‍ «انتظار تا بی‌نهایت»

🔳 انتظار کشیده‌ای تاحالا؟ می‌دانی چه شکلی است؟ اصلا شکل واحد دارد؟ من که فکر می‌کنم نه؛ انتظارکشیدن هر آدمی خاص خودش است؛ شبیه هیچ‌کس. مثلا انتظار خواهرها یک‌جور ویژه است، خواهرها ذره‌ذره آب می‌شوند در فراق برادرها، ریزریز اشک می‌ریزند و مدام می‌روند سراغ فیلم و عکس‌های قدیمی تا تصویر برادر را ببینند و قربان‌صدقه‌اش بروند و اشک شوند بر صفحه‌ی خاطرات. انتظار برادرها چه شکلی‌ است به‌نظرت؟ برادرها اشک نمی‌ریزند، بغض می‌کنند و بغضشان را می‌خورند، برای اینکه کسی دردشان را تماشا نکند. برادرها کوه‌اند در انتظار؛ سخت و محکم، اما امان از روزی که آتش‌فشان شوند... آن روز گدازه‌های غمشان، معنای غم را عوض می‌کند.

◾️ انتظار پدرها می‌دانی چطور است؟ پدرها ستون خانواده‌اند. فرزند که برود، چشم امید همه به پدر است. پدر باید بزرگی کند. باید محکم‌ باشد. باید بقیه را سفت بغل کند که نابود نشوند از غم. پدر باید قوی باشد و هزار درد در همین یک جمله پیداست، وقتی پدری داغ فرزند می‌بیند و باید «قوی» باشد؛ یا یک فرزند چطور انتظار می‌کشد؟ اصلا می‌شود به کودک چندماهه یا چندساله گفت انتظار؟ انتظار با کدام ز اصلا؟ درس این بچه‌ها به انواع ز رسیده‌بود اصلا که یتیم شدند؟ من همین ز را ترجیح می‌دهم برای انتظار بچه‌ها. آخرِ انتظار، برای بچه‌های داغ‌دیده‌ی بی‌قرار، زار است. زار با همین ز. فرزند بی‌پدر، فرزند بی‌مادر چیست جز یک زاریِ تکثیرشونده؟ چیست جز یک غم مدام؟ چیست جز یک کارِ زار؟

◾️ نگویم برایت از انتظار مادرها. سنگ را آب می‌کند، کائنات را می‌لرزاند. مادرِ منتظر، سوگندِ خلقت است و حجتِ رنج در جهان ما. غمِ انتظارِ مادرها اصلاً خود «بارِ هستی»ست، اشک تاریخ است روی چشم زمانه. مادرها با هر فریادی که از حنجره‌ی انتظار سر می‌دهند، تاریخ را به هماوردی فرا می‌خوانند. و تاریخ مگر چیزی جز توالی غم انتظار مادرهاست؟
چند خواهر؟ چند برادر؟ چند پدر؟ چند فرزند؟ چند مادر؟ بشمارم برایت؟ تو بگو یکی، من می‌گویم صدوهفتادوشش‌تا‌. حالا همین عدد را ضرب کن در سه سال، در ۳۶۵ روز، در ۲۴ ساعت، در ۶۰ دقیقه، در ۶۰ ثانیه. چقدر شد؟ حالا همین عدد را ضرب کن در «انتظار». بی‌نهایت چیزی جز همین است؟

◾️ حالا بگذار حرفم را کامل کنم. سه سال پیش در چنین شبی، انتظار ضرب شد در دلِ خانواده‌های جان‌باختگان یکی از تلخ‌ترین وقایع تاریخ. و «بی‌نهایت» متولد شد. بی‌نهایتی مملو از چشم‌های خیره به در، دست‌های افراشته به آسمان، گام‌های خسته و لرزان، و تن‌های تنهای بی‌جان.
جهان در سحرگاه ۱۸دی۱۳۹۸ از حرکت نایستاد اما مطمئنم از آن روز سنگین‌تر شده، چون بارِ هستی، بارِ انتظارهای بی‌انتها روی دوشش سنگینی می‌کند. جهان هنوز بغض شهدای پرواز ۷۵۲ را گریه نکرده...

📌 ویژه‌نامه روزنامه که سال گذشته و به مناسبت دومین سالگرد این واقعه تلخ بازنشر داده شد و شامل یادداشت جمعی از دانشجویان و دوستان مسافران هواپیمای PS752 بود را هم می‌توانید از اینجا بخوانید.

📸 عکس از توییتر MN
دی‌ماه ۱۴۰۰؛ سردر دانشگاه به یاد جان‌باختگان #هواپیمای_اوکراینی

@sharifdaily

«شما وظایف بیشتری دارید»

❇️ ماجرای تلخ و دردناک #هواپیمای_اوکراینی که دی ماه ۹۸ و درست در چنین روزی رقم خورد را بعید است هیچ کسی بتواند از یاد ببرد؛ واقعه‌ای تلخ که اعلام ابعاد ماجرای آن پس‌ از سه روز و مشخص شدن اصابت موشک پدافند داخلی، داغ این واقعه را دو چندان کرد اما همچنان و پس از گذشت سه سال ابهامات گوناگونی وجود دارد که نتوانسته از ذهن همه خصوصاً خانواده‌ها، دوستان و هم‌دانشگاهیان شهدای پرواز خارج شود‌.

🔸 مسئله اول و مهم‌ترین مسئله «دادگاه» است؛ فرایند قانونی رسیدگی به ابعاد مختلف آن که اگرچه اصل برگزاری این چند جلسه و سایر تحقیقاتی که در کنار آن انجام شده مثبت است اما متاسفانه این‌طور احساس می‌شود که پرونده در کندترین حالت خود پیش‌می‌رود و نظم و توالی برگزاری آن (حداقل از نگاه ناظر بیرونی) قاعده خاصی ندارد و برای مثال در نزدیکی سالگرد این واقعه، سه جلسه از آن برگزار می‌شود اما در طول سال چندان خبری از پرداختن به ابعاد ماجرا نیست‌.

🔸 جلسات مهمی که پنج مورد از آنها تا کنون برگزار شده و لازم است سرعت بگیرد اما نه تنها جزئیات زیادی از آن‌ها مخابره نمی‌شود بلکه شاید مجموع ساعت‌های آن نیز به عدد ۳۰ نرسد که این عدد پس از گذشت ۳ سال، بسیار عجیب و غیر قابل قبول‌تر از چیزی است که هر کس انتظارش را می‌کشید و همین صدای خانواده‌ها، برخی فعالین فرهنگی و دانشجویی و بخشی از جامعه که اخبار این واقعه را دنبال می‌کنند، درآورده است.

🔸 نکته دوم اما قصه‌ی فراموش‌شده‌ی وسایلی است که همراه شهدای هواپیما در این سانحه بوده و پس از آن دیگر خبری از آن‌ها نشده است؛ وسایلی که بخشی از آن‌ها به جهت مادی قیمتی بوده‌اند و شامل ساعت، جواهر و‌... می‌باشند و حتی اگر به جهت مادی ارزش زیادی نداشته باشند، از جهت معنوی برای هر مصیبت‌دیده‌ای ارزشمند خواهند بود، چراکه بخشی از خاطرات عزیزشان را در این وسایل جستجو می‌کنند اما حالا و پس از سه سال خبری از این وسایل نیست و اگرچه برخی نقل‌ها می‌گویند این وسایل به سرقت رفته است اما متاسفانه به نظر می‌رسد به همین احتمال هم چندان رسیدگی نشده است تا اثری از وسایل این عزیزان تحویل خانواده‌هایشان شود.

🔸 موضوع بعدی هم که شاید اهمیتش کمتر از دو مورد قبل نباشد، مشخص شدن جزئیات بیشتر از این واقعه است؛ موضوعی که در روزهای اول فرمانده هوافضای سپاه مسئولیتش را به عهده گرفته و نسبت به وقوع آن عذرخواهی کرد و سال گذشته هم در مصاحبه‌ای به توضیحات بیشتری از این واقعه پرداخت، اما به نظر می‌رسد بخش‌های دیگری هم در این حادثه دخیل هستند و ماجرا جزئیاتی بیشتر از آنچه گفته شده دارد اما هنوز توضیح یا ارائه یا جمع‌بندی خاصی در خصوص جزئیات بیشتر آن بیان نشده است‌.

🔸 واقعیت این است که ساخت مدرسه و بنای یادبود، بورسیه به یاد این عزیزان، مراسم‌های گرامی‌داشت، روشن‌کردن شمع، پست و پیام‌های دردناک و حاوی خشم یا تسلیت، شاید تمام آن چیزی باشد که از خانواده‌ها، اعضای دانشگاه یا دانشجویانی که داغ‌دار هم‌کلاسی‌های خود هستند بر بیاید و حتماً هم در جای خود ارزشمند هستند، اما شنیدن و خواندن نطق‌ها و پیام‌های عاطفی و احساسی، جملات کلیشه‌ای و همیشگی و تعابیر کلی از جمله«ابراز هم‌دردی و لزوم بررسی عادلانه»، پس از گذشت سه سال آن‌هم از طرف مسئولینی که بیشتر از این‌ها اختیار و وظیفه دارند، به هیچ وجه پذیرفته نیست و اگر به ناراحتی و خشم افراد داغ‌دار ماجرا دامن نزند، التیامی برای آن‌ها نخواهد بود.

@sharifdaily

«داغ‌دار دوستان»

❇️ جمعی از دانشجویان دقایقی قبل در همکف ساختمان ابن‌سینا به یاد سرنشینان پرواز #هواپیمای_اوکراینی و در سالگرد این واقعه شمع روشن کردند.

🔸 «پونه گرجی»، «مریم ملک»، «الناز نبیی»، «غزل نوریان»، «حمیدرضا ستاره کوکب»، «آرش پورضرابی»، «فائزه فلسفی»، «میلاد قاسمی آریانی»، «محمد الیاسی»، «محمدامین بیروتی»، «محمد صالحه»، «زهرا حسنی سعدی»، «ایمان آقابالی»، «منصور اثنی‌عشری»، «مهدی اسحاقیان» و «امیر اشرفی» ۱۶ دانشجوی دانشگاه شریف بودند که در این واقعه دردناک حضور داشتند.

@sharifdaily

«پای حرف خانواده‌ها»

❇️ عصر دیروز دوشنبه سوم بهمن‌ماه، جمعی از خانواده‌های دانش‌آموختگان شریفی حاضر در #هواپیمای_اوکراینی در جلسه‌ای دو ساعته با رئیس قوه‌قضائیه، مطالبات و دغدغه‌های خود را بیان کردند.

🔸 این جلسه که دکتر #جلیلی شب گذشته خبر آن را منتشر کرده، در ادامه درخواستی‌ست که برخی خانواده‌ها در سومین سالگرد این واقعه از دانشگاه داشتند تا در انتقال نکات و دغدغه‌های آن‌ها به مسئولین قضایی همکاری نماید و نهایتاً دیروز در دفتر حجت‌الاسلام #محسنی‌اژه‌ای برگزار شده است‌.

🔸 جزئیات بیشتری از محتوای جلسه و نکات مطرح شده توسط خانواده‌ها، رئیس قوه و سایر مسئولین جلسه با توافق حاضرین به دست روزنامه نرسیده و رسانه‌ای نشده است.

@sharifdaily

«در حمایت از شریف»

❇️ #بنیاد_حامیان_شریف که در سال ۹۸ با هدف ایجاد هم‌افزایی و آرامش هیات رئیسه، اساتید، کارکنان و دانشجویان شریف و از طرفی فراهم کردن امکانات آموزشی، پژوهشی و رفاهی برای دانشگاه تاسیس شد، سه سالی می‌شود که فعالیت خود را پیش می‌برد و برای مثال در تابستان و نیمسال پاییز امسال، مجموعاً نزدیک به ۲ میلیارد تومان بورسیه تحصیلی اعطا کرده است.

🔸 در نیم‌سال گذشته به همت بنیاد و با حمایت خیریه آفرینش وابسته به شرکت «پیشگامان رشد و نوآوری»، ۵۵۰ دانشجوی شریف از بورسیه عادی (به مبلغ ۲ میلیون و ۲۵۰ هزار تومان) و ۷۰ نفر از بورسیه ویژه (به مبلغ ۳ میلیون تومان) بهره‌مند شدند. ثبت‌نام دریافت این بورسیه ابتدای هر ترم در سامانه شاخص انجام و پس از اعتبارسنجی این مبلغ به دانشجویان اعطاء می‌گردد.

🔸 همچنین شرکت «توسعه صنعتی مشفق» یکی دیگر از مجموعه‌هایی است که با کمک این بنیاد و با هدف ایجاد ارتباط میان دانشجویان و دانشگاه با صنعت هرسال به تعدادی از دانشجویان دانشگاه در رشته‌های مهندسی برق، مهندسی و علم مواد، مهندسی صنایع و مهندسی مکانیک، ماهانه به مبلغ ۱ میلیون تومان به دانشجویان کارشناسی و ۲ میلیون تومان به دانشجویان ارشد بورس تحصیلی اعطا می‌نمايد.

🔸 علاوه بر این موارد، بورسیه‌ای هم که قرار بود جهت یادبود جان‌باختگان شریفی #هواپیمای_اوکراینی به ۱۶ نفر از دانشجویان مقطع دکتری دانشگاه اختصاص یابد هم چند وقت قبل به این دانشجویان پرداخت شد.

🔸 گزارش مالی فعالیت‌های این سه‌ سال بنیاد را می‌توانید در آرشیو روزنامه ببینید و روند فعالیت‌های آن‌ها و نحوه برخورداری از این بورسیه‌ها را در سایت و یا کانال بنیاد مشاهده نمایید:
🔗 sutf.sharif.ir
🔗 @hamianSUT

@sharifdaily