یک ایراد به ادعای جایگاه هنری #بازی_های_رایانه‌ای این است که آن‌ها محصولاتی تجاری هستند. استدلال این است که اگر چیزی محصولی تجاری باشد #هنر نیست و بازی‌های رایانه‌ای محصولاتی تجاری هستند پس هنر نیستند. این استدلال از آرمان همیشگی هنر به منزله چیزی رها از منافع تجاری بهره می‌برد اما این آرمان پذیرفتنی نیست. ابتدا باید گفت که همه بازی‌های رایانه محصولاتی تجاری نیستند. شاهد فوق‌العاده این مدعا هزارا بازی رایانه‌ای رایگانی است که مردم عادی ساخته‌اند. مهم‌تر این‌که کلی از آثار هری سنتی، من جمله برخی از بهترین آن‌ها جنبه تجاری ندارند. این قضیه در مورد غالب آثار #ادبیات منثور معاصر، #موسیقی مردم‌پسند، #فیلم‌های بلند سینمایی و آثار جریان غالب #رقص و #نمایش نیز صدق می‌کند. خوب که فکرش را می‌کنی می‌بینی خیلی مشخص نیست که چطور هنرمند نقاشی که در سوهو تابلوهایی را برای فروش از طریق دلالان می‌آفریند کمتر از #آکیرا_کوروساوا که فیلم‌هایی برای استودیوی توهو می سازد یا ویل رایت که با شرکت بازی‌های رایانه‌ای سرگرم هستند، درگیر تجارت است.
.
#فلسفه_هنر_رایانه_ای #پخش_ققنوس