир билан шошиб чиқиб
кетганини тушуна олмасдан, ўзига савол берарди. —
Ишқилиб тинчлик бўлсинда. Ёки яна ўша кунги....—
ҳаёлига ўша аёл ва қизча келди.
— Бу дейман, Абрам акажониз сизни ёлғизлатиб
ўша жононининг олдига кетдими? — Санамнинг
ҳаёлларини бўлганча Юсуф кириб келди.— Менимча, буни сизга ҳеч қандай алоқаси йўқ, —
Санам унга менсимагандек бир қараб қўйдида, —
Маржонахонингиз қани? Эрталабдан "Юсуф
акам"ни олдига деб қанот чиқариб учиб юрганди.
— Тез орада келади Маржонахоним, — негадир
Санамнинг кесатиши Юсуфга ёқиб, юзига билинар -
билинмас кулгу югурди.
— Унда хурсандман. Энди эса, марҳамат қилиб бу
ердан қорангизни ўчирсангиз, сиздан бағоят хурсанд
бўлардим.
— Эсингиздан чиққан бўлса, унда эслатиб қўяй. Мен
ҳам шу ерда ишлайман. Бошлиғингизни
ҳамкориман, — "Бошлинғингиз" сўзига алоҳида
урғу бериб гапирди.
— Эсимда, мен бу ердан деганда мана шу
жойингизни назарда тутгандим.
— Тушунарли котиба хоним, унинг ёнидан
узоқлашар экан, қаллиғим келса хонамни кўрсатиб
юборарсиз, — деганча ўзининг хонасига кириб
кетди.*
*
*
Ўтмиш.
— Гулҳаё, эртага совчилар боради, — Даврон
ариқдан сув олаётган Гулҳаёнинг ёнига сал яқин
келганча гапира бошлади.
— Даврон ака, биз ҳали мактабни тугатишимиз
керак, — Гулҳаё юзлари қизарганча жавоб бераркан,
юрак уруши тезлашиб кетгандек бўлди.
— Сен буёғидан хавотир олма. Мактабни ҳам
тугатамиз. Шунчаки, сен маҳалламизнинг энг олди
қизисан. Тўғри маънода албатта. Шунга сени
бошқалар илиб кетмасин дея, олдиндан банд қилиб
қўймоқчиман.
— Сени бу ерга нега олиб келганимни биласанми? —
Аюб сувга тикилганча гап бошлади.
— Хўш, нега экан? — Муяссар қизиқиш билан
сўради.— Эсингдами, тўйимиз куни сенга Аюб ака дема
деганим?
— Ҳа эсимда, — қовоқ уйганча, — битта гап учун
жонимни оғритгандингиз ҳам, — лаб буриб қўйди.
— Бунинг ўзига яраша сабаблари бор.
— Балки менга айтарсиз.
— Кейин мендан хафа бўлмайсанми? — синиққина
жилмайганча Муяссарга қаради.
— Яъни?
— Мен ҳозир сенга ўтмишимни айтиб бермоқчиман.
Буни ўтмиш деб ҳам бўлмайди. Бу бир юк.
Қалбимни эзиб турган юк.
— Гапиринг, балки шу билан енгил тортарсиз.
— Мени қанақа инсон деб биласан? Яъни инсон
номига лойиқманми?
— Нега бунақа деяпсиз? — ҳайрон бўлди.
— Қачонлардир мен ҳам ҳамма қатори эдим.
Кулиш, ҳаётдан завқланиш, — кулимсираганча гапбошлади. Ҳаммаси ҳаётимда "У" пайдо бўлгач
бошланди.
— У?
— Ҳа, у. Унинг исми Севинч эди. Умуман ҳеч кимга
Ўтмиш. — Гулҳаё, шошма. Шошмасангчи, — Санжар ўзидан 2 синф пастда ўқийдиган Гулҳаёнинг ортидан югурганча етиб олди. — Мендан нима истайсиз? — маҳалланинг энг гўзал қизи ҳисобланмиш Гулҳаё атрофга хадиксираганча қараб қўяркан, — нега ҳа деб ортимдан юраверасиз? — Сени яхши кўраман. Шунинг учун ҳам ҳар дақиқа сенга талпинавераман. — Мен эса сизни севмайман. Шундай экан, ҳа деб ортимдан юришни бас қилинг. Мени бутун маҳаллада гапга қолдирмоқчимисиз?— Нега унақа дейсан? Қани биттаси сен ҳақингда
ғиринг деб кўрсинчи, тилини суғириб олиб, ўзига
едираман.
— Менга барибир, мени тинч қўйинг, — Гулҳаё тез -
тез юрганча кета бошлади.
— Мана кўрасан, барибир меники бўласан, —
Санжар Гулҳаёнинг ортидан қараб қолганча энтикиб
қўйди.
* *
*
Ҳозирги кун.
— Бону, — Абрам машинани тўхтатиши билан ундан
тушганча йўл четида йиғлаб ўтирган қизнинг ёнига
югуриб келди. — Ўрнингдан тур.
— Абрам ака, мен усиз қандай яшайман? —
йиғлаганча Абрамнинг кўксига бош қўяркан, —
илтимос Мухлисани олиб келиб беринг, мен усиз
яшай олмайман. Илтимос, — Бонунинг овози баргансари пасая бошлади. — Абрам ака, ил-ти-мо... —
Бону ҳушини йўқотди.
— Бону, Бону кўзларингни оч, — Абрам унинг
юзларига енгилгина шапатилаганча қизни ўзига
келтиришга ҳаракат қиларди. Охири шарт
кўтардида, машинаси тарафга қараб юрди. Қизни
машинага ётқизиб, ўзи ҳам ўтирдида, катта тезликда
шифохона тарафга ҳайдади.
*
*
*
— Қаерга бунча шошиб кетган бўлиши мумкин? —
Санам Абрамнинг хавотир билан шошиб чиқиб
кетганини тушуна олмасдан, ўзига савол берарди. —
Ишқилиб тинчлик бўлсинда. Ёки яна ўша кунги....—
ҳаёлига ўша аёл ва қизча келди.
— Бу дейман, Абрам акажониз сизни ёлғизлатиб
ўша жононининг олдига кетдими? — Санамнинг
ҳаёлларини бўлганча Юсуф кириб келди.— Менимча, буни сизга ҳеч қандай алоқаси йўқ, —
Санам унга менсимагандек бир қараб қўйдида, —
Маржонахонингиз қани? Эрталабдан "Юсуф
акам"ни олдига деб қанот чиқариб учиб юрганди.
— Тез орада келади Маржонахоним, — негадир
Санамнинг кесатиши Юсуфга ёқиб, юзига билинар -
билинмас кулгу югурди.
— Унда хурсандман. Энди эса, марҳамат қилиб бу
ердан қорангизни ўчирсангиз, сиздан бағоят хурсанд
бўлардим.
— Эсингиздан чиққан бўлса, унда эслатиб қўяй. Мен
ҳам шу ерда ишлайман. Бошлиғингизни
ҳамкориман, — "Бошлинғингиз" сўзига алоҳида
урғу бериб гапирди.
— Эсимда, мен бу ердан деганда мана шу
жойингизни назарда тутгандим.
— Тушунарли котиба хоним, унинг ёнидан
узоқлашар экан, қаллиғим келса хонамни кўрсатиб
юборарсиз, — деганча ўзининг хонасига кириб
кетди.*
*
*
Ўтмиш.
— Гулҳаё, эртага совчилар боради, — Даврон
ариқдан сув олаётган Гулҳаёнинг ёнига сал яқин
келганча гапира бошлади.
— Даврон ака, биз ҳали мактабни тугатишимиз
керак, — Гулҳаё юзлари қизарганча жавоб бераркан,
юрак уруши тезлашиб кетгандек бўлди.
— Сен буёғидан хавотир олма. Мактабни ҳам
тугатамиз. Шунчаки, сен маҳалламизнинг энг олди
қизисан. Тўғри маънода албатта. Шунга сени
бошқалар илиб кетмасин дея, олдиндан банд қилиб
қўймоқчиман.
— Сени бу ерга нега олиб келганимни биласанми? —
Аюб сувга тикилганча гап бошлади.
— Хўш, нега экан? — Муяссар қизиқиш билан
сўради.— Эсингдами, тўйимиз куни сенга Аюб ака дема
деганим?
— Ҳа эсимда, — қовоқ уйганча, — битта гап учун
жонимни оғритгандингиз ҳам, — лаб буриб қўйди.
— Бунинг ўзига яраша сабаблари бор.
— Балки менга айтарсиз.
— Кейин мендан хафа бўлмайсанми? — синиққина
жилмайганча Муяссарга қаради.
— Яъни?
— Мен ҳозир сенга ўтмишимни айтиб бермоқчиман.
Буни ўтмиш деб ҳам бўлмайди. Бу бир юк.
Қалбимни эзиб турган юк.
— Гапиринг, балки шу билан енгил тортарсиз.
— Мени қанақа инсон деб биласан? Яъни инсон
номига лойиқманми?
— Нега бунақа деяпсиз? — ҳайрон бўлди.
— Қачонлардир мен ҳам ҳамма қатори эдим.
Кулиш, ҳаётдан завқланиш, — кулимсираганча гапбошлади. Ҳаммаси ҳаётимда "У" пайдо бўлгач
бошланди.
— У?
— Ҳа, у. Унинг исми Севинч эди. Умуман ҳеч кимга
#ЎЗИМНИКИСАН ХVII боб
Орадан бир ҳафта ўтди. Бу вақт давомида Юсуфнинг куни шифохона олдида ўтди. Бироқ, қанча чиранмасин Гулҳаё опа уни Санамнинг олдига қўймади. Бу ёқда эса Маржона бир аҳволда. — Қизим, сенга нима бўлди? — бир ҳафта ичида озиб кетган қизининг ёнидан жилмаётган Дилором опанинг ҳам егани ичига тушмайди. — Бунча одамни эзиб юбординг, гапир нима бўлди?—Ойииии, — ниҳоят Маржона йиғлаганча ойисини
қучиб олиб ҳаммасини айтиб берди.
— Ҳали шу учун йиғлаяпсанми? Ўша йигит кўз
ёшларинга арзимайди, — қизини койиди.
— Ойи, мен уларни севаман. Уларсиз яшай
олмайман.
— Ўчир овозингни, — бу сафар Дилором опанинг
ростакамига жаҳли чиқди. —Уялмайсанми? Севаман
эмуш, бора қол этагига ёпиш севаман деб.
— Ойи, мен...
— Жим, — Дилором опа унинг гапини бўлди. — Ҳеч
қанақа севги - певги йўқ. Даданг билан гаплашиб,
келаётган совчилардан биттасига розилик берсам
бераманки, сени ўша йигитга бермайман. У сени
қадрингни билмайди, — Дилором опага ўзи
бошидан шу оила негадир ёқмаганди. Мана бугун
эшитганлари унга қўл келиб, ҳаммасини ўзи
истагандек қилишига имкон яратилганди.
* * *— Ойи, балки кетмасмиз? — кечагина шифохонадан
чиққан Санам ойисидан Лондонга кетиш ҳақидаги
хабарни эшитиб негадир хомуш тортди.
— Кетишимиз керак. Бизни бу ерда қиладиган
ишимиз йўқ.
— Тўғри-куя....
— Ёки ўша йигитни деб?
— Қайси?
— Икки кун олдинги йигит? — Гулҳаё опага икки кун
олдин Санамдан хабар олгани келган Абрам
анчайин маъқул келганди.
— Ойи, у менинг бошлиғим. Ўртамизда бошқа ҳеч
нима йўқ.
— Йўғэее? Ҳамма бошлиқ ҳам шунақа бўлсин экан-
да.
— Ойииии...
— Майли, бор тайёрлан. Эртага учиб кетамиз.* * *
Тонг саҳардан уйғониб олган Муяссарнинг ҳаёлида
телефонига кеча келган хабар:
"Эринг ақлдан озган, вахший қотил"
— Ким бўлиши мумкин? — Муяссар хабарни қайта
ўқир экан, яширин рақамдан келганлиги уни янаям
ўйлантирарди. Ёнида ухлаб ётган эрига меҳр билан
қараб қўяркан, унинг вахший эканлигига ишона
олмасди.
— Балки тикилишни бас қилиб, бағримга келарсан?
— Аюб кўзларини очмасдан гапирди.
— Қачон уйғондингиз? — Муяссар телефонини
жавон устига қўйганча у томонга айланди.
— Сен менга термулиб ётганингдан буён, — Аюб
унинг юзини силаганча пешонасидан ўпди.
— Сизга қанча тикилсам ҳам тўймасам нима қилай?
— Муяссар эркаланганча янаям пинжига кириб
олди.* * *
— Ойи, кетиш олдидан дадамнинг қабрини зиёрат
қиламизми? — Санам жовдираганча ойисига
қаради.
— Албатта. Дадангни руҳи ҳам шод бўлади, —
қизининг сочларини силади. Улар керакли
нарсаларини тахт қилиб қўйишгач, қабристонга
боришди.
— Дада, — Санам дадасининг қабрини секин
силаркан, шу пайтгача минг урунса ҳам ташқарига
чиқмаган кўз ёшлари юзини юва бошлади. —
Дадажон, — совуқ қабрга бағрини берганча,
дадасини қучмоқчи бўлган ёш боладек қабрни
қучар. Кўз ёшлари тўхтамасдан юзини юварди.
Санам шу пайтгача дадасининг қабрига бир марта
ҳам келмаган, тўғрироғи амакиси бунга рухсат
бермаган эди.
Мана Санамнинг кетганига бир ойча бўлди. Юсуф
қанча изламасин уни қаерга кетганини аниқлайолмади. Охири тақдирга тан бериб, бор диққатини
ишга қаратди.
— Шоҳсанам, бугундан янги жойда иш бошлайсан,
— эрталабдан ишга шошаётган Юсуф йўл - йўлакай
синглисига қўнғироқ қиларкан, уни ёнига ишга
чақирди.
— Хўп ака, узоғи бир соатда ўша жойда бўламан.
— Яхши, — Юсуф телефонни ўчирди. Акаси билан
бўлган суҳбатдан кейин Шоҳсанам тезда
тайёрланиб, айтилган манзилга йўл олди. Таксидан
тушар экан, соатига бир қараб қўйди.
— Оббооо, ҳар доимгидек кеч қолдинг Шоҳсанам,
— пешонасига енгилгина уриб қўяркан, — бу
одатинг билан акангни бир кун уятга қўймасанг
бўлди эди, — Шоҳсанам тез - тез юрганча ичкарига
кираётиб ён томондан келган йигит билан
урилишиб, қўлидаги қоғозлари сочилиб кетди. —
Жин урсин, минг лаънат, — Шоҳсанам
асабийлашганча ўтириб қоғозларни йиғар экан,
охирги файлга эндигина қўл узатганди, қўли устида
бегона қўл тафтини ҳис қилиб тезда қўлини тортиб,учиб ўрнидан турдида, югургудек бўлиб бино
T.me/sinovlarihayot
Орадан бир ҳафта ўтди. Бу вақт давомида Юсуфнинг куни шифохона олдида ўтди. Бироқ, қанча чиранмасин Гулҳаё опа уни Санамнинг олдига қўймади. Бу ёқда эса Маржона бир аҳволда. — Қизим, сенга нима бўлди? — бир ҳафта ичида озиб кетган қизининг ёнидан жилмаётган Дилором опанинг ҳам егани ичига тушмайди. — Бунча одамни эзиб юбординг, гапир нима бўлди?—Ойииии, — ниҳоят Маржона йиғлаганча ойисини
қучиб олиб ҳаммасини айтиб берди.
— Ҳали шу учун йиғлаяпсанми? Ўша йигит кўз
ёшларинга арзимайди, — қизини койиди.
— Ойи, мен уларни севаман. Уларсиз яшай
олмайман.
— Ўчир овозингни, — бу сафар Дилором опанинг
ростакамига жаҳли чиқди. —Уялмайсанми? Севаман
эмуш, бора қол этагига ёпиш севаман деб.
— Ойи, мен...
— Жим, — Дилором опа унинг гапини бўлди. — Ҳеч
қанақа севги - певги йўқ. Даданг билан гаплашиб,
келаётган совчилардан биттасига розилик берсам
бераманки, сени ўша йигитга бермайман. У сени
қадрингни билмайди, — Дилором опага ўзи
бошидан шу оила негадир ёқмаганди. Мана бугун
эшитганлари унга қўл келиб, ҳаммасини ўзи
истагандек қилишига имкон яратилганди.
* * *— Ойи, балки кетмасмиз? — кечагина шифохонадан
чиққан Санам ойисидан Лондонга кетиш ҳақидаги
хабарни эшитиб негадир хомуш тортди.
— Кетишимиз керак. Бизни бу ерда қиладиган
ишимиз йўқ.
— Тўғри-куя....
— Ёки ўша йигитни деб?
— Қайси?
— Икки кун олдинги йигит? — Гулҳаё опага икки кун
олдин Санамдан хабар олгани келган Абрам
анчайин маъқул келганди.
— Ойи, у менинг бошлиғим. Ўртамизда бошқа ҳеч
нима йўқ.
— Йўғэее? Ҳамма бошлиқ ҳам шунақа бўлсин экан-
да.
— Ойииии...
— Майли, бор тайёрлан. Эртага учиб кетамиз.* * *
Тонг саҳардан уйғониб олган Муяссарнинг ҳаёлида
телефонига кеча келган хабар:
"Эринг ақлдан озган, вахший қотил"
— Ким бўлиши мумкин? — Муяссар хабарни қайта
ўқир экан, яширин рақамдан келганлиги уни янаям
ўйлантирарди. Ёнида ухлаб ётган эрига меҳр билан
қараб қўяркан, унинг вахший эканлигига ишона
олмасди.
— Балки тикилишни бас қилиб, бағримга келарсан?
— Аюб кўзларини очмасдан гапирди.
— Қачон уйғондингиз? — Муяссар телефонини
жавон устига қўйганча у томонга айланди.
— Сен менга термулиб ётганингдан буён, — Аюб
унинг юзини силаганча пешонасидан ўпди.
— Сизга қанча тикилсам ҳам тўймасам нима қилай?
— Муяссар эркаланганча янаям пинжига кириб
олди.* * *
— Ойи, кетиш олдидан дадамнинг қабрини зиёрат
қиламизми? — Санам жовдираганча ойисига
қаради.
— Албатта. Дадангни руҳи ҳам шод бўлади, —
қизининг сочларини силади. Улар керакли
нарсаларини тахт қилиб қўйишгач, қабристонга
боришди.
— Дада, — Санам дадасининг қабрини секин
силаркан, шу пайтгача минг урунса ҳам ташқарига
чиқмаган кўз ёшлари юзини юва бошлади. —
Дадажон, — совуқ қабрга бағрини берганча,
дадасини қучмоқчи бўлган ёш боладек қабрни
қучар. Кўз ёшлари тўхтамасдан юзини юварди.
Санам шу пайтгача дадасининг қабрига бир марта
ҳам келмаган, тўғрироғи амакиси бунга рухсат
бермаган эди.
Мана Санамнинг кетганига бир ойча бўлди. Юсуф
қанча изламасин уни қаерга кетганини аниқлайолмади. Охири тақдирга тан бериб, бор диққатини
ишга қаратди.
— Шоҳсанам, бугундан янги жойда иш бошлайсан,
— эрталабдан ишга шошаётган Юсуф йўл - йўлакай
синглисига қўнғироқ қиларкан, уни ёнига ишга
чақирди.
— Хўп ака, узоғи бир соатда ўша жойда бўламан.
— Яхши, — Юсуф телефонни ўчирди. Акаси билан
бўлган суҳбатдан кейин Шоҳсанам тезда
тайёрланиб, айтилган манзилга йўл олди. Таксидан
тушар экан, соатига бир қараб қўйди.
— Оббооо, ҳар доимгидек кеч қолдинг Шоҳсанам,
— пешонасига енгилгина уриб қўяркан, — бу
одатинг билан акангни бир кун уятга қўймасанг
бўлди эди, — Шоҳсанам тез - тез юрганча ичкарига
кираётиб ён томондан келган йигит билан
урилишиб, қўлидаги қоғозлари сочилиб кетди. —
Жин урсин, минг лаънат, — Шоҳсанам
асабийлашганча ўтириб қоғозларни йиғар экан,
охирги файлга эндигина қўл узатганди, қўли устида
бегона қўл тафтини ҳис қилиб тезда қўлини тортиб,учиб ўрнидан турдида, югургудек бўлиб бино
T.me/sinovlarihayot
— Ҳаммасини расво қилишди, — Дилноза расво
бўлган тортга лаб бурганча қараб қўяркан, йиғлаб
юборай дерди.
— Ҳа йиғлоқи, Зуфар келиб секингина елкаси билан
туртиб қўйди, — намунча қовоғингдан қор ёғмаса?
— Кўрмайсизми? Мен қанча ҳаракат қилгандим
ахир.
— Ҳаааа, гап буёқда дегин? Буёғи чатоқ бўлибдику,
— ачингандек гапирди.
— Эееее борингееее, — Дилноза аразлаб
кетаётганди, Зуфар унинг қўлидан ушлаб қолди, —
қўйворинг.
— Ҳаммаси учун катта раҳмат, — Зуфар
жилмайганча миннатдорчилик билдирдию, қизнинг
қўлини қўйиб юборди.— Далер аҳволинг яхшими? — Санам стол устидаги
қоғоз сочиқлардан олиб юзини артишга
қарашаркан, — Шоҳсанамга нега гап отдингиз?
— Гап Шоҳсанамда эмас, гап бошқа санамда, —
кулди у. — Куёв болани жаҳли роса тез экан, —
Санамнинг қўлидаги сочиқни олиб юзини артар
экан, — ҳозир ҳам мени ғажиб ташлашга тайёр
турибди, — Далер ғазабдан ўзига сиғмаётган Юсуфга
кўз қисиб қўйди. Санам унга индамади.
— Мен яхшиси Абрам Дилшодович билан
хайрлашиб келай, кейин кетамиз.
— Мана бу тўғри қарор, — Далер ҳамон тиржайиб
турарди. Санам унга бир қошини кўтариб қараб
қўйдида, Абрамнинг ёнига келди.
— Абрам Дилшодович шартнома имзолаш кейинга
қоладиган кўринади, — бироз айбдорона оҳангда
гапирди.
— Ҳечқиси йўқ. Тушунаман.
— Раҳмат, — Санам жилмайиб қўяркан, — майли
биз энди кетайлик. Келаси сафар ойимни ўзи келар.— Тушунарли, — Абрам Санам ва Далерни кузатиб
қўйиб қайтиши билан, — Юсуф бу нима қилганинг?
Томоша қўйиш шартмиди?
— Ўша бетарбия синглимга бир қадам ҳам
йўламасин, — Юсуф столга бир урар экан, —яна бир
марта шундай қилса, қўл - оёғини синдираман.
— Юсуф!
— Менимча, ҳозир уни ўз ҳолига қўйган маъқул, —
Зуфар секин бошқаларни у ердан олиб кетди.
*
*
*
— Шоҳсанам, — Абрам хонасига кириб ўтирар экан,
— ўша Далер чиндан сизга гап отдими?
— Йўғэе, у шунчаки латифа айтишга уста экан,
латифа айтиб бераётганди. Бор гап шу.
— Шунақа денг? — Абрам қўлидаги қаламни қаттиқ
сиқиб синдирганини ҳам сезмади. — Демак,
латифага усталар ёқади денг?— Энди кулгу умрни узайтиради дейишади-ку, —
Шоҳсанам унинг ҳолатига эътибор бермасдан
гапираверди. — Кулгуга нима етсин.
— Тушунарли, — Абрам қўлидаги иккига бўлиниб
кетган қаламни стол устига тарақлатиб қўйганча
ўрнидан тураркан, — мени зарур ишим бор, —
деганча тез - тез юриб хонадан чиқиб кетди.
Шоҳсанам эса стол устидаги синиқ қаламга
қараганча ҳеч нимага тушунмасдан қолаверди.
*
*
*
— Дадаси, нега Муяссарни уйдан ҳайдадингиз? —
Дилором опа эри бироз жаҳлидан тушгач сўроқ қила
бошлади. — Ахир, унинг қорнида бизнинг
набирамиз...
— У ҳеч қандай бизнинг набирамиз эмас. Ўша
суюқоёқ болани ўйнашидан орттирган экан. Ўйнаши
ёнимга келди. Бунинг устига Қодир қизларини
меросдан маҳрум қилибди. Шундай экан, ўша
суюқоёқни уйда олиб ўтиришимиздан фойда йўқ. —Дилором опа эрининг гапларидан кейин бошқа
савол бермади.
*
*
*
Эртаси куни Гулҳаё опа келиб Абрам билан
шартнома имзолади.
— Ишларни мени номимдан Санам юритади. Далер
ҳар доимгидек ёрдамчи, —Гулҳаё опа кетар
олдидан Абрамга алоҳида такидлади. Бинодан
чиқиб кетар экан, ичкарига кириб келаётган Юсуфни
кўриши билан тўхтади. —
Сен билан гаплашиб олсак дегандим.
— Ассалому алайкум. Нима ҳақида экан?
— Ўтмиш ҳақида. Сенга айтадиган гапларим бор.
Сен буларни билишга ҳаққинг бор.
— Мени хонамга кирасизми?
— Менимча бундай гапларни бу ердан узоқроқ
жойда гаплашган маъқул.— Тушунарли, унда сизни ўзим билган бир шинам
кафега олиб борсам қарши эмассиз деган
умиддаман.
#ЎЗИМНИКИСАН
XVIII боб
— Хўш қулоғим сизда, — Юсуф қаҳва буюртма
бергач Гулҳаё опани тинглашга тайёр эканлигини
билдирди.
— Даданг мен ҳақимда нима деган? Энг аввало
шуни билмоқчиман.
— Мен бу ҳақида гапиришни истамайман.
— Тушунарли, — Гулҳаё опа бир дам ўйланиб
турдию, секин гап бошлади. — Биз бир маҳаллада
катта бўлганмиз. Мен, Даврон акам ва даданг.
Даданг ва Даврон акам синфдош эдилар.
— Даврон деганингиз Санамни дадасими?— Ҳа. У пайтларда қизларни мактабни тугатиши
бўлган тортга лаб бурганча қараб қўяркан, йиғлаб
юборай дерди.
— Ҳа йиғлоқи, Зуфар келиб секингина елкаси билан
туртиб қўйди, — намунча қовоғингдан қор ёғмаса?
— Кўрмайсизми? Мен қанча ҳаракат қилгандим
ахир.
— Ҳаааа, гап буёқда дегин? Буёғи чатоқ бўлибдику,
— ачингандек гапирди.
— Эееее борингееее, — Дилноза аразлаб
кетаётганди, Зуфар унинг қўлидан ушлаб қолди, —
қўйворинг.
— Ҳаммаси учун катта раҳмат, — Зуфар
жилмайганча миннатдорчилик билдирдию, қизнинг
қўлини қўйиб юборди.— Далер аҳволинг яхшими? — Санам стол устидаги
қоғоз сочиқлардан олиб юзини артишга
қарашаркан, — Шоҳсанамга нега гап отдингиз?
— Гап Шоҳсанамда эмас, гап бошқа санамда, —
кулди у. — Куёв болани жаҳли роса тез экан, —
Санамнинг қўлидаги сочиқни олиб юзини артар
экан, — ҳозир ҳам мени ғажиб ташлашга тайёр
турибди, — Далер ғазабдан ўзига сиғмаётган Юсуфга
кўз қисиб қўйди. Санам унга индамади.
— Мен яхшиси Абрам Дилшодович билан
хайрлашиб келай, кейин кетамиз.
— Мана бу тўғри қарор, — Далер ҳамон тиржайиб
турарди. Санам унга бир қошини кўтариб қараб
қўйдида, Абрамнинг ёнига келди.
— Абрам Дилшодович шартнома имзолаш кейинга
қоладиган кўринади, — бироз айбдорона оҳангда
гапирди.
— Ҳечқиси йўқ. Тушунаман.
— Раҳмат, — Санам жилмайиб қўяркан, — майли
биз энди кетайлик. Келаси сафар ойимни ўзи келар.— Тушунарли, — Абрам Санам ва Далерни кузатиб
қўйиб қайтиши билан, — Юсуф бу нима қилганинг?
Томоша қўйиш шартмиди?
— Ўша бетарбия синглимга бир қадам ҳам
йўламасин, — Юсуф столга бир урар экан, —яна бир
марта шундай қилса, қўл - оёғини синдираман.
— Юсуф!
— Менимча, ҳозир уни ўз ҳолига қўйган маъқул, —
Зуфар секин бошқаларни у ердан олиб кетди.
*
*
*
— Шоҳсанам, — Абрам хонасига кириб ўтирар экан,
— ўша Далер чиндан сизга гап отдими?
— Йўғэе, у шунчаки латифа айтишга уста экан,
латифа айтиб бераётганди. Бор гап шу.
— Шунақа денг? — Абрам қўлидаги қаламни қаттиқ
сиқиб синдирганини ҳам сезмади. — Демак,
латифага усталар ёқади денг?— Энди кулгу умрни узайтиради дейишади-ку, —
Шоҳсанам унинг ҳолатига эътибор бермасдан
гапираверди. — Кулгуга нима етсин.
— Тушунарли, — Абрам қўлидаги иккига бўлиниб
кетган қаламни стол устига тарақлатиб қўйганча
ўрнидан тураркан, — мени зарур ишим бор, —
деганча тез - тез юриб хонадан чиқиб кетди.
Шоҳсанам эса стол устидаги синиқ қаламга
қараганча ҳеч нимага тушунмасдан қолаверди.
*
*
*
— Дадаси, нега Муяссарни уйдан ҳайдадингиз? —
Дилором опа эри бироз жаҳлидан тушгач сўроқ қила
бошлади. — Ахир, унинг қорнида бизнинг
набирамиз...
— У ҳеч қандай бизнинг набирамиз эмас. Ўша
суюқоёқ болани ўйнашидан орттирган экан. Ўйнаши
ёнимга келди. Бунинг устига Қодир қизларини
меросдан маҳрум қилибди. Шундай экан, ўша
суюқоёқни уйда олиб ўтиришимиздан фойда йўқ. —Дилором опа эрининг гапларидан кейин бошқа
савол бермади.
*
*
*
Эртаси куни Гулҳаё опа келиб Абрам билан
шартнома имзолади.
— Ишларни мени номимдан Санам юритади. Далер
ҳар доимгидек ёрдамчи, —Гулҳаё опа кетар
олдидан Абрамга алоҳида такидлади. Бинодан
чиқиб кетар экан, ичкарига кириб келаётган Юсуфни
кўриши билан тўхтади. —
Сен билан гаплашиб олсак дегандим.
— Ассалому алайкум. Нима ҳақида экан?
— Ўтмиш ҳақида. Сенга айтадиган гапларим бор.
Сен буларни билишга ҳаққинг бор.
— Мени хонамга кирасизми?
— Менимча бундай гапларни бу ердан узоқроқ
жойда гаплашган маъқул.— Тушунарли, унда сизни ўзим билган бир шинам
кафега олиб борсам қарши эмассиз деган
умиддаман.
#ЎЗИМНИКИСАН
XVIII боб
— Хўш қулоғим сизда, — Юсуф қаҳва буюртма
бергач Гулҳаё опани тинглашга тайёр эканлигини
билдирди.
— Даданг мен ҳақимда нима деган? Энг аввало
шуни билмоқчиман.
— Мен бу ҳақида гапиришни истамайман.
— Тушунарли, — Гулҳаё опа бир дам ўйланиб
турдию, секин гап бошлади. — Биз бир маҳаллада
катта бўлганмиз. Мен, Даврон акам ва даданг.
Даданг ва Даврон акам синфдош эдилар.
— Даврон деганингиз Санамни дадасими?— Ҳа. У пайтларда қизларни мактабни тугатиши
қўймайман.
— Адашасан, — илжайди Санжар ака. — Мен бугун
ҳаммасини йўқ қиламан. Бу тўйни азага
айлантираман, — деганча қуролни Абрамга
тўғирладию ўқ узди.
*
*
*
— Доктор беморнинг аҳволи оғирлашмоқда.
— Ҳаракатдан тўхтаманг, беморни сақлаб қолиш
керак.
— Аммо, бу унча осон бўлмайди. Чунки ўқ юракка
яқин жойга теккан, шу пайт операция хонасида юракурушини кўрсатувчи апаратнинг қаттиқ чийиллагани
эшитилиб, экрандаги ёзув бир текис чизиқни кўрсата
бошлади.
— Адашасан, — илжайди Санжар ака. — Мен бугун
ҳаммасини йўқ қиламан. Бу тўйни азага
айлантираман, — деганча қуролни Абрамга
тўғирладию ўқ узди. У қуролни Абрамга тўғирлаган
пайт, Юсуфдан сал нарида турган Нодира опа ўзини
ўққа тутди.
— Ойижон, — Шоҳсанам йиғлаганча ўзини ойиси
томонга отди. Бир зумда ҳамма жой ғала - ғовур
бўлиб кетди. Бундан фойдаланган Санжар ака қочиб
кетди. Юсуф ойисини даст кўтардию машинага олиб
чиқди. Шоҳсанам ва Абрам ҳам ортидан чиқишди.
Юсуф ойисини машина ортига ётқизаркан,
Шоҳсанам ойисининг ёнига ўтирди. Абрам ролга,
Юсуф эса унинг ёнига.
— Ака, ойимга ҳеч нима қилмайдия? — Шоҳсанам
ойисини бошини тиззасига қўйиб олган ҳолдақўлидан маҳкам ушлаб олганди. — Ойим тузалиб
кетадия.
— Ҳа синглим, ҳаммаси яхши бўлиб кетади, — Юсуф
синглисини хотиржам қилиш учун гапиргани билан
негадир юраги ғаш, қўллари титрарди. Улар
шифохонага етиб келишлари билан Нодира опани
операция хонасига олишди.
* *
*
Муяссар анчадан буён тузук овқатланмагани учун
эрталабдан буён аҳволи яхши эмас. Негадир қорин
соҳасида оғриқ бор. Бу оғриқ ярим тунда бошланди.
Шу боисми, тонга яқин алаҳсираб ухлай олмади.
Алаҳсираб ётар экан, юзини кимдир силагандек
бўлди. Юзига теккан тафт таниш.
— Аюб, — пичирлаганча кўзларини очар экан, ёнида
кимдир ётибди. — Аюб, — ўша одамнинг кимлигини
билмаса ҳам у томонга ўгирилди қучиб олди.
Димоғига таниш ва қадрдон ифор урилди. — Сизни
соғиндим, — дедию йиғлаб юборди.— Жиннивой, — ниҳоят у соғинган овоз янгради. —
Йиғлама, мен ёнингдаман, — юзларини силар экан,
кўз ёшларини оҳиста артиб қўйди.
— Сизни соғиндим, илтимос энди кетманг.
— Майликуя, лекин сен мени ранжитаяпсан, — бу
сўзлардан кейин Муяссар кўзларини очди. Ўша
қадрли нигоҳлар. Ҳар доимгидек, меҳр билан
боқмоқда.
— Мен, — жовдиради Муяссар.
— Тўғри қийналаяпсан, аммо, сен кучли бўлишинг
керак. Чунки, — қўлини Муяссарнинг қорнига қўяр
экан, — менинг полвонимни соғ - саломат дунёга
келтиришинг шарт, — қошлари чимирилди. Муяссар
синиққина жилмайганча чимирилган қошларини
силар экан,
— Ўша жаҳлларингизни ҳам соғиндим хатто, — Аюб
Муяссарнинг пешонасига лаб босаркан,
— Муҳаббатимиз меваси, МуҳаммадАлийимни
эҳтиёт қил. Мени соғинсанг, — қўлини ушлаб чап
кўкси устига қўяркан, мана шу ерга қўлингни қўй ва
кўзларингни юм. Шу пайт мен ёнинга келаман. Сенисеваман ягонам, — Муяссарни оҳиста бағрига босди.
Муяссар кўзларини юмдию қоронғу туйнукка тушиб
кетгандек бўлди.
— Аюуууб, — бирдан уйғониб кетди. Хонадан ҳеч
ким йўқ.
#ЎЗИМНИКИСАН
ХХ боб
Докторлар минг урунишлар билан Нодира опанинг
ҳаётини сақлаб қолишди. Аммо, бир ойгача ётиб
даволаниши шарт қилиб қўйилди. Шуни ҳисобга
олган Юсуф ойисини энг яхши хусусий
шифохоналардан бирига жойлаштирди. Нодира опа
шу пайтгача эрига ишониб, у тараф бўлганига энди
пушаймон бўлмоқда. Чунки Санжар Яминов ўша
кундан буён қорасини ҳам кўрсатгани йўқ.
* * *Мана уч кундирки, Муяссар ҳали ҳам ўша туш
таъсирида.
— МуҳаммадАли, — қорнига қўлини қўяркан, —
болажоним даданг тушларимга кириб сенга исм ҳам
қўйди. Қани эди ўзи ҳам ёнимизда бўлса. Ҳаммаси
яхши бўларди. Биз ҳам бунчалик ёлғиз бўлмасдик.
— Сиз ёлғизсиз деб ким айтди? — хонага қошларини
чимирганча Санам кириб келди. — Мана биз
бормиз. Ҳа демай, миттивой ҳам сафимизга
қўшилади, тўғрими ягонам, — Муяссарнинг қорнига
эгилиб гапирди. — Ана кўрдизми, тўғри аммажоним
ҳақ деяптилар. Сиз бўлса ёлғизман дейсиз. Қани
тура қолинг, бугун тиббий кўрикдан ўтишингиз
— Адашасан, — илжайди Санжар ака. — Мен бугун
ҳаммасини йўқ қиламан. Бу тўйни азага
айлантираман, — деганча қуролни Абрамга
тўғирладию ўқ узди.
*
*
*
— Доктор беморнинг аҳволи оғирлашмоқда.
— Ҳаракатдан тўхтаманг, беморни сақлаб қолиш
керак.
— Аммо, бу унча осон бўлмайди. Чунки ўқ юракка
яқин жойга теккан, шу пайт операция хонасида юракурушини кўрсатувчи апаратнинг қаттиқ чийиллагани
эшитилиб, экрандаги ёзув бир текис чизиқни кўрсата
бошлади.
— Адашасан, — илжайди Санжар ака. — Мен бугун
ҳаммасини йўқ қиламан. Бу тўйни азага
айлантираман, — деганча қуролни Абрамга
тўғирладию ўқ узди. У қуролни Абрамга тўғирлаган
пайт, Юсуфдан сал нарида турган Нодира опа ўзини
ўққа тутди.
— Ойижон, — Шоҳсанам йиғлаганча ўзини ойиси
томонга отди. Бир зумда ҳамма жой ғала - ғовур
бўлиб кетди. Бундан фойдаланган Санжар ака қочиб
кетди. Юсуф ойисини даст кўтардию машинага олиб
чиқди. Шоҳсанам ва Абрам ҳам ортидан чиқишди.
Юсуф ойисини машина ортига ётқизаркан,
Шоҳсанам ойисининг ёнига ўтирди. Абрам ролга,
Юсуф эса унинг ёнига.
— Ака, ойимга ҳеч нима қилмайдия? — Шоҳсанам
ойисини бошини тиззасига қўйиб олган ҳолдақўлидан маҳкам ушлаб олганди. — Ойим тузалиб
кетадия.
— Ҳа синглим, ҳаммаси яхши бўлиб кетади, — Юсуф
синглисини хотиржам қилиш учун гапиргани билан
негадир юраги ғаш, қўллари титрарди. Улар
шифохонага етиб келишлари билан Нодира опани
операция хонасига олишди.
* *
*
Муяссар анчадан буён тузук овқатланмагани учун
эрталабдан буён аҳволи яхши эмас. Негадир қорин
соҳасида оғриқ бор. Бу оғриқ ярим тунда бошланди.
Шу боисми, тонга яқин алаҳсираб ухлай олмади.
Алаҳсираб ётар экан, юзини кимдир силагандек
бўлди. Юзига теккан тафт таниш.
— Аюб, — пичирлаганча кўзларини очар экан, ёнида
кимдир ётибди. — Аюб, — ўша одамнинг кимлигини
билмаса ҳам у томонга ўгирилди қучиб олди.
Димоғига таниш ва қадрдон ифор урилди. — Сизни
соғиндим, — дедию йиғлаб юборди.— Жиннивой, — ниҳоят у соғинган овоз янгради. —
Йиғлама, мен ёнингдаман, — юзларини силар экан,
кўз ёшларини оҳиста артиб қўйди.
— Сизни соғиндим, илтимос энди кетманг.
— Майликуя, лекин сен мени ранжитаяпсан, — бу
сўзлардан кейин Муяссар кўзларини очди. Ўша
қадрли нигоҳлар. Ҳар доимгидек, меҳр билан
боқмоқда.
— Мен, — жовдиради Муяссар.
— Тўғри қийналаяпсан, аммо, сен кучли бўлишинг
керак. Чунки, — қўлини Муяссарнинг қорнига қўяр
экан, — менинг полвонимни соғ - саломат дунёга
келтиришинг шарт, — қошлари чимирилди. Муяссар
синиққина жилмайганча чимирилган қошларини
силар экан,
— Ўша жаҳлларингизни ҳам соғиндим хатто, — Аюб
Муяссарнинг пешонасига лаб босаркан,
— Муҳаббатимиз меваси, МуҳаммадАлийимни
эҳтиёт қил. Мени соғинсанг, — қўлини ушлаб чап
кўкси устига қўяркан, мана шу ерга қўлингни қўй ва
кўзларингни юм. Шу пайт мен ёнинга келаман. Сенисеваман ягонам, — Муяссарни оҳиста бағрига босди.
Муяссар кўзларини юмдию қоронғу туйнукка тушиб
кетгандек бўлди.
— Аюуууб, — бирдан уйғониб кетди. Хонадан ҳеч
ким йўқ.
#ЎЗИМНИКИСАН
ХХ боб
Докторлар минг урунишлар билан Нодира опанинг
ҳаётини сақлаб қолишди. Аммо, бир ойгача ётиб
даволаниши шарт қилиб қўйилди. Шуни ҳисобга
олган Юсуф ойисини энг яхши хусусий
шифохоналардан бирига жойлаштирди. Нодира опа
шу пайтгача эрига ишониб, у тараф бўлганига энди
пушаймон бўлмоқда. Чунки Санжар Яминов ўша
кундан буён қорасини ҳам кўрсатгани йўқ.
* * *Мана уч кундирки, Муяссар ҳали ҳам ўша туш
таъсирида.
— МуҳаммадАли, — қорнига қўлини қўяркан, —
болажоним даданг тушларимга кириб сенга исм ҳам
қўйди. Қани эди ўзи ҳам ёнимизда бўлса. Ҳаммаси
яхши бўларди. Биз ҳам бунчалик ёлғиз бўлмасдик.
— Сиз ёлғизсиз деб ким айтди? — хонага қошларини
чимирганча Санам кириб келди. — Мана биз
бормиз. Ҳа демай, миттивой ҳам сафимизга
қўшилади, тўғрими ягонам, — Муяссарнинг қорнига
эгилиб гапирди. — Ана кўрдизми, тўғри аммажоним
ҳақ деяптилар. Сиз бўлса ёлғизман дейсиз. Қани
тура қолинг, бугун тиббий кўрикдан ўтишингиз