«مرثیه‌ای برای یک قوم»

#یادداشت
#رضا_قاسمی‌پور
#همراه_با_جشنواره

📽 #محمدحسین_مهدویان در پنجمین اثر سینمایی خود باز برای چندمین بار به سراغ دهه ۶۰ رفته. او این بار یک واقعه دردناک یعنی بمباران شیمیایی سردشت را دست‌مایه کار خود قرار داده تا بازهم علاقه خود به روایت وقایع تاریخی را نشان دهد.

🔸 از‌ نظر ساخت، فیلم همان سبک‌ و سیاق آثار قبلی مهدویان را دارد. او‌ این بار نیز با استفاده از کاور کاهی سعی در ایجاد بهتر فضاهای دهه ۶۰ را دارد. سکانس‌های مربوط به زمان حال نیز با لنز دیجیتال تصویربرداری شده تا تفاوت این دو زمان برای مخاطب ملموس باشد‌‌‌. بازی‌های فیلم نیز به جز بازی پیمان معادی بسیار معمولی بوده و چیز جدیدی برای عرضه ندارد.

🔸 #درخت_گردو فیلمی بسیار احساسی‌ست‌؛ با روایت مکشوف از بمباران شیمیایی سردشت احساسات مخاطب را به شدت درگیر کرده به طوری که سخت است در سینما باشید اما چشم‌تان تر نشود! داستان بسیار احساسی همراه با نمایش صحنه‌های دردناک(مانند صحنه‌ای که قادر پیکر دو فرزندش را به تنهایی بر دوش حمل می‌کند) بعضا تحمل فیلم را برای مخاطب دشوار می‌سازد. فی‌الواقع مهدویان یک ساعت تماشاگر را می‌گریاند تا در ده دقیقه پایانی فیلم، حرفش را به جان مخاطب بنشاند.

🔸 درخت گردو نه یک روایتی از ستم رژیم بعث به قوم کرد بلکه روایت مصائب آنها در طول زمان است؛ مصائبی که در فیلم نه تنها به منشأ آن اشاره نشده بلکه به مخاطب آدرس غلط نیز می‌دهد. مهدویان با به تصویر کشیدن وضعیت نامناسب اقتصادی مرزنشینان و مسائلی همچون کولبری سعی در نشان دادن مصیبت‌های ممتد قوم کرد دارد اما او هیچ‌جا به سرچشمه این گرفتاری‌ها اشاره نکرده بلکه امر را وارونه جلوه می‌دهد. دادگاه لاهه را نشان می‌دهد که گویا در پی احقاق حقوق کردهاست اما هیچ‌جا نمی‌گوید آن بمب‌هایی که اثرآن حتی در برخی افراد حاضر در جلسه دادگاه نیز بود، محصول کدام کشورهاست، نمی‌گوید جه عاملی باعث این نابسامانی اقتصادی برای مرزنشینان شده است.

🔸 تیر خلاص او اما مقایسه‌ای‌ست که میان دختران روستا با دختر گمشده قادر می‌کند. او حتی دوری از خانواده واقعی را بهتر از زندگی در روستای مرزی معرفی می‌کند! فیلم مهدویان بیشتر یک اثر قومیت‌گراست تا ملی. فیلمی که به احتمال فراوان با اقبال زیاد جشنواره‌های خارجی مواجه می‌شود و البته ویترین.

t.me/sharifdaily/5258

@sharifdaily

«بدسرپرست»

❇️ یکی از مهم‌ترین شاخص‌ها برای سنجش سلامت نظام بانکی، شاخص کفایت سرمایه است. کفایت سرمایه عبارت است از نسبت حقوق صاحبان سهام (سرمایه‌ای که سهام‌داران بانک آورده‌اند) به دارایی بانک. به عبارت دیگر این شاخص بیانگر آن است که در فعالیت‌های بانک، چه میزان از سپرده‌های مردم و چه میزان از پول صاحبان بانک استفاده می‌شود. هرچه این نسبت بیشتر باشد، ریسک بانک کمتر شده، زیرا نسبت بیشتری از پول صاحبان بانک در فرایند بانک‌داری درگیر بوده و صاحبان بانک انگیزه بیشتری برای فعالیت‌های سودده دارند. بررسی ۲۱ بانک خصوصی و خصوصی‌شده در ایران نشان می‌دهد که این نسبت تنها برای ۷ بانک در سال ۹۸ مثبت بوده است! این در حالی‌ست که طبق مصوبه بانک مرکزی بانک‌ها ملزم به رعایت نسبت کفایت سرمایه بیش از ۸ درصد هستند. منفی بودن کفایت سرمایه به این معناست که بانک آن‌قدر زیان‌ده بوده که برای جبران آن به چیزی بیش از سرمایه اولیه صاحبان سهام نیاز است و عملا دارایی صاحبان سهام منفی شده است.

🔸 میانگین نسبت کفایت سرمایه برای ۲۱ بانک فوق در حدود منفی ۹.۸۳ درصد است. این عدد بیان می‌کند که نظام بانکی در طی سالیان اخیر آن‌قدر زیان تولید کرده که نه تنها سرمایه بانک نابود شده، بلکه اکنون بسیاری از بانک‌ها ورشکسته به شمار می‌روند. آمارهای مختلف کسری نظام بانکی را حدود ۲۰۰۰ همت اعلام می‌کنند. به عبارت دیگر شرایط کنونی به گونه‌ای‌ست که تعبیر ورشسکته برای نظام بانکی ایران مناسب‌ترین تعبیر به شمار می‌رود.

🔸 در یک جمله عدم کارایی بانک مرکزی در تنظیم‌گری نظام بانکی را می‌توان یکی از مهم‌ترین دلایل وضع فعلی نظام بانکی برشمرد. در همه‌جای دنیا بانک‌های مرکزی نظارت‌های بسیار سخت‌گیرانه‌ای را بر سیستم بانکی تحمیل کرده و حتی در صورتی که یک بانک عملکرد نامطلوبی داشته باشد، بانک مرکزی مدیریت فعلی آن را برکنار کرده و خود مدیریت بانک را برعهده می‌گیرد! متأسفانه در ایران بانک مرکزی آن‌طوری که باید نتوانسته نقش تنظیم‌گر نظام بانکی را ایفا کند. وضعیت فعلی به گونه‌ای‌ست که بسیاری از مصوبات بانک مرکزی از سوی بانک‌ها اجرا نمی‌شود.

🔸 #رضا_قاسمی‌پور در صفحه #اقتصاد_و_کسب‌وکار روزنامه نگاهی مختصر داشته به وضعیت فعلی نظام بانکی کشور و اصلاحی که در بنای ایران برای آن در نظر گرفته شده است. این مطلب را در سایت روزنامه می‌توانید بخوانید.

@sharifdaily