راشد انصاری

کارهای عجیب و غریب
نوشته ی: راشدانصاری(خالوراشد)

مردم روستای ما کارهای عجیبی می کنند. مثلا نمی روند از روی کلید در ِ حیاط ، یکی دو تا یا بیشتر (به تعداد اعضای خانواده) کلید یدک درست کنند ، بلکه ۹۹ درصد اهالی کلید ِ خانه های خود را جلوی در ، زیر سنگی مخفی می کنند. این سنگ ها معمولا در یکی دو الی سه متری در ِ خانه ها از قدیم گذاشته است و اهالی این را می دانند. اما خوشبختانه غریبه ها از این موضوع اطلاعی ندارند و شما خوانندگان عزیز هم لطفا به کسی چیزی نگویید. ولی خودمانیم سنگ ها چی؟ آیا خیال می کنید این سنگ ها، سنگ صبور ما هستند که تا قیامت این راز را پیش خودشان نگه دارند!؟ به هر حال سنگ هم کاسه ی صبرش لبریز می شود.
همچنین در گذشته که بیشتر دیوارها خشتی بودند، کلید را در سوراخ های به وجود آمده در دالان ها و دیوارهای نزدیک در مخفی می کردند. در حالی که این کار نیز اشتباه بود. چرا که به هیچ سوراخی نمی شود اطمینان کرد! چون در طول تاریخ این موضوع ثابت شده است. حتی از قدیم گفته اند، دیوار موش دارد و موش هم گوش! نفرمایید چه ربطی دارد؟ اختیاردارید...مگر موش می تواند جایی به جز داخل سوراخ دیوار زندگی کند؟! دیدید ربط داشت!
برای اثبات این ادعا، تازه ما ضرب المثلی داریم که: از هر صد تا سنگ، بالاخره یکی داخل سوراخ می افتد. خب اگر سوراخ ها خرده شیشه نداشتند چرا هر صد تا سنگ نمی افتند داخل شان؟!
و مورد بعدی:
همولایتی های ما طبیعت را خیلی دوست دارند.در فصل زمستان و بهار اگر بارندگی خوب باشدبیشتر ِ اهالی روستای ما، صبح تا شب می روند به سمت اراضی اطراف روستا و فقط به زمین نگاه می کنند. آن هم جلوی پای شان.هیچ کس حق ندارد آسمان و یا احیانا به پرندگان در حال پرواز نگاه کند. از طلوع صبح تا غروب آفتاب بایستی سرها پایین باشد. زن و مرد و کودک و پیر و جوان ، دست ها به پشت کمر، مقداری خم به جلو ،برخی یک دست به کمر و دست دیگر در جیب و...( آخر به ما چه دست شان را کجای شان گذاشته اند!)و رو به پایین در حال چرخیدن به دور خودشان هستند. خیلی یواش گویی در پی ِ نقشه ی گنجی هستند. عده ای هم مثل این که تکه چوب یا سنگی در مسیر کاروان مورچه ها در جنگل گذاشته باشی، سرگردان به نظر می رسند و درهم می لولند.
کمی آن طرف تر می بینی هر کسی سرش توی لاک خودش است. کاری به کار کسی ندارند. به قول شاعر:"سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت،سرها در گریبان است... " .
توجه داشته باشید که این یک رسم یا آیین سنتی و مذهبی نیست. خودمان هم نمی دانیم چیست. شاید یک عادت باشد...
اهالی چنان با طمانینه به جستجو پیرامون خود مشغولند که اگر یک غریبه این صحنه ها را ببیند ، پیش خود فکر می کند مردم این منطقه چقدر آدم های آرام و سربه زیری هستند.
چند سال قبل کنار جاده مثل بقیه مشغول چرخیدن به دور خودم بودم که ماشینی شاسی بلند، پلاک تهران ترمز زد و گفت:" ببخشید این جا چه خبر است؟ اتفاقی افتاده است؟". گفتم:" سوییچ ماشین یک آدم معروفی گم شده و از صبح تا حالا مردم دارن دنبالش می گردن....!". یک لحظه فکر کردم طرف از تعجب جام کرد، اما بعد که سرش را تکان داد و گفت:" عجیب است!" فهمیدم که خدا را شکر زنده است. دیدم بی چاره این مزاح بنده را تا حدودی باور کرده است، چون مجددا پرسید:" حتما طرف خیلی خیلی آدم مهمیه؟". در این لحظه عده ای با جیغ و داد رفتند سمت یک نفر و آن جا نشستند و تعدادی نیز به حالت رکوع خم شدند. بعد بلند بلند صلوات فرستادند. آقای رهگذر پرسید:" چی شد؟". گفتم:" چیزی نیست، ظاهرا یک نفر رو مار نیش زده!" دیدم با این حرفم بیش از پیش بر حیرتش افزودم. در دل گفتم گناه دارد و باید حقیقت را گفت. گفتم:" شوخی کردم، این عزیزان همگی به دنبال پیدا کردن قارچ هستند." با شنیدن این حرف مثل ناخدایی که مطمئن شود دریا آرام است ، خودش تنها پیاده شد و به سمت من و تعدادی از دوستانم آمد. من و دوستانم نیز به سمت طرف رفتیم. ولی به محضی که متوجه شد همه ی ما مسلح به سلاح سرد از قبیل پیچ گوشتی های بزرگ، چاقو و چوب های نوک تیز هستیم؛ نمی دانم چرا فوری سوار شد و با سرعت تمام منطقه را ترک کردند.شاید فکر کرد این یک نقشه و نوعی تله است و ما می خواهیم پس از این که کمی سرگرم شان کردیم،دسته جمعی بریزیم سرشان و ماشین لندکروزشان را بدزدیم .....
#خالوراشد
@rashedansari
نشانی کانال راشدانصاری ، شاعر ، روزنامه نگار و طنزپرداز👆

1.1K views13:07