🔷🔸Python Arrays🔸🔷

در پایتون، برای ذخیره و مدیریت داده‌ها، از ساختار داده‌ها استفاده می‌شود.
یکی از این ساختارها، آرایه (Array) است که نقطه قوت قابلیت ذخیره‌سازی داده‌های همنوع (داده‌هایی که همگی از یک نوع هستند) و دسترسی به عناصر با استفاده از شاخص‌ها است.

در پایتون، می‌توانیم از دو نوع آرایه استفاده کنیم: "لیست‌ها" (Lists) و "آرایه‌های numpy" (NumPy Arrays).

1. لیست‌ها:
لیست‌ها در پایتون یک ساختار داده پویا و چند منظوره هستند. با استفاده از لیست‌ها می‌توانیم داده‌های مختلف را در یک لیست ذخیره کنیم. برای ایجاد یک لیست، از علامت [] و اعضا را با کاما جدا می‌کنیم. مثال زیر روش‌های ساختن یک لیست را نشان می‌دهد:

   my_list = []  # ایجاد یک لیست خالی
   my_list = [1, 2, 3, 4, 5]  # ایجاد لیست با مقادیر اولیه
   my_list = ['apple', 'banana', 'cherry']  # لیستی از رشته‌ها
   

لیست‌ها می‌توانند انواع مختلف داده‌ها را شامل شوند، مانند اعداد، رشته‌ها، لیست‌های دیگر و حتی ترکیبی از انواع مختلف. البته، در لیست‌ها همچنین می‌توانیم به عناصر با استفاده از اندیس (شاخص) دسترسی پیدا کنیم و در عملیات‌هایی مانند اضافه کردن، حذف، تغییر و مرتب‌سازی عناصر لیست، تغییراتی ایجاد کنیم.

2. آرایه‌های numpy:
آرایه‌های numpy یک کتابخانه پرکاربرد در پایتون هستند که مفهوم آرایه را گسترش می‌دهند. این کتابخانه امکانات بسیاری را برای عملیات عملیاتی، ریاضیاتی و استنباطی روی داده‌های چند بعدی فراهم می‌کند. برای استفاده از آرایه‌های numpy، ابتدا باید کتابخانه را با دستور import numpy as np وارد کنیم.

برخلاف لیست‌ها، آرایه‌های numpy باید از مقداردهی اولیه داده‌ها با استفاده از توابع خاصی مانند numpy.array() استفاده کنند. مثال زیر نشان می‌دهد که چگونه یک آرایه یک بعدی از لیست‌ها ایجاد کنیم:

   import numpy as np

   my_array = np.array([1, 2, 3, 4, 5])  # ایجاد یک آرایه یک بعدی
   

آرایه‌های numpy قابلیت‌های بسیاری دارند، از جمله عملیات ریاضی و آماری، شاخص‌گذاری و برش، تبدیلات شکل و بسیاری دیگر.

در نتیجه، آرایه‌ها در پایتون ابزارهای قدرتمندی هستند که به ما امکان می‌دهند داده‌ها را سازماندهی و برای آن‌ها عملیات مختلفی انجام دهیم. 🦦📊

#FXL
#numpy
#Python_Arrays

#Python
یکی پایه های شیء گرایی encapsulation هست، توی پایتون برای اجرا این قانون چند راه مختلف داریم، یکی از اون ها استفاده از دکوریتور ‎[at]property هستش. با بکار گیری این دکوریتور ما برای متغییر های داخل کلاس تعیین میکنیم که چه مقداری بهشون اساین بشه، یا اصلا دسترسی اساین رو میگیریم!!
برای مثال: فرض کنید ما در یک کلاس به متغییری نیاز داریم که فقط عددی از 0 تا 100 داخلش ذخیره کنیم. اسم متغییر رو y در نظرم می گیریم.
در تصویر داخل کلاس یک متغییر به اسم y_ داریم(متغییر هایی که با یک _ شروع بشن protected و اونایی که با ــ شروع میشن private هستن)
متغییر y_ درواقع همون متغییر y هست اما با توجه به اینکه مقدار این متغییر نباید مستقیم توسط instance کلاس تغییر کنه، چون باید حتما بین 0 تا 100 باشه. پس ما یک متغییر protected تعریف میکنیم که مقدار 0 تا 100 رو نگهداری کنه و یک فانکشن به اسم y که به متغییر y_ مقدار بدهد و همچنین مقدار y_ را برگرداند. به این نوع از فانکشن ها property میگن، که getter ,setter و deleter را برای یک متغییر تنظیم میکند(طبق تصویر).