نشر سایه سخن

يادداشت هاي يك روانپزشك

✍✍✍✍

مي گويند سرانه ي مطالعه در ايران حدود ١٣ دقيقه است. اين زمان براي كشورهاي توسعه يافته مثل ژاپن و انگليس ٩٠ دقيقه در روز و براي كشورهاي در حال توسعه اي مثل مالزي و تركيه حدود ٥٥ دقيقه است.

اين آمار كه البته آمار خوش بينانه ايست، (در بعضي منابع ٢ دقيقه گفته شده) گوياي اين است كه جامعه ايراني با كتاب قهر است. وضعيت نشر و فروش كتاب هم در ايران غم انگيز است، چه بسيار كتاب هايي كه به تعداد اندك چاپ مي شوند و همين تعداد اندك نيز مدتها طول مي كشد تا به فروش برسند.

در نوشتارهاي مختلف علل مختلفي براي آن ذكر كرده اند. امشب در اولين جلسه آموزش تئوري انتخاب وقتي دوستان خاطرات شان را از مدرسه براي بقيه نقل مي كردند، به اين نتيجه رسيدم كه ما از كتاب روي گردان شده ايم، و اين روي گرداني به همت مدرسه ها و سيستم آموزشي مان بوده است.
ما فرزندان مان را به مدرسه مي فرستيم و پول هاي كلاني هم به مدارس بخصوص از نوع غيرانتفاعي اش مي پردازيم. آنجا فرزندان مان رتبه هاي خوبي مي آورند و در دانشگاههاي خوبي قبول مي شوند، عكس و اسم شان بر سر در مدرسه و آموزشگاههاي كنكور مي درخشد و همه بخاطر داشتن چنان دانش آموزاني بهم تبريك مي گويند، اما آنها در اولين فرصتي كه دست مي دهد، كتاب و كتاب خواني را رها مي كنند و به فعاليت هاي ديگري مي پردازند و حتي در فضاهاي مجازي حوصله نمي كنند متن هاي كمي طولاني را بخوانند.

حكايت ما، حكايت همان است كه آمد زير ابرو را بردارد، چشم را كور كرد.

آيا با تهديد و تطميع وادارشان نمي كنيم درس بخوانند؟ با سرزنش و مقايسه از آنها انتظار نداريم كه طوري درس بخوانند كه از همه ي استعدادشان كه خدا منت سرمان گذاشته و به بچه مان داده استفاده كنند؟ با يادآوري خدمت هايي كه به آنها كرده ايم، و ايجاد عذاب وجدان سعي نمي كنيم مسئوليت شان را به آنها يادآوري كنيم؟ با ترساندن شان از هيچي نشدن و به هيچ جا نرسيدن سعي نمي كنيم وادارشان كنيم از نيازهاي طبيعي خودشان مثل تفريح و روابط دوستانه و غيره بگذرند، و فقط درس بخوانند؟

ما بخاطر يك رتبه ي كنكور و قبولي دانشگاه فقط در عرض ١٢ سال فرزندمان را از مدرسه و كتاب و كتاب خواندن براي تمام عمر بيزار كرده ايم، نكرده ايم؟
@drnmirzaii

29 views14:34