چگونه به ترس پایان دهیم؟
آیا من بعنوان یک انسان می‌توانم به ترس پایان بدهم؟ کاملاً پایان بدهم، نه تکه‌های کوچکی از آن را. احتمالاً شما هرگز این سؤال را از خودتان نپرسیده‌اید، و احتمالاً این سؤال را نپرسیده‌اید چون نمی‌دانید چطور از آن خارج شوید. اما اگر این سؤال را کاملاً جدی پرسیده بودید، به قصد مکشوف کردن نه چگونه پایان دادن به آن، بلکه به قصد کشف کردن ماهیت و ساختار ترس، لحظه‌ای که شما کشف کرده‌اید، ترس خودبخود به پایان می‌رسد؛ شما مجبور نیستید هیچ کاری برای آن انجام دهید.
...وقتی ما از آن آگاهیم و مستقیماً با آن در تماسیم، مشاهده‌کننده همان مشاهده‌شونده است. تفاوتی بین مشاهده کننده و چیز مشاهده شونده وجود ندارد. وقتی ترس بدون مشاهده‌کننده مشاهده می‌شود، عمل وجود دارد، اما نه عمل مشاهده‌کننده‌ای که بر روی ترس انجام می‌دهد.
@rahi_be_rahaei
#کتاب_زندگی
#کریشنامورتی
آیا من بعنوان یک انسان می‌توانم به ترس پایان بدهم؟ کاملاً پایان بدهم، نه تکه‌های کوچکی از آن را. احتمالاً شما هرگز این سؤال را از خودتان نپرسیده‌اید، و احتمالاً این سؤال را نپرسیده‌اید چون نمی‌دانید چطور از آن خارج شوید. اما اگر این سؤال را کاملاً جدی پرسیده بودید، به قصد مکشوف کردن نه چگونه پایان دادن به آن، بلکه به قصد کشف کردن ماهیت و ساختار ترس، لحظه‌ای که شما کشف کرده‌اید، ترس خودبخود به پایان می‌رسد؛ شما مجبور نیستید هیچ کاری برای آن انجام دهید.
...وقتی ما از آن آگاهیم و مستقیماً با آن در تماسیم، مشاهده‌کننده همان مشاهده‌شونده است. تفاوتی بین مشاهده کننده و چیز مشاهده شونده وجود ندارد. وقتی ترس بدون مشاهده‌کننده مشاهده می‌شود، عمل وجود دارد، اما نه عمل مشاهده‌کننده‌ای که بر روی ترس انجام می‌دهد.
@rahi_be_rahaei
#کتاب_زندگی
#کریشنامورتی
▫️بچه‌دارشویم یا نه
(قسمت اول)
#آلن_دوباتن و همکاران
ترجمهٔ #رشید_جعفرپور
🔹جوامع مدرن تا حد زیادی در این باره اتفاق نظر دارند که بچهدار شدن یکی از بامعناترین و لذت‌بخش‌ترین کارهایی است که آدم می‌تواند انجام دهد. انتظار می‌رود زوج‌هایی که-به هر دلیلی- بچه ندارند به صورت خودکار و تقریباً جهانی سزاوار ترحم و دلسوزی باشند زیرا فرض می‌شود که فرصت داشتن فرزندان خونی یا تنی را از دست داده‌اند. این‌که شخص ممکن است آزادانه انتخاب کند که بچه‌ای نداشته باشد و همچنان به طرز قابل‌قبولی از انتخابش راضی باشد، یکی از نگران‌کننده‌ترین و غیرقابل‌فهم‌ترین موضع‌گیری‌های معاصر است.
🔹سازوکار اصلی این تصمیم که بچهدار شویم یا نه، از همان الگویی تبعیت می‌کند که در مجموعه‌ای دیگر از به اصطلاح «تصمیم‌های بزرگ در زندگی عاطفی» مشاهده می‌کنیم: ازدواج کنیم یا نه، وفادار بمانیم یا نه، راه عقل را در پیش بگیریم یا به ندای قلبمان گوش دهیم...
🔹آنچه مشاهده می‌کنیم عطش و تلاش بسیار شدیدی است برای تشخیص انتخاب «درست»، که با باور آرمان‌گرایانهٔ ترسناکی همراه است و آن این‌که همین که این انتخاب را کشف کردیم، دیگر قادر خواهیم بود شکوفا شویم و به آرامش برسیم.
🔹اما واقعیت بسیار متفاوت است، بسیار حزن‌انگیزتر و جذاب‌تر: دو راهی‌های بزرگ زندگیِ عاطفی عموماً هیچ «جوابی» ندارند؛ جواب به معنای چیزی که-جایی در میانهٔ راه-مستلزم یک از دست دادن بزرگ و عنصری از ایثاری خارق‌العاده نباشد. هر انتخابی کنیم، به این معنا، اشتباه خواهد بود و ما را در حسرت می‌گذارد دربارۀ بعضی از جنبه‌های انتخابی که نکردیم. چیزی به اسم «انتخاب بدون هزینه» وجود ندارد. خط استدلالی که همچنان (به طرز عجیبی) در زندگی معاصر غافل‌گیری می‌آفریند.
🔹یک انتخاب خوب، خیلی ساده مستلزم آن است که فکر کنیم برای چه نوع رنج‌هایی مناسب هستیم-به جای آن‌که هدف‌مان این باشد که با شور و اشتیاقی آرمان‌گرایانه تلاش کنیم یکسره از غصه و حسرت اجتناب کنیم. برای مثال رنج‌هایی را که در دو طرف معادلۀ وفاداری/بی‌وفایی عرضه می‌شود در نظر بگیرید: لحظاتی وجود خواهد داشت که هر دو گزینه فلاکت‌بار خواهند بود. پس هرگاه دربارهٔ این‌که چگونه زندگی‌مان را پیش ببریم گزینه‌های‌مان را سبک سنگین می‌کنیم، باید تا جای ممکن روی آگاهی از سلیقه‌مان در بدبختی کار کنیم.
✳️تک همسری؛ بدبختی‌ها:
احساس محدود بودن
این فکرِ به حق که «زندگی جای دیگری است»
زودرنجی
داشتن افقی محدود
کنار گذاشتن رابطهٔ جنسی
✳️شرکای متعدد؛ بدبختی‌ها:
آشوب-شرکای سابق عصبانی
تنهایی بلندمدت
فرزندان آسیب‌دیده
احساس گناه
#کتاب_زندگی
#نشر_کرگدن
@rahi_be_rahaei
#کانال_راهی_به_رهایی
(قسمت اول)
#آلن_دوباتن و همکاران
ترجمهٔ #رشید_جعفرپور
🔹جوامع مدرن تا حد زیادی در این باره اتفاق نظر دارند که بچهدار شدن یکی از بامعناترین و لذت‌بخش‌ترین کارهایی است که آدم می‌تواند انجام دهد. انتظار می‌رود زوج‌هایی که-به هر دلیلی- بچه ندارند به صورت خودکار و تقریباً جهانی سزاوار ترحم و دلسوزی باشند زیرا فرض می‌شود که فرصت داشتن فرزندان خونی یا تنی را از دست داده‌اند. این‌که شخص ممکن است آزادانه انتخاب کند که بچه‌ای نداشته باشد و همچنان به طرز قابل‌قبولی از انتخابش راضی باشد، یکی از نگران‌کننده‌ترین و غیرقابل‌فهم‌ترین موضع‌گیری‌های معاصر است.
🔹سازوکار اصلی این تصمیم که بچهدار شویم یا نه، از همان الگویی تبعیت می‌کند که در مجموعه‌ای دیگر از به اصطلاح «تصمیم‌های بزرگ در زندگی عاطفی» مشاهده می‌کنیم: ازدواج کنیم یا نه، وفادار بمانیم یا نه، راه عقل را در پیش بگیریم یا به ندای قلبمان گوش دهیم...
🔹آنچه مشاهده می‌کنیم عطش و تلاش بسیار شدیدی است برای تشخیص انتخاب «درست»، که با باور آرمان‌گرایانهٔ ترسناکی همراه است و آن این‌که همین که این انتخاب را کشف کردیم، دیگر قادر خواهیم بود شکوفا شویم و به آرامش برسیم.
🔹اما واقعیت بسیار متفاوت است، بسیار حزن‌انگیزتر و جذاب‌تر: دو راهی‌های بزرگ زندگیِ عاطفی عموماً هیچ «جوابی» ندارند؛ جواب به معنای چیزی که-جایی در میانهٔ راه-مستلزم یک از دست دادن بزرگ و عنصری از ایثاری خارق‌العاده نباشد. هر انتخابی کنیم، به این معنا، اشتباه خواهد بود و ما را در حسرت می‌گذارد دربارۀ بعضی از جنبه‌های انتخابی که نکردیم. چیزی به اسم «انتخاب بدون هزینه» وجود ندارد. خط استدلالی که همچنان (به طرز عجیبی) در زندگی معاصر غافل‌گیری می‌آفریند.
🔹یک انتخاب خوب، خیلی ساده مستلزم آن است که فکر کنیم برای چه نوع رنج‌هایی مناسب هستیم-به جای آن‌که هدف‌مان این باشد که با شور و اشتیاقی آرمان‌گرایانه تلاش کنیم یکسره از غصه و حسرت اجتناب کنیم. برای مثال رنج‌هایی را که در دو طرف معادلۀ وفاداری/بی‌وفایی عرضه می‌شود در نظر بگیرید: لحظاتی وجود خواهد داشت که هر دو گزینه فلاکت‌بار خواهند بود. پس هرگاه دربارهٔ این‌که چگونه زندگی‌مان را پیش ببریم گزینه‌های‌مان را سبک سنگین می‌کنیم، باید تا جای ممکن روی آگاهی از سلیقه‌مان در بدبختی کار کنیم.
✳️تک همسری؛ بدبختی‌ها:
احساس محدود بودن
این فکرِ به حق که «زندگی جای دیگری است»
زودرنجی
داشتن افقی محدود
کنار گذاشتن رابطهٔ جنسی
✳️شرکای متعدد؛ بدبختی‌ها:
آشوب-شرکای سابق عصبانی
تنهایی بلندمدت
فرزندان آسیب‌دیده
احساس گناه
#کتاب_زندگی
#نشر_کرگدن
@rahi_be_rahaei
#کانال_راهی_به_رهایی
راهی به رهایی..
▫️بچه‌دارشویم یا نه (قسمت اول) #آلن_دوباتن و همکاران ترجمهٔ #رشید_جعفرپور 🔹جوامع مدرن تا حد زیادی در این باره اتفاق نظر دارند که بچهدار شدن یکی از بامعناترین و لذت‌بخش‌ترین کارهایی است که آدم می‌تواند انجام دهد. انتظار می‌رود زوج‌هایی که-به هر دلیلی…
▫️بچهدار شویم یا نه.
(قسمت دوم و پایانی)
مدرسهٔ زندگی #آلن_دوباتن
ترجمهٔ #رشید_جعفرپور
🔹دقیقاً همین بده‌بستان‌ها در مورد پرسش بچهدار شدن هم وجود دارد. هیچ تجربهٔ صادقانه‌ای از سرپرستی کامل نیست مگر این‌که همراه با این حس بسیار قوی و مکرر باشد که بچه‌ها، به نوعی هم معنای زندگی شخص هستند و هم منشأ بدبختی در زندگی او.
✳️داشتن بچه؛ بدبختی‌ها:
ناامیدی از خود به عنوان والد
ناامید شدن از نحوهٔ بار آمدن بچه‌ها
حس گناه، خستگی و فرصت‌های از دست رفته
حس تداوم بخشیدن به رنج‌های بشری
نوچ بودن همه‌جای خانه
✳️نداشتن بچه؛ بدبختی‌ها:
پیغام دائمی جامعه در این‌که «فرصت‌سوزی» کرده‌اید
تنهایی/کسل بودن
نداشتن کسانی که همیشه به شخص زنگ بزنند
اشتیاق پرسوز و گداز برای داشتن آرامشِ ناشی از حضور بچه‌تان در خانهٔ سالمندان
🔹این بینش که همهٔ انتخاب‌ها به‌نوعی وحشتناک هستند به بهترین نحو توسط فیلسوف دانمارکی قرن نوزده، سورن کی‌یرکگور، بیان شده است. او انتخاب‌های ما را با طنز و مطایبه و در عین‌حال به طرز دلگیری واقع‌بینانه و با طغیانی آزاردهنده در شاهکارش، یا این، یا آن بیان می‌کند:
«ازدواج کنید، و پشیمان خواهید شد؛ ازدواج نکنید، و پشیمان خواهید شد؛ چه ازدواج کنید و چه نکنید در هر دو صورت پشیمان خواهید شد. به حماقت جهان بخندید پشیمان خواهید شد؛ برایش گریه کنید هم پشیمان خواهید شد؛ چه به حماقت‌های جهان بخندید چه برایش گریه کنید در هر دو حالت پشیمان خواهید شد. یک زن را باور کنید، پشیمان می‌شوید، باورش نکنید باز هم پشیمان می‌شوید... خودتان را دار بزنید پشیمان می‌شوید؛ خودتان را دار نزنید، و باز هم پشیمان خواهید شد. چه خودتان را دار بزنید و چه نزنید از هر کدام پشیمان می‌شوید. خانم‌ها و آقایان، این جوهر تمام فلسفه است.»
🔹ما سزاوار ترحم هستیم- همه سزاوار ترحم‌اند. ما انتخاب‌های فاجعه‌باری خواهیم کرد، رابطه‌های اشتباهی شکل خواهیم داد. مسیر شغلی اشتباهی در پیش خواهیم گرفت. پس‌اندازهای‌مان را به طرز احمقانه‌ای سرمایه‌گذاری خواهیم کرد. سال‌ها صرف دوستی با آدم‌های فرومایه و غیرقابل اعتماد خواهیم کرد-و دربارهٔ بچه‌ها هم غالباً اشتباه خواهیم کرد.
🔹اما با یک حقیقت تلخ می‌توانیم تسلی پیدا کنیم: هیچ انتخاب بی‌دردی وجود ندارد. زیرا شرایط هستی بیش‌تر از این‌که تصادفاً عذاب‌آور باشند ذاتاً این‌گونه‌اند. نمی‌توانیم بدون لت و پار شدن از تونل زندگی رد شویم.
🔹برای ماهایی که به بچهدار شدن یا نشدن فکر می‌کنیم، پیام تاریک است اما در عین تیرگی تسلی‌بخش است: هر انتخابی کنید در لحظاتی بسیار ناشاد خواهید بود. با هر انتخابی احساس خواهید کرد که زندگی‌تان را تباه کرده‌اید-و درست فکر می‌کنید. نیازی نیست که با اصرار بر این‌که راه دیگر و بهتری می‌توانست وجود داشته باشد به بدبختی‌های‌مان بیفزاییم.
🔹در آگاهی از اجتناب‌ناپذیر بودن رنج، به نحوی جالب آرامشی پیدا می‌شود. در نهایت این تاریکی نیست که سرنوشت ما را تعیین می‌کند، بلکه امیدی نادرست است که در آن ظالمانه‌ترین رویاها نهفته است: امید به «انتخاب درست».
#کتاب_زندگی
#نشر_کرگدن
@rahi_be_rahaei
#کانال_راهی_به_رهایی
(قسمت دوم و پایانی)
مدرسهٔ زندگی #آلن_دوباتن
ترجمهٔ #رشید_جعفرپور
🔹دقیقاً همین بده‌بستان‌ها در مورد پرسش بچهدار شدن هم وجود دارد. هیچ تجربهٔ صادقانه‌ای از سرپرستی کامل نیست مگر این‌که همراه با این حس بسیار قوی و مکرر باشد که بچه‌ها، به نوعی هم معنای زندگی شخص هستند و هم منشأ بدبختی در زندگی او.
✳️داشتن بچه؛ بدبختی‌ها:
ناامیدی از خود به عنوان والد
ناامید شدن از نحوهٔ بار آمدن بچه‌ها
حس گناه، خستگی و فرصت‌های از دست رفته
حس تداوم بخشیدن به رنج‌های بشری
نوچ بودن همه‌جای خانه
✳️نداشتن بچه؛ بدبختی‌ها:
پیغام دائمی جامعه در این‌که «فرصت‌سوزی» کرده‌اید
تنهایی/کسل بودن
نداشتن کسانی که همیشه به شخص زنگ بزنند
اشتیاق پرسوز و گداز برای داشتن آرامشِ ناشی از حضور بچه‌تان در خانهٔ سالمندان
🔹این بینش که همهٔ انتخاب‌ها به‌نوعی وحشتناک هستند به بهترین نحو توسط فیلسوف دانمارکی قرن نوزده، سورن کی‌یرکگور، بیان شده است. او انتخاب‌های ما را با طنز و مطایبه و در عین‌حال به طرز دلگیری واقع‌بینانه و با طغیانی آزاردهنده در شاهکارش، یا این، یا آن بیان می‌کند:
«ازدواج کنید، و پشیمان خواهید شد؛ ازدواج نکنید، و پشیمان خواهید شد؛ چه ازدواج کنید و چه نکنید در هر دو صورت پشیمان خواهید شد. به حماقت جهان بخندید پشیمان خواهید شد؛ برایش گریه کنید هم پشیمان خواهید شد؛ چه به حماقت‌های جهان بخندید چه برایش گریه کنید در هر دو حالت پشیمان خواهید شد. یک زن را باور کنید، پشیمان می‌شوید، باورش نکنید باز هم پشیمان می‌شوید... خودتان را دار بزنید پشیمان می‌شوید؛ خودتان را دار نزنید، و باز هم پشیمان خواهید شد. چه خودتان را دار بزنید و چه نزنید از هر کدام پشیمان می‌شوید. خانم‌ها و آقایان، این جوهر تمام فلسفه است.»
🔹ما سزاوار ترحم هستیم- همه سزاوار ترحم‌اند. ما انتخاب‌های فاجعه‌باری خواهیم کرد، رابطه‌های اشتباهی شکل خواهیم داد. مسیر شغلی اشتباهی در پیش خواهیم گرفت. پس‌اندازهای‌مان را به طرز احمقانه‌ای سرمایه‌گذاری خواهیم کرد. سال‌ها صرف دوستی با آدم‌های فرومایه و غیرقابل اعتماد خواهیم کرد-و دربارهٔ بچه‌ها هم غالباً اشتباه خواهیم کرد.
🔹اما با یک حقیقت تلخ می‌توانیم تسلی پیدا کنیم: هیچ انتخاب بی‌دردی وجود ندارد. زیرا شرایط هستی بیش‌تر از این‌که تصادفاً عذاب‌آور باشند ذاتاً این‌گونه‌اند. نمی‌توانیم بدون لت و پار شدن از تونل زندگی رد شویم.
🔹برای ماهایی که به بچهدار شدن یا نشدن فکر می‌کنیم، پیام تاریک است اما در عین تیرگی تسلی‌بخش است: هر انتخابی کنید در لحظاتی بسیار ناشاد خواهید بود. با هر انتخابی احساس خواهید کرد که زندگی‌تان را تباه کرده‌اید-و درست فکر می‌کنید. نیازی نیست که با اصرار بر این‌که راه دیگر و بهتری می‌توانست وجود داشته باشد به بدبختی‌های‌مان بیفزاییم.
🔹در آگاهی از اجتناب‌ناپذیر بودن رنج، به نحوی جالب آرامشی پیدا می‌شود. در نهایت این تاریکی نیست که سرنوشت ما را تعیین می‌کند، بلکه امیدی نادرست است که در آن ظالمانه‌ترین رویاها نهفته است: امید به «انتخاب درست».
#کتاب_زندگی
#نشر_کرگدن
@rahi_be_rahaei
#کانال_راهی_به_رهایی