Сані 42. Зусім вылецела з галавы, але АЧК нагадаў. Пісаў аб ім улетку. Віншую і ганаруся знаёмствам ✊🏴

Карнікі зрабілі Сашу "падарунак " - прысудзілі дадатковыя 1,5 гады па сумнавядомым 411 арт. УК РБ. А ў яго хутка павінен быў скончыцца тэрмін.

Дакладна 20 гадоў таму, 18 кастрычніка 2005 г., я прыехаў на вучобу ў Кракаў. Так бы мовіць, юбілей. Была прыгожая польская восень. Толькі пазаўчора я вярнуўся з Амерыкі і вось урэшце я ў Кракаве, у якім хацеў вучыцца ад моманту, калі першы раў патрапіў у гэты горад. Бо да гэтага я пражыў 4 гады ў Любліне і там адвучыўся 4 гады (нулявы год для замежных студэнтаў + 3 гады на UMCS). Аб гэтай гісторыі раскажу пазней.

Першы раз у Кракаў я прыехаў у жніўні 2000 г. і доўгавалосым нефармальным юнаком закахаўся ў былой сталіцы Польшчы. Паездка была ўзнагародай для 7 лепшых вучняў Polska Macierz Szkolna, дзе я вывучаў польскую мову. Тры тыдні, з заняткамі, экскурсіямі, рознымі цікавымі актыўнасцямі. Агулам, было вельмі крута. Шмат пазнавальнага, у тым ліку знаймствы з моладдзю с поставецкай прасторы, якія таксама прыехалі на летнія курсы.

Адна з эскскурсій была на каралеўскі замак Вавэль. Існуе такая легенда, што калі дакрануцца да сэрца Звона Жыгімонта (усталяваны ў 1521 г. у Вавельскі архікафедральным касцёле), то можна загадаць тры жаданні, якія здзейсняцца. Я так і зрабіў. Два з іх здзейсніліся, трэцяга не памятаю, але адно з іх было паступіць у Ягелонскі ўніверсітэт у Кракаве. На жаль, у наступным годзе, пасля заканчэння 11 класа, ў мяне гэтага не атрымалася (доўгая гісторыя) і вось толькі ў 2005 г. юнацкая мара збылася. Я перавёўся на 4 курс гістарычнага факультэта найстарэйшай ВНУ ў Польшчы.

Падчас жнівенькскіх курсаў 2001 г. мы жылі ў інтэрнаце на наябрэжнай Віслы, гулялі ў футбік з мясовымі палякамі і нашым апякуном, пілі піўко з маім гарадзенскім сябрам Пашам (з якім разам вывучалі польскую мову і які мяне адшукаў, калі я амаль не заснуў у прыбіральні ў PMSz).

У Кракаве я набыў ліцэнзійную касету аднаго з найбольш любімых сваіx гуртоў і прыемнай жнівеньскай ноччу пад гэту музыку я напісаў такі вось тэсксцік, быццам другую частку сачынення. Не ведаю чаму, але захаваў яго. Тады я думаў, што ён мае нейкую мастацкую вартасць. Зараз жа, падаеца, ягоная вартасць у эга-гісторыі, рэтраспектыўным аналізе маёй асабовасці, якую можна даследваць праз літаратурную творчасць дзён мінулых.

Ночью в Кракове

Слушая Heavy Metal, сидя один, невольно в голову приходят разные мысли. Воспоминания. Одиночество ещё раз доказывает, что может справиться с любым, но только если он не сопротивляется. А чему сопротивляться? Пустоте и ошибкам? Ошибки, совершая вас, мы только после понимаем всю суть сделанного. И начинаем каяться, оправдываться. Зачем? Перед кем? Перед собой. Ищем ненужный, запоздалый смысл. Но разве он что-то исправит? Никогда. Мы просто хотим очистить мысли. Это лживое искупление, это самообман. А мы радуемся, поём ему гимны. Мы сдаёмся, потому что мы слабаки. Нам жалко себя и мы плачем. Сколько слёз, сколько сил мы заплатили за ошибки? Мы не такие - возразите вы. Все такие. Все!

Иногда нами руководит холодный рассудок, иногда дикие чувства. Но и то, и другое может быть поспешным, пустым. Говорят, надо исправлять свои ошибки. А не поздно ли? А есть ли перед кем? А сможем ли? А хотим ли? Почти всегда. Мы страдаем из-за предрассудков, из-за характера, из-за себя. И для себя. Каждая ошибка словно иголка в маленькую куколку. Становится всё больнее и больнее, и мы не в силах остановить или хотя бы выдержать боль. А после уже ничего. А после уже поздно. А после уже темно. Навсегда. И ты один вечно! Ты сильный? Ты выдержишь? Кто ты?

А теперь играет Lacrimosa, а теперь ночь. Я плачу. Отчего? Зачем? Для кого? Страх! Боль! Душа! Где ты, душа? Или тебя вовсе нет? Глупая вера в то, что можно исправиться, что мы существуем, что мы любим?! Да?! Что мы любим? Жизнь? Себя? Что? Кто знает? Ты?

Поцелуй, один лишь только поцелуй. Твой. Мой. Наш. Больше ничего не надо. Ничего. Твои губы и мои, твои улыбающиеся глаза и мои в слезах. Но они вместе. Ведь правда?

А если я спрыгну? А если меня не будет. Если я там - вы здесь. Если я один - вы вместе. Если я плачу - вы смеётесь. Если... То... Умрём. Умрём вместе. Да. Вдвоём. Я и ты. Я. Да что я! Ты! Только ты! Вот так оно все и происходит. Сердце и чувства. Мои чувства. Одинокий поэт, ищущий в пустыне - ты найдешь. Все находят. Или погибают. Или просто нас нет. Нас нет...

Август 2000 г.

Вечер, приходи опять,
Перед тем, как буду спать,
Перед тем, как вместе спеть,
Перед тем, как умереть.

2004 г.

Свабода або смерць. Вайна ва Украіне і мігранцкі крызіс. Голас анархістаў з калектываў АЧК Галіцыя і Сябры Украіны і Бацькі Махно

Таварышы_кі пераклалі на ангельскую мову кнігу, да выхаду якой некалькі гадоў таму і я меў дачыненне. Кніга - голас некаторых анархістаў з Польшчы, гэткая платформа і абмен меркаваннямі на тэму вайны ва Украіне і трошкі аб сітуацыі уцекачоў_ак на беларуска-польскай мяжы.

Спачатку з'явіўся тэкст у выглядзе інтрэв'ю ў старэйшым польскім анархісцкім часопісе "Inny Świat" № 1(54)/2023 г. Пазней больш дапрацаваны матэрыял выйшаў кнігай, з фоткамі антыаўтарытарыяў, якія змагаюцца супраць Расеі і якіх, на жаль, ужо няма ў жывых. А таксама з ілюстрацыямі Улада Бохана. Усе сродкі ад продажу кнігі мы кіравалі і кіруем на дапамогу таварышы(к)ам ва Украіне.

Пасля гэтага анархісцкая група Прамень пераклала брашуру на расейскую мову.

І вось зараз англамоўную версію кнігі можна набыць за сімвалічныя 2 £, або спампаваць з сайта Seditionist Distribution.

Я медленной ленточкой двигался к краху,
Бывало, что срывы меня ускоряли,
Теперь я созрел, посылаю всё на хуй!
Под музыку Брамса и звуки роялей.

Давай же с тобою накатим водяры,
И вспомним апрель нулевых–девяностых,
Я родом оттуда, какой же я старый,
Я даже хлебнул перестроeчных тостов.

А ныне приходится землю сырую
Лицом прорывать, разгрызать мир зубами,
Все денег хотят, я пишу, не ворую
И смело могу приготовить суп маме.

И всё же о крахе, он близкий и сладкий,
Чем ближе к нему, тем острее иголки,
На площади бунт, люди ставят палатки…
Я — красная лента, я — бант комсомолки.

2018 г.

Саша "Нефер". Рукописи из шкатулки. Москва: Радикальная теория и практика, 2021.

Кастрычніцкая Варшава

У Варшаве ўсё больш міжнароднага палітычнага графіці, чым мясцовага.