من که خاکی سرد بودم.
در گور خود، آرمیده و ترک دنیا گفته.
تو بودی که بر سراسر جانم ریشه دواندی. تنهایی هایم را نوشیدی و سایه‌ی سر به فلک کشیده ات، پناهِ شب های دلتنگی ام شد.
تو؛ درختِ سبزِ روزهای من بودی.
_از میچکا برای شالو، همراه با دلتنگیِ بی پایان.
۱۴۰۳/۷/۲۶

به هر حال ما زنده‌ایم به رؤیا.
@qhayatevojod

نوشتن برای ما پناهی است، دردآلود و ستودنی.
_میچکا

کاش صبورتر بودم عزیزم.
-شالو

«زندگی، آب تنی کردن در حوضچه‌ی اکنون است.»

می‌رقصید، چنان ارام که انگار پروانه‌ی ایست از پیله در امده. آزاد و عریان و طاغی.
_میچکا

اره عزیزِ من این همه‌چیزه.
_شالو

من به دنبال آزادی می‌گردم
و بدست آوردنش ممکنه هرچیزی که تا حالا داشتم رو ازم بگیره!
-شالو

اشک و آه و غم، دور از این کوچه، دور از این خونه ‌است.
@qhayatevojod

احساس می‌کنم در جریانِ گذرِ این روزا، دارم فرسوده میشم.

کجا برویم؟ تا زمانی که بذرِ کوچکی جوانه می‌زند و طاق آسمان بلند است، ما کفترِ جلدِ این خانه‌ایم.

چشم‌هایش مشغولِ انقلاب بود، انقلابی سرخ!
همانند تمام زنان در آغاز زمستان.
_شالو

به سلامتی شما.
-از میم برای همه

هیچوقت برای اینکه نور رو در تاریکی پیدا کنی، دیر نیست.
@qhayatevojod

عزیزترینم
هزاران چمدان هم کم است!
هزاران کلمه هم همینطور،
اصلا هزاران مشت از خاک هم برای آنان که می‌روند کم است.
چه شعرهای انقلابی که نوشتیم و کاری از پیش نبردند،
چه زبان‌های بیگانه‌ای که به بهانه‌ی رؤیای بهتر یاد گرفتیم،
چه آدم‌های امنی که جا گذاشتیم و فقط چند اسم از آن‌ها بر شانه‌هایمان نشاندیم،
چه درخت‌هایی که کاشتیم و برای آخرین بار برگ‌ آن‌ها را بوسیدیم،
چه رشت‌ها و یزدها که نرفتیم!
هرچه باشد آدم‌ها روزی بر می‌گردند.
یک روزی.
-از میم برای ایران

بوشهر رنگی و زیباست جدی.

اين‌گونه كه مرا صدا می‌زنى، درخت پير حياط را هم صدا كنی شكوفه می‌دهد، می‌دانم.
-حسن آذرى

بوشهر و دریا.

رؤیا از موهای تو می‌تابه به دنیای من.
@qhayatevojod

چو بوی گل به کجا رفتی؟