🌿🌾🌿
امام کاظم (ع)از خداوند باور و ايماني ريشه دار و اصيل مي خواهد؛ ايماني که عاريه نباشد و خود، آن را کسب نکرده باشد؛ ايماني که از درون ايشان بجوشد و ماندگار باشد؛ نه آنکه امروز باشد و فردا از جان رخت بندد.
همچنين از خدا مي خواهد حالتي را که آدمي خود را انساني تمام عيار و بنده اي کامل و بي نقص و موجه مي انگارد، از ايشان دور سازد؛ حالتي که آدمي عظمتي خيالي براي خود قائل است و کاملاً حق به جانب حاجاتش را از خداوند مي طلبد. ايشان حالي را مناسب بندگي مي داند که آدمي همواره خود را در پيشگاه معبود، کم کار و مقصر به شمار آورد.
بايد دانست که استغفار اهل معرفت نه از کبائر است و نه از صغائر؛ بنابراين تقصيري که حضرت موسي بن جعفر (ع)از آن سخن مي گويد، نه تقصير به خاطر کبائر و صغائر، بلکه تقصير به خاطر عجز و ناتواني بشري است.
عـاصيان از گناه توبه کنند
عارفان از عبادت، استغفار
حضرات معصوم (ع) از توان ناچيز بشري در بندگي و عبادت پروردگار، لب به استغفار مي گشايند و طاعات خود را در برابر ذات بي مانند معبود، خُرد و حقير مي شمارند.
«اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَي مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ قِنِي مِنَ الْمَعَاصِي».
بارخدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا از معاصي نگهدار.
در اينجا نيز امام سجاد(ع)همانند ديگر فقرات مجموعۀ صحيفۀ سجاديه، دعاي خود را با ذکر شريف صلوات بر محمد و آل او مي آرايد. در اين قسمتِ دعا، امام سجاد(ع)مجموعه اي را از خدا طلب مي کند که نقشۀ راهي براي وصول به قلۀ رستگاري محسوب مي شود. امام در بخش پيش رو، مسير، مؤلفه هاي بنيادين و ساز و کارهاي اصلي سلوک را به شکل پياپي برمي شمارد. بهراستي که اين سخنان، تنها دعا نيست؛ بلکه گنجينه اي گهربار از حقايق، معارف و اصول کمال نفساني انسان است.
حضرت بعد از صلوات بر پيامبر اکرم (ص)و خاندان مکرم ايشان مي گويد: «وَ قِنِي مِنَ الْمَعَاصِي». «قِنِي» فعل امر از ريشۀ «وَقَيَ» است. حرف «ن» چسبيده به «ق» «نون وِقَايَۀ» نام دارد و فعل امر «قِ» را به مفعول آن يعني ضمير متصل «ي» پيوند داده است. فعل «وَقَيَ» در اصطلاح صرفي، از افعال لفيف، آن هم از نوع «لَفيف مَفْرُوق» به شمار مي آيد و فعل امرش «قِ» است. بر همين مبنا فعل امر از «وَفَيَ» به معني وفا پيشه کرد، «فِ» خواهد شد که «وفا پيشه کن» معنا مي دهد. نيز فعل «وَلَيَ» از ريشۀ «وَلْي» به معني «نزديکي» در حالت امر به صورت «لِ» در معناي «نزديک شو» صرف مي شود.
«وَقَي» و «وِقَايَۀ» و «تَقْوَا» از يک خانواده اند و همگي متضمن معناي محافظت و نگهداري هستند. «قِنِي مِنَ الْمَعَاصِي» يعني خداوندا مرا از سرکشي از امر تو و رفتن به سوي گناهان، مصون و محفوظ بدار؛ اما دليل اين خواستۀ امام چه چيز مي تواند باشد؟
ادامه دارد...
#متن_مکتوب
#حدیث_دلشدگان
@rahe_aseman
🌿🌾🌿
امام کاظم (ع)از خداوند باور و ايماني ريشه دار و اصيل مي خواهد؛ ايماني که عاريه نباشد و خود، آن را کسب نکرده باشد؛ ايماني که از درون ايشان بجوشد و ماندگار باشد؛ نه آنکه امروز باشد و فردا از جان رخت بندد.
همچنين از خدا مي خواهد حالتي را که آدمي خود را انساني تمام عيار و بنده اي کامل و بي نقص و موجه مي انگارد، از ايشان دور سازد؛ حالتي که آدمي عظمتي خيالي براي خود قائل است و کاملاً حق به جانب حاجاتش را از خداوند مي طلبد. ايشان حالي را مناسب بندگي مي داند که آدمي همواره خود را در پيشگاه معبود، کم کار و مقصر به شمار آورد.
بايد دانست که استغفار اهل معرفت نه از کبائر است و نه از صغائر؛ بنابراين تقصيري که حضرت موسي بن جعفر (ع)از آن سخن مي گويد، نه تقصير به خاطر کبائر و صغائر، بلکه تقصير به خاطر عجز و ناتواني بشري است.
عـاصيان از گناه توبه کنند
عارفان از عبادت، استغفار
حضرات معصوم (ع) از توان ناچيز بشري در بندگي و عبادت پروردگار، لب به استغفار مي گشايند و طاعات خود را در برابر ذات بي مانند معبود، خُرد و حقير مي شمارند.
«اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَي مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ قِنِي مِنَ الْمَعَاصِي».
بارخدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا از معاصي نگهدار.
در اينجا نيز امام سجاد(ع)همانند ديگر فقرات مجموعۀ صحيفۀ سجاديه، دعاي خود را با ذکر شريف صلوات بر محمد و آل او مي آرايد. در اين قسمتِ دعا، امام سجاد(ع)مجموعه اي را از خدا طلب مي کند که نقشۀ راهي براي وصول به قلۀ رستگاري محسوب مي شود. امام در بخش پيش رو، مسير، مؤلفه هاي بنيادين و ساز و کارهاي اصلي سلوک را به شکل پياپي برمي شمارد. بهراستي که اين سخنان، تنها دعا نيست؛ بلکه گنجينه اي گهربار از حقايق، معارف و اصول کمال نفساني انسان است.
حضرت بعد از صلوات بر پيامبر اکرم (ص)و خاندان مکرم ايشان مي گويد: «وَ قِنِي مِنَ الْمَعَاصِي». «قِنِي» فعل امر از ريشۀ «وَقَيَ» است. حرف «ن» چسبيده به «ق» «نون وِقَايَۀ» نام دارد و فعل امر «قِ» را به مفعول آن يعني ضمير متصل «ي» پيوند داده است. فعل «وَقَيَ» در اصطلاح صرفي، از افعال لفيف، آن هم از نوع «لَفيف مَفْرُوق» به شمار مي آيد و فعل امرش «قِ» است. بر همين مبنا فعل امر از «وَفَيَ» به معني وفا پيشه کرد، «فِ» خواهد شد که «وفا پيشه کن» معنا مي دهد. نيز فعل «وَلَيَ» از ريشۀ «وَلْي» به معني «نزديکي» در حالت امر به صورت «لِ» در معناي «نزديک شو» صرف مي شود.
«وَقَي» و «وِقَايَۀ» و «تَقْوَا» از يک خانواده اند و همگي متضمن معناي محافظت و نگهداري هستند. «قِنِي مِنَ الْمَعَاصِي» يعني خداوندا مرا از سرکشي از امر تو و رفتن به سوي گناهان، مصون و محفوظ بدار؛ اما دليل اين خواستۀ امام چه چيز مي تواند باشد؟
ادامه دارد...
#متن_مکتوب
#حدیث_دلشدگان
@rahe_aseman
🌿🌾🌿
🌾🌿🌾
امام کاظم (ع)مي فرمايد:
«اَللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْنِي مِنَ الْمُعَارِينَ وَ لَا تُخْرِجْنِي مِنَ التَّقْصِيرِ» .
خدايا ايمان مرا ايمان عاريه اي [و موقت] قرار مده و مرا از حد تقصير خارج نكن (تا اينکه هميشه خود را مقصر بدانم).
حضرت مي گويد: خدايا، نکند روزي بيايد که در آن، از حد تقصير بندگي خارج شوم و در پيشگاه تو براي خودم شأن و جايگاهي قائل شوم. مبادا که فراموش کنم موجودي ممکن الوجودم و همواره به تو که واجب الوجود و مستغني از غير خود هستي، نيازمند و وابسته ام. اين سخن امام علي بن ابيطالب (ع) نيز که مي گويد:
«ظَلَمْتُ نَفْسِي وَ تَجَرَّأْتُ بِجَهْلِي» (به خودم ظلم کردم و بر ناداني ام دليري ورزيدم) با همين دو رويکرد بيان شده است؛ يعني از سويي قصد آموزش به مؤمنان را دارد و از سوي ديگر با مقايسۀ ميان الطاف الهي و شيوۀ عبادت سراپا تقصيرِ بندگان، حاوي حس شرم و خجلت است.
جملات سيدالساجدين (ع)در فقرۀ اخير دعا، حاوي اقرار و اعتراف به داشته ها و نداشته هاست. از بهترين شيوه هايي که آدمي را به جايگاهي انساني مي رساند، اقرار و اعتراف است. اعتراف بر دو نوع است: اقرار به داشته ها و محاسن و اقرار به نداشته ها و معايب. به عبارت ديگر گاه به خداوند مي گوييم: الهي، تو به من نعمت هايي چون عمر، مال، جمال، کمال، خانواده و افزون تر از همه نعمت هدايت را عطا فرمودي: «اَنْتَ الَّذيِ هَدَيْتَني». اين نوعِ اقرار را در دعاها بسيار مي بينيم. نتيجۀ اعتراف به نعمت، شکر نعمت است. درمقابل، گاه انسان «مُقرّاً مُذْعِناً مُعْتَرِفاً» (با حالت اقرار و اذعان و اعتراف به گناه) به کوتاهي ها و قصور خويش است. نتيجۀ اقرار به اشتباهات، ذکر است. تذکر انسان را به خود مي آورد و وادارش مي کند تا از اعمال ناپسند خويش دست بشويد.
امام باقر (ع) مي فرمايد:
«مَا أَرَادَ اللهُ تَعَالَي مِنَ النَّاسِ إِلَّا خَصْلَتَيْنِ أَنْ يُقِرُّوا لَهُ بِالنِّعَمِ فَيَزِيدَهُمْ وَ بِالذُّنُوبِ فَيَغْفِرَهَا لَهُمْ» .
خداي تعالي از انسان ها چيزي نمي خواهد جز دو خصلت، [اول] اينکه به نعمت هاي او اقرار و اعتراف کنند تا خدا هم بر آنها بيفزايد. [دوم]، اقرار به گناهان تا اينکه خدا آن گناهان را بر ايشان ببخشايد.
امام صادق (ع) نيز مي فرمايد:
«مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ إِلَّا بِإِقْرَارٍ» .
هيچ بنده اي تا به گناهش اقرار نکند، از گناه، خارج نمي گردد.
#متن_مکتوب
#حدیث_دلشدگان
@rahe_aseman
🌾🌿🌾
امام کاظم (ع)مي فرمايد:
«اَللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْنِي مِنَ الْمُعَارِينَ وَ لَا تُخْرِجْنِي مِنَ التَّقْصِيرِ» .
خدايا ايمان مرا ايمان عاريه اي [و موقت] قرار مده و مرا از حد تقصير خارج نكن (تا اينکه هميشه خود را مقصر بدانم).
حضرت مي گويد: خدايا، نکند روزي بيايد که در آن، از حد تقصير بندگي خارج شوم و در پيشگاه تو براي خودم شأن و جايگاهي قائل شوم. مبادا که فراموش کنم موجودي ممکن الوجودم و همواره به تو که واجب الوجود و مستغني از غير خود هستي، نيازمند و وابسته ام. اين سخن امام علي بن ابيطالب (ع) نيز که مي گويد:
«ظَلَمْتُ نَفْسِي وَ تَجَرَّأْتُ بِجَهْلِي» (به خودم ظلم کردم و بر ناداني ام دليري ورزيدم) با همين دو رويکرد بيان شده است؛ يعني از سويي قصد آموزش به مؤمنان را دارد و از سوي ديگر با مقايسۀ ميان الطاف الهي و شيوۀ عبادت سراپا تقصيرِ بندگان، حاوي حس شرم و خجلت است.
جملات سيدالساجدين (ع)در فقرۀ اخير دعا، حاوي اقرار و اعتراف به داشته ها و نداشته هاست. از بهترين شيوه هايي که آدمي را به جايگاهي انساني مي رساند، اقرار و اعتراف است. اعتراف بر دو نوع است: اقرار به داشته ها و محاسن و اقرار به نداشته ها و معايب. به عبارت ديگر گاه به خداوند مي گوييم: الهي، تو به من نعمت هايي چون عمر، مال، جمال، کمال، خانواده و افزون تر از همه نعمت هدايت را عطا فرمودي: «اَنْتَ الَّذيِ هَدَيْتَني». اين نوعِ اقرار را در دعاها بسيار مي بينيم. نتيجۀ اعتراف به نعمت، شکر نعمت است. درمقابل، گاه انسان «مُقرّاً مُذْعِناً مُعْتَرِفاً» (با حالت اقرار و اذعان و اعتراف به گناه) به کوتاهي ها و قصور خويش است. نتيجۀ اقرار به اشتباهات، ذکر است. تذکر انسان را به خود مي آورد و وادارش مي کند تا از اعمال ناپسند خويش دست بشويد.
امام باقر (ع) مي فرمايد:
«مَا أَرَادَ اللهُ تَعَالَي مِنَ النَّاسِ إِلَّا خَصْلَتَيْنِ أَنْ يُقِرُّوا لَهُ بِالنِّعَمِ فَيَزِيدَهُمْ وَ بِالذُّنُوبِ فَيَغْفِرَهَا لَهُمْ» .
خداي تعالي از انسان ها چيزي نمي خواهد جز دو خصلت، [اول] اينکه به نعمت هاي او اقرار و اعتراف کنند تا خدا هم بر آنها بيفزايد. [دوم]، اقرار به گناهان تا اينکه خدا آن گناهان را بر ايشان ببخشايد.
امام صادق (ع) نيز مي فرمايد:
«مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ إِلَّا بِإِقْرَارٍ» .
هيچ بنده اي تا به گناهش اقرار نکند، از گناه، خارج نمي گردد.
#متن_مکتوب
#حدیث_دلشدگان
@rahe_aseman
🌾🌿🌾
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#حدیث
❤️امام علی عليه السّلام:
🌹اخلاقت را خوب کن تا
خدواند حسابت را آسان گرداند 🌹
📗امالی صدوق ، ص۲۷۸
@rahe_aseman
❤️امام علی عليه السّلام:
🌹اخلاقت را خوب کن تا
خدواند حسابت را آسان گرداند 🌹
📗امالی صدوق ، ص۲۷۸
@rahe_aseman
#حدیث✨
💠امام حسین (ع) فرمودند:
🔹بر خداوند است که هیچ گرفتاری به زیارتِ من نیاید مگر آن که او را شادمان بازگردانم و به خانواده اش برسانم.
📚ثواب الاعمال و عقاب الاعمال .ص۹۸
@rahe_aseman
💠امام حسین (ع) فرمودند:
🔹بر خداوند است که هیچ گرفتاری به زیارتِ من نیاید مگر آن که او را شادمان بازگردانم و به خانواده اش برسانم.
📚ثواب الاعمال و عقاب الاعمال .ص۹۸
@rahe_aseman
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#حدیث
💚امام صادق عليه السلام :
🌷بهترين مردان
🌷امّت من كسانى هستند كه
🌷نسبت به خانواده خود
🌷خشن نباشند،
🌷اهانت نكنند، دلسوزشان باشند
🌷و به آنان ظلم ننمايند.
📘مكارم الاخلاق ، ص ۲۱۶.
@rahe_aseman
💚امام صادق عليه السلام :
🌷بهترين مردان
🌷امّت من كسانى هستند كه
🌷نسبت به خانواده خود
🌷خشن نباشند،
🌷اهانت نكنند، دلسوزشان باشند
🌷و به آنان ظلم ننمايند.
📘مكارم الاخلاق ، ص ۲۱۶.
@rahe_aseman
🌿🌾🌿
#حدیث_روز
💠 ملائکه برترند یا فرزندان آدم؟
🔷 الإمامُ الصّادقُ علیه السلام ـ وقد سألَهُ عبدُ اللّهِ بنُ سِنانٍ : الملائکةُ أفضلُ أمْ بَنو آدمَ ؟ ـ: قالَ أمیرُ المؤمنینَ علیُّ بنُ أبی طالبٍ علیه السلام : إنّ اللّهَ عزّ وجلّ رکّبَ فی الملائکةِ عقلاً بلا شَهوةٍ ، ورکّبَ فی البهائمِ شَهوةً بلا عقلٍ ، ورکّبَ فی بنی آدمَ کِلْتَیْهما ، فمَنْ غلَبَ عقلُهُ شهوتَهُ فَهُو خیرٌ مِن الملائکةِ ، ومَن غلَبتْ شَهوتُهُ عقلَهُ فهُو شَرٌّ مِن البهائمِ .
🔶 #امام_صادق علیه السلام ـ در پاسخ به این پرسش عبداللّه بن سنان که: فرشتگان برترند یاآدمیان؟ ـ فرمود : #امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام فرموده است: خداوند عز و جل در فرشتگان فقط عقل نهاده است و نه خواهش نفسانی، و در ستوران میل و خواهش نهاده است و عقل نه، و در بنی آدم هر دو را نهاده است. پس، آن که عقلش بر خواهشش چیره آید از فرشتگان بهتر است و هر که خواهشش بر خردش غالب گردد از ستوران بدتر است.
📚 میزان الحکمه / 731
@rahe_aseman
🌿🌾🌿
#حدیث_روز
💠 ملائکه برترند یا فرزندان آدم؟
🔷 الإمامُ الصّادقُ علیه السلام ـ وقد سألَهُ عبدُ اللّهِ بنُ سِنانٍ : الملائکةُ أفضلُ أمْ بَنو آدمَ ؟ ـ: قالَ أمیرُ المؤمنینَ علیُّ بنُ أبی طالبٍ علیه السلام : إنّ اللّهَ عزّ وجلّ رکّبَ فی الملائکةِ عقلاً بلا شَهوةٍ ، ورکّبَ فی البهائمِ شَهوةً بلا عقلٍ ، ورکّبَ فی بنی آدمَ کِلْتَیْهما ، فمَنْ غلَبَ عقلُهُ شهوتَهُ فَهُو خیرٌ مِن الملائکةِ ، ومَن غلَبتْ شَهوتُهُ عقلَهُ فهُو شَرٌّ مِن البهائمِ .
🔶 #امام_صادق علیه السلام ـ در پاسخ به این پرسش عبداللّه بن سنان که: فرشتگان برترند یاآدمیان؟ ـ فرمود : #امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام فرموده است: خداوند عز و جل در فرشتگان فقط عقل نهاده است و نه خواهش نفسانی، و در ستوران میل و خواهش نهاده است و عقل نه، و در بنی آدم هر دو را نهاده است. پس، آن که عقلش بر خواهشش چیره آید از فرشتگان بهتر است و هر که خواهشش بر خردش غالب گردد از ستوران بدتر است.
📚 میزان الحکمه / 731
@rahe_aseman
🌿🌾🌿
🌿🌾🌿
✳️ چه کسی از انفاق بهره می‌برد؟
بسیاری از مفسران گفته‌اند پاداش انفاق در روز قیامت به انفاق‌کننده می‌رسد؛ روز قیامتی که انسان جزای عمل خویش را بدون ظلم یا حرمان یا سهوی در حساب می‌بیند. این معنا صحیح و هماهنگ با سایر آیات قرآن است.
اما با توجه به اطلاعات اجتماعی ما و با توجه به پیشرفت و تحول علوم اجتماعی می‌توان این آیه را به شکل دیگری نیز فهمید.
اینکه انفاق احیای خانواده‌های فقیر و گروه‌های زحمت‌کشی است که ابزار کافی برای زندگی شرافتمندانه در اختیار ندارند و در نتیجۀ انفاق، این زندگی و سلامتی و تغذیه و تعلیم و تربیت را برای فرزندانشان تأمین می‌کنند. با این انفاق هم خود در ساختن جامعه‌مان و ارتقای سطح آن شرکت کرده‌ایم و هم افراد جدیدی را مشارکت داده‌ایم.
چون سطح جامعه ارتقا یابد هر انسانی، چه انفاق‌کننده و چه گیرندۀ آن، بدون هیچ تفاوتی از آن بهره می‌برد. حتی انفاق‌کننده با توجه به زندگی و فعالیت‌های وسیعش بیش از انفاق‌گیرنده از جامعۀ پیشرفته‌تر بهره می‌برد.
📚 کتاب #حدیث_سحرگاهان / برگرفته از تفسیر امام صدر بر آیه ۲۷۲ سوره بقره
#رمضان #ماه_مهربانی #تفسیر #انفاق
@rahe_aseman
🌿🌾🌿
✳️ چه کسی از انفاق بهره می‌برد؟
بسیاری از مفسران گفته‌اند پاداش انفاق در روز قیامت به انفاق‌کننده می‌رسد؛ روز قیامتی که انسان جزای عمل خویش را بدون ظلم یا حرمان یا سهوی در حساب می‌بیند. این معنا صحیح و هماهنگ با سایر آیات قرآن است.
اما با توجه به اطلاعات اجتماعی ما و با توجه به پیشرفت و تحول علوم اجتماعی می‌توان این آیه را به شکل دیگری نیز فهمید.
اینکه انفاق احیای خانواده‌های فقیر و گروه‌های زحمت‌کشی است که ابزار کافی برای زندگی شرافتمندانه در اختیار ندارند و در نتیجۀ انفاق، این زندگی و سلامتی و تغذیه و تعلیم و تربیت را برای فرزندانشان تأمین می‌کنند. با این انفاق هم خود در ساختن جامعه‌مان و ارتقای سطح آن شرکت کرده‌ایم و هم افراد جدیدی را مشارکت داده‌ایم.
چون سطح جامعه ارتقا یابد هر انسانی، چه انفاق‌کننده و چه گیرندۀ آن، بدون هیچ تفاوتی از آن بهره می‌برد. حتی انفاق‌کننده با توجه به زندگی و فعالیت‌های وسیعش بیش از انفاق‌گیرنده از جامعۀ پیشرفته‌تر بهره می‌برد.
📚 کتاب #حدیث_سحرگاهان / برگرفته از تفسیر امام صدر بر آیه ۲۷۲ سوره بقره
#رمضان #ماه_مهربانی #تفسیر #انفاق
@rahe_aseman
🌿🌾🌿
📜 #حدیث
🔹امیرالمؤمنین عليه السلام:
🏆پيروزى، با دور انديشى و
اراده پايدار به دست مى آيد.
📚ميزان الحكمه جلد3 صفحه 54
@rahe_aseman
🔹امیرالمؤمنین عليه السلام:
🏆پيروزى، با دور انديشى و
اراده پايدار به دست مى آيد.
📚ميزان الحكمه جلد3 صفحه 54
@rahe_aseman
🔵🔵🔵
✍ امام باقر(ع): شخص حريص به دنيا مانند کرم ابريشم است که هر چه بيشتر ابريشم به دور خود مي تند، راه بيرون شدنش را دورتر و مشکل تر مي کند، تا اينکه از غم و اندوه بميرد.
📚 کافي، ج2، ص316
#حدیث_روز
@rahe_aseman
✍ امام باقر(ع): شخص حريص به دنيا مانند کرم ابريشم است که هر چه بيشتر ابريشم به دور خود مي تند، راه بيرون شدنش را دورتر و مشکل تر مي کند، تا اينکه از غم و اندوه بميرد.
📚 کافي، ج2، ص316
#حدیث_روز
@rahe_aseman