مدام گله می کنیم که اینستاگرام محل نشان دادن خوشی هایمان شده. راستش من هیچوقت از کار جماعتی که از تشیع جنازه عزیزشان عکس و فیلم می گیرند، سر در نیاورده ام...
ما آدم ها، دوندگان یک مسابقه ماراتنیم، یک دونده معمولا عکسی از طول مسیری که دویده ندارد، از میانه راهی که طی کرده، از رنج و دردی که کشیده. او دویده، خسته شده، گاهی وسط راه پشیمان شده، ایستاده و آبی خورده، به خط پایان نگاه کرده و به خودش قوت قلب داده، دوباره دویدن را از سر گرفته و به هر جان کندنی شده از خط گذشته.
بیشتر عکس ها متعلق به همین زمان است، دقیقا وقتی که دونده از خط پایان عبور می کند، جایی که نگاهش به دوربین است و رو به آن لبخند می زند. مثل کوهنوردی که به قله می رسد. کسی از درد و رنجش عکس نمی‌گیرد.
هیچ‌ آدمی دلش نمی‌خواهد یادش بیاید که چه لحظات بدی را تحمل کرده، هر کوهنوردی می‌خواهد فقط روی قله ایستادن را به یاد بیاورد...
من عاشق عکس بیماران سرطانی هستم که از پس مریضی شان برآمده اند، با موهایی که تازه روی سرشان جوانه زده رو به دوربین لبخند می زنند، هیچ بیماری از لحظات بدش عکس نمی گیرد، از آن گیجی و تهوع بعد از شیمی درمانی، مثل گیجی و تهوع یک دونده ی ماراتن، ما دوندگان یک مسابقه ی ماراتنیم، بگذارید از خوشی هایمان عکس بگیریم...

✍️ #مریم_سمیع_زادگان
🆔 @SayehSokhan