همراه با #جشنواره_فیلم_فجر | روز اول

#لاتاری

به قلم #محمدصالح_سلطانی

🎥 بعد از دو تجربه موفق در سینمای انقلاب و دفاع مقدس، #محمدحسین_مهدویان این‌بار دوربینش را به زیر پوست شهر برده و یک اثر جسور و متمایز را روانه پرده کرده. "لاتاری" با سوژه بکرش، احتمالاً مدتها نقل محافل سینمایی خواهد بود.

🔸 روایت مهدویان در این فیلم از یک بحران اجتماعی- سیاسی ِ نادیده، از ماجرای تلخ قاچاق دختران ایرانی به کشور های عربی حوزه خلیج فارس، احتمالا چشم‌های زیادی را به سمت این مشکل حاد برخواهد گرداند.

🔸 گذشته از مضمون اما، لاتاری در فرم هم چیزی کم ندارد. همان نماهای لانگ‌شات و مستندنمای دو اثر قبلی مهدویان، در این فیلم هم تکرار شده تا دیگر بتوان این مدل فیلمبرداری و این نحوه‌ی بازیگردانی را امضای مهدویان دانست.

🔸 هادی حجازی‌فر، در این فیلم هم مانند "ماجرای نیمروز" درخشان است و تصویر باورپذیری از یک انقلابیِ سالخورده اما آرمان‌گرا به نمایش می‌گذارد‌. ساعد سهیلی هم یکی از بهترین بازی‌هایش را در لاتاری ارائه کرده و البته زیبا کرمعلی، بازیگر جوانی است که با این فیلم به سینمای ایران معرفی و احتمالا خیلی زود تبدیل به یک هنرپیشه پرکار خواهد شد.

🔸 مهدویان، برای سومین سال متوالی، یکی از چهره‌های مهم جشنواره فجر خواهد بود. با فیلمی که نشان می‌دهد او و تیمش، روز به روز در حال بهتر شدن و رشد کردن هستند‌. تیمی که حالا یکی از تیم‌های مولف و صاحب‌سبک سینمای ایران است‌.

امتیاز: ۴ از ۵

https://t.me/sharifdaily/1107

@sharifdaily

«مرثیه‌ای برای یک قوم»

#یادداشت
#رضا_قاسمی‌پور
#همراه_با_جشنواره

📽 #محمدحسین_مهدویان در پنجمین اثر سینمایی خود باز برای چندمین بار به سراغ دهه ۶۰ رفته. او این بار یک واقعه دردناک یعنی بمباران شیمیایی سردشت را دست‌مایه کار خود قرار داده تا بازهم علاقه خود به روایت وقایع تاریخی را نشان دهد.

🔸 از‌ نظر ساخت، فیلم همان سبک‌ و سیاق آثار قبلی مهدویان را دارد. او‌ این بار نیز با استفاده از کاور کاهی سعی در ایجاد بهتر فضاهای دهه ۶۰ را دارد. سکانس‌های مربوط به زمان حال نیز با لنز دیجیتال تصویربرداری شده تا تفاوت این دو زمان برای مخاطب ملموس باشد‌‌‌. بازی‌های فیلم نیز به جز بازی پیمان معادی بسیار معمولی بوده و چیز جدیدی برای عرضه ندارد.

🔸 #درخت_گردو فیلمی بسیار احساسی‌ست‌؛ با روایت مکشوف از بمباران شیمیایی سردشت احساسات مخاطب را به شدت درگیر کرده به طوری که سخت است در سینما باشید اما چشم‌تان تر نشود! داستان بسیار احساسی همراه با نمایش صحنه‌های دردناک(مانند صحنه‌ای که قادر پیکر دو فرزندش را به تنهایی بر دوش حمل می‌کند) بعضا تحمل فیلم را برای مخاطب دشوار می‌سازد. فی‌الواقع مهدویان یک ساعت تماشاگر را می‌گریاند تا در ده دقیقه پایانی فیلم، حرفش را به جان مخاطب بنشاند.

🔸 درخت گردو نه یک روایتی از ستم رژیم بعث به قوم کرد بلکه روایت مصائب آنها در طول زمان است؛ مصائبی که در فیلم نه تنها به منشأ آن اشاره نشده بلکه به مخاطب آدرس غلط نیز می‌دهد. مهدویان با به تصویر کشیدن وضعیت نامناسب اقتصادی مرزنشینان و مسائلی همچون کولبری سعی در نشان دادن مصیبت‌های ممتد قوم کرد دارد اما او هیچ‌جا به سرچشمه این گرفتاری‌ها اشاره نکرده بلکه امر را وارونه جلوه می‌دهد. دادگاه لاهه را نشان می‌دهد که گویا در پی احقاق حقوق کردهاست اما هیچ‌جا نمی‌گوید آن بمب‌هایی که اثرآن حتی در برخی افراد حاضر در جلسه دادگاه نیز بود، محصول کدام کشورهاست، نمی‌گوید جه عاملی باعث این نابسامانی اقتصادی برای مرزنشینان شده است.

🔸 تیر خلاص او اما مقایسه‌ای‌ست که میان دختران روستا با دختر گمشده قادر می‌کند. او حتی دوری از خانواده واقعی را بهتر از زندگی در روستای مرزی معرفی می‌کند! فیلم مهدویان بیشتر یک اثر قومیت‌گراست تا ملی. فیلمی که به احتمال فراوان با اقبال زیاد جشنواره‌های خارجی مواجه می‌شود و البته ویترین.

t.me/sharifdaily/5258

@sharifdaily