#Диққат

10 июнь - Халқаро музқаймоқ
куни 🍦

Иссиқ об-ҳавода бу кунни музқаймоқ билан нишонлаш айни муддао 😍

❗️Дўстлар бугун бир Музқаймоқхўрлик қилайлик
T.me/sinovlarihayot

Худонинг совғаси.



(Инсонни хайвондан фарк этувчи энг асосий хусусият
мехр-окибатдир.)



-Қахрамон, қаёққа кетяпсан, ресторанда хамма кутиб ўтирибди-ку?-деди жамоадошим кўзларини
пирпиратиб.

-Сизлар бораверинглар, мен онамни олиб ўтаман!

-Ғолибларнинг Ота-оналарига таклифнома берилган дейишдику, хаммалари ўша жойда кутишяпти
бизни!

-Мен ғолибни эмас, боласини кутаётган онамни олиб бораман!

Шундай дея таксига ўтриб қишлоққа жўнадим. Жамоадошларим бизнинг келишимизга
уюштирилган байрам тадбирини ўтказиш
учун шахардаги нуфузли ресторан томон кетишди.

Байрам қолиб нега қишлоққа жўнаяпти бу бола деб хайрон бўлаётгандирсиз? Хайрон
бўлишингиз табиий, чунки сизлар кўп гапларни билмайсизлар. Хозир мен сизларга
хаётимни ўзим кўрганларим ва бошқалардан эшитганларим асосида гапириб бераман.

Айтишларича Сатторали бобом ўғил фарзандли бўлган куни Сурмахон бувимдан айрилиб қолган
экан. Орадан йиллар ўтиб, бобомни Шарифа бувимга никохлаб қўйишади. Бувим ўзи
билан Наргиза исмли қизчасини етаклаб келади. Улар бошқа фарзанд кўришмаган,
бутун мехрларини шу Наргиза ва Орифжонга беришган. Болалар катта бўлишади.
Эр-хотин нихоятда иноқ яшашган экан-у, аммо фарзандалар хеч чиқишолмас экан.
Бола бола экан-да, ниманидир талашиб урушиб қолишавераркан.

Орадан йиллар ўтиб, Орифжон(бу менинг дадам)
институтга ўқишга кирибди. Ўқиш даврида харбий хизматни хам ўтаб келган
экан.

Бу пайтда Наргиза чиройли ва одобли, уй юмушларига чаққонгина бўлгани учун совчилар кети
узилмай қолибди. Лекин, Наргиза хаммасини рад қилавераркан!

Бир куни бобом уйда хеч ким йўқлигида кўчага чиқмоқ учун чопонини кийибди-ю, белбоғини
тополмай қолибди.Белбоғини қидираётиб қизининг токчасида турган янги, қўлбола
белбоғни олибди-да, белига боғлаб кетаверибди. Кўчадан қайтиб келса, қизи
югуриб уни кутиб олибди.

-Дада, мана бу белбоғни тақинг, буни... буни...-деб дудуқланганча хонасига чопиб кириб
кетибди. Шарифа бувим қизининг ортидан кириб , бу харакат сирини билиб чиқибди.
Маълум бўлишича, Наргиза бу белбоғни харбий хизматдан келишига оз қолган
Орифжонга атаб тикаётган экан. Хамма гапни тушунган чол –кампир бир-бирлари
билан сирли кўз уруштириб олишади.

Шундан сўнг келган совчиларга қизлари унаштирилганини айтиб, урф-одатларни бажо
қилишибди. Дадам армиядан келгач, гумбурлатиб тўйни бошлаб юборишибди. Ўшанда
дадам иккинчи курсни битирган йигит экан. Тўйдан кейин уч йил ўқибди. Охирги
йили ўқиётганда эса оила бошига фалокат ёғилди. Бир куни тунда бувим қаттиқ
оғриб қолади. Бобом эски “Москвич-412”
машинасига бувим ва Наргизани солиб шахарга жўнайди. Шахарга яқинлашганларида
эса қаршидан иккита машина бир-бирини қувалаб келаётган экан. Бобом улардан
қочиб рулни кескин буриб юборганда машина думалаб кетади. Машина думалаганда
Наргиза қандайдир бўлиб ташқарига чиқиб кетган экан. Биринчи бўлиб у хушига
келади. Ўрнидан туриб сал нарида тўнтарилган тошбақадек балонлари осмонга қараб
ётган машинага интилади. Афсуски ўрнидан туролмайди, ўнг оёғи қаттиқ
шикастланган экан. Бояги машиналар аллақачон қочиб кетган, аксига олиб биронта
машина хам ўтмасмиш. Наргиза(мен уни хозиргача каттабуви ёки Наргис деб
чақираман) бор овозда бақириб ёрдамга чақира бошлайди. Орадан бироз фурсат ўтиб
одамлар ёрдамга етиб келади. Учаласини хам касалхонага олиб боришади. Афсуски,
Шарифа бувим сўнгги нафасини ўша халокат пайтида олган, танаси совуй бошлаган
экан.

Қаттиқ жарохатланган каттабувим билан бобомга таъзияда қатнашиш насиб қилмайди.
Маросимни қариндошлар ва дадам ўтказади.
T.me/sinovlarihayot
Кекйинчалик улар касалхонадан чиқишганда хам каттабувим аввалгидек юра олмайди. Қуймучида
хам муоммолари бўлиб, яна операция қилиш керак экан. Аммо, бу операция оилавий
шароит, моддий холат яхши бўлмагани учун хар йили ортга сурилаверади. Дадам

банкда бир йил ишлаб, яхшигина маош олаётган пайтда Бобомнинг қистови билан
каттабувимни касалхонага олиб келишади. Аммо, фурсат ўтган экан, операция
қилгани қўрқишади. Пойтахтга-Тошкентга олиб боришларини маслахат беришади.
Каттабувим эса, бормайман деб оёқ тираб олади.

Мен хозиргача каттабувимни ўша пайтдаги харакатларини англамай хайрон қоламан.
Операцияга тўпланган пулга дадамни уйлашни режа қилган экан. Бобомни авраб
бунга кўндиради ва дадамга келин қидиришади. Шундай қилиб, касалманд бобомга
қараб юради деган мақсадда хамшира келин топишади. Дадам онамга шу тариқа
уйланган экан.

Айтишларича мен туғулганимда ховлимизда тўй бўлиб кетган экан. Бобом айтади “хаммадан кўп
қувонган каттабувинг бўлган” деб.

Аммо уларнинг қувончи узоққа чўзилмабди. Кун ўтган сари, ой ўтган сари мени
ривожланмаётганим, ўсмаётганим уларни ташвишга сола бошлайди. Айтишларича мен
ўшанда қуённи боласидан сал каттароқ, қоп- қора, озғин бола эканман. Мени
кўрсатмаган шифокорлар қолмабди, хаммаси бир хил гап айтаркан “секин-аста
ривожланиб кетади”. Бу пайтда онам жуда асабий, салга жанжал қиладиган холатга
тушиб қолган. Туну-кун мени ўйлайверганидан бўлса керак бу. Шундай кунлар
бўларканки, ногирон каттабувимни тагига босиб дўппослаган хам экан.

-Сен ирим қилдиргансан! Мени қарғагансан! Фолбинга бориб йўлимни “боғлатгансан”, арқон
тугдиргансан. Қани ўша арқон, топ ўшанга сен ўзингни осаман!

Бобом уларни бир неча марта бир-биридан ажратиб қўйган экан. Шундай бўлса хам
кечалари ухламай чириллаб йиғласам, катта бувим деразамиз тагига келиб оларкан.
Кўзларидан ёши тинмай, мени дуо қилиб ўтираркан.

Дадамнинг банкдаги мартабаси ошган кунлари бобом уларга дом олиб чиқиб кетишни маслахат
берибди. Катта бувим ва онам жанжалларидан зекриккан экан.

Бир ёшу ўн ойлик бўлганимда укам Олимжон туғилади. Шу кунларда мени катта бувим
парваришлай бошлаган. Дадам укамларни туғруқхонадан чиқарганда тўғри янги
уйимизга боришибди. Кейин мени олиб кетгани келганда деярли юра олмайдиган
каттабувим дадамнинг оёқларини қучиб
ёлборади. Бир амаллаб мени ўзи билан олиб қолади. Мен бу пайтда салкам
икки ёшда эканману, юриш тугул хатто ўтираолмас эканман.

-Бир куни кечки овқат махалида,-деб гапириб берганди бобом.-Наргиза менга бир даста пул
берди. Эртанги бозордан соғин эчки билан сенга аравача олиб беришимни илтимос
қилди. Билсам, бисотидаги ёлғиз тилла узугини сотган экан. Бу узукни даданг
тўйларида совға қилганди, хеч қўлидан қўймай тақиб юрарди. Шундан сездимки, у
сенга чинакам оналик қилмоқчи эди.

Бобом эртасига елини пақирдек келадиган оқ эчки билан менга аравача олиб келибди. Шу
бўйи мени сув қўшилган эчки сути билан боқа бошлабди. Гохида аравада
айлантирса, гохида икки қўлимдан тутиб юришни ўргатар, тинмай машқ қилдирар экан. Секин-аста тилим хам чиқиб, каттабувимни
Наргис деб чақирарканман. Бобом мени тергаб катта буви дегин, сенламагин деб
насихат қиларкан. Мен эса, бобом йўғида яна сенлайверарканман:

-Наргис, сут бер! Наргис эртак айтиб бер!

Мен ўша пайтда катта бувимни қанчалик азоб чекканини тасаввур қиляппан. Ўзи
қўлтиқтаёқсиз юролмайдиган каттабувим, мени кўтариб катта қилди. Каттабувимнинг
парвариши кор қилдими ё эчки сутими, хар холда менда ривожланиш ортиб, етти
ёшга тўлганимда тенгдошларимдан хам полвон болага айландим. Биринчи синфга
қатнаб юрган кунларим эсимда. Бир куни дарсдан чиқсам каттабувим қўлтиқтаёғига
суянганча мени кутиб турибди.
T.me/sinovlarihayot
-Наргис
нега келдинг? Оёғинг оғриб қолади-ю!-дедим чопиб олдига борарканман. Каттабувим
Мени етаклаб спорт залига олиб кирди. Залда болалар машқ қилаётганди. Кейин
билишимча мураббийимиз каттабувимнинг бўласи (холаваччаси) экан. Шу кундан
бошлаб икки кунда бир залга келиб кураш
билан шуғуллана бошладим. Курашга шунчалик қизиқиб кетгандимки, уйда хам тинмай

машқ қилардим. Ёлғиз машқ қилишдан зериксам катта уйга кўрпаларни ёзиб
каттабувимни чақирардим:

-Наргис, бақа кел, мени машқ қилдир!

Катта бувим хам эринмасдан мен билан машқ қилар, хатто курашга тушардик. Охирги марта
у билан кураш тушаётганимда тинмай йиғлаётганини кўриб курашдан тўхтадим.

-Наргис, нимага йиғлаяпсан? Менга кучинг етмаяптими, алам қиляптими?

-Йўқ болажоним! Мен сени йиқитаман!-у шундай деб менга тармашади-ю, оғриқдан юзи
бужмайиб кетади. У менга билдирмай қуймучини силаётганини кўриб қолдим.

-Бўлди, сен билан курашмайман. Оёғинг оғрияпти экан!-дедим рахмим келиб. Шу бўйи у
билан курашмай қўйдим. Энди залга хар куни қатнай бошладим. Биринчи марта
8-синфни битираётганимизда мусобақага бордим. Ўшанда шахар биринчилиги
бўлаётган эди. Икки кунлик кураш натижаларига кўра финалга чиқдим. Қувончим
чексиз эди. Эртасига хам ғалаба қозониб, вилоят босқичига чиқшимга ишонардим.
Ўша куни шахардаги уйимизга кириб хаммаларини эртанги мусобақага таклиф этдим.
Аям юз-кўзларимдан ўпиб омад тилади. Эртасига қишлоқдан бобом билан каттабувим
хам боришди. Аям келмади, дадам укам Олимжон билан келибди.

Шу пайт
бир одам мени қўлимдан етаклаб четга тортди. Финалда ютқазиб берсам Российский
велосипед вада қилди. Биз гаплашиб турганимизда каттабувим билан дадам ёнимизга
келишди. Улар менинг яқинларим эканини билган халиги одам, таклифини дадамга
хам айтди. Қизиқ, бу таклиф дадамга ёқди.

-Нима қиламиз ўғлим, велосипедни оламиза, кейин шахарга шу велосипедда келиб
кетаверасан!

Аммо мен қовоғимни солиб, тумтайиб олдим. Менга велосипед олиш завқидан, даврада йиқилиш
шармандалиги ёмон таъсир қилаётган эди. Мени холатимни кўрган каттабувим
дадамга юзланди:

-Дадаси, велосипедни ўзим олиб бераман, ўғлимни орини синдирманг!

Каттабувим қўлимдан тортиб улардан узоқлашдик.

Пул таклиф қилишига қараганда рақибим мендан чўчияпти. Мен шу фикрга чалғиб, ўзимни
алдаган эканман. Биринчи даврада курашганимизда очколар хисобига мағлуб бўлдим.
Рақибим анчагина кучли экан. Танаффусда устозим сочиқ билан мени елпиркан,
тинмай насихат қиларди. Мен эса уни эшитмасдим. Икки кўзим томошабинлар орасида
ўтирган каттабувимда. У икки кафти билан оғзини тўсиб олган, кўзлари хавотир
билан тикилиб турарди. Шунда қандайдир
ўзимда ички куч туғён кўтарганини хис қилдим. Энди мени ғолиблик хам, велосипед
хам қизиқтирмасди. Кўз олдимда хов ўша 2-синфимдаги воқеа тикланди. Эсингизда
бўлса ўшанда уйга кўрпа ёзиб олиб каттабувим билан курашгандим. Ўша пайтдаги
кўз ёшлари шундоққина кўзимга кўриниб кетди. Хозир хам у йиғлаяпти, менга
билдирмаяпти. Менда тезроқ курашни тугатиб, уни ёнига бориш қучоқлаб ўпиш хисси
кучайиб кетди. Хакам иккинчи даврага чақирганда томиримда ғазаб қонлари
оқаётган эди. Рақибимни бир харакатда қўлларига қўшиб қучоқладимда кўтариб
урдим.

Қий -чув билан бизга далда бўлаётган бутун зал жимиб қолди. Шундан билдимки менинг
тарафдорларим жуда камчилик экан.

Мени ғолиб деб эълон қилишгандан сўнг каттабувим томон чопдим. Ўзи хам мен томон
келаётган экан.

-Яш-шавор ўғлим!!!-у мени махкам қучиб, юзимдан пешонамдан ўпа бошлади. Иккимизнинг хам
кўзларимиз жиққа ёш. Мана ғолиблик нашидаси! Мен бу лахзаларни хеч нарсага
алиштира олмасдим!

Мен кейинчалик хам айнан шу лахзаларни татиб кўриш учун бир неча марта чемпион
бўлдим.

Эртасига дадам велосипед олиб уйга борди. Бобомга хам совға салом олиб келибди. Аммо,
мени дилим ғашланди, Наргисга хеч нарса олиб келмаган экан.

-Менга велосипед керакмас дедим,-қовоғимни солиб.

-Қўй болам унақа дема,-деди катта бувим.-Рахмат десангчи, даданг сен учун олиб
келибди.

-Мен ўзим юра оламан Наргис!-дедим унга эътироз билдириб.-Сенга ўзи юрадиган моторли
аравача олишимиз керак, қийналяпсан-у!
T.me/sinovlarihayot
-Мени қўй болам!-у бошимни қучиб кўксига босди. Юраги тез ураётганини аниқ

эшитдим.-Даданга рахмат десанг-чи!

Катта бувим севинганидан кўз ёшларини тия олмасди.

Мен аввалига вилоят ва республика босқичларида ғолиб бўлган бўлсам, мактабни битирганимдан
кейин, Японияга Осиё чемпионатига бордим. Японияга бизнинг шахардан тўрт
вазндаги курашчилар қатнашган бўлса, қолганлар бошқа вилоятлардан эди. Мен ва
Термизлик йигит биринчи ўрин билан олтин медал олдик. Бундан ташқари
жамоадошларимизда кумуш ва бронза медаллари хам бор эди. Самолётдан пойтахтга
келиб тушганимизда бизни кутиб байрам тадбири ташкилланган экан. Шунча тадбир,
табриклар менга татимаётган эди. Ахир...ахир мени шу кунларга етказган онамнинг
қувончли кўзларини, севич ёшларини топаолмаётган эдимда.

Оз қолди бу лахзаларга! Японияга кетишдан олдин қишлоқдаги мураббийимга бир илтимос
қилиб, неча йиллар йиғиб-тўплаган пулларимни ташлаб келган эдим.

Мана хозир таксида устозимникига кетиб бораяпману “илтимосим бажардимикан!” деган
хавотир ичимни кемиряпти.

Уларникига етиб борганимда устозим қучоқ очиб кутиб олди. Мени чирпирак қилиб
айлантираркан олтин медал билан қутлади. У ерда узоқ қолмай, катта яшикни
машинага ортиб уйга жўнадим. Бобом одатдагидек кўчадаги столда ўтирган экан.
Мени кўриб ўрнидан туриб кетди. Бобомни даст кўтардимда чир айлантириб ерга
қўйдим!

-Наргис қани?-сўрадим кейин сабримга чидамай. Жавобни хам кутмай таксист ерга туширган
яшикка яқинлашдим. Иккаламиз аравачани яшикдан чиқариб олдик. Мен уни етаклаб
ховлига ошиқдим.

-Наргис мен келдим, қанисан?

Каттабувим ошхона деразасидан бошини чиқарди:

-Мени чемпионим келди!!!-бақириб юборди у. Ичкарига чопдим. Уни қучоқладиму даст
кўтариб олдим. Уни тинмай айлантира бошлагандим койиб берди.-Бўлди тушир, дадам
кўрса уят бўлади.

Уни ерга қўйиб, махкам қучоқлаб олдим. Уни соғинганимни, олтин медалга қўшиб алохида
совға олиб келганимни айтай дейману, тилим қурғур чиппа ёпишиб қолса бўладими.
Томоғимга хам ёнғоқдек нарса тиқилиб олган, нафас олгани қўймайди. Катта бувим
хам гапирмади, гапиролмади. Юзларимдан сочларимдан тинмай силайди. Қайноқ кўз
ёшлари эса юзидан оқиб, бўйнимга туша бошлади. Баданимга тегаётган иссиқ кўз
ёшларни сезганим сари ўзимни хам кўнглим тўлиб кетди.

-Наргис!-дедим нихоят ўзимни қўлга олиб. Кейин қўлидан тортдим.-Юр сенга совға олиб келдим!

-Болам... сен ... сен ўзинг совғамсанку...Худойимнинг менга берган совғаси...

У ўкраб юбормаслик учун лабларини махкам тишлаб олган, бунга сари лабидан қон қочиб оқ
тусга кирди. Хамон оқаётган кўз ёшлари лабларига етиб, ажин босган қоқсуяк
иякларидан томчилаб қолди.

-Йиғлама Нагис! Юр, сени байрамга олиб бораман! Чемпионнинг онасини кўриб қўйишсин!

Уни даст кўтариб, “хай-хай”лашига хам қарамай аравачага бориб ўтқаздим. У арвачага
ўрнашиб олгач хайрат аралаш уни томоша қила бошлади. Темирларини резинкаларини
мехр билаан силай бошлади. Пайтдан фойдаланиб ички чўнтагимдан олтин медални
олдимда унинг бўйнига осиб қўйдим. Катта бувим медални икки қўллаб ушлаганча
томоша қила бошлади.

Э-э-эх!!! Қанийди унинг шу холатини кўрсангиз.
Юзлари йиғламоқдан бўлиб буришиб кетган, лаблари пир-пир учар, бир қўлида
медал, иккинчи қўлида менинг билагимни силарди. Фарзанд учун онасининг шу
холатини кўришдан ортиқ бахт борми дунёда!

-Медал қуллуқ бўлсин!-ошхонадан қўшнимизнинг қизи Латофат чиқиб келди. Боя англамаган
эканман, бу қиз бўш пайтларида каттабувимга қарашиб турар, каттабувим эса уни
орқаворотдан келиним бор бўлсин, деб алқаб қўярди.

Мен шундан сўнг бобом ва каттабувимни тадбирга олиб кетмоқчи бўлдим. Аммо, бобом
бормади, онангни олиб боравер, мен уйга
қоровулман деди.
T.me/sinovlarihayot
Машинада каттабувим билан кетиб борарканман унга тикиламан. Бобомнинг биринчи марта
айтган “онанг” деган сўзи қалбимни тўлқинлантиради. Тўғри мени туққан онам бор.
Кечалари бедор бешик тебратган, эмизиб катта қилган онам. Аввало она деганда шу

инсонни тасаввур қилишим керакдир эхтимол? Лекин, нетайким она деганда Наргис
кўз олдимга келади. Она деганда унинг эски, униқиб кетган чит кўйлаги, ранги
қочган рўмоли кўз олдимга келади. Она деганда унинг хеч кимникига ўхшамаган,
қалампирмунчоқ аралаш ёқимли хидини хис қиламан. Она деган мана шу ўзи оқсоқ,
ногирон бўла туриб мени полвон қилган аёл кўз олимга келади.

Демак, мен жудаям бахтлиман, чунки менинг иккита ОНАМ бор!

24.03.2017 Дониёр Ахмаджонов.
T.me/sinovlarihayot

Шифокор қиз қиссаси (5-қисм)
Мудхиш режа.
-Кетаётиб хайрлашмокчи булиб борганимда ит куркитди ховлида хеч ким йук экан, шундан кочаман деб йикилдим!-дея гапга нуқта қўйди. Бону сал ўзига келиб, йўлга отланди. Тоғаси хам уни кузатиб қўйди. Қиз  уйга боргач, бобоси  шунча авраб сураса-да, асл воқеани айтмади, хар сафар бир хил шу жавоб қилди. Толиб бува анчагина баджахил бўлсада, болаларга жуда  мехрибон бобо эди. Тезда тўйдаги нохушликлар унутилиб, оила яна ўз ташвишларига қайтди. Толиб буванинг бу пайтга келиб  бизнеси юришиб кетди. Аввал кичикроқ дўкон очса, энди марказдан каттароқ дўконнисотиб олди, ёнига сотувчилардан қўшиб олди. Унинг қаромоғида набиралари  хам камчилик кўрмай улғая бошлади.  Мухсинжон эса, касал булишига карамай яна оёкқа туриб,  магазинга ишлаш учун борар, бобосига ва унинг  ёрдамчиларга бош бўлиб ишлай бошлади. Аммо, касали тез-тез “йўқлаб”  қолар,  доим огзидан ухлаганда, дам олганда қон келиб турарди.  Оналари хам бир ташкилотга ишга кириб ишлай бошлади. Унинг ишлашига аслида эхтиёж хам йўқ эди-ю, аммо катталар иш билан овуниб бироз дардини унутар деган фикрда эдилар. Шундай кунларнинг бирида  тусатдан Мухсинжон  ётиб колди. Бу сафар Бону  укасини олиб ётиб, даволата бошлади. Касалхонага курсдошлари кунлик конспектларни олиб келишар, қолдирилган дарслар ўрнини қоплашиб, бирга дарс тайёрлашарди. Қизлар келганда Мухсинжоннинг палатасидаги дори –уколларнинг хиди йўқолиб,  хонани турфа  гуллар ва ширин мевалар ифорига тулдириб юборишарди. Врачлар ва хамширалар Бонуга хазиллашиб:
-Санотирия қиворибсизлару,-дея жигига тегишарди. Курсдаги йигитлар хам беморни кўргани келишар,  бари қизга ёкишга харакат киларди. Бу холатдан қизнинг гох жахли чиқса,  гох кулгиси келарди. Бону сезарди группадош йигитларнинг кўпчилиги уни зимдан ёқтиришар, дарс пайтларида хам у билан бирга ўтиришга харакат қилишарди. Баъзида эса, унинг ёнида ўтиришни талашиб, бир-бирлари билан жиққамушт хам бўлишарди. Бир кун Бону шошиб залдан  олмани карсилатиб еб келаркан,  қўлида укаси учун кифер ушлаб олганди.  Укам тезроқ  ноништа қиволсин деб атрофига эътибор бермай, шитобла юриб кетаётиб,  гавдали амакига туртиниб кетди.
-Ассалому алайкум, кечирасиз амаки, шошилишда урилиб кетдим,-дея узрини айтиб палатага кириб кетди.  Ортидаги амаки ўғлига нимадир деб колди, бу гапни  қиз эшитмади, ахамият бермади. Орадан бир соатларча ўтиб идишларни ювгани ошхонага ўтаётса, бояги амаки бош врач қабулини  кутиб ўтирган экан. Қизни кўриб тўхтатди:
-Синглим шошманг,  кўзимга иссик куриняпсиз,  микрорайондансиз-а?- дея савол қотди.
–Ха,-дея тасдиқлади қиз ажабланганча.
-Мен сизлардан кейинги кўчада тураман,  рахматли адангизни ўртоги  Козимбой бўламан,- деди .
 Бонунинг 4-5 синфда ўқиб юрган кезлари кўз олдида гавдаланди. Ёшлигида оламдан ўтган дадажонисининг ўртогини кўриб, агар тирик  бўлганда  хозир улар хам шу ёшда бўларкан, деб кўнглидан ўтказди. Қиз унга тикиларкан, негадир кўзлари жиқа ёшга тўлди.   Амакин қизи шу ерда ётганини айтиб:
-Киринглар, дўстлашинглар,  бир- бирларингга далда булинглар,- дея таклиф қилди.
-Хўп амаки, албатта кираман,-дея жавоб қилган қиз, кўзда ёши билан ошхонага ўтиб кетди. Орадан  йигирма кунлар ўтиб,  уйга кайтишди. Гарчи врачлар уйга жавоб берган бўлсалар хам, Мухсинжон энди  ўрнидан туролмас,  доим махзун ўйлар суриб бир жойда ётарди. Аммо, беш вақт намозини канда қилмай ўкир, ибодатини қўймасди. Опаси ўқишдан қайтганда хомуш  хаёллардан чалғир, опаси билан  кулишиб, узоқ сухбат куриб ўтиришарди. Йигит опасига ўзини қувноқ кўрсатишаг уринар, касалини яширишга харакат қиларди. Шундай кунларнинг бирида опасига армон билан шу гапларни айтди:  
 - Опажон сизни бахтингиз, омадингиз бор!
-Нега бундай ўйлайсан укажон? –сўради бону юраги увишиб.
-Хаётингизни хохлагандек йулга қўйиб яшай оласиз.  Мен эса Азроилнинг ташрифини кутиб яшаяппан. Унинг мехмонга келиш онлари яқин. Энг оғири яшагим келиб, хаётдан  туймай  кетябман.  Нега дадажоним ўлдилар? Балки хаёт бўлганларида мен хеч қачон касал булмасдим.
T.me/sinovlarihayot

Бегунох биттадир у хам осмонда
Қўлга чивин қўнди қувмоққа йўқ жон Чуғурлаб чумчуқлар юрган жахонда Менга жой йўқмиди онажон?
Гарчанд мен мунгли қўшиқлар айттим Гарчанд азоб кўрдим мудом бепоён Мен хали дунёдан тўйган йўқ эдим Дунё тўйдимикан мендан онажон?  

Бону унинг гапларини эшитаркан, юрак бағри ўртаниб кетти.  Укасининг сочларини мехр билан силаркан аста сўзлай бошлади. -Укажон, кўп диққат бўлаверма! Одамнинг қанча яшаши Аллохга аён. Минг йил яшагани билан, қарғани бир кунлик капалакдек эсламаймиз! Бу дунё синовли дунё, суйганига дард бериб синаркан. Бу синовлардан Аллохни тилдан қўймай ўтган бандаларига аршда юксак аржу-амаллари аталган. Сен дадамиз вахтли ўтганидан домангир бўлма, рухларини безовта қилиб қўймайлик. Намозларингда уларни дуо қил, ортидан муносиб фарзандлари қолгани учун рухлари хотиржам бўлсин! Бонунинг укасини сочларини силаётган қўллари тўхтаб қолди. Унинг юрагида хам дадаси билан боғлиқ хотиралар тикланиб, кўзлари ёшланганча бир нуқтага тикилиб қолганди.
-Опа?-укасининг чақириши уни хушига қайтарди.-Мен ўтсам, тез-тез дуо қилиб турасизми?   Бону бир сўз дея олмай қолди. Хозир бирон гап айтишга тили айланмас, кўз ёшлари укасининг юзига тома бошлаганди. У Мухсинжоннинг икки юзидан тутиб ўзига қаратди. Ранги қочган оппоқ пешонасига қайноқ лабини босди. Кейин томоғига тиқилган ёнғоқдек нарсани “Ғулқ” этиб ютди-да, тилга кирди:
-Иншааллох, укажоним! Кўнглинг хотиржам бўлсин! Хаёт бир маромда ўтаётган кунларнинг бирида, айни туш пайтида ёшгина келинчак дарвозадан кириб келди.  Онаси:
- Мехмон уйга киринг,- десада унамади.
- Хамидахонга бир оғиз гапим бор опажон, бошка пайт кирарман, -  деб қизни кўчага бошлади. Ўзини  Жамила деб таништирган аёл дадасининг ўртогини иккинчи аёли экан.
-Кеча тунда эрим ўртоқлари билан базим қилиб ўтириб,  сизни олиб қочиш режасини тузишаётгани эшитиб қолдим. Бу гапни сизга етказмокчи бўлганимни  сезган эримдан  тарсаки едим. Сингилжон, бошингизга мени куним тушишини истамасангиз,  хафта ўтгунча кучага чикманг,  ёлғиз юрманг!
Бону унинг гапларига ишонишни хам ишонмасини хам билмай қолди.
Дониёр Ахмаджонов 1.06.2017
#шифокор
T.me/sinovlarihayot

Жанжални тўртта хотин уюштирди. Чунки уларга пиёз қолмаётганди. Улардан олдинда навбатда турганлар қолган пиёзнинг ҳаммасини бўлиб олишганди. Муродулла ака довдираб қолди. Илло, у деҳқон одам, уззукун бозорда ўтириб нарса сотиб кўрмаган. Биринчи марта бунча катта ҳажмдаги маҳсулотни бозорга олиб чиқиши. Бундай катта пулни қўлига ушламаган эди. Боз устига, у сабаб жанжал пайдо бўлган.

— Тезроқ кетиш керак, — дея унинг қулоғига шипшиди Фазлиддин, — сиз қолганлардан ҳам пулларни тезроқ санаб олинг, мен дарров ўлчаб бераман.

— Хўп, — деди Муродулла ака.

У бировларнинг айтганларини бажариб ўрганиб қолган. Авваллари шундай бўлар эди. Ўзидан катта амалдор бир нима деса, дарров хўп дерди. Фақат бу йил ўзининг ақли билан ишлади. Ер олди. Пиёз экди. Колхознинг ҳақини берди. Ўзининг уйига ҳам оз эмас-кўп эмас, нақ ўттиз тонна туширди… Даланинг ўзида арзонгаров сўраб келганларга бермади. «Қиши билан майдалаб сотаман», деди. Аммо ҳозир вазият қалтис бўлиб турган пайтда кимнингдир унга раҳбар бўлишини истади. Шу боис гарчи кичкина бўлса ҳам, Фазлиддиннинг таклифига дарров «хўп» деди.

Фазлиддиннинг қўли қўлига тегмади. Қолаверса, харидорларнинг ўзлари ҳам ёрдамлашишди. Улар ҳам жанжалкашлардан эртароқ қутулишни исташарди.

Пиёз тугади. Барча пуллар санаб олинди.

— Энди кетдик, — дея Фазлиддин атрофга бир қур назар ташлади. Шунда беш-олти қадам нарида турган иккита йигитга кўзи тушди. Уларнинг ҳар иккиси ҳам аллақачон йигирма беш ёшни уриб қўйган, иккисининг ҳам кўзи ўйнарди. Уларни бозордаги савдогарларнинг деярли ярми танирди. Бу турқи совуқ ўғрилар эди. Улар кўпинча янги келганларнинг пулини ўғирлашади. Сабаби улар эски савдогарларга отнинг қашқасидай таниш. Агар ёнларига яқинлашиб қолса, бирдан қарғашга, сўкишга тушишарди улар… Бу шоввозлар касбларининг шунақа устаси бўлиб кетишганки, ёнингиздан ўтиб кетса бўлди, нимангиздандир айриласиз. Ҳозир ўғрилар Муродулла аканинг пул санаб олаётганини кўришди. Иккисининг ҳам ичида олов ёнди. Нима қилиб бўлмасин, шу пулларни ўмаришлари керак эди. Агар ўғирлашса, шу билан камида бир ой бозорга яқинлашишмайди. Бундай имконият ҳар куни ҳам бўлавермайди. Йўқ, улар тунги ўғрилар эмас. Тунги ўғриларни улар майда ҳисоблашади. Бир-икки қоп картошка ва яна шунга ўхшаш нарсаларни олиш ҳам ўғрилик бўптими, ўмарганингдан кейин каттароғини, кўпроғини ўмар-да. Токи обрўйинг бўлсин.

Фазлиддин уларнинг ўғри эканлигини билмаса-да, турқи-таровати ёқмади. «Шулардан бир бало чиқади», деб ўйлади.

Муродулла аканинг нарсалари унчалик ҳам кўп эмасди. Тўртта қопи, битта чарм сумкаси бор эди. Пулниям, қопларниям шу сумкага солди.

— Кетдик, — деди.

Фазлиддиннинг бутун диққат- эътибори ўғриларда эди. Улар кета бошлаши билан ўғрилар ҳам қимирлашди. Уларнинг ортидан эргашишди. Фазлиддиннинг шубҳаси тасдиқланди. Энди эртароқ бирорта такси ушлашлари керак ва бу ердан узоқроққа кетишлари шарт.

Ўғриларнинг ҳам «Москвич» бўлса-да, машиналари бор. Бемалол таксининг ортидан тушиб, уни кузатиб кетишади.

Муродилла ака билан Фазлиддин таксига ўтирди. Фазлиддин Муродулла акани шоҳ бекатгача кузатиб қўймоқчи эди, «Москвич» ортларидан қолмай келаётганини кўрганидан кейин фикрини ўзгартирди.

— Масжидга ҳайданг, — деди ҳайдовчига.

Ҳайдовчи ҳайрон бўлиб унга қараб қўйди. Муродулла ака эса уни секингина туртиб:

— Нега? — дея сўради.

— Ортимиздан тушишди, — деб шивирлади унга Фазлиддин.

Масжид ёнига боргач, йўлкирани Фазлиддин тўлади. Ахир унинг чўнтагида икки сўм қолган. Агар Муродулла ака сумкасини ковлаштирса, такси ҳайдовчисининг ҳам катта пулга кўзи тушиши, унинг ҳам феъли айниши мумкин эди-да.

Имом ўзининг хонасида Қуръон ўқиб ўтирарди. У Фазлиддинни кўриб ҳайрон бўлди.

— Ва алайкум ассалом, — дея шогирдининг саломига алик олди. Кейин унинг ортидан келган одам билан ҳам кўришди. Меҳмонларга дарров ўтириш учун жой кўрсатди. Хонтахта устида турган чойнакдан чой қуйиб узатди. Ана шундан кейин савол назари билан Фазлиддинга қаради.
T.me/sinovlarihayot

Фазлиддин бўлган воқеани миридан сиригача гапириб берди. У сўнгги гапларини айтаётганида қори Муҳаммад Алининг юзи ўзгарди ва ачиниш билан Муродулла акага қараб:

— Минг бор узр, меҳмон. Шаҳарда шунақалар ҳам бор. Ҳойнаҳой, улар ташқарида туришибди. Мақсадларига етмагунларича ҳеч нарсадан қайтишмайди. Ҳалиям эсон-омон шу ергача етиб олибсизлар, — деди.

— Худо менга Фазлиддинни етказди. Бўлмаса, қишлоққа шармандам чиқиб қайтарканман, — дея йиғламоқдан бери бўлди Муродулла ака.

— Молингиз ҳалол бўлган. Аслида, бозор шайтоннинг уйи. У ерга жуда эҳтиёт бўлиб бориш керак. Ишингиз битганидан кейин тезроқ кетиш лозим. Худо хоҳласа, муаммойингизни ечамиз Аллоҳнинг ёрдами билан, — дея имом ўрнидан туриб, эшикдан бироз берироқда, тумба устида турган телефон гўшагини кўтариб, рақам терди. Бир муддат кутганидан сўнг салом берди. Кейин ўзининг исми- шарифини айтди.

— Эй, домла, бормисиз? Сизнинг ҳам овозингизни эшитадиган пайтимиз бор экан-ку. Нуқул мен сизнинг ёнингизга борардим.

— Бир марта сизни безовта қилишимга тўғри келиб қолди, — дея имом турганларга қараб қўйди.

— Минг марта қўнғироқ қилинг. Ярим тундами, тонг саҳардами, сизга ҳамиша мумкин. Биз доим сизнинг хизматингиздамиз, домла, — деди нариги томонда гўшакни қулоғига қўйиб турган одам. — Нима хизмат бор?

— Шу десангиз, бир танишимиз қишлоқдан пиёз олиб келган экан. Юк машинасида…

— Гап бўлиши мумкин эмас, ҳозироқ мен йигитларни жўнатаман. Сотиш керак бўлса, сотиб беришади. Пулини бирдан олиб боришади. Пиёз ҳозир тиллога тенг, домла!

— Раҳмат. Лекин булар сотиб бўлишибди. Аммо битта муаммо пайдо бўлибди.

— Нима муаммо, домла?

— Шу иккита бола орқасидан тушибди…

— Ҳимм, қайси бозорда сотган?

— Эски Жўвада.

— Бўлди. Масжиддамисиз?

— Ҳа.

— Йигитлар боришади. Ҳеч нимадан хавотир олманг.

Имом гўшакни жойига қўйди.

— Ана, — деди кулиб, — ҳал бўлди. Бироз ўтириб турасизлар энди.

У жойига келиб ўтирди. Сўнг ўғрилар ҳақида пайғамбаримиздан келган ҳадисларни гапириб берди. У сўзларини тугатгунича, телефонда гаплашган одам юборган йигитлар келиб эшигини тақиллатишди.

— Кираверинг, — дея эшик томонга қаради имом.

Эшик очилиб, бўйи узун, бақувват, сочини қиртишлаб олдирган барзанги бир йигит кириб келди. Уни кўрган одам бирдан сесканиб кетарди.

— Ассалому алайкум, домла! — деди барзанги қўпол, дағал овозда кафтини кўксига қўйиб.

— Ва алайкум ассалом, келинг, — дея ним табассум билан жавоб берди имом.

— Бошлиқ ёнингизга юборган эдилар. Ишни битирдик. Меҳмонни кузатиб қўяйликми?

— Қани улар?

Барзанги ортига ўгирилиб бир ишора берганди, бошқа бир йигит Муродулла ака билан Фазлиддиннинг ортидан тушганларни ичкарига киритди. Ўғриларнинг юзлари докадай оқариб кетган, қўрқувдан қалтирашарди.

— Шуларми? — дея сўради барзанги.

Имом Фазлиддинга юзланди. Фазлиддин бошини қимирлатиб тасдиқлади.

— Тавба қилдим! Тавба қилдим! — дея шу заҳоти ўғрилардан бири ўзини ерга ташлади.

«Бечоралар, — дея кўнглидан ўтказди Фазлиддин, — энди ўлдириб юборишмасайди».

— Овозинг чиқмасин! — деди ўғрининг ортида турган барзанги. Ўғрининг шу заҳоти дами ўчди.

— Нима қиласизлар буларни? — сўради имом барзангидан.

— Сиз нима десангиз шу. Аканинг буйруғи шундай бўлган, — жавоб берди барзанги.

— Иккаласи ҳам шу ерда қолсин. Қилган ишларидан пушаймонлиги шундай кўриниб турибди, — деди имом.

Барзанги ўшшайди.

— Домла, булар артист. Ишонманг. Ҳозир онасиниям сотишади-да, кейин яна ишларини давом этказишади! — деди.

— Шу ерда қолишсин булар. Мен ўзим гаплашаман. Сизлардан илтимос, манави одамни уйига кетадиган автобусга ўтқазиб юборинглар, — дея домла Муродулла акани кўрсатди.

— Хўп бўлади, — дея барзанги қўлини яна кўксига қўйди.

— Энди мен меҳмон билан икки оғиз гаплашиб олсам, — деб унга қаради имом.

— Бўлди.

Барзанги ўзи билан бирга ўғриларни ҳам ташқарига олиб чиқиб кетди.

— Мен, — деди улар кетганларидан кейин домла, — сизни бугун уйда олиб қолардим-у, аммо сиз кетишингиз керак. Эртароқ бола-чақангизнинг ёнига борганингиз маъқул. Фақат битта илтимос, бу ердаги гаплар шу ерда қолсин.
T.me/sinovlarihayot

— Хўп, — дея Муродилла ака ўрнидан турмоқчи бўлди-ю, шу заҳоти қайтиб жойига ўтирди ва Фазлиддинга қараб, — бу укамнинг пулини бермадим-ку, — деди.

— Беринг, — дея кулди домла.

— Ҳозир.

Муродулла ака сумкасини ковлади. Сўнг бир даста пул чиқариб:

— Манави кеча келишганимиз, — дея ўн беш сўмни чиқариб Фазлиддиннинг олдига қўйди. — Мана буниси бугунги ишлаганинг учун, — деб у яна йигирма беш сўмни аввалгисининг устига ташлади. — Бу бўлса, бало-қазолардан сақлаб қолганингга…

Буниси энди жуда кўп эди. Нақд эллик сўм.

— Йўқ, — деди бирдан Фазлиддин, — бало-қазолардан мен сизни қутқарганим йўқ. Мен шунчаки ўзим билган нарсаларни айтдим. Худо ёрдам берди. Менга ортиқча пулингиз керак эмас.

— Лекин буям сенинг хизматинг. Сал қолса, мен ҳамма пулимдан айрилардим, иккита бармоғимни бурнимга тиқиб, кўзимдан ёшимни оқизиб уйга қайтардим, — дея Муродулла ака оёқ тираб туриб олди.

— Унда одамгарчилик, мусулмонлик қаерда қолади? Ҳар биримиз қўлимиз тегиб кетган нарсага ҳақимизни тилайверсак, Аллоҳнинг ғазабига қоламиз. Бу ишингизни қўйинг. Яхшиси, омон-эсон етиб олганингиздан сўнг бирорта етим-есирга садақа қилинг. Ана у ишингиз ҳаммага бирдай маъқул бўлади, — деб гапга аралашди имом.

Шундан кейин:

— Бўлмаса, шу ерга масжидга бериб кетайин, — деди Муродулла ака.

— Йўқ. Қишлоққа олиб боринг. Топганингиз сизга она сутидай ҳалол. У ёғини ҳали айтганимдай қилинг.

Бу домланинг сўнгги гапи бўлди.

Муродулла акани домла телефонда гаплашган «ака»нинг йигитлари олиб кетишди. Ўғрилар эса имомнинг хонасига киришди. Ҳар иккиси ҳам пойгакда ўтирди.

— Мен сиз иккингиздай мард одамни кўрмаганман! — деди домла.

Фазлиддин: «Устоз нега бундай деяпти?» дея ҳайрон бўлиб унга қаради.

— Қойил лекин. Бунча катта юрак билан қандай юрибсизлар? — дея гапида давом этди қори.

— Домла, — деди ўғрилардан бири бошини кўтармаган кўйи, — устимиздан куляпсизми?

— Йўқ. Мутлақо. Аслида ҳам сизларда отнинг юраги бор экан. Агар шундай бўлмаганида эди, Худонинг ғазабидан қўрққан бўлардинглар!

Қори Муҳаммад Али шундай деб ўрнидан турди ва хона тўридаги шкафнинг тортмасидан битта гугурт олиб қайтиб келди.

— Иккалангиз ҳам қўлингизни беринг, — деди.

Ўғрилар ҳайрон. Бир-бирига ўзларининг ўғринча қарашлари билан қараб олишди. Сўнг имом томонга қўлларини чўзишди.

Домла гугурт чақди ва ёниб турган чўпни уларнинг бармоқларига теккизди, ҳар иккиси ҳам бирдан қўлларини тортиб олишди.

— Битта шу гугуртнинг майда оловига чидай олмадинглар, дўзах оташига қандай чидайсизлар? У ердаги оловнинг дами пўлатни сув қилиб эритади… Мана шунинг учун мен сизларни мард дегандим.

— Тавба қилдик, — деди ўғрилар.

— Қуруқ тавба билан иш битмайди. Сизлар қанчадан-қанча одамларнинг шўрини қуритгансизлар…

— Бунинг учун иккаламиз ҳам ўтириб чиққанмиз.

— Бу дунёнинг жазоси. Аслида, шу дунёнинг ўзида аллақачон қўлларингиз кесилган бўлиши керак эди. Нариги дунёда нима қиласизлар? Ўтириб чиққанингиздан кейинги ўғриликлар-чи? Устингиздан қайнаган сув қуйилиб, терингиз шилиниб тушганида ва шу нарса адоқсиз давом этганида ким сизларга ёрдам беради?

Домланинг бу гапларидан кейин ҳар икки ўғрининг ҳам кўзида ёш пайдо бўлди. Улардан бири қулт этиб ютинди.

— Нима қиламиз энди, домла? — дейишди улар.

— Азроил келиб жонларингни олмай туриб, чин кўнгилдан тавба қилинглар. Аллоҳ кечиргувчи зот. Ҳар қандай гуноҳни кечиради. Фақат чин кўнгилдан тавба қилиш керак. Кейин қайтиб мутлақо гуноҳга яқинлашмаслик лозим. Агар имконини топсанглар, кимнинг шўрини қуритганингизни билсанглар, бориб олган нарсаларингизни қайтариб беринглар!

— Аммо, — деди сал орқароқда ўтирган ўғри, — биз уларни танимаймиз, қаерда туришлариниям билмаймиз!

— Етим-есирлар бор, қариб кучдан қолганлар бор, ана шуларга беринглар, зора Худо қабул қилса. Энди боринглар. Мен сизларни огоҳлантирдим, хулоса чиқариш ўзингиздан.

Иккала ўғри ҳам игнанинг устида ўтиргандай эди. Сапчиб туриб, ўзларини эшикка уришди…

Имом билан унинг шогирди бир муддат жим ўтиришди.

— Айтганларингизни қилишармикан? — сўради Фазлиддин.
T.me/sinovlarihayot
— Билмадим. Мен вазифамни бажардим, холос.

— Лекин Муродулла акага жуда катта ёрдам бердингиз. Телефонда гаплашган одамингиз ким эди?

Имом кулди.

— Ана шунақа. Кўчанинг болалари билан ҳам танишлигимиз бор. Гаплашганим «кўча»ни сўраб турганларнинг каттаси. Ҳар хил маросимлар қилишади. Чақиришади. Бориб ўтказиб бераман. Ҳозирги ўғриларга қилган насиҳатларим уларга ўтмайди. Уларнинг ўз дунёлари бор. Ўта паст ишлари билан бирга мард ишлари ҳам бор. Ҳар доим борганда: «Хизмат айтинг», дерди. Мен ичимда: «Илоҳим, шуларга ишим тушмасин», дердим. Лекин мана, тушиб турибди. Аччиқни аччиқ кесар, дейишади. Мана, ўғрининг дамини ўғри кесиб турибди. Бундай масалада… Майли, қўйинг, дўстим. Ҳадемай, пешин вақти киради. Агар бозорга борган бўлсангиз, энди яхшилаб ғусл қилиб олинг. Боринг, — деди домла.

Фазлиддин хафа бўлишини ҳам, хурсанд бўлишини ҳам билмай ётоқхонага келди. Бир кунда қирқ сўм ишлаб топди. Агар бу пулни тежаб ишлатса, анча муддатга етади. «Тирикчилик учун мана шундай кечки пайтлари бозорга бориб турсам бўларкан», деган хулосага келди.

Пешинга масжидга бормоқчи, устозининг орқасида туриб намоз ўқимоқчи эди. Бироқ ухлаб қолиб, боролмади. Боши ёстиққа тегибди-ю, қотиб қолибди. Уйғонганида эса аср вақти кирганди.

Шу билан эртаси куни устози билан кўришди. Узр-маъзурини айтди… Устози тушунди. Фазлиддин имом билан хайрлашганидан сўнг, «ака» унга қўнғироқ қилганди. «Меҳмонингиз жўнаб кетди. Энди ёлғиз келмасин. Ёки бизга хабар бериб қўйса, бехавотир ишини битириб кетади. Ҳозир пиёз тилло қатори бўлган. Мен ўзим Қирғизистондан икки вагон буюртма бердим», деди. Кейин яна озгина гаплашиб, гўшакни қўйди.

— Бозорга кўп вақт сарфламанг, — дея яна қайта тайинлади у шогирдига, — борсангиз ҳам калима қайтариб юринг. Кейин ёдлаган дуоларингизни такрорлашни ҳам канда қилманг. Ана шунда шайтон сиздан нари бўлади.

— Хўп, — деди шу заҳоти Фазлиддин.

Унинг кунлари янада шиддат билан ўта бошлади. Энди у ухлашга ҳам вақт тополмайдиган бир аҳволга келди. Сабаби жуда катта юкни елкасига олган. У ишларининг ҳаммасини ўз вақтида бажаришга уринарди. Бироқ, барибир, қайсидир ишлари чала қолиб кетаверарди. Шу боис у сўнгги пайтларда бироз жиззаки бўлиб қолди. Сергей билан эса сал қолса жанжаллашаёзди.

— Мен энди умуман сенинг ишларингни қилмайман. Чунки сен ичасан. Ичган одамнинг ёнига яқинлашмайман! — деди.

Унинг сўзлари Сергейга ёқмади. Ўзи ичкиликни ёмонлаган одамни жини суймасди.

— Унда қорангни ўчир, ярамас! — дея иягини кўтарди у.

— Кимни ярамас деяпсан?!

Фазлиддин дарров қизарган, қўли эса мушт бўлиб тугилганди.

— Нима, мен билан уришмоқчимисан? — деб бурнини тортиб қўйди Сергей.

Шунда Фазлиддиннинг хаёлига устозининг гаплари келди. «Шайтон сизни ҳар қадамда издан чиқаришга ҳаракат қилади. Шунинг учун умуман биров билан сен-менга борманг. Илло, бу шайтоннинг тузоқларидан биридир», деганди у.

— Йўқ, уришмайман. Лекин энди ҳақиқатан ҳам қорамни ўчираман.

Орадан уч кун ўтиб, хўжалик ишлари бошлиғи Сергейга бориб ёрдамлашишини айтганда, бирдан:

— Бормайман, — дея жавоб қайтарди.

Ҳар доим итоаткор бўлган, нима деса «хўп» деб кетадиган боланинг бундай дейиши бўлим бошлиғининг жаҳлини чиқарди.

— Нима деяпсан? — деди у.

— Бормайман. Мен у билан уришиб қолдим. У доим маст бўлади. Маст одамни жиним суймайди, — деб жавоб қайтарди Фазлиддин.

— Ҳа-а, бу гапинг рост.

Шундан кейин у ҳам Фазлиддинни безовта қилмай қўйди.

Раъно ва унинг дугоналарини Хадича опа мутлақо ўзгартириб юборибди. Улар умуман бўянишмас, атир сепишмас, очиқ ва калта кўйлак кийишмасди. Раъно шунда ҳам гўзал эди. Илгарилари шунчаки кўнгилхушлик учун унга хушомад қилган бўлишса, энди уйланмоқчи бўлган йигитлар кўпайганди. Фазлиддиннинг ҳам унинг ёнига кўпроқ боргиси келарди. Асосий мақсади дарс олиш эди, албатта. Раънонинг самимийлиги Фазлиддинни ўзи томон кўпроқ тортарди. Лекин энди ҳеч қачон унинг хонасида иккиси қолиб кетмасди. Албатта, Раънонинг хонадошларидан бири бўларди. Қолаверса, Фазлиддин ҳам қизларнинг араб тилини ўрганишига кўмаклашарди. Шу боис Раъно ҳарфларни қисқа муддатда ўргана олди. Ҳатто ҳижжалаб сўзларни ўқишни ҳам бошлаб юборди.


Davomi bor
T.me/sinovlarihayot