دروغ و خشکسال و دشمن، آوخ! این دعا را باش
یکی آمین نگفتی، اهرمن با هرچه بود آمد

شگفتی‌روزگاری شد، مرا از عقل دود آمد

مسلمان‌زاده‌ دیدم، دست در دستِ جهود آمد!

سخن آیینه‌ی عقل است، شادا وضع خاموشان

که بسیاری دهان دیدیم، کز وی بوی کود آمد!

تو گویی هرچه نادانی‌ست ابری شد به تاریکی!

سپس باد سفاهت هو زد و بر ما فرود آمد!

@sapiens2011

«بن‌بست»

اگه به وضعیت ژئوپلتیک امروز دنیا نگاه کنید، با وجود بحران‌های مختلف یک چیز در اون‌ها مشترکه. همگی در حالت
Stalemate
قرار گرفته‌اند. روسیه هرچیزی که برای تصاحب اوکراین لازم باشه رو در اختیار داره، اما نمیتونه به اهدافش برسه. اوکراین کاری انجام داده تا الان که بیشتر کشورها در انجامش عاجزند، اما نمیتونه به اهدافش برسه. اسراییل محور مقاومت رو تار و مار کرده، اما هنوز نمیدونه با غزه چه کار کنه. حماس هنوز گروگان‌ها رو در اختیار داره، اما به هیچ هدفی نمیتونه برسه. آمریکا حکومت آخوندها رو به زانو درآورده، اما شر هسته‌ای‌شون رو نمیتونه برطرف کنه. حکومت ایران تونسته تا الان فشار ترامپ رو تحمل کنه، اما هیچ کار دیگه‌ای هم نمیتونه بکنه. آمریکا با تعرفه چین رو اذیت کرده اما اصل چینی شدن اقتصاد دنیا رو نمیتونه کاری بکنه. چین فشار جنگ تجاری رو خوب تحمل کرده، اما خودکفایی تکنولوژیک هم اونجور که لازم بود پیش نرفت. همه‌چیز در همون حالتی که هست گیر کرده. عامل اصلی این گیر کردن‌ها
Asymmetrical
بودن توانایی‌های طرفینه. چون دارند تو دنیاهای متفاوت زیست می‌کنند، و تعارض‌شون در واقع شاخ به شاخ شدن دو دنیاست. دنیای روسیه، یه دنیای قلدرمأبانه متکی به سرمایه‌گذاری دیوانه‌وار روی تسلیحاته. این دنیا در تخریب کردن خوب پیش میره، اما در تسلط بر ملتی که از قلدرها نمیترسه، گیر می‌کنه. دنیای اسراییل دنیای یه بچه خرخونه که میخواد بشینه درسش رو بخونه و تو گاراژش به اختراعاتش برسه، اما وقتی اذیتش می‌کنند هرچی در اطرافش هست رو اره می‌کنه. این دنیا برای ناک‌اوت کردن حریفی که خیلی گنده‌تر از خودشه خوب عمل می‌کنه، اما در برابر دنیایی که در اون همه پوچگرا هستند، گیر می‌کنه.
مصاحبه اخیر مدیر عامل شرکت هوآوی نکته مهمی داشت، وقتی که گفت «نمیشه هی پول بریزی تو دانشگاه و ازونطرف انیشتین دربیاد». به طور تلویحی داشت اذعان می‌کرد پول زیادی خرج کردیم تا یه چیزی مثل سیلیکون‌ولی دربیاد، اما درنیومد، و گرنه اگه به بودجه و امکانات باشه باید الان جلوتر می‌بودیم، مثلا سه هزار مهندس متوسط میسازیم که معادل سی تا مهندس نخبه آمریکایی نمیشن. در واقع داره میگه توانایی‌های آمریکا در زمینه‌هایی که برتری داره، در حدی نیست که ما رو در سطح کلان شکست بده، و توانایی‌هایی ما در زمینه‌هایی که برتری داریم، کافی نیست که بتونیم اون‌ها رو در سطح کلان شکست بدیم. چون برتری‌های اینور و برتری‌های اونور نامتناسب و نامتقارنند. سپس این ایده رو مطرح می‌کنه که باید زمین بازی رو عوض کرد تا بتونیم توش برنده باشیم. مثلا اگه در دنیای آمریکا، اینتل هست و کوالکوم، و ما به هیچ‌کدومش نمیرسیم، ما باید دنیای دیگه‌ای بسازیم که نه اینتل توش هست و نه کوالکوم، و تو اون دنیا فقط سی‌‌پی‌یو چینی هست. سپس دنیای خودمون رو در سطح جهان گسترده کنیم، تا دنیای آمریکا به حاشیه بره (سی‌پی‌یو فقط یکی از مصادیقه و شامل خیلی چیزها میشه).
خود اینکه چنین نقشه راه استراتژیکی مطرح میشه، به تنهایی اعتراف به حالت بن‌بسته.
اما همه این‌ها درباره قدرت‌های کهنه‌ست. این عدم تقارن در برتری‌ها به زودی وارد یک فاز خیلی بزرگتر، مدرن‌تر، و پیچیده‌‌تر میشه. و اون تعارض بین هوش مصنوعی و نیروی کار اقتصاده (که خیلی فرق نخواهد داشت چینی باشه یا هندی یا آمریکایی). برتری‌های این قدرت جدید، در زمینه‌هاییه که در سطح کلان نمیتونه به تسلط کامل برسه، و برتری نیروی انسانی هم کافی نیست برای اینکه این قدرت جدید رو از قلمرو خودش دور نگه داره‌، و به یک بن‌بست استراتژیک بین دو طرف می‌رسیم. بنابراین بعید نیست نقشه راهی مشابه چیزی که مدیر هوآوی مطرح می‌کنه طراحی بشه، و در اون آدم‌ها (شاید با اتکاء به دولت‌هاشون) دنیای دیگه‌ای بسازند که در اون خودشون مستقل از هوش مصنوعی، برنده باشند.
ما در فضایی هستیم که مشکل این نیست که کسی اعتراف نمی‌کنه که ضعیفه. مشکل اینه که هیچ‌کس نمیتونه قبول کنه چیزی که داره کافی نیست.

خروجی‌های مکتوب یک ذهن خشن

حدود چهار ماه پیش نوشته بودم، تو کله‌ی این کله‌پوک چی می‌گذره؟ ادیت هم نشده! امروز همگان می‌دونند که تو اون کله فقط پهنه!

دو درس کوتاه درباره‌ی دیرین‌شناسی

نوشته‌ی مارک تواین
ترجمه‌ی پرویز شهریاری



✍️دانش به‌طور پیوسته و یک‌پارچه تغییر می‌کند و برای همیشه در حال تکامل و پیش‌رفت است. دانشمندان‌‌ِ بیست سال پیش، به مردان نادانی که بیست‌سال پیش از آن زندگی می‌کرده‌اند و در ظلمت و جهالت سرگردان بودند، می‌خندیدند. و امروز (۱۸۷۱)ما با احساس رضایت نسبت به خود به آن‌هایی که بیست‌سال پیش می‌خندیدند، می‌خندیم.
«مارک توآین»

درباره‌ی این جستار حاشیه خواهم نوشت. اما دوست دارم شما خواننده‌ی محترم نیز نظر خود را بنویسید.

تازه اینو مزدور خودتون داره می‌گه! ببین آشی که پختین چه‌قدر شور شده!

در روزهای نوروز امسال درباره‌ی تفاوت شیوه‌ی تورانیان با ایرانیان نوشتم که ایرانی راستین پشت به دروغ و فریب و ریا می‌نشیند.

چهار سال پیش در چنین روزهایی افغانستان یهو شد طالبانستان. منم نشستم نامه‌ای نوشتم به مردمش که طاقت بیار و مرد باش….از درد مشترکی که گرفتارش بوده و همچنان هستیم… دوباره بخوانید.

غمت بخیر و شبت نیز

وقتی که قانون استرجن اولین‌بار به گوشم خورد، خیالم حسابی راحت شد. اکنون می‌دانم اگر نود درصد آدم‌ها در ضیافت شام حوصله‌ام را سر می‌برند به خاطر عبوس‌بودن من نیست. نه این ایراد من نیست، بلکه این ایراد دنیاست.

باید تکرار کرد:
نود درصد تمام محصولات به‌دردنخورند. نود درصد همه‌ی تبلیغات بی‌ارزش‌اند. نود درصد همه‌ی توییت‌ها بی‌معنی‌اند. نود درصد همه‌ی پست‌های اینستاگرام چرند‌اند. نود درصد همه‌ی جلسه‌ها هدردادن زمان است. نود درصد همه‌ی حرف‌هایی که دراین جلسه‌ها گفته می‌شود باد هواست.
خلاصه بگویم نود درصد همه‌ی محتواها و چیزهای روشنفکرانه که به این دنیا آورده شده مزخرف‌اند.

توجه به قانون استرجن زندگی‌تان را بهتر می‌کند. دنیا پر است از واژه‌های پوچ، اما شما مجبور نیستید به همه‌ی آن‌ها گوش کنید. با این‌حال سعی نکنید که دنیا را از مزخرفات پاک کنید. موفق نخواهید شد.

@sapiens2011

در ادامه‌ی قانون استرجن، یعنی همان قانون مزخرف بودن و پوچ بودن نود درصد همه‌چیز، به یک مثال از کتاب ساپی‌ینس هراری توجه کنید:

بانک‌ها اجازه دارند در ازاى هر دلارى كه دارند، ده دلار وام بدهند، و اين بدان معناست كه نود درصد تمام پول‌هايى كه در حساب‌هاى بانكى‌مان است سكه يا اسكناسى در ازاشان ندارند. اكر همه‌ى مشتريان بانك باركليز ناگهان پول‌ها را بيرون بكشند، بانک بى‌درنگ فرومی‌پاشد (مگر اين‌كه دولت پا پيش بگذارد و نجاتش دهد). در مورد همه‌ى بانک‌هاى ديگر جهان نيز وضع از همين قرار است.

می‌خوای ثروتت رو ببری تو قبرت؟


تو قبری که در تپه چلو خراسان شمالی کشف کردن، که متعلق به یه دختر هجده ساله یا کمتره، علاوه بر یک‌ جعبه آرایش، چند سنجاق سر هم هست. سر سنجاق‌ها رو به شکل گل سفید درآوردن، که کار دستی تمیزیه و معلومه گرون بوده.
اینکه الان در تقبیح مال‌دوستی میگن «میخوای چیکار انقدر حرص میزنی؟ میخوای ثروتت رو ببری تو قبرت؟» برای آدم سه هزار سال پیش یک سوال بی‌معنی بوده. چون جوابش این بوده که «وا.. معلومه که میخوام ببرم تو قبرم».

قابل توجه مارک توآین و دیرین‌شناسان هم‌روزگارش

@anarchonomy