Как режим Лукашенко ограничивает религиозное сообщество через «экстремистские» списки — мониторинг

Собрали воедино разные случаи преследований религиозного сообщества через обвинения в экстремизме и делимся с читателями.

В мониторинге представлены случаи, охватывающие разные конфессии Беларуси: римо- и греко-католиков, протестантов и православных.

Забараніць, прымусіць, не пушчаць - галоўныя ідэі збанкрутаванага рэжыму, якімі ён спрабуе вырашыць любыя праблемы. Палітычныя, эканамічныя, сацыяльныя.

Спыніць рэпрэсіі і распусціць канцлагеры яны не хочуць.

Стварыць прывабныя ўмовы для інвестараў і развіцця эканомікі баяцца.

Павысіць узровень бяспекі і сацыяльнага дабрабыту не могуць.

Адзінае, што яны могуць, гэта заганяць грамадства з ХХІ стагоддзя ў лепшым выпадку на 100 гадоў назад. Калгас, рабства і бяспраўе - вось іхны ідэал для падначаленых, а дакладней для іхных прыгонных, як прэзідэнтамнароджаны ўспрымае “народзец”.

Для сябе яны такога жыцця не хочуць. Для сябе яны будуюць надцатую рэзідэнцыю, грошы на якую забіраюць у тых, хто не паспеў, не змог ці не захацеў уцячы.

Для разумення прыярытэтаў

Учора на нараду па адукацыі Лукашэнка сабраў “более полусотни человек”. Сёння на нарадзе па жывёлагадоўлі - “около трех сотен участников”.

Хаця што там, што там гэта проста масоўка. Праўда, некаторым, асабліва набліжаным, можна нават адкрываць рот і падтакваць.

У гэты дзень год таму мы зрабілі вялікую памылку адносна каштоўнасці чалавечага жыцця ў Расеі. Хоць як паказала практыка, Крэмль усё ж ухіляецца ад таго, каб вяртацца зноў да мабілізацыі. Відаць, усё ж не ўсё так добра было з ёй, апроч масавых уцёкаў людзей у Грузію і Казахстан

 23 верасня 1942 г. а. Фабіян Абрантовіч быў прызнаны вінаватым у змаганні з рэвалюцыйным рухам і нелегальным пераходзе мяжы і быў асуджаны да 10 гадоў лагераў.

Да 1938 г. а. Фабіян узначальваў каталіцкую місію ўсходняга абраду ў Маньчжурыі і Кітаі (1929—1938). У 1938 г. удзельнічаў у пасяджэннях Генеральнай капітулы ордэна марыянаў у Рыме, пасля чаго паехаў у Навагрудак — наведаць родных, менавіта тут яго сустрэла вайна, а разам з ёй і савецкая ўлада.

Неўзабаве айцец адпраўляецца ў Львоў для сустрэчы з мітрапалітам Андрэем Шаптыцкім, адкуль ён збіраўся эміграваць на Захад. Усё было вырашанае загадзя: праваднікі былі надзейнымі людзьмі, месца пераходу — невялікая рэчка - была ўжо не раз правераная мясцовымі бежанцамі. Але а. Фабіян захварэў і вырашыў ехаць цягніком. Неўзабаве ён быў схоплены нямецкім патрулём, які адразу перадаў яго ў рукі савецкай улады, якая неадкладна адправіла яго ў турму.

Інтэлігентны пажылы святар з барадой здаваўся лёгкай здабычай, яму інкрымінавалі шпіянаж. Аднак адзінае абвінавачванне, якое ён прызнаваў: барацьба з атэізмам. Захаваліся сведчанні людзей, якія бачылі яго пакуты ў турме, сярод якіх, напрыклад, можна згадаць такое: «Мансеньёр Фабіян Абрантовіч амаль увесь час быў без прытомнасці пасля жудасных збіццяў падчас допытаў, а калі прыходзіў у сябе, то ўвесь час праводзіў у малітве».

Бутырская турма праглынула ў сваёй жахлівай пашчы а. Фабіяна Абрантовіча 2 студзеня 1946 г. У 2003 г. пачаты працэс яго беатыфікацыі.

Не, гэта не рэальны партрэт Езуса

Шмат хто ў медыях ці сацсетках мог бачыць гэты партрэт са сцвярджэннем, што менавіта так і выглядаў Езус Хрыстус. А не тое, як Яго паказваюць на абразах, асабліва 19-20 стагоддзяў.

Але насамрэч гэта не зусім так. Ці нават зусім не так.

Па-першае, гэта не партрэт Езуса, а сярэднестатыстычны партрэт семіта таго ж часу. Прычым сярэднестатыстычны партрэт на падставе ўсяго трох чарапоў, якія знайшлі ізраільскія археолагі і якія адносяцца да таго ж перыяду, калі жыў Хрыстус. Ці рэальна на падставе трох чарапоў рандомных беларусаў паказаць, як выглядалі, напрыклад, Янка Купала ці Якуб Колас? Наўрадці. Так і ў выпадку з Хрыстом.

Па-другое, рэканструкцыя твараў на падставе чарапоў вельмі ўмоўна перадае форму валасоў, адценне скуры і колер вачэй. Усё гэта зноў-такі даводзіццца выводзіць сярэднястатыстычна. Але і рэканструкцыя астатніх рысаў не дае 100% дакладнасці. Вось, напрыклад, рэальнае фота зніклай дзяўчыны і рэканструкцыя яе чэрапу, якую праводзіў той самы Рычард Ніў, які рэканструяваў і твар Езуса. Падабенства ёсць, але не дакладнае, у тым ліку ў форме падбародку.

Па-трэцяе, рэканструкцыя Ніва карысная хіба толькі ў тым выпадку, калі лічыць Хрыста чыстакроўным габрэем. Але нават у юдэйскіх антыхрысціянскіх крыніцах можна сустрэць намёкі, што Ён быў сынам рымскага легіянера. Хрысціяне ж увогуле лічаць Яго чалавекам, а значыць, і семітам, толькі па маці. А гэта таксама магло даць адбітак на вонкавы выгляд твару Хрыста.

Мы не ведаем, як выглядаў твар рэальнага Езуса. Але мы можам сказаць, што так Ён не выглядаў.

Л - логіка. Як яны жывуць у гэтым? Але агулам выдатны прыклад расейскага двоедумства, калі нельга, але як вельмі хочацца, то і можна.

Сёння год, як забралі Чырвоны касцёл.

“Запрашаем усіх, хто неабыякавы да лёсу касцёла Святога Сымона і Святой Алены далучыцца да шчырай малітвы перапрашэння Госпада нашага Езуса Хрыста за знявагі Яго і Яго дома. Пробашч ксёндз канонік Уладзіслаў заахвочвае 26 верасня ахвяраваць свае малітвы і пост на вадзе і хлебе, або як хто можа, у інтэнцыі вяртання нашага касцёла вернікам”, - паведамляе сайт парафіі.

Не, гэтая нагода прайшла міма парталу Канферэнцыі каталіцкіх біскупаў Беларусі. Проста згадаць, што ёсць такая праблема, напісаць, якія дзеянні робяцца, думаем, усё ж можна было. Але было вырашана не заўважаць гэтага пытання.

Нагорна-Карабахская Рэспубліка афіцыйна спыняе сваё існаванне з 1 студзеня 2024 года. Але фактычна яе не будзе значна раней. З рэгіёну ўжо выехалі 65 тысячаў армянаў са 120 тысячаў, якія там жылі, то бок у яшчэ не/ужо былой НКР неўзабаве проста не застанецца людзей. А кіраўнікоў самаабвешчанай рэспублікі актыўна затрымліваюць азербайджанскія ўлады.

Шматтысячагадовай гісторыі армянскага і хрысціянскага Карабаху, якая пачалася задоўга да прыходу туды цюркскіх продкаў азербайджанцаў і ісламу, надыходзіць канец. Канец выкліканы нарэзанымі сталінскім СССР межамі і перыядычнымі пагромамі з двух бакоў.

Тым не менш, гэта дае спадзеў і магчымасці Арменіі скінуць з сябе карабахскі цяжар, што дадаткова прывязваў яе да Расеі, і ўзмацніць еўраатлантычную інтэграцыю з краінамі Захаду. І магчыма, наладзіць стасункі з суседнімі Турцыяй і Азербайджанам, хоць апошні ўжо аблізваецца, паглядаючы на Зангезурскі калідор, што знаходзіцца на прызнанай тэрыторыі Арменіі. Але Зангезур - не Карабах, і за вайсковую аперацыю ў ім можна атрымаць і санкцыі ад Захаду.

А для іншых краінаў былога СССР - Малдовы, Грузіі і Украіны - гэта стварае прэцэдэнт па скасаванні вайсковым шляхам непрызнаных рэспублік і/ці акупаваных Крамлём тэрыторыяў ужо на сваёй тэрыторыі.

Пратэстанцкая царква “Новае жыццё” ў Менску неўзабаве будзе ліквідаваная. Такую “просьбу” да суду склалі ў Менгарвыканкаме. Вернікі, маўляў, праводзяць экстрэмісцкую дзейнасць - чытай, жывуць паводле сумлення і Бібліі, а не заплюшчваюць вочы і не схіляюць спіны.

У царквы яшчэ 2,5 гады таму забралі ейны будынак, год таму ёй забаранілі маліцца на вуліцы. А сёлета агулам абрынулі цэлую хвалю пераследу: за некалькі месяцаў знеслі забраную святыню, заблакавалі і прызналі экстрэмісцкімі сайт і сацсеткі, арыштавалі пастараў, адкапалі фінансавыя прэтэнзіі камунальнікаў і іншае.

Будаўнічыя службы, суды ў Менску і Маладзечне, ЖРЭА, падатковая інспецыя, міліцыя, прапаганда, Менгарвыканкам не знайшлі сабе іншага занятку, апроч як разам накінуцца на адну царкву. Столькі грошай і людской працы скіраваныя толькі на тое, каб адпомсціць тым, хто не засунуў язык у адно месца.

На гэтым тле яшчэ больш бярэ іспанскі сорам за ананімных спецыялістаў, якія на поўным сур’ёзе на днях заяўлялі, што Чырвоны касцёл застаецца зачыненым, бо каталікі не хочуць ісці на саступкі “Менскай спадчыны” ў пытанні рэканструкцыі - “ніводны з бакоў да яго не гатовы”.

Слухаць гадка.

Надышла восень, а значыць, і чарговае абвастрэнне ў прапаганды. На гэты раз пераможцам алфавітаў, сцягаў і гімнаў не спадабалася ўшанаванне каталікамі памяці арцыбіскупа Полацкага Язафата Кунцэвіча, які быў забіты 400 гадоў таму.

Каб зняважыць памерлага, адкапалі з расейскага прапагандысцкага наваязу слова “вырусь” і нават абазвалі ерарха “убийцей”, хоць забілі яго самога. Сярод абвінавачванняў на адрас Кунцэвіча з боку ягоных апанентаў знайсці згадак пра тое, што ён кагосьці забіў, нам не атрымалася. Казалі толькі пра тое, што закрываў праваслаўныя цэрквы і не даваў хаваць за царкоўнай агароджай. У выніку паўстання яго забілі ў Віцебску ў 1623 годзе.

Па факце крытыкі Кунцэвіча ўхваляюць пратэсты вернікаў супраць дзяржаўнай і царкоўнай улады. То бок, напрыклад, падбухторваюць вернікаў зачыненых уладамі Чырвонага касцёлу ці “Новага жыцця” ўзняць паўстанне, забіць якога-небудзь высокага чыноўніка ці нават епіскапа з іншай канфесіі, разрабаваць ягонае майно, а цела выкінуць у Свіслач? Так жа атрымліваецца?

Вой, па краі ходзяць, вой, па краі.

У 2023 годзе - годзе “мира и созидания” - у Беларусь завозяць ядравую зброю і вагнэраўцаў. Пра мінулыя гады - народнай еднасці і гістарычнай памяці - мы ўжо пісалі раней.

Цяпер вось 2024 год плануюць абвясціць годам якасці. Нешта страшна за інфраструктуру - масты, дарогі і ўсялякія атамныя станцыі.

Рыба гніе з галавы, таварыш Качанава.

Наталля Качанава вырашыла "больш настойліва расказваць пра традыцыйныя каштоўнасці, пачынаючы з дзіцячага дашкольнага ўзросту", пра "шлюб паміж мужчынам і жанчынай, нараджэнне дзяцей у традыцыйнай сям'і".

Вам бы не з дзіцячага садка, а з іншых - значна больш высокіх - інстытуцыяў пачаць расказваць.

Што цяперашнія “Мы, беларусы”, што мінула-будучыя “Мы выйдзем шчыльнымі радамі” добра кладуцца ў гэтую схему. Можна нават будзе не пераробліваць.

“Магутны Божа” ж, пры ўсёй нашай любові да яго, пэўна ўсё ж варта пакінуць беларускім нацыянальным рэлігійным гімнам і неафіцыйным гімнам краіны кшталту “God Bless America” у ЗША.

Калі вельмі натхнёна топіш за антыдэмакратычны рэжым, то абавязкова чакай адказу. Бо законаў няма для ўсіх.

Як піша “Хрысціянская візія”, беларускі праваслаўны рускаміравец Мікалай Бондар, абкалоўшыся афіцыйнай і крамлёўскай прапагандай, вырашыў правесці каля беларускіх межаў антынатаўскі хрэсны ход. Правесці-та ён правёў, але пасля атрымаў штраф у 740 рублёў. Гэта, дарэчы, больш як палова сярэдняга заробку ў Бешанковічах, дзе жыве Бондар.

А атрымаў ён штраф, бо забыўся, што гэта ў праклятых Натах ты можаш выходзіць на пікеты і праводзіць рэлігійныя працэсіі, у горшым выпадку паведамляючы пра гэта ўладам. А то і без гэтага, асабліва з улікам той колькасці ўдзельнікаў, якая была ў Бондара. У Беларусі ж трэба напісаць заяўку, аплаціць паслугі міліцыі, хуткай, камунльнікаў і спадзявацца, што табе штосьці-дзесьці дазволяць. А звычайна не дазволяць. І хоць самому Бондару шэсце дазволілі, ён, відаць, адхіліўся ад маршруту. А мы ж ведаем, што ў Беларусі крок улева ці крока ўправа - расстрэл штраф або суткі. І гэта ён яшчэ лёгка аддзелаўся, бо яму б маглі прыпісаць яшчэ масавыя беспарадкі і абавязаць выплаціць +100500 мільёнаў рублёў “Мінсктрансу”.

Сам выпадак, дарэчы, нагадаў сітуацыю з равінам Ігаэлем Егудзі, які таксама ўвесь за Расею, Лукашэнку і супраць Наты і якога ў 2021-м кінулі на суткі за майку з прынтом. Яму, праўда, такая прафілактыка, мяркуючы па ўсім, не дапамагла. Можа, хоць Бондару дапаможа? Ці ізноў, “таварыш Сталін, адбылася жудасная памылка”?

Профессор Александр Щипков, главный идеолог РПЦ по его должности в синодальном отделе по взаимодействию церкви с обществом и СМИ, взялся в своем видеоблоге просветить публику насчет католицизма в Беларуси. Впрочем, пардон, в какой-то своей придуманной им стране - «Белоруссии». Для такого художественного сочинения может быть и незазорно придумывать факты, высасывая их буквально из пальца, подкрепляя ссылками буквально на ОБС («одна баба сказала»). Тут и ссылки на конфеденциальные откровения каких-то анонимных приятелей-ученых-католиков, и на разговоры с опять же неназванными ксендзами в Минске, в Казани, или может не в Казани, и даже вплоть до «рассказывала мне одна женщина в соборе»…

Но, на минуточку, перед нами вроде бы не художник слова и даже не бойкий щелкопер-репортер. Это доктор наук и профессор, даже ректор Российского православного университета, претендующий хоть и в популярном формате, но на какой-то авторитет от науки, которая базируется прежде всего на фактах. Но вот беда-то, как только дело доходит до фактов, причем самых элементарных, тут же прокол, причем «вопиющий», как часто любит говорить сам герой.

Оказывается, этот специалист по белорусскому католицизму не уверен даже, в каком конкретно сане Тадеуш Кондрусевич, до недавнего времени первый и поныне самый авторитетный иерарх этого самого католицизма в Беларуси: «архиепископ… или, наверное, уже кардинал, не помню…» Что такое кардинал у католиков, он хоть представляет? Но этого мало. Уже прямая ложь: во время протестов Кондрусевича даже задержали! Да еще, «как писали в западной прессе, судя по всему, за то, что вез наличку для протестного движения», хотя тут же – «надеюсь, что это не так». Ясное дело – главное ж напустить туману : то ли он украл, то ли у него украли… Как известно, на самом деле Кондрусевича не задержали, а не пустили через границу, когда он возвращался из зарубежной командировки, под надуманным предлогом якобы недействительного паспорта.

И далее сравнение: какая, мол, ровная примирительная позиция у «нашего» митрополита Павла и не совсем ровная у Тадеуша Кондрусевича. Мол, наш-то «вне этой политической схватки», пошел даже в больницу навестить побитых протестующих. Вот какой молодец.

Все это, конечно, прекрасно. Это был действительно благородный поступок со стороны митрополита Павла. Вот только профессор «забыл» упомянуть, что именно эта ровная по отношению к двум сторонам позиция и взбесила главу режима. Причем, как в отношении православного митрополита, так и католического. Ему нужна была не ровная позиция, а позиция безусловной поддержки. Поэтому и добился замены и одного, и другого. И теперь оба новых главных иерарха двух ведущих конфессий демонстрируют требуемую сервильность.

И в качестве вишенки на торте – ложь о национальном гимне «Магутны Божа». Говорится, что гимн исполнялся в костелах, и это чуть ли не диверсия, поскольку, дескать, написала его коллаборационистка, и такое пение это «легитимации сотрудничества с нацизмом». Вот только неувязочка: исполнялся «Магутны Божа» не только в костелах, но и во многих православных церквах. И даже в кафедральном соборе, причем (как неудобно вышло) по указанию все того же митрополита Павла. Более того, еще с 90-х годов в Могилеве при поддержке местных властей проходил международный фестиваль церковных песнопений, который так и назывался – «Магутны Божа», а сам гимн исполнялся там сводным хором. И все эти годы никому не приходило в голову о «легитимации нацизма». Просто в дни протестов он стал ненавистен режиму как один из символов национального воодушевления.

Какой из этого вывод? Да в общем-то ничего иного мы и не ждали. Не знаю как ученый, но точно когда-то незаурядный публицист переродился в заурядного пропагандиста со всем сопутствующим арсеналом: ложью, передергиваем фактов и откровенными домыслами. И банальной некомпетентностью.

Цікавыя назіраць за Каўказам. Арменія, якая лічылася прарасейскай, ратыфікуе Рымскі статут і пагражае выйсці з АДКБ. Грузія, якія лічылася праеўрапейскай, збліжаецца з Расеяй і спрабуе заімпічыць прэзідэнтку.

А непрызнаная Абхазія выказвае “всемерную поддержку” расейскай вайне ва Украіне. Хоць такая самая пазіцыя і блізка не выратавала такі самы непрызнаны Нагорны Карабах. А вось нейтральная пазіцыя магла б ім наадварот даць казыроў у будучыні.

Карацей, спробы думаць пра будучыню дэманструюць пакуль толькі ў Ерэване, якая нарэшце зразумела, што Расея - гэта мінулае, якая толькі спыняе развіццё.

У Беларусі рыхтуюць закон, які пашырае патрабаванні да жанчын, што будуць прэтэндаваць на ордэн Маці. Цяпер, каб атрымаць узнагароду, давядзецца ў тым ліку рыхтаваць дзяцей да грамадска карыснай працы і намагацца, каб яны паважалі законы, гістарычныя ды нацыянальныя традыцыі Беларусі.

Фактычна гэта чарговы рэпрэсіўны закон пасля выбараў 2020 года. Тады, нагадаем, супраць рэжыму паўсталі ўсе слаі грамадства, у тым ліку і шматдзетныя бацькі і маці. Былі сярод іх і тыя, хто да таго быў узнагароджаны ордэнам і нават адмаўляўся ад яго праз нязгоды з рэпрэсіямі.

Адна з іх Вольга Залатар - маці пяцёх дзяцей, каталіцкая верніца, якой карнікі далі чатыры калоніі - дагэтуль знаходзіцца за кратамі.

Паколькі беларускі рэжым, кіруючыся прынцыпам “сваім - усё, ворагам - закон”, усё больш будуе ў Беларусі каставае грамадства, то і званне маці-гераіні, вядома, трэба даваць толькі правераным ябацькам. Якія пасля не адмовяцца ад яго, якіх не будзе грызці сумленне, якія выдатна здольныя вагацца з лініяй партыі і якія ведаюць, дзе залягаюць “ум, честь и совесть нашей эпохи”.