کتاب: #آزادی_حیوانات
نویسنده: #پیتر_سینگر
ترجمه: #بهنام_خداپناه
#چاپ_اول_1396
#گروه_انتشاراتی_ققنوس
#پخش_ققنوس
@qoqnoosp

این کتاب درباره خودکامگی انسان در برابر حیوانات است. این خودکامگی از دوران گذشته تاکنون همچنان باعث وسعتی از درد و رنجی شده که تنها می‌توان آن را با درد و رنجی مقایسه کرد که از قرن‌ها خودکامگی سفیدپوستان بر سیاهپوستان ناشی شده است. نزاع با این خودکامگی نزاعی است به اهمیت هر مسئله اخلاقی و اجتماعی‌ای که در سال‌های اخیر بر سر آن مبارزه صورت گرفته است.

#آزادی_حیوانات
#پیتر_سینگر
#بهنام_خداپناه
#ققنوس

@qoqnoosp

به راستی چگونه چنین چیزی ممکن است؟ چگونه امکان دارد زمانی که خود ما، در بدترین شکل ممکن، و تنها برای ارضای لذت‌های خودخواهانه و زودگذرمان، حقوق گستره عظیمی از موجودات حساس را زیر پا می‌گذاریم بنشینیم و درباره احقاق حق سخن بگوییم؟ زمانی که خود ما ناقضان حق این گستره عظیم جانوران محسوب می‌شویم چگونه ممکن است انتظار برآورده شدن حقوق خود را داشته باشیم؟
زمانی سهراب سپهری در پاسخ به انتقادات احمد شاملو از او مبنی بر این‌که ،« سر آدم‌های بی‌گناهی را لب جوب می‌برند و من دو قدم پایین‌تر بایستم و توصیه کنم که ٫ آب را گل نکنید. ٬ تصورم این بود که یکی‌مان از مرحله پرت بودیم...» چنین گفته بود :« انسانی که نگران آب خوردن یک کبوتر نباشد، همان انسان به راحتی آدم می‌کشد.» و این حرف سهراب دقیقا ناظر به همین مطلب است.
چگونه می‌توانیم به‌رغم شواهد علمی بسیار مبنی بر احساس درد و لذت برای گونه‌های دیگر، درد و رنجی را که بر این گستره عظیم موجودات وارد می‌سازیم نادیده بگیریم، تنها خود را واجد چنین احساساتی بینگاریم، و حیوانات را به روبات‌های خودکاری تشبیه کنیم که از احساسات درد و لذت تهی‌اند و تنها غایت وجودی‌شان ارضای امیال پایان‌ناپذیر ما انسان‌هاست؟ چرا ما انسان‌های ( ظاهرا) متمدن در رفتارمان با حیوانات تا این اندازه نا متمدن و بدوی هستیم؟

#آزادی_حیوانات
#پیتر_سینگر
#بهنام_خداپناه
#ققنوس

@qoqnoosp