و من خودم را با خستگی تمام از میان این فصل عبور می دهم، فقط به این امیدِ نورِ  کم سویی که در دوردست ها می درخشد.
‌-نامه اولگا کنیپر به آنتوان چخوف، ۱۰ فوریه؛ مسکو

روزای سختم که تموم بشه ، من میمونمو یه مُشت آدمِ از چشم افتاده (:

•••

ببخشید که مزاحم شدم، نمیدونستم پیام دادنم اذیتت می‌کنه، فقط کسی جز تو نبود که دلم بخواد باهاش حرف بزنم. حالا دیگه خودت هم نیستی.

پرسید: جنگ تموم شد؟
گفتم: تموم شد.
گفت: تو عقب کشیدی یا جنگ تموم شد؟
گفتم: به جز من کسی نمی‌جنگید که!
من که عقب کشیدم، جنگ هم تموم شد :)

میدونی وقتی یه نفر کنارت راحت خوابش میبره
یعنی چی؟!
گفتم: خب یعنی خستس
گفت: نه یعنی براش امنی :)

پاداش هربار در آغوش کشیدن تو انگار عذر خواهیِ دنیاست از من ،که تمام دردها را تحمل کرده ام.

هیچوقت آسون‌تر نمیشه، این ماییم که عادت میکنیم و در نهایت دووم میاریم.

گاه در وجودمان به قبرستانی محتاجیم
برای چیزهایی که درونمان می‌میرند

بله، حالم سر جا نیست.
سراپا انتظارم و کوچک‌ترین چیزی
رنجیده‌ام می‌کند.

درونم یه دختر بچه‌ی مظلوم نشسته
که همه چیو با چشمای پر از بغض قبول کرده (:

من مرگ رویاهامو به چشم دیدم ؛ دیگه از چی بترسم؟

فقط خودش می‌دونست با اون تصمیمی که گرفت چی بهش گذشت.

این آخرین باره من ازت میخام برگردی به خونه (:

ای همه خواب و خیالم...