🍁🍁🍁🍁🍁🍁

#پری_از_بال_ققنوس

شگفت‌آور نیست که یونانیان باستان، هنگامی که به تأمل در باره هنر نشستند، این اندیشه را پیش کشیدند که هنر نوعی عمل بازآفرینی یا تقلید است. ایرادهای بسیاری متوجه این دریافت شده است. اما اقبال عام به این نظریه گواه پیوند تنگاتنگ هنرهای زیبا با زندگی روزانه است؛ اگر هنر دور از علایق زندگی می‌بود، این اندیشه به خاطر هیچ کس خطور نمی‌کرد؛ زیرا این آموزه دلالت بر آن نداشت که هنر نسخه‌برداری دقیق از اشیاست، بلکه دال بر این بود که هنر بازتاب عواطف و اندیشه‌هایی است که با نهادهای عمده زندگی اجتماعی مرتبطند. این پیوند نزد افلاطون با چنان شدتی احساس می‌شد که او را به اندیشه ضرورت سانسور کردن کار شاعران، نمایشنامه‌نویسان و آهنگسازان راه نمود. شاید افلاطون مبالغه می‌کرد وقتی که می‌گفت تغییر از مقام دوریایی به مقام لیدیایی در موسیقی طلیعه مسلم انحطاط مدنی خواهد بود. اما هیچ یک از همروزگاران او تردید نمی‌کرد که موسیقی جزء لاینفکی از آداب و نهادهای اجتماع است. اندیشه «هنر برای هنر» حتی به فهم در نمی‌آمد.

از کتابِ #هنر_به_منزله_تجربه
#جان_دیویی
#مسعود_علیا

@qoqnoospub

🕸🕸🕸🕸🕸

برای موجود کاملاً زنده، آینده شوم نیست بلکه آبستن نوید است؛
آینده همچون هاله‌ای پیرامون حال را در برمی‌گیرد، و مرکب از امکان‌هایی است که همچون داشته‌های آنچه این‌جا و اکنون است احساس می‌شوند.
در زندگی‌ای که حقیقتاً زندگی است همۀ چیزها همپوشانی دارند و به هم می‌آمیزند.
ولی ما اغلب ِاوقات در بیم این‌که آینده چه بر سرمان می‌آورد زندگی می‌کنیم و دچار تفرقۀ خاطریم.
حتی وقتی زیاده مضطرب نیستیم، از لحظۀ حال خود لذت نمی‌بریم؛ زیرا آن را تابع چیزی می‌کنیم که حضور ندارد.
به سبب تکرر همین وانهادن حال به گذشته و آینده، دوره‌های شادمانۀ تجربه‌ای که اکنون کامل است زیرا خاطرات گذشته و پیش بینی های آینده را تجربه ای که اکنون کامل است زیرا خاطرات گذشته و پیش‌بینی‌های آینده را در خود جذب می‌کند، آرمانی زیبایی‌شناختی را بنا می‌نهند.

#هنر_به_منزلۀ_تجربه
#تجدیدچاپ_شد
#جان_دیویی
ترجمهٔ دکتر #مسعود_علیا

@qoqnoospub