🌿🌾🌿


بزرگ‌ترین عامل جداكنندۀ اتصال عبد و معبود، محبت غیر خداست.
چنین محبتی اگر در دل راه یابد، لحظه به لحظه آدمی را از حضرت حق دور می‌كند و وجود انسان را تا تباهی كامل پیش می‌برد؛البته محبت به غیر خدا بر دو گونه است: یا در طول محبت خداست، یا در عرض محبت او. محبت نبی مكرم اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله، امیرالمؤمنین علیه‌السلام، صدیقۀ طاهره علیها‌السلام و فرزندان والاتبارش، در طول محبت خداست.
این محبت استمرار محبت خدا و نشئت‌یافته از مهر اوست. محبت به همسر و فرزندان نیز چنین است و هم‌سو با ارادۀ الهی است؛ زیرا که او خود این محبت را در دل‌ها قرار داده است؛ اما مشروط به آنكه این محبت در طول محبت خدا باقی بماند و تبدیل به محبتی در عرض محبت حق‌تعالی نشود.

مقصود از محبتِ در عرض، آن است كه محبت خدا و غیر خدا در تعارض با هم قرار گیرند. در این حال، خدا چیزی را می‌خواهد و محبوبِ غیر خدا، خلاف آن را. انسانی نیز كه دل در گرو چنین محبوبی دارد، میان دو انتخاب می‌ماند.

بیشترین محبتی كه در وجود انسان ایجاد تعارض می‌كند، محبت دنیاست: انسانی كه دل در بند زنجیر دنیا دارد، خلاف خواست خداوند می‌خورد و می‌پوشد و رفتار می‌كند.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۵۷۷-۵۷۹.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿


دربارۀ فقر مادّی دیدگاه‌هایی افراطی وجود دارد. جمله‌ای به عنوان حدیث در میان مردم رواج یافته با این مضمون كه اگر فقر از دری داخل شود، ایمان از دری دیگر خارج می‌گردد؛ حال آنكه این حرف سند موثّق روایی ندارد. اگر چنین بود تمام فقیران طول تاریخ، بی‌دین‌ترین افراد می‌بودند؛ در حالی كه از آغاز شروع امر نبوت و رسالت تا انتهای آن، اولین كسانی كه به پیامبران الهی ایمان می‌آوردند و در این راه استواری می‌ورزیدند، فقیران بودند.

اگرچه هیچ كس فقر مادّی را خوش نمی‌دارد، نه تهی‌دستی عامل منقصت است و نه ثروت عامل فخر:

درویش و غنی بندۀ این خاك درند
آنـان كه غنـی‌تـرنـد محتاج‌تـرنـد

در پیشگاه خداوند، تقوا ملاك رتبه‌بندی انسان‌هاست، نه برخورداری‌شان از دنیا. نزد پروردگار، فقیرِ تقواپیشه تفاوتی با توانگر متقی ندارد.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۵۲۱-۵۲۲.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2


@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿



از محبوب‌ترین و پسندیده‌ترین امور نزد خداوند متعال، توبه است؛ زیرا توبه مطابق با فلسفۀ آفرینش و خلقت انسان است. حضرت حق انسان را آفریده تا او را مشمول رحمت خود گرداند:
«إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّكَ وَ لِذَلِكَ خَلَقَهُمْ»
(مگر كسی كه پروردگار تو به او رحم كرده، و برای همین آنان را آفریده است).

هنگامی كه آدمی با عمل خود از مسیر رحمت الهی فاصله می‌گیرد، درحقیقت از مسیر آفرینش جدا شده و تنها راهی كه او را دوباره به این سو بازمی‌گرداند توبه است.

توبه تولد و زایش مجدد است كه به انسان برای گام زدن در مسیر منطبق با آفرینش و رحمت خداوند فرصتی دیگرباره می‌دهد. از همین رو كه توبه حیاتی دوباره در جان آدمی می‌دمد و او را با رحمت خداوند آشتی می‌دهد و زندگی را حال و هوایی دیگر می‌بخشد، محبوب خداست.
لذا حضرت او صریحاً در كلامش می‌گوید:
«إِنَّ اللهَ یحِبُّ التَّوَّابینَ وَ یحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ.»
(به‌راستی خداوند توبه‌كاران را دوست می‌دارد و پاكی‌جویان را دوست می‌دارد.)

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۵۴۲‌-‌۵۴۳.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿


استمرار در معصيت همه چيز را در جان انسان واژگونه می‌كند؛ اعلا را در نظر او اسفل و اسفل را در نگاهش اعلا می‌گرداند. اگر اصرار بر گناه بيشتر شود و ادامه يابد شخصيت گنهكار وارونه می‌شود؛ درنتيجه او معيارها و ارزش‌ها را كاملا واژگون می‌بيند؛ ظلم در كام او شيرين می‌آيد و عدل، تلخ؛ دروغ را زيبا و جذاب می‌بيند و صداقت را زشت و منفور و كريه؛ تا آنجا كه بنا بر كلام الله مجيد، چنين فردی حتی از شنيدن نام خدای رحمان منزجر می‌شود:
«وَ إِذَا قِيلَ لَهُمُ اسْجُدُوا لِلرَّحْمَنِ قَالُوا وَ مَا الرَّحْمَنُ أَنَسْجُدُ لِمَا تَأْمُرُنَا وَ زَادَهُمْ نُفُوراً.»
و هنگامی كه به آنان گفته شود: «(خدای) رحمان را سجده كنيد»، می‌گويند: «رحمان چيست؟ آيا برای چيزی كه ما را (بدان‏) فرمان می‌دهی سجده كنيم؟»، و بر گريزشان می‌افزايد.

آری، اصرار بر گناه به وارونگی جان، ديدگاه، نظر و شخصيت انسان منجر می‌شود.
قلب چنين كسانی آن‌قدر مقلوب شده كه گناه را عزيز می‌شمرند و از نام و ذكر خداوند می‌گريزند.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۵۴‌‌۵‌-‌۵۴۶.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿


محور رحمت در سورۀ مباركۀ الرحمن، از همان ابتدا انسان است:
«الرَّحْمَنُ * عَلَّمَ الْقُرْآنَ * خَلَقَ الْإِنْسَانَ * عَلَّمَهُ الْبَيَانَ * الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ * وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدانِ‏ * وَ السَّمَاءَ رَفَعَهَا وَ وَضَعَ الْمِيزَانَ».

بنا بر اين آيات، خداوند به انسان است كه علم می‌آموزد؛ ماه و خورشيد را به گونه‌ای قرار داده كه محاسبات انسان بر مبنای آن قرار گيرد. گياهانِ ايستاده و بر خاك افتاده را حضرت او چنان آفريده كه مطيع و تسليم انسان باشند. در يك جمله، خداوند محور آفرينش را انسان قرار می‌دهد. اما در اين مرحله از سخن كه باد در غبغب انسان می‌افتد و به خود غرّه می‌شود، حضرت سبحان غرورش را بر سنگ‌فرش مذلت می‌كوبد و می‌فرمايد انسان جز آن مادّۀ نخستين، هيچ نيست:
«خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ كَالْفَخَّارِ»
(انسان را از گل خشكيده‌ای سفال‌مانند آفريد).
مبادا او بپندارد كه شرافتش به مادّه‌ برمی‌گردد كه از آن ساخته شده، بلكه ما او را از «صَلْصَالٍ كَالْفَخَّارِ» پديد آورده‌ايم.

به عبارتی، خداوند متعال به‌صراحت به انسان می‌گويد، وجود جسمانی او هيچ قوّتِ شايستۀ افتخاری ندارد و عظمت را از جايی ديگر می‌يابد و از اتصال به درگاه اوست كه آدمی سزاوار بانگ خوش «فَتَبارَكَ اللهُ أَحْسَنُ الْخالِقينَ» (پس آفرين باد بر خدا كه بهترين آفرينندگان است) می‌شود.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۵۶۵-۵۶۶.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2


@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿


اگر لحظه‌ای فیض خداوند قطع شود، هیچ وجودی بر جای نمی‌ماند. درك درست این احتیاج و فقر، عبودیت نام دارد.
عبد كسی است كه می‌داند تمام وجودش محتاج معبود است. هرچه انسان این مفهوم را بیشتر درك كند، بیشتر در عبودیت فرومی‌رود.

امیر مؤمنان(ع)، با درك عمیق مفهوم فقر خود و غنای خداوند فرمود:
«إِلَهِی كَفَی لِی عِزّاً أَنْ أَكُونَ لَكَ عَبْداً وَ كَفَی بِی فَخْراً أَنْ‏ تَكُونَ لِی رِبّاً».
خدایا، مرا این عزّت بس است كه بندۀ تو باشم و برایم این افتخار بس كه تو پروردگار من باشی.

تا انسان در پیشگاه خداوند به معنای واقعی احساس فقر نكند، وجودش آمادۀ دریافت تجلّیات الهی نمی‌شود؛ همان گونه كه ظرف اگر پر باشد، دیگر جایی برای دریافت چیزی ندارد. اگر انسان‌ها تهی بودن وجودشان در قبال خداوند را بفهمند، درهای خُمخانۀ الهی به روی این تهی‌پیمانگان گشوده می‌شود و خداوند پیوسته و بی‌گسستگی، فیضش را در جام جان آنان می‌ریزد. انسان‌های والامرتبه و وارسته ظرف وجودشان بیش از همه در پیشگاه خداوند متعال تهی است.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۵۹۸‌-‌۶٠٠.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿



ذكر، مقدمۀ عشق‌ورزی و محبت به حضرت معبود است و عشق به او بدون ذكر، تصورناپذير است.

در اهميت ذكر همين بس كه محبتی دوسويه می‌آورد؛ يعنی نه‌تنها محبت انسان به حضرت باری‌تعالی را شكل می‌دهد، بلكه انسان ذاكر را نيز محبوب درگاه الهی می‌كند.

افزون بر آن، بنده‌ای كه بسيار ياد معبود می‌كند، خدا نيز بسيار او را ياد می‌كند. پيامبر(ص) فرموده است:
«مَنْ‏ أَكْثَرَ ذِكْرَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَحَبَّهُ اللهُ وَ مَنْ ذَكَرَ اللهَ كَثِيراً كُتِبَتْ لَهُ بَرَاءَتَانِ بَرَاءَةٌ مِنَ النَّارِ وَ بَرَاءَةٌ مِنَ النِّفَاقِ».
كسی كه بسيار به ياد خدای عزوجل باشد، خدا او را دوست خواهد داشت و كسی كه ذكر خدا را بسيار گويد، دو برائت برايش ثبت خواهد شد:(اول) برائت از آتش (دوزخ) و (دوم) برائت از نفاق (و دورويی).

بنا به اين فرمودۀ پيامبر كه ذكر، محبت می‌آورد و نفاق را می‌بَرد، حقيقت محبت و عشق با دورويی نمی‌سازد. پس كسی كه به ذكر روی می‌آورد تا به محبت برسد، از درد نفاق‌‌ در رابطۀ ميان خود و پروردگار و درنتيجه عذاب دوزخ رها می‌شود. اين ويژگی‌ها فقط بخشی از جايگاه والای ذكر است.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۶۱۷-‌۶۱۸.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿



ماهیت انسان به گونه ای است که باید در کورۀ حوادث گداخته گردد و آنگاه عیارش خالص شود. بر اساس این قاعدۀ خداوند در هستی است که انبیای الهی و در مرتبهٔ فروتر،‌ کسانی که نزدیک‌ترین پیوند را با ایشان داشتند، بیشترین بلاها را متحمل می‌شدند.

برای اولیای الهی مفهوم ابتلاء با برداشت رایج از بلا و مصیبت متفاوت است. ایشان می‌دانند که خداوند به نزدیکان و دوستان خود بیشترین بهره از بلا را می‌چشاند:
«اَلْبَلَاءُ لِلْوِلَاءِ»
(مقدار بلا، متناسب با میزان محبت و نزدیکی است).
در نگاه ایشان بلا، هدیه الهی است:
«الْمَصائِبُ مِنَحٌ مِنَ اللّه ِ»
(مصیبت‌ها هدایایی از جانب خداوند است).

بهر امتحان ای دوست، گر طلب کنی جان را
آن‌چنان برافشانم کز طلب خجل مانی
ما ز دوست غیر از دوست، مقصدی نمی‌خواهیم
حور و جنت ای زاهد بر تو با ارزانی
ما سیه‌گلیمان را جز بلا نمی‌شاید
بر دل بهایی نِه هر بلا که بتوانی

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۸۲‌-۸۳.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2


@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿


شرط قرب، اجابت امر حضرت اوست. امام کاظم علیه السلام در این باره فرموده است:

«لَيْسَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ حِجَابٌ غَيْرُ خَلْقِهِ» .
ميان او و آفريدگانش هيچ حجابی جز [خودِ] آفريدگانش نيست.

حجاب و فاصله را خود آدمی ايجاد می‌کند، وگرنه حضرت دوست، بی‌فاصله و نزديک است:

«نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ»
(ما از اصلی‌ترين رگ [او] به او نزديك‌تريم).

بنا به امر و سنّت خداوند، اگر انسان سر در خط اجابت فرمان حق گذاشت اجابت می‌شود. اين رابطه دوسويه است و در آيات ديگر نيز آن را می‌بينيم:

«وَ أَوْفُوا بِعَهْدِي أُوُفِ بِعَهْدِكُمْ‏»
و به پيمانم وفا كنيد تا به پيمانتان وفا كنم،

یا: «فَاذْكُرُوُنِي‏ أَذْكُرْكُم»
پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم.

لازمۀ اجابتِ درخواستی که بنده از خداوند دارد آن است که او نيز سهم خودش را در اين ارتباط انجام دهد.

▫ شکوه نیایش، شرح صحیفهٔ سجادیه، جلد۲، صص۳۳۷-۳۳۶.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman

امام سجاد علیه‌السلام به زيباترين و عابدانه‌ترين وجهِ ممکن برای ذات حق استدلال می‌آورد:
الهی، اگر رهايمان کنی و به فضلت فقرمان را جبران نکنی، آن را که از تو سعادت خواسته، محروم کرده‌ای و آن را که از تو هديه طلبيده، بی‌نصيب گذاشته‌ای؛ حال آنکه شأن تو اين نيست که کسی را که به درگاهت روی می‌آورد، نوميد کنی.

▫ شکوه نیایش، شرح صحیفۀ سجادیه، جلد۲، ص۶۰۲

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman