شب آخر در پایتخت، دوست مایک میزبانم به خونه اومده بود و همونطور که به چای مته خوردن من در هوای ۳۸ درجه با تعجب نگاه می کرد، بهم گفت: "کاش نمیومدم اینجا. با شنیدن داستان زندگیت احساس میکنم من تو زندگی هیچکاری نکردم. چقدر دنیارو ندیدم. چقدر تو جلویی و من عقبم!!"
شوکه شدم. بهش گفتم تو زندگی هر کس مسیر خودشو داره. خودش تابحال دوبار از آمریکا به هائیتی و از هائیتی به دومینیکن مهاجرت کرده. به صدها کودک انگلیسی تدریس کرده و زندگیشونو تغییر داده.
مگه قانونی برای زندگی کردن وجود داره؟ مگه همه باید دور دنیارو بگردن؟ مگه جلو و عقبی وجود داره؟؟
میلیون ها آدم روی این کره زندگی میکنن و هر کسی مسیر خودش رو میره. هر کسی یکجوری به تکامل میرسه و رشد میکنه.
یاد یکی از دوستانم افتادم که چهار ماه پیش بهم گفت: "خب الان آمریکای جنوبی رو تموم کردی و میری که سفر رو تو آمریکای شمالی آغاز کنی."
من چشمام گرد شد و گفتم: " تموم کردم؟ مگه خوراکیه؟ من فقط نقطه های کوچیکی از کشور های مختلف آمریکای جنوبی رو دیدم و توشون زندگی کردم. حتی اگه سالها توی یک کشور سفر کنیم، نمیشه گفت اون کشور رو تموم کردیم و دیگه نقطه ای ازش باقی نمونده که ما ندیده باشیم. همیشه جای جدید برای دیدن هست."
یادمه جلسه اول یک مادری از من پرسید: "زبان انگلیسی دخترم کی تموم میشه وقتی من از امروز سه سالگی گذاشتمش کلاس زبان؟
منم گفتم هیچوقت! نه تنها زبان انگلیسی، بلکه یاد گرفتن هیچ زبانی هیچوقت تموم نمیشه و چون در حال تغییره همیشه جا برای یادگرفتن و بالاتر رفتن داره." آیا ما تمام کلمه های زبان فارسی رو میدونیم؟؟
این ما هستیم که برای خودمون و برای زندگی قانون میسازیم. به نظر من زندگی کردن هیچ قانونی نداره.
تعداد دنبال کننده های اینستاگرام، پول های توی حساب بانکی و کشور هایی که بهش سفر کردیم رو نمیشه مقایسه کرد و بر اساسشون گفت که چه کسی در زندگی جلوتره و یا چه کسی بهتر و درست تر داره زندگی میکنه.
زندگی مسابقه نیست. بهتر و بدتری وجود نداره. کافیه تمرکزمون روی خودمون باشه و سعی کنیم از کسی که دیروز بودیم بهتر باشیم.
بیاین به جای عجله و بجای مقصد، به مسیر فکر کنیم. مسیر منحصر به فردی که هر کدوم توش داریم قدم بر می داریم.
.
پ.ن: پوششم برای کلیسا درست نبود و بهم پارچه دادن تا دور پاهام بپیچم!
#جمهوری_دومینیکن #سانتو_دومینگو
🆔 @sayehsokhan
شوکه شدم. بهش گفتم تو زندگی هر کس مسیر خودشو داره. خودش تابحال دوبار از آمریکا به هائیتی و از هائیتی به دومینیکن مهاجرت کرده. به صدها کودک انگلیسی تدریس کرده و زندگیشونو تغییر داده.
مگه قانونی برای زندگی کردن وجود داره؟ مگه همه باید دور دنیارو بگردن؟ مگه جلو و عقبی وجود داره؟؟
میلیون ها آدم روی این کره زندگی میکنن و هر کسی مسیر خودش رو میره. هر کسی یکجوری به تکامل میرسه و رشد میکنه.
یاد یکی از دوستانم افتادم که چهار ماه پیش بهم گفت: "خب الان آمریکای جنوبی رو تموم کردی و میری که سفر رو تو آمریکای شمالی آغاز کنی."
من چشمام گرد شد و گفتم: " تموم کردم؟ مگه خوراکیه؟ من فقط نقطه های کوچیکی از کشور های مختلف آمریکای جنوبی رو دیدم و توشون زندگی کردم. حتی اگه سالها توی یک کشور سفر کنیم، نمیشه گفت اون کشور رو تموم کردیم و دیگه نقطه ای ازش باقی نمونده که ما ندیده باشیم. همیشه جای جدید برای دیدن هست."
یادمه جلسه اول یک مادری از من پرسید: "زبان انگلیسی دخترم کی تموم میشه وقتی من از امروز سه سالگی گذاشتمش کلاس زبان؟
منم گفتم هیچوقت! نه تنها زبان انگلیسی، بلکه یاد گرفتن هیچ زبانی هیچوقت تموم نمیشه و چون در حال تغییره همیشه جا برای یادگرفتن و بالاتر رفتن داره." آیا ما تمام کلمه های زبان فارسی رو میدونیم؟؟
این ما هستیم که برای خودمون و برای زندگی قانون میسازیم. به نظر من زندگی کردن هیچ قانونی نداره.
تعداد دنبال کننده های اینستاگرام، پول های توی حساب بانکی و کشور هایی که بهش سفر کردیم رو نمیشه مقایسه کرد و بر اساسشون گفت که چه کسی در زندگی جلوتره و یا چه کسی بهتر و درست تر داره زندگی میکنه.
زندگی مسابقه نیست. بهتر و بدتری وجود نداره. کافیه تمرکزمون روی خودمون باشه و سعی کنیم از کسی که دیروز بودیم بهتر باشیم.
بیاین به جای عجله و بجای مقصد، به مسیر فکر کنیم. مسیر منحصر به فردی که هر کدوم توش داریم قدم بر می داریم.
.
پ.ن: پوششم برای کلیسا درست نبود و بهم پارچه دادن تا دور پاهام بپیچم!
#جمهوری_دومینیکن #سانتو_دومینگو
🆔 @sayehsokhan