🌿🌾🌿



انسان هر اندازه هم که نیرومند باشد، به کوچکترین ویروسی که با چشم غیر مسلّح دیده نمی‌شود کارش ساخته است. چه بیماری‌های واگیرداری که در عرض مدتی کوتاه، جان انسان‌های بسیاری از شرق تا غرب جهان را ستانده است.
اما فراتر از ضعف جسم، ضعف روح انسان است هنگامی که روح از داده‌های خداوند نصیب نبرد، گرفتار ضعف می‌شود.
این ضعف در قبال طاعت و معصیت الهی دست می‌دهد. روح ضعیف گاه ساعت‌ها در برابر یک فرمان خداوند بهانه‌جویی می‌کند، به هر دری می‌زند، به هر وسیله‌ای متوسل می‌شود و هر توجیهی می‌آورد تا از امر خداوند سر باز زند و از انجامش بگریزد. این روح در قبال طاعت الهی بسیار ضعیف است. چه‌بسا فردی در روز چندین ساعت صرف بازی‌های کامپیوتری و گشتن در فضای مجازی می‌کند، اما توان ادای نماز را حتی در آخر وقتش ندارد. از سوی دیگر، همه گونه توجیه و بهانه‌ای برای خود می‌آورد و این در و آن در می‌زند تا معصیت را برای خودش روا کند.
اما چنین نفس ضعیفی را چگونه می‌توان تربیت کرد؟ چنین چیزی جز از راه صبر و تقوا میسّر نمی‌شود:
«إِنَّهُ مَنْ یتَّقِ وَ یصْبِرْ فَإِنَّ اللهَ لَا یضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ»
به‌راستی هركه تقوا و صبر پیشه كند، مسلّماً خدا پاداش نیكوكاران را تباه نمى‏كند.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص۶۴-۶۳.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵



@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌾🌿🌾



در وجود انسان دو خود دیده می‌شود: یکی خود پوشالی است که برساختۀ وهم و نفس است. از دل او خودشیفتگی و کبر زاده می‌شود، با وسوسه‌های شیطان پروبال می‌گیرد و نتیجۀ آن موجودی است که ره به جایی نمی‌برد. این خود و بت درون را باید ابراهیم‌وار درهم شکست. این خود است که در دویست سال اخیر در جامعۀ انسانی بسیار رشد کرده و آفت بشریت امروز است.

در نقطۀ مقابل این خود، خودِ دیگری قرار دارد که بر مبنای عقلانیت شکل می‌گیرد، با دست لطف الهی پرورده می‌شود و وجود حقیقی انسان را رقم می‌زند. این خود، از درون، تهی است و در پیوند با مجموعۀ اوصاف الهی است. او متصل است به غنای محض، حقیقت کمال و جمال حقیقی و ناب. از پرتو این اتصال، او پیوسته از عزت، حکمت، علم، جلال، جمال، قدرت، لطافت، رأفت و رحمت خداوندی و دیگر صفات الهی پر می‌شود.

این خود رحمانی را خداوند سبحان به انسان عطا کرده است؛ اما تا زمانی که آدمی از آن خود شیطانی گذر نکند، هرگز به این خود رحمانی نمی‌رسد. در وجود انسان پیوسته میان این دو خود، جنگ و ستیز برقرار است تا سرانجام یکی از آن دو بر دیگری غالب آید.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص۷۴-۷۳.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵



@rahe_aseman
🌾🌿🌾

🌿🌾🌿



ارتباط و جاذبۀ انسان‌ها در آغاز، امری قلبی است و کشش نخست از دل آغاز می‌شود. پایگاه کشش و محبت قلب انسان است. حضرت سبحان، قلب آدمی را مظهر عواطف، احساسات، کشش‌ها، جذبه‌ها و محبت‌ها قرار داده است. وقتی محبتی در دل ریشه می‌زند، تبعیت‌سازی و ایجاد همانندی می‌کند و انسانِ مُحبّ همانند و مطیع محبوب خود می‌شود:
از همین رو در روایات، باب گسترده‌ای از احادیث در موضوع دوستی و هم‌نشینی وجود دارد.

برای مثال از رسول مکرم اسلام (ص) نقل است: 
«الْمَرْءُ عَلَى دِینِ خَلِیلِهِ فَلْینْظُرْ أَحَدُكُمْ‏ مَنْ یخَالِلُ»
آدمی بر دین دوست خویش است. پس هریک از شما باید بنگرد که با چه کسی دوستی می‌کند.

می‌توان از محبت به «رسانا» تعبیر کرد؛ چرا که حُب تأثیری بس عمیق دارد و ویژگی‌ها، باور، دین و شخصیت محبوب را به محب منتقل می‌کند:

می‌رود از سینه‌ها در سینه‌ها
از ره پنهان صلاح و کینه‌ها

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۱۲۹-۱۲۸.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵


@rahe_aseman
🌾🌿🌾

🌾🌿🌾



در ماجرای لقمان و اربابش آمده است که چون ارباب قاچ‌های خربزۀ تلخ را یکی پس از دیگری به لقمان می‌داد، او با لذت و شیرینی تمام می‌خورد. چون ارباب قاچ آخر را خود به دهان گذاشت و دید چون زهر تلخ است، از لقمان پرسید: تو چگونه این خربزه را چون شهد و شکر خوردی و شکایت نکردی؟ لقمان پاسخ داد:
گفت از آن دست نعمت‌بخش تو 
خورده‌ام چندان که از شرمم دو تو
لذتی دست شکربخش تو داشت
کاندر این بطیخ تلخی کی گذاشت

انسان نیز می‌تواند در مسیر سلوک خویش به جایی برسد که هر سختی ناگوار زندگی‌ در کامش شهدِ شیرین و گوارا باشد. چنین مرحله‌ای، مقام رضاست  که مقامی دوسویه است؛ یعنی هنگامی که انسان به مقام رضا گام نهاد، رضای خداوند نیز به صحنه می‌آید و «تَرَاضِی» یعنی رضایت دوسویه حاصل می‌شود:
«رَضِيَ اللهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ»
خداوند از آنان خشنود است و آنان از او خشنودند.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۱۷۸-۱۷۷.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵

@rahe_aseman
🌾🌿🌾

🌿🌾🌿



ادب دینی و اسلامی آن است که اولین چیزی که فرد حاجتمند باید از انسان مسلمان ببیند، روی گشادۀ اوست.  فرقی هم نمی‌کند که نیازمند، خویش باشد یا بیگانه، نزدیک باشد یا دور، فقیر باشد یا غنی. در این حال است که فرد حاجتمند می‌تواند خواسته‌اش را به او بگوید. اما اگر از همان اول در نگاه او خشم را ببیند، دهان می‌دوزد و از بیان خواسته پشیمان می‌شود.

به دنبال چهرۀ گشاده، گفتار لَیِّن و معروف یعنی سخن نرم و دلنشین مطرح می‌شود. اگر کسی توانایی کمک ندارد، می‌باید با زبان نرم و شیرین و دلجو سخن بگوید، تا اگر باری برنمی‌دارد، لااقل زخمی نیز بر دل نگذارد. در حدیث شریف آمده است:
«إِنَّ حَوَائِجَ النَّاسِ إِلَيْكُمْ نِعْمَةٌ مِنَ اللهِ عَلَيْكُمْ فَاغْتَنِمُوهَا فَلَا تَمَلُّوهَا فَتَتَحَوَّلَ نِقَماً».
به‌درستی نيازهای مردم كه پيش شما می‌آورند نعمتی از جانب خداوند بر شماست؛ پس آن‌ها را غنيمت بشماريد و از آن نعمت، دلگير نشويد كه تبديل به نقمت می‌شود.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۱۹۳-۱۹۲.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵


@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿



ابتلائات دشوار زندگی و سختی‌های جانکاه و غم افروز آن، بزنگاهی است که قرآن کریم و حضرات معصوم علیه السلام برایش راهکارهایی ارائه داده‌اند.
پناه بردن به دعا و یاری گرفتن از آن در وقت ابتلا و دغدغه خاطر، از پیشنهادهای مهم، شگفت و زیبای ذکر شده در سخنان معصومان علیه السلام است که در کنار تلاش‌های انسان برای بیرون آمدن از تنگنا، راهکاری بس مفید است.
از حضرت زین‌العابدین (ع) دربارۀ اثرگذاری عمیق دعا نقل شده است:
«الدُّعَاءُ يَدْفَعُ الْبَلَاءَ النَّازِلَ وَ مَا لَمْ يَنْزِلْ»
دعا بلای نازل شده و نازل نشده را دفع می‌کند.
ایشان در این سخن به دو جنبۀ دفعی و رفعی دعا اشاره می‌فرماید؛ بدین معنا که دعا هم قدرت دارد که بلای آمده را دور کند و هم می‌تواند از نزول بلای نیامده جلوگیری کند. امام سجاد (ع) در سخن نورانی دیگری چنین می‌فرماید:
«إِنَّ الدُّعَاءَ لَيَرُدُّ الْبَلَاءَ وَ قَدْ أُبْرِمَ إِبْرَاما».
دعا بلا [و مصیبت] را برمی‌گرداند هر چند محکم و استوار شده باشد.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، ص ۲۰.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵



@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿



از امام علی(ع) نقل است كه فرمود:
روزی در محضر پيامبر اكرم(ص) گفتم: خدايا، مرا حاجتمند هيچ كس از خلق خود قرار مده. رسول خدا(ص) فرمود: ای علی، هرگز چنين نگو؛ زيرا هيچ‌كسی نيست مگر آنكه محتاج به مردم است. عرض كردم: ای رسول خدا، چه بگويم؟ فرمود: بگو خدايا، مرا محتاج آفریدگان بدت نكن.

انسان موجودی اجتماعی است و نیازش به دست دیگر انسان‌ها پاسخ داده می‌شود. اینکه انسان در هر فن و صنعتی به اهلش مراجعه کند، نه‌تنها ناپسند نیست، بلکه بسیار مطلوب و معقول است. اما به فرمودۀ معصومان(ع)، مهم آن است که انسان به گونه‌ای نیازهایش را طراحی کند که دست حاجت به سوی لئیمان و فاجران و کافران و اهل شر، دراز نکند و عزت خود را زیر پا نگذارد؛ چرا که حاجت‌خواهی از این افراد، انسان را بی‌قدر و ارزش می‌کند و شرافتش را لگدمال می‌سازد:
آنچه شیران را کند روبه‌مزاج
احتیاج است احتیاج است احتیاج

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۱۴۱-۱۴۰.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵


@rahe_aseman
🌾🌿🌾

🌿🌾🌿



در بیماری‌های جسمانی، پزشکان معتقدند، برخی بیماری‌ها زمینه‌ساز به وجود آمدن دیگر امراض می‌شود. برای مثال بسیار هشدار می‌دهند: مراقب قند خون باشید که اگر کسی مبتلا به دیابت شود، دیگر چشم و کلیه و قلب او نیز در امان نیست. بنابراین بیماری قند، سرمنشأ بسیاری از بیماری‌ها و آسیب‌ها می‌شود. بیماری‌هایی از این دست، به دلیل آسیب گسترده‌ای که به سرتاسر جسم وارد می‌کنند، «أُمُّ ‌الأَمْرَاض» به‌شمار می‌آیند.
بر گناهان نیز چنین اصلی حاکم است. برخی گناهان، «أُمُّ ‌الْمَعَاصِی» هستند و از آن‌ها معصیت‌های جدیدی متولد می‌شود. این گناهان اگر درمان نشوند، عوارض بعدی را یکی پس از دیگری، در جان آدمی نمایان می‌کنند. بنا بر احادیث معصومان، سرآمد چنین گناهانی، کبر و حرص و حسد است:
«الْحِرْصُ وَ الْكِبْرُ وَ الْحَسَدُ دَوَاعٍ إِلَى التَّقَحُّمِ فِي الذُّنُوبِ».
حرص و تكبر و حسد، آدمى را به فرو افتادن در ورطه گناهان فرا مى‌‏خوانند.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۲۰۵-۲۰۴.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵

@rahe_aseman
🌾🌿🌾

🌿🌾🌿



یکی از آسیب‌های نفسِ انسان آن است که هنگامی که مردم از او کمک می‌خواهند احساس برتری و غرور می‌کند و از مراجعۀ خلق به خویش لذت می‌برد.
حضرات معصوم علیه‌السلام بسیار مراقب نفس خویش بودند و این مراقبت را در سیرۀ خود به‌درستی می‌آموزاندند.
از وجود نازنین حضرت علی بن موسی‌الرضا علیه‌السلام نقل است:
فردی از دیار خراسان خدمت ایشان رسید و گفت: من در دیار خود صاحب سرمایه‌ام. اما برای زیارت که به اینجا آمدم دزد قافله را زد و مالم را ربود. اینجا غریبم و نزد شما آمدم. امام مقدار مال او را پرسید؛ سپس به درون حجره رفت. پس از دقایقی بازگشت و صدا زد:
«أَینَ الْخُرَاسَانِی»
آن شخص خراسانی کجاست؟
آنگاه بی آنکه از حجره بیرون بیاید، دست را از پشت در دراز کرد و مبلغی را برای جبران مال ازکف‌رفتۀ آن فرد در دست او گذارد. یاران پس از رفتن مسافر، از حضرت پرسیدند: یا اباالحسن چرا برای دادن مال، از حجره بیرون نیامدی؟ ایشان پاسخ داد:
«مَخَافَةَ أَنْ أَرَى ذُلَّ السُّؤَالِ فِی وَجْهِهِ لِقَضَائِی حَاجَتَهُ»
خوف آن داشتم به جهت اینکه حاجتش را برآوردم خواری درخواست کردن را در صورتش ببینم.
آری، روش هادیان و معلمان و پیشوایان ما چنین بوده است.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۱۹۷-۱۹۶.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵



@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿



ریشۀ حسادت، سوء ظن به خداوند متعال است. کسی که خدا را غنی و عادل نمی‌داند و او را به صفت حکیم و علیم نمی‌شناسد، به حسادت مبتلا می‌شود. این آفت، ریشه در ضعف توحید و دوری از اوصاف الهی دارد. به دیگر سخن، انسان حسود در سه زمینه به خدا سوء ظن دارد.

نخست اینکه او ایمانی قوی به غنای خداوند ندارد و می‌ترسد نعمتهای حضرت حق تمام شود و متوجه نیست که پروردگار نعمتهای بیشمار دارد؛ دوم اینکه او به حکمت و علم خداوند ایمان چندانی ندارد و او را در تقسیم نعمتها به بندگان، حکیم و علیم نمی‌شمارد وسوم آنکه یقین به عدالت الهی در وجود او نیست. همواره این سؤال در ذهن فرد حسود هست که چرا فلانی دارد و من ندارم.

برای مثال با خود می‌گوید: من و فلان شخص در یک کلاس زیر نظر معلمانی مشابه درس خواندیم؛ پس چرا او برای خودش کسی شده و به مرتبۀ استادی رسیده، اما من نه؟ یا من و فلانی در یک بازار بودیم؛ چرا کسب و کار او اینچنین پررونق شده و کسب و کار من نه؟ پس با این سؤال و جوابها به این نتیجه می‌رسد که خداوند عادل نیست.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، ص ۲۰۹.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵


@rahe_aseman
🌿🌾🌿