🕸🕸🕸🕸🕸🕸
حزب کمونیست چین پس از سال‌ها فرو رفتن در لاک دفاعی تحت ریاست شی جین‌پینگ، بار دیگر با افتخار برتری نظامش را جار می‌زند.
شی می‌گوید که دموکراسی چین «اصیل‌ترین دموکراسی» است و همین‌طور کارآمدترین نسخۀ آن. مطبوعات تبلیغاتی در بوق و کرنا می‌کند که غرب لیبرال غرق در «بحران و هرج‌ومرج» است.
«وقت تغییر است!»
خودتخریبی ایالات متحده در دوران ترامپ موهبت آسمانی برای حزب کمونیست چین در پکن بوده و همچنین اروپایی که سال‌های زیادی است در خود فرو رفته و درگیر مسائل داخلی شده دیگر حتی متوجه کاهش نفوذش در صحنۀ جهانی نیست.
هنوز جنگ سرد آغاز نشده اما رقابت میان دو نظام رقیب به یکباره برگشته است.
اکنون، شی جین‌پینگ «حکمت چینی» را به جهان پیشنهاد می‌دهد و منظورش مدل اقتصادی و سیاسی تحت ریاستش است. نظرتان دربارۀ این حکومت چیست؟
آیا چین کشوری است که فرمول جادویی ترکیب خودکامگی و معجزه‌ی اقتصادی را پیدا کرده؟ مدافعان این نظریه به مسائلی از جمله شبکۀ قطارهای تندرویی اشاره می‌کنند که با اختلاف بزرگ‌ترین شبکۀ قطارهای تندروی جهان است. یا فرودگاه عظیم پکن را که در کوتاه‌ترین زمان ممکن ساخته شد با فاجعۀ فرودگاه برلین مقایسه می‌کنند که ظاهراً هیچ وقت تمام نمی‌شود. این شیوه را مدل چینی می‌نامند و با ستایشش می‌گویند که در نبرد جدید نظام‌ها، مدل چینی، دموکراسی‌های مردد ما را شکست می‌دهد و بر جهان چیره می‌شود.
وقتی در آغاز سال ۲۰۲۰، چین فقط طی دو هفته بیمارستان‌هایی با تجهیزات کامل برای بیماران همه‌گیری ویروس کرونا ساخت، می‌شد احساس کرد که ستایش کارآمدیِ ظاهراً افسانه‌ای نظام چینی دوباره اوج گرفته است. هر چه که باشد، این کشور توانست قدرتمندانه مانع گسترش بیماری در آن سوی منطقۀ بحران و اطراف شهر ووهان و استان هوبِی شود. تقریباً شاهکار است، به‌ویژه در مقایسه با مدیریت بحران فاجعه‌بار دونالد ترامپ.
در واقع، بحران ویروس کرونا دو روایت را در کنار هم و زیر ذره‌بین به نمایش گذاشت:
آیا چین کشوری است که در بسیج کردن توده‌ها و منابع برای خیرِ جمعی بی‌نظیر است و نظامی شایسته‌سالار و کارآمد بر آن حکومت می‌کند؟
یا رژیمی است از درون شکننده که ماهیت حقیقی‌اش یک بار دیگر در شهر ووهان افشا شد: حکومتی که در هفته‌های سرنوشت‌ساز اول بی‌درنگ آسایش شهروندانش را فدای ادعای قدرت حزب کرد و پیامدهای فاجعه‌باری را برای چین و جهان به بار آورد؟ حکومتی در دست دیوان سالاران استان هوبی که معلوم شد همان قدر که مسئولیت ناپذیرند، نادان هم هستند.
حکومتی تحت سلطۀ حزب کمونیست که امروزه بیش از هر زمان دیگری ویژگی اصلی‌اش میل مفرط به کنترل و پنهانکاری است. رژیمی که در برابر بحران، اتوماتیک‌وار بر همه چیز سرپوش می‌گذارد و در نتیجه، بی‌پروایانه باعث انتشار بیماری می‌شود، به‌ویژه در مراحل حیاتی اولیه‌ی شیوع ویروس کرونا....
از کتاب #ما_هماهنگ_شده‌ایم ، نوشتۀ #کای_اشتریت_ماتر ، ترجمۀ #مسعود_یوسف‌حصیرچین
#انتشارات_ققنوس
@qoqnoospub
حزب کمونیست چین پس از سال‌ها فرو رفتن در لاک دفاعی تحت ریاست شی جین‌پینگ، بار دیگر با افتخار برتری نظامش را جار می‌زند.
شی می‌گوید که دموکراسی چین «اصیل‌ترین دموکراسی» است و همین‌طور کارآمدترین نسخۀ آن. مطبوعات تبلیغاتی در بوق و کرنا می‌کند که غرب لیبرال غرق در «بحران و هرج‌ومرج» است.
«وقت تغییر است!»
خودتخریبی ایالات متحده در دوران ترامپ موهبت آسمانی برای حزب کمونیست چین در پکن بوده و همچنین اروپایی که سال‌های زیادی است در خود فرو رفته و درگیر مسائل داخلی شده دیگر حتی متوجه کاهش نفوذش در صحنۀ جهانی نیست.
هنوز جنگ سرد آغاز نشده اما رقابت میان دو نظام رقیب به یکباره برگشته است.
اکنون، شی جین‌پینگ «حکمت چینی» را به جهان پیشنهاد می‌دهد و منظورش مدل اقتصادی و سیاسی تحت ریاستش است. نظرتان دربارۀ این حکومت چیست؟
آیا چین کشوری است که فرمول جادویی ترکیب خودکامگی و معجزه‌ی اقتصادی را پیدا کرده؟ مدافعان این نظریه به مسائلی از جمله شبکۀ قطارهای تندرویی اشاره می‌کنند که با اختلاف بزرگ‌ترین شبکۀ قطارهای تندروی جهان است. یا فرودگاه عظیم پکن را که در کوتاه‌ترین زمان ممکن ساخته شد با فاجعۀ فرودگاه برلین مقایسه می‌کنند که ظاهراً هیچ وقت تمام نمی‌شود. این شیوه را مدل چینی می‌نامند و با ستایشش می‌گویند که در نبرد جدید نظام‌ها، مدل چینی، دموکراسی‌های مردد ما را شکست می‌دهد و بر جهان چیره می‌شود.
وقتی در آغاز سال ۲۰۲۰، چین فقط طی دو هفته بیمارستان‌هایی با تجهیزات کامل برای بیماران همه‌گیری ویروس کرونا ساخت، می‌شد احساس کرد که ستایش کارآمدیِ ظاهراً افسانه‌ای نظام چینی دوباره اوج گرفته است. هر چه که باشد، این کشور توانست قدرتمندانه مانع گسترش بیماری در آن سوی منطقۀ بحران و اطراف شهر ووهان و استان هوبِی شود. تقریباً شاهکار است، به‌ویژه در مقایسه با مدیریت بحران فاجعه‌بار دونالد ترامپ.
در واقع، بحران ویروس کرونا دو روایت را در کنار هم و زیر ذره‌بین به نمایش گذاشت:
آیا چین کشوری است که در بسیج کردن توده‌ها و منابع برای خیرِ جمعی بی‌نظیر است و نظامی شایسته‌سالار و کارآمد بر آن حکومت می‌کند؟
یا رژیمی است از درون شکننده که ماهیت حقیقی‌اش یک بار دیگر در شهر ووهان افشا شد: حکومتی که در هفته‌های سرنوشت‌ساز اول بی‌درنگ آسایش شهروندانش را فدای ادعای قدرت حزب کرد و پیامدهای فاجعه‌باری را برای چین و جهان به بار آورد؟ حکومتی در دست دیوان سالاران استان هوبی که معلوم شد همان قدر که مسئولیت ناپذیرند، نادان هم هستند.
حکومتی تحت سلطۀ حزب کمونیست که امروزه بیش از هر زمان دیگری ویژگی اصلی‌اش میل مفرط به کنترل و پنهانکاری است. رژیمی که در برابر بحران، اتوماتیک‌وار بر همه چیز سرپوش می‌گذارد و در نتیجه، بی‌پروایانه باعث انتشار بیماری می‌شود، به‌ویژه در مراحل حیاتی اولیه‌ی شیوع ویروس کرونا....
از کتاب #ما_هماهنگ_شده‌ایم ، نوشتۀ #کای_اشتریت_ماتر ، ترجمۀ #مسعود_یوسف‌حصیرچین
#انتشارات_ققنوس
@qoqnoospub
در اواخر بهار ۲۰۰۹، در کیوکیو و رِن‌رن، دیگر اپلیکیشن چینی الهام گرفته شده از فیسبوک، عکس‌ها و ویدیوهای کم کیفیت و پیام‌های متنی دربارۀ مثله شدن کارگران اویغور دست به دست شد.
حملات به کارگرانی که طی برنامۀ دولتی انتقال نیروی کار به کارخانه‌ای در شرق چین فرستاده شده بودند، جو فراگیر و زودگذری را در اینترنت نوظهور اویغورها به وجود آورد.
اویغورها به کافی‌نت‌ها سرازیر شدند تا این عکس‌ها را ببینند و با هیجان از بی‌تفاوتی دولت گله کنند. دانشجویان راهپیمایی به راه انداختند، پرچم‌های چین را تکان می‌دادند و از مقامات می‌خواستند کارگران هانی را که در آن فیلم‌ها چند اویغور را کشته و بسیاری دیگر را کتک زده بودند دستگیر کنند.
سرانجام، پلیس معترضان حاضر در این اعتراضاتِ در سرتاسر شهر را به گلوله بست.
طی دو روز، مهاجران اویغور صدوسی هان را آنقدر زدند تا مردند.
روز بعد، همزمان با رسیدن ارتش و پلیس مسلح، مهاجران هان پیش چشم پلیس و در درگیری‌های تن به تن اویغورهای بسیاری را با ساطور آشپزخانه، سنگ‌فرش‌های کنده شدۀ پیاده‌رو و چوب‌های تیز شده کشتند.
شب هنگام، شاهدان صدای شلیک مسلسل‌های پلیس را شنیدند که در خیابان‌های مناطق اویغورنشین می‌پیچید.
طی هفته‌های بعد، پلیس هزاران اویغور را به اتهام شرکت در شورش دستگیر کرد. مقامات محلی همچنین اینترنت تمام منطقه را قطع کردند.
بیش از نه ماه، ارتباطات منطقه شدیداً محدود بود تا اینکه در اواسط سال ۲۰۱۰ اینترنت برگشت.
از کتاب #درون_اردوگاه‌ها نوشتۀ #درن_بایلر ترجمۀ #مسعود_یوسف‌حصیرچین نشر #ققنوس
@qoqnoospub
حملات به کارگرانی که طی برنامۀ دولتی انتقال نیروی کار به کارخانه‌ای در شرق چین فرستاده شده بودند، جو فراگیر و زودگذری را در اینترنت نوظهور اویغورها به وجود آورد.
اویغورها به کافی‌نت‌ها سرازیر شدند تا این عکس‌ها را ببینند و با هیجان از بی‌تفاوتی دولت گله کنند. دانشجویان راهپیمایی به راه انداختند، پرچم‌های چین را تکان می‌دادند و از مقامات می‌خواستند کارگران هانی را که در آن فیلم‌ها چند اویغور را کشته و بسیاری دیگر را کتک زده بودند دستگیر کنند.
سرانجام، پلیس معترضان حاضر در این اعتراضاتِ در سرتاسر شهر را به گلوله بست.
طی دو روز، مهاجران اویغور صدوسی هان را آنقدر زدند تا مردند.
روز بعد، همزمان با رسیدن ارتش و پلیس مسلح، مهاجران هان پیش چشم پلیس و در درگیری‌های تن به تن اویغورهای بسیاری را با ساطور آشپزخانه، سنگ‌فرش‌های کنده شدۀ پیاده‌رو و چوب‌های تیز شده کشتند.
شب هنگام، شاهدان صدای شلیک مسلسل‌های پلیس را شنیدند که در خیابان‌های مناطق اویغورنشین می‌پیچید.
طی هفته‌های بعد، پلیس هزاران اویغور را به اتهام شرکت در شورش دستگیر کرد. مقامات محلی همچنین اینترنت تمام منطقه را قطع کردند.
بیش از نه ماه، ارتباطات منطقه شدیداً محدود بود تا اینکه در اواسط سال ۲۰۱۰ اینترنت برگشت.
از کتاب #درون_اردوگاه‌ها نوشتۀ #درن_بایلر ترجمۀ #مسعود_یوسف‌حصیرچین نشر #ققنوس
@qoqnoospub