«محافظه کاری خیر، عقلانیت بله»

❇️ #سرمقاله امروز روزنامه را دکتر #امیر_نورانی، مدیر فرهنگی دانشگاه نوشته بود و در آن گریزی داشت به بحث محافظه‌کاری و عقلانیت و مسئولیت:

🔸 شما حق انتخاب دارید که برای یک تعطیلی چهار روزه به مسافرت بروید یا در خانه بمانید. پول کافی دارید، فصل مناسبی است و کار خاصی نیز برای بعد از سفر ندارید که بخواهید تحویل دهید. به سفر خواهید رفت یا در خانه می‌مانید؟ اگر مسافرت را انتخاب کنید، احتمال تصادف وجود دارد، احتمال سرماخوردگی بیشتر می‌شود، رعایت بهداشت نسبت به ماندن در منزل سخت‌تر است و ... اما انسان‌ها مسافرت را ترجیح می‌دهند، هرچند مثلا در ایران، آمار تصادفات بین جاده‌ای بسیار بالا باشد.

🔸 ورزش کردن آسیب‌های بالقوه‌ای را برای انسان به همراه دارد؛ آسیب‌های عضلانی، مفصلی، ستون مهره و ... شما حق انتخاب دارید که ورزش کنید یا آسوده در خانه بنشینید و از آسیب‌دیدگی در امان باشید.

🔸 واقعیت امر این است که سفر رفتن باعث رشد انسان می‌شود، خانواده و یا دوستان را به هم نزدیک می‌کند، مهارت‌های ارتباطی و انعطاف‌پذیری انسان را می‌افزاید، آدمی را با نگاه‌های گوناگون آشنا می‌کند و مزایای بسیار دیگری نیز دارد. ورزش کردن هم انسان را شاد می‌کند، اضطراب را کاهش می‌دهد، سلامتی را به انسان هدیه می‌کند و فواید دیگری هم دارد. سفر رفتن ریسک بیماری و تصادف دارد و ورزش کردن هم خطر آسیب‌دیدگی. در سراسر دنیا اما انسان سالم از لحاظ جسمی و روحی به سفر می‌رود و ورزش هم می‌کند. انسان افسرده هم بدبین است و از فعالیت‌های ورزشی و مسافرت گریزان.

🔸 تفاوت میان مدیریت محافظه‌کارانه با مدیریت مسئولانه نیز همین گونه است. ممکن است با یک تصمیم، حواشی زیادی به وجود آید و انسان در معرض انتقادهای تند عده‌ای خاص قرار گیرد اما برای رشد و بالندگی آن گروه و دسته‌ای که مدیریتش بر عهده شماست، مفیدتر است که آن تصمیم گرفته شود. انسداد و احتیاط بيش از حد در مدیریت، کار انسان‌های ترسوست؛ انسان‌هایی که برای پرهیز از مورد انتقاد وارد شدن تصمیمی را نمی‌گیرند و بعدا مجبورند که هزینه گزافی را به آن گروه تحمیل کنند. اگر انسان دارای اضافه وزن، به موقع از پرخوری جلوگیری می‌کرد و آسیب‌های احتمالی ورزش کردن را نیز به جان می‌خرید، الآن آنقدر چاق نشده بود که یکباره مجبور باشد کیلوهای زیادی را کم کند و دچار انواع بیماری‌های جسمی و روحی گردد.

🔸 راستش در مدیریت فرهنگی، نقش این مدیریت مسئولانه بسیار مهم است. در فرهنگ دانشگاه ما چالش‌های زیادی وجود دارد. با انسان نحیف و ضعیفی روبه‌رو هستیم که بایستی آهسته آهسته و با کار کارشناسی قوی‌تر و سرحال‌تر شود.

@sharifdaily

«وبلاگ‌نویسی خدادادی»

❇️ به نظر خیلی‌ها دوران وبلاگ و وبلاگ‌نویسی به سر آمده؛ اول با ظهور فیس‌بوک، بعد گوگل‌پلاس و بعد هم کانال‌های تلگرامی که به نظر هم کار کردن با آنها راحت‌تر است و هم مخاطب راحت‌تر و سریع‌تر به محتوا می‌رسد. شبکه‌های اجتماعی محتوامحور مثل مدیوم و ویرگول هم که به طور کل قصد دارند این عرصه را به قبضه خودشان دربیاورند.

🔸 البته هنوز هم هستند افرادی که سادگی و صفای وبلاگ‌نویسی را با زرق‌وبرق ابزارهای جدید عوض نکرده‌اند؛ یکی از آنها دکتر #امیر_نورانی، استاد دانشکده مکانیک و مدیر فرهنگی دانشگاه است که وبلاگ خداداد را می‌گرداند. فرصت کردید سری به وبلاگ دکتر بزنید.

🔸 امروز صبح بخشی از مصاحبه تلویزیون با داریوش ارجمند را دیدم. سکانسی از بازی اش پخش شد و او با تمام وجود گفت به به. چقدر کیف دارد انسان سکانسی را در طول زندگی اش بازی کند که هر وقت به آن می نگرد با تمام وجود افتخار کند. از این سکانس ها بازی خواهم کرد...

khodadad.blogfa.com

@sharifdaily

«شما هم برای سه‌شنبه بنویسید»

▪️دکتر #امیر_نورانی، مدیر فرهنگی دانشگاه برای مراسم یادبود جان‌باختگان حادثه #سقوط_هواپیمای_اوکراینی فراخوانی جهت ارسال دل‌نوشته اعلام کرده است:

دانشجویان عزیز

اگر تمایل دارید آلام خود از حادثه دردناک سقوط هواپیما را روی کاغذ بیاورید و غم و اندوه از دست دادن عزیزان سفر کرده را وصف نمایید، خواهشمندم آثار خود را در قالب نثر یا نظم تا یکشنبه شب (۲۹ دی‌ماه) برای اینجانب(nourani@sharif.edu) ارسال فرمایید. تأثیرگذارترین و مناسب ترین دلنوشته در مراسم یادبود سه شنبه قرائت خواهد شد.

با سپاس
امیر نورانی
مدیر امور فرهنگی

@sharifdaily

«یک متن به نمایندگی از همه دانشجوها»

❇️ دکتر #امیر_نورانی، مدیر فرهنگی دانشگاه که شنبه‌شب فراخوان ارسال دل‌نوشته برای قرائت در مراسم یادبود جان‌باختگان سانحه #سقوط_هواپیمای_اوکراینی را برای دانشجوها ارسال کرده بود، این‌طور به روزنامه گزارش داد که ۳۱ متن از طرف دانشجوها به دستش رسیده که از بین آنها ۳۰ متن دل‌نوشته بوده و ۱ متن هم انتقادی به نحوه فراخوان.

🔸 از بین دل‌نوشته‌ها یک دل‌نوشته بسیار بلند و تعداد زیادی نوشته کوتاه و نیز تعدادی متن اعتراضی و سیاسی (با دیدگاه مختلف) با توجه به ماهیت جلسه کنار گذاشته شده است.

🔸 دکتر نورانی به نویسنده‌های ۵ دل‌نوشته که از دید او بهتر بوده‌اند، ایمیل زده و از آنها خواسته فردا صبح به معاونت فرهنگی بروند تا حداقل یک و حداکثر سه متن برای مراسم خوانده شدن در مراسم یادبود انتخاب شوند.

@sharifdaily

«اصل جنس»

❇️ در غربت، محفل‌های خودمانی لذت دوچندانی دارد. دوستان خوب مثل خانواده و گاهی نزدیک‌تر از خانواده هستند. ماه رمضان‌های تورنتو، هر روز ۴۵ دقیقه به افطار در خانه یکی از دوستان جمع می‌شدیم و پس از تلاوت یک جزء قرآن، افطار و نماز را در کنار یکدیگر به سر می‌بردیم. نوروز، یلدا، شب‌های دهه اول محرم و سایر مناسبت‌ها نیز در کنار هم بودیم.

🔸 در تمامی محافل فوق، یک نفر بود که حرفی برای گفتن داشت، تاریخ اسلام و شخصیت‌ها را به طور کامل می‌شناخت، غزل‌های حافظ را برایمان می‌خواند. تسلط بر نهج‌البلاغه و روایات و نیز رمان‌های ادبی از خصوصیاتش بود. ضمن اینکه بیان گیرا و گرمی داشت و بنابراین معمولا گل سرسبد مجلس‌مان بود.

🔸 دکتر محمد فخارزاده علاوه بر خصایص فوق، متواضع، مردمی و دل‌سوز است، برای کار فرهنگی پرانگیزه و مشتاق است، خیلی‌ها این سخن او را در غربت به خاطر دارند که هدف از بازگشتش به ایران را کار فرهنگی می‌دانست.

🔸 حقیقتا برای دانشگاه خوشحالم که در ادامه دوره پرانرژی و پرحرارت معاونت سابق، نه تنها فرهنگ در شریف تضعیف نخواهد شد بلکه با یک خون تازه و پرنشاط دوره درخشانی را خواهد داشت ان شاءالله. اگر کوچک‌ترین شکی در این گزاره داشتم، آن را بیان نمی‌کردم.

▫️#امیر_نورانی، استاد دانشکده مهندسی مکانیک و مدیر فرهنگی سابق دانشگاه

t.me/sharifdaily/7282

@sharifdaily

«وداع»

#امیر_نورانی (استادیار دانشکده مهندسی #مکانیک)

❇️ مراسم وداع و تشییع و نماز او منقلب‌کننده بود. روح پاکش حضور داشت و آزاد و رها معنویتش را به ما هدیه داده بود. دل کندن از او سخت بود و خیلی دلم می‌خواست تا بهشت زهرا بروم و بدرقه‌اش کنم و بهره ببرم. اصلا روحش می‌کشید وجودم را. لاجرم به دلیل تنهایی بچه‌هایم به خانه برگشتم.

🔸 نزدیک عصر بود که دل‌شوره گرفتم. منتظر اذان بودم تا نماز شب اول قبرش را بخوانم. البته روراست باشم، بیشتر برای خودم می‌خواستم نماز را بخوانم، چون احساس می‌کردم او نیازی ندارد. نام پدرش را نمی‌دانستم. گفتم از دوستانش بپرسم، ولی شک داشتم تماس بگیرم یا نه. به ذهنم رسید که می‌توانم به سامانه آموزش مراجعه کنم. تا جست‌وجو را زدم و اسمش را پیدا کردم، دیدم جلوی وضعیتش نوشته: «فوت». جا خوردم و بر دل‌شوره‌ام افزوده شد. دیدم تاریخ فارغ‌التحصیلی را ۲۱ مهر ۱۴۰۰ نوشته است.

🔸 اسم پدرش را به خاطر سپردم. اذان که شد بعد از انجام فریضه، نمازش را خواندم. همسرم هم نام پدرش را پرسید تا نماز را بخواند. دوباره کشش روحش را حس کردم. سر سجاده نشستم، زیارت عاشورا، نماز زیارت و دعای علقمه را بدرقه راهش کردم. نهایتا فاتحه‌ای خواندم. بعد هم گفتم آقای امیرحسین، این ترم که تازه شروع شده بود، نمی‌دانم چیزی از کلاس من گرفتی یا نه، اما در هر حال، شفاعتم کن. سفارش مرحوم پدرم را هم به او کردم.

🔸 دل‌شوره‌ام بهتر شد، ولی غم زیادی تا آخر شب داشتم. دوباره به سامانه آموزش مراجعه کردم. نگران بودم نکند از لیست کلاسم حذفش کرده باشند. قبلا می‌دانستم که نفر هفدهم لیست است. سریعا نگاهی به شماره ۱۷ انداختم و دیدم هنوز هست. قرار بود با بچه‌های این کلاس، پنج‌شنبه، ۲۲ مهر به کوه برویم تا بتوانم بالاخره آن‌ها را ببینم. حتی دوشنبه سر کلاس به بچه‌ها گفتم می‌خواهید بگذارید امیرحسین خوب شود با هم برویم، اما سه‌شنبه‌صبح خبر رسید او از قله‌ها هم گذشته و دیگر در دسترس نیست. آن پنج‌شنبه هم به جای کوه‌نوردی مراسم تشییعش برگزار شد.

🔸 باز آخر شب در فکرش بودم. از دستیاران آموزشی پرسیدم آیا امیرحسین در کوییز اول درس، دوشنبه، ۱۲ مهر، دو روز قبل از حادثه، شرکت کرده بود؟ جواب مثبت بود و دیدم نمره ۹۵ از ۱۰۰ گرفته است. در نهایت، این متن را در حالی نوشتم که باز در فکرم بود؛ چشمان نجیبش و آن چهره معصومش.

t.me/AzzahraaSharif/11620?single

@sharifdaily