دیدمت با تارهای مو که بر پیشانی‌ات...
با همان شلوار جین و عینک و بارانی‌ات

شعر می‌خواندی و می‌خندیدی و من گیج و مات
محو بودم در تو و آن لهجه‌ی تهرانی‌ات:

"ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال"
وای! می‌میرم من از این‌گونه حافظ‌خوانی‌ات

اعتدال بی‌نظیر فصل‌های زندگی‌ست
گونه‌های برفی و لب‌های تابستانی‌ات

مثل مولانا چهل سال پیاپی یافتم
شمس را در چشم‌های مست ترکستانی‌ات

حیف اما زود رفتی و رها کردی مرا
در نبودن‌های حسرت‌آور طولانی‌ات

آه ای ماه بلند قله‌های دور دست!
مهربان‌تر باش با این یار شهرستانی‌ات!

#پاییز_رحیمی
.@sheroghazal124