تو را من چشم در راهم، شباهنگام
که مي‌گيرند در شاخ «تلاجن» سايه‌ها
رنگِ سياهي،
وز آن دلخستگانت راست اندوهي فراهم،
تو را من چشم در راهم.

شباهنگام، در آن‌دم که بر جا درّه‌ها
چون مُرده‌ماران خفتگانند،
در آن نوبت، که بندد دستِ نيلوفر،
به پاي سرو کوهي دام،
گرَم ياد آوري يا نه، من از يادت نمي‌کاهم
تو را من چشم در راهم.
*
زمستانِ ۱۳۳۶
سُروده‌ی نیما، برای برادرش لادبُن اسفندیاری
*
#نیما_یوشیج
#شراگیم_یوشیج
#لادبن_اسفندیاری
#انتشارات_رشدیه
@rochdie
/

برادر عزیزم
امیدوارم تو پاینده باشی و در خدمتگزاری به عالم انسانیت موفق بشوی.
خوشبخت شو و دیگران را خوشبخت کن. رفتم و وقتی در میدان جنگ آخرین نگاه خود را به عالَم و تمام محسناتش می‌اندازم، آرزوی من این خواهد بود که مدفنِ من در وسط یک جنگل تاریک که ابداً محل عبور و مرور انسان نباشد، واقع شود. آفتاب اشعه‌ی طلایی‌رنگِ خود را از شکاف شاخه‌ها روی مدفنِ ساده و بی‌آرایشِ یک جوان حق‌پرستِ ناکام بیاندازد و وزش نسیم همیشه از روی آن عبور کند.. آه، آرزو دارم! آرزوی من یکی این است و آرزوی دوم آنکه بعد از من تا جان داری برای پیشرفت کلمه‌ی «حق» سعی کن.. سعی داشته باش! جان من! که ضُعفا چشم به راه تو و امثال تواند..
.
از نامه‌ی نیما به لادبُن
نور- ۱۳۰۰ شمسی
#نیما_یوشیج #لادبن_اسفندیاری #شراگیم_یوشیج #انتشارات_رشدیه
@rochdie