می‌توان نقشِ مبهمِ عشق در درمانِ روانکاوانه را تعیین کرد:
گرچه روانکاو باید ماهرانه عشقِ ناشی از انتقال را اداره کند، قطعاً نباید تسلیمِ افسونِ آن شود ــ چرا؟
زیرا عشق، در اساسی‌ترین شکلش، شاملِ درونی‌سازیِ برخورد یا تصادمی پیشایند و بی‌معنا است: از طرفی، رخدادِ عشق به‌شدت پیشایند است، هرگز نمی‌توان وقوعِ آن را پیش‌بینی کرد؛ از طرف دیگر، وقتی به «عشقِ حقیقیِ» خویش برمی‌خوریم، به نظر می‌رسد که گویی در تمامِ زندگی‌مان منتظرِ چنین لحظه‌ای بوده‌ایم؛ گویی، به‌نحوی اسرارآمیز، همۀ زندگیِ پیشین‌مان ما را به‌سوی این برخورد می‌کشانده است . . .
بنابراین، دستورِ اخلاقیِ اصلیِ روانکاوی تسلیم‌نشدن به وسوسۀ نمادین‌سازی/درونی‌سازی است: در لحظۀ «خروج از انتقال» که مشخصۀ پایانِ درمان است، سوژه می‌تواند رخدادهایی را که داستانِ زندگی‌اش پیرامونِ آن‌ها به‌شکلِ یک کلِ معنادار تبلور یافته است در پیشایندیِ بی‌معنایشان ادراک کند.
 #باقیمانده_تقسیم_ناپذیر
درباره شلینگ و موضوعات مرتبط
#اسلاوی_ژیژک
#علی_حسن‌زاده
#ققنوس
#منتشرشد

@qoqnoospub