«کمتر به عقب برگردید»

#حرف_زیادی
#مرتضی_یاری

❇️ راستش را بخواهید ما فرزندان همین یکی دو سال پیش هستیم، نه فرزندان پادشاهان سده‌ها و هزاره‌های گذشته. هویت تاریخی چیز بدی نیست، در این حد که بدانیم در این سرزمین شکوه و جلال هم سابقه داشته. مشکل امروز نه تنها با قواعد دیروز که با داستان‌های دیروز هم حل نمی‌شود. جای کل‌کل فوتبالی در استادیوم است و کری‌خوانی پیش و پس از بازی. تاریخ را کل انداختن عاقلانه نمی‌نماید.

@sharifdaily

«کمتر به عقب برگردید»

#حرف_زیادی
#مرتضی_یاری

❇️ جایی یک نزاع بر سر زمین رخ داده. اختلاف بر سر این زمین البته سابقه دارد. برای پیدا کردن جواب و راه حل تا کجای تاریخ عقب می‌روید؟ احتمالا تا جایی که اسناد رسمی‌ای وجود داشته باشد. برای پس گرفتن زمین پدری به اسطوره‌ها یا تاریخ دو هزاره گذشته ارجاع می‌دهید؟

🔸 حاشیه نزاع قر‌ه‌باغ هم از این ماجراها کم ندارد؛ از کاربران ایرانی که از تعلق تاریخی قفقاز جنوبی به ایران می‌گویند تا نقشه‌هایی که به شما نشان می‌دهد در دو هزار سال پیش ارمنستان بزرگ تا ساحل خزر بوده یا جنوب ارمنستان و زنگزور هم روزی محل زندگی و حکمرانی آذری‌ها. حالا این که چه‌طور چنین نزاع پیچیده‌ای را می توان به پیش از ۱۹۰۰ میلادی ارجاع داد، ماجرای غریبی است.

🔸 آش از این هم شورتر است. آتش نزاع قره باغ به دامن نزاع قومیتی در ایران هم می‌افتد. برای حل این اختلاف گلایه یا هر چیز دیگر چه باید کرد؟ جست‌وجوی بی‌حاصل درباره نژاد مردم آذربایجان و تغییر زبان احتمالی مشکلی را حل می‌کند؟ برای حل موضوع باید به دوران سلجوقی برگردیم یا ساسانی و هخامنشی یا پیش از ورود آریایی ها به سرزمینی که امروز فلات ایران می خوانیم؟ برای حل دعوای مرکز-حاشیه در سال ۱۳۹۹ شمسی دنبال کدام راه در سده‌های پیش از میلاد مسیح هستیم؟ مرزهای کشورهای امروز را با معیار امپراتوری‌های پیش و پس از اسلام تعیین کنیم؟ یادمان باشد صدام خودش را سردار قادسیه می‌دانست و دیگری هم انگار می‌خواهد شکوه سلطانان گذشته را در حاشیه مدیترانه زنده کند.

🔸 راستش را بخواهید ما فرزندان همین یکی دو سال پیش هستیم، نه فرزندان پادشاهان سده‌ها و هزاره‌های گذشته. هویت تاریخی چیز بدی نیست، در این حد که بدانیم در این سرزمین شکوه و جلال هم سابقه داشته. مشکل امروز نه تنها با قواعد دیروز که با داستان‌های دیروز هم حل نمی‌شود. جای کل‌کل فوتبالی در استادیوم است و کری‌خوانی پیش و پس از بازی. تاریخ را کل انداختن عاقلانه نمی‌نماید. وقتی همه چیز را از دید کوروش و سلطان سلیم و محمد فاتح و قادسیه ببینیم یعنی دیگر فرزند زمانه خودمان نیستیم. جایی زندگی می‌کنیم که بی‌زمان است. بی‌زمان‌ها را هم آدم‌های زرنگ گله می‌کنند، به جان هم می‌اندازند و صد البته لقمه خودشان را چرب‌تر می‌کنند.

t.me/sharifdaily/6992

@sharifdaily

«شورش حاشیه»

❇️ از قرار معلوم جامعه ایرانی در یک جهان‌بینی کاریکاتوری و ساده‌انگارانه گیر کرده است. تنها تاکسی‌تحلیل‌ها نیستند که همه جهان را تقلیل‌گرایانه و فروکاهیده به عوامل و علت‌های ساده می‌بینند. رسانه و سیاست‌مدار و روشن‌فکر هم انگار در این وضعیت گیر افتاده‌اند. وقتی کسی انقلاب ۵۷ را ناشی از تنها چند روز تنش‌آلود منتهی به ۲۲ بهمن می‌بیند، تصور می‌کند با تسلط به پل کالج در عاشواری ۸۸ تا سقوط نظام یک گام دیگر فاصله دارد. در مقابل خانم فرماندار هم فرمانداری شهر قدس را آخرین پایگاه نظام می‌بیند که از دست دادنش پایان همه چیز است و به هر قیمتی باید حفظ شود. البته که به جد می‌توان پرسید که دل‌بستگی خانم فرماندار به دکوراسیون اتاق عزیزش بیشتر است یا چیزی که در رسانه سنگش را به سینه می‌زند.

🔸 انتظار فاجعه هم بیماری دیگر مسئول ایرانی است. مسئول امنیتی و نظامی شواهد و قرائن زیادی دارد که رقیب یا دشمن منطقه‌ای در پی به خشونت کشاندن کشور است. نمونه‌اش را در گروهک النضال دیده، نقطه اوجش را هم در سوریه. حالا منتظر است که سیل مزدور و سلاح از خلیج فارس بگذرد و خوزستانی را که به شکل سنتی مردمش در خانه سلاح دارند، حمص، حما یا درعایی دیگر کند. پس منتظر است و به هر حرکتی واکنشی سخت متناسب با مرور روزانه انتظار فاجعه در ذهنش نشان می‌دهد. آیا مسئول محترم در احتمال دادن رفتار دشمن کاملا در خطاست؟ منصفانه این است که نه اما سوال این است که سطح آمادگی خودش و تهییج نیروهایش با شواهد بیرونی هماهنگ است یا با خطری که ذهن پرورانده؟ خطری که سراسر توهم نیست و در پی مشاهده و تجربه آمده اما انگار مشاهده‌اش کامل نبوده، همه شرایط دیگر را ندیده و تنها نگران این است که بستن راه بندر ماهشهر خط انتقال کالا در ایران را قطع می‌کند. همان بیماری توهمی که خودش را در دوستان فیلم‌سازش نشان می‌دهد که اگر تنگه ابوقریب سقوط کند حتی اهواز هم از دست می‌رود.

🔸 یادداشت #مرتضی_یاری درباره حوادث #آبان_۹۸ را در سایت روزنامه بخوانید.

@sharifdaily

🌟 شماره ۸۶۸ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ ما منتظریم... (#سرمقاله/ #محمدصالح_سلطانی)
◀️ دایی عادل/ نفیسه، بهادرخان و نودی که تعطیل شد #نبات (#عرفان_فرهادی/ ص۱۰)
◀️ از اول هم چمنی در کار نبود/ خشک‌منظرسازی چند فضای سبز و حواشی توییتری (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (#مهدی_فخرآبادی/ ص۲)
◀️ این راهش نیست، سرتان را در برف نکنید (#ذره‌بین/ ص۲)
◀️ تقصیر که بود؟/ «به کجا می‌روی آخر؟!» درباره آبان ۹۸ #گزارش (#محمدجواد_نجارزاده/ ص۳)
◀️ آمدیم، نبودند و همچنان نیستند/ دانشجوها از مفقودی وسایل‌شان در خوابگاه گله‌مندند (#گزارش/ ص۴)
◀️ جامه‌های سرخ #آن‌سوی_آجرهای_قرمز (#محمدتقی_ضرغام_افشار/ ص۴)
◀️ داده را بگیر، گزارش را بنویس/ وضعیت آزمایشگاه‌ها در دوران آموزش مجازی (#پرونده/ ص۵)
◀️ فصل چپ شدن/ دهه بیست و سیاستی که جایش را در دانشگاه پیدا می‌کنید #سده‌خوانی (#محمد_ملانوری/ ص۵)
◀️ آگاهی علیه کرونا/ انتشار اطلاعات در جامعه چطور می‌تواند مانع گسترش کرونا شود #علمی (#یزدان_بابازاده/ ص۸)
◀️ مصالحه بی‌مصالحه!/ سفیدپوست‌های آمریکایی باید در آینه نگاه کنند و از نژادپرستی خجالت بکشند #کمی_آنسوتر (#حسین_رجبی/ ص۹)
◀️ ضرب سه‌تایی روی پل (#مرغ_همسایه/ ص۹)
◀️ #هزارقلم/ ص۱۱
◀️ بازنمایی واقعیت یا قلب آن؟ #نامه_وارده (#محمدمحسن_نداف/ ص۱۱)
◀️ فقط یک عکس #یادداشت (#محمدجواد_شاکر/ ص۱۲)
◀️ این همسایه آزارگر #یادداشت (#مرتضی_یاری/ ص۱۲)

t.me/sharifdaily/7118

@sharifdaily

«این همسایه آزارگر»

#مرتضی_یاری
#حرف_زیادی

❇️ این همسایه‌های ناسازگار هم واقعیت‌های بیرونی هستند که نمی‌شود منکرشان شد‌. آستانه تحریک‌شان هم پایین است و همین که ما هستیم تحریک می‌شوند. به نظرشان این سرزمین زیادی بزرگ است. شعار یکی‌شان حتی «کشورهای کوچک زیباترند» بود.

@sharifdaily

«این همسایه آزارگر»

#مرتضی_یاری
#حرف_زیادی

❇️ گارد ریاست‌جمهوری عراق در دشت‌های شمال خرمشهر جولان می‌دهد و پیش می‌آید. گروهی رئیس‌جمهور را خائن می‌دانند. گروه دیگر رقیب را قدرت‌طلب و انحصارگر می‌خوانند. عده‌‌ای در پی یافتن رفتارهای اشتباه ما و تحریک مرد خشن و سنگدلی به نام صدام‌اند. حتی اگر در یک‌سالگی یک انقلاب نبودیم، در این آشفته بازار، از دست رفتن بخش بزرگی از خوزستان عجیب بود؟

🔸 آشفتگی، متهم کردن دیگری، نداشتن فرماندهی در میدان هنوز هم گریبان ما را گرفته. این‌طور است که عملیات ترور از بمب‌های مغناطیسی به یک کمین نظامی کامل در آبسرد دماوند تبدیل می‌شود.

🔸 شکی نیست که کار بسیاری از ما از دلخوری گذشته. از آبان و دی ۹۸، از تنگ‌نظری، از حرف بی‌حساب، از دوری از ما و دغدغه‌هایمان، از ندیدن خودمان در گفتمان رسمی و از هزار چیز خرد و کلان دیگر. حالا چه کنیم؟ کنار بایستیم و جدا شدن خرمشهر و اهواز را فقط نگاه کنیم؟ از شکاف حاکمیت و مردم بگوییم و از این که اصلا چرا اسرائیل و شیخ‌نشین‌ها را تحریک کرده‌ایم؟

🔸 هیچ تردیدی نیست که حاکمان باید فکری برای این شکاف بکنند، رفتارشان را تغییر بدهند و دل بسیاری از مردم را دوباره به دست بیاورند، تا به قول مصدق مستظهر به اراده ملت ایران باشند. راه دیگری هم ندارند. این شکاف بیش از آن که از طرف مردم پرشدنی باشد از طرف حاکمان باید چاره شود.

🔸 با این همه این همسایه‌های ناسازگار هم واقعیت‌های بیرونی هستند که نمی‌شود منکرشان شد‌. آستانه تحریک‌شان هم پایین است و همین که ما هستیم تحریک می‌شوند. به نظرشان این سرزمین زیادی بزرگ است. شعار یکی‌شان حتی «کشورهای کوچک زیباترند» بود.

🔸 دشمن، بدخواه، رقیب، هر چه می‌خواهید نام بگذارید، اما اگر در میانه حمله همان رقیب بدخواه به خودمان، به دعواهای دیروز و امروزمان، به دلخوری‌هامان، به فرصت حذف رقیب، به یک‌دست کردن فضا، به هر چیزی جز بستن راه مهاجم فکر کنیم و مشغول باشیم باخته‌ایم. مطالبات‌مان از حاکمیت، نقدهامان به جناح رقیب، تلاش‌مان برای تغییر و رسیدن به خواسته‌ها سر جای خودش، اما آن رقیب بدخواه و آن همسایه آزارگر به چیزی جز ادامه آزارش رضایت نمی‌دهد. آزار عادتش می‌شود. امروز به این بهانه و فردا به بهانه دیگر. وای به روزی که ببیند یا فکر کند در دامن همسایه آدم راضی هم هست. آن وقت بیشتر هم می‌بازیم‌. این بار نه تنها یک بندر زیبا آن گوشه پایین نقشه، که ایران از دست می‌رود.

t.me/sharifdaily/7139

@sharifdaily

🌟 شماره ۸۷۰ روزنامه شریف منتشر شد.
در این شماره می‌خوانید:

◀️ بی‌سروته (#سرمقاله/ #مرتضی_یاری)
◀️ تفاوت را حس کردیم/ مروری بر چهار سال حضور دکتر حسینی در معاونت فرهنگی اجتماعی (#پرونده/ ص۶و۷)
◀️ بازی در زمین معاونت/ #گفت‌وگو با جواد درویش، مشاور سابق معاون فرهنگی اجتماعی (#پرونده/ ص۴و۵)
◀️ فوق برنامه کم است، معاونتش کنید/ مروری کوتاه بر تاریخچه معاونت فرهنگی اجتماعی (#پرونده/ ص۸)
◀️ اخلاق برای ماشین‌های هوشمند/ همکاری اندیشکده مهاجر در تدوین سند اخلاق هوش مصنوعی یونسکو (#گزارش/ ص۲)
◀️ #میز_نشریات (#محمدجواد_شاکر/ ص۲)
◀️ منتظر هم‌دلی، نوآوری و توسعه باشیم/ #گفت‌وگو با دکتر فخارزاده، معاون جدید فرهنگی اجتماعی دانشگاه (ص۳)
◀️ کشاکش قومیت، ملیت و دیانت #آن‌سوی_آجرهای_قرمز (#محمدتقی_ضرغام_افشار/ ص۳)
◀️ انقراض به جای درک/ پژوهش‌های اوتیسم از دیدگاه یک فرد دارای اوتیسم #کمی_آنسوتر (#حسین_رجبی/ ص۹)
◀️ روزی که ایران پهپاد آمریکا را زد #روی_خط_خارج (#مهدی_محصل_ارجمندی/ ص۹)
◀️ بلینکن: وزیر برجامی یا بهانه‌تراش جدید؟/ بخش‌هایی از گفت‌وگوی آنتونی بلینکن، دستیار اوباما و مشاور جو بایدن در سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۵ #گفت‌وگو (#سجاد_بهنام/ ص۱۰)
◀️ چای، عشق و شوق دیدار (#مردمان_شریف/ ص۱۱)
◀️ شایدهای ناتمام (#یادداشت/ ص۱۲)
◀️ جمله جنس‌ها می‌شود ارزان/ سختی‌اش صدسن نخستین است #نیش_شتر (#علیرضا_مختار/ ص۱۲)

t.me/sharifdaily/7362

@sharifdaily

«بی‌سروته»

#سرمقاله
#مرتضی_یاری

❇️ در جهان فرهنگی، اگر متولی اجرا و حامی کم است، درعوض متولی مواخذه و نظارت بر شما تا دل‌تان بخواهد زیاد است. آن‌قدر که برای تداخل‌شان هم باید برنامه‌ای داشته باشید. از این مهم‌تر نه شما، نه مدیران، نه مسئولان کشور، نه آیین‌نامه و اسناد بالادستی هیچ کدام نمی‌دانند از فرهنگ چه می‌خواهند. سرگرمی است؟ بناست دانشجو را برای زندگی آماده کند؟ کنش سیاسی و اجتماعی است؟ مستقل از ارکان دیگر دانشگاه است؟ آموزش و پژوهش را باید از دریچه فرهنگ دید یا فرهنگ را از دریچه آموزش؟

@sharifdaily

«بی‌سروته»

#سرمقاله
#مرتضی_یاری

❇️ یک گوشه دانشگاه بناست چند دانشجو کار دل‌خوش‌کنکی بکنند، دور هم جمع شوند، حرف‌های تقریبا قشنگ و نه‌چندان به‌دردبخور بزنند، تجربه‌ای که معلوم نیست چه‌قدر کارا باشد بیندوزند و خلاصه کنار گذارندن دوره تحصیل کمی هم کار مفرح کنند. چنین نگاهی به کار فرهنگی و دانشجویی در دانشگاه کم‌مشتری نیست. هرچه باشد، هدف اصلی دانشگاه آموزش دروس مشخص است. تربیت نیروی انسانی هم حرف کتاب‌های بی‌سروته است.

🔸 اما درست هم‌زمان با همین نگاه، برای کار فرهنگی باید «آسان نمود اول» خواند. ظاهرش این است که همین‌قدر ساده و حاشیه‌ای‌ست و به حساب نمی‌آید اما وسط کار که باشید، این کار ساده و حاشیه‌ای که پروتکل و هدف مشخص هم ندارد، یک‌باره متن‌تر از متن می‌شود. می‌بینید که نه یک متولی که متولی بی‌شمار از همه‌جا شمای فعال را مواخذه می‌کنند. خطای آموزشی و پژوهشی شما خیلی که مهم شود، یک متولی مشخص دارد و شما را طبق یک آیین‌نامه مواخذه می‌کنند اما در جهان فرهنگی کار به این سادگی‌ها نیست. اگر متولی اجرا و حامی کم است، درعوض متولی مواخذه و نظارت بر شما تا دل‌تان بخواهد زیاد است. آن‌قدر که برای تداخل‌شان هم باید برنامه‌ای داشته باشید. از این مهم‌تر نه شما، نه مدیران، نه مسئولان کشور، نه آیین‌نامه و اسناد بالادستی هیچ کدام نمی‌دانند از فرهنگ چه می‌خواهند. سرگرمی است؟ بناست دانشجو را برای زندگی آماده کند؟ کنش سیاسی و اجتماعی است؟ مستقل از ارکان دیگر دانشگاه است؟ آموزش و پژوهش را باید از دریچه فرهنگ دید یا فرهنگ را از دریچه آموزش؟

🔸 شاید شما برای خودتان پاسخی به هر یک از سوال‌ها داشته باشید اما این پاسخ داشتن به معنی این نیست که تصویر شما دقیق و به دور از تردید حتی پیش خودتان است. همین‌طور اصلا به این معنا هم نیست که یک نگاه غالب، چه موافق و چه مخالف شما حاکم است. شما باید در جهان سلیقه و تصمیم‌های اقتضایی، در مسیری که حدودش روشن نیست کار کنید. این که با چه کسی و چه نهادی هماهنگ باشید، چه کسانی شما را بازخواست کنند، به کدام اهداف پایبند باشید و ... هیچ کدام از پیش روشن نیست. یک معادله پیچیده که حل‌شدنی نیست. دست‌کم در حالت کلی حل شدنی نیست و باید با توجه به هر مسئله و هر بار تازه راه‌حلش را بیابید. شاید به خاطر همین است که کار فرهنگی دانشجویی هر چه باشد، سرگرمی نیست، این بزرگ‌ترین تجربه و آزمایش نزدیک به زندگی واقعی‌ست که در دانشگاه گیرتان می‌آید.

t.me/sharifdaily/7367

@sharifdaily

«اسدالله‌خان! پسرانت را دریاب»

#حرف_زیادی
#مرتضی_یاری

❇️ اسدالله‌خان پدرسالار را یادتان هست؟ به هر کدام از پسرهایش یک تاکسی داده بود برای کار و یک اتاق برای زندگی. رتق و فتق‌شان می‌کرد و هواشان را داشت. با استانداردهای خودش پدر خوب و حتی نمونه‌ای بود. حرف اما حرف خودش بود. بچه‌ها یا حیا داشتند چیزی به پدر بگویند یا نگران همان چند متر اتاق بودند. هر چه بود پدر نفهمید بچه‌ها حرف‌های دیگری هم دارند. بچه‌های خودش، نه بچه‌های همسایه یا بچه‌های دشمنان و رقبایش. حتی همان پسر بزرگش که از همه نجیب‌تر بود.

@sharifdaily