میزگرد هفتم/عکاسی به‌مثابه‌ی تجربه: ابزار، خلاقیت و ارائه
انجمن عکاسان ایران
🎙 فایل صوتی میزگرد «عکاسی به‌مثابه‌ی تجربه: ابزار، خلاقیت و ارائه»
این جلسه روز دوشنبه ۵ آبان ۱۴۰۴ از ساعت ۱۷ تا ۱۹ در سالن امیرخانی خانه‌ی هنرمندان ایران با حضور آریا تابنده‌پور و البرز کاظمی، از هنرمندان شناخته‌‌شده‌ی عکاسی معاصر ایران و به میزبانی امین شیرپور، مسئول کارگروه جوانان انجمن عکاسان ایران برگزار شد.
🌐 گزارش تصویری این نشست
این جلسه روز دوشنبه ۵ آبان ۱۴۰۴ از ساعت ۱۷ تا ۱۹ در سالن امیرخانی خانه‌ی هنرمندان ایران با حضور آریا تابنده‌پور و البرز کاظمی، از هنرمندان شناخته‌‌شده‌ی عکاسی معاصر ایران و به میزبانی امین شیرپور، مسئول کارگروه جوانان انجمن عکاسان ایران برگزار شد.
🌐 گزارش تصویری این نشست
❤4
ﺑﻮﺳﻪ ﻱ ﺩﻭﻡ ﭘﺎﺭﻳﺲ ﻫﺘﻞ ﺩﻭﻭیل 1950
ﺭﺍﺑﺮﺕ ﺩﻭﺍﻧﻮ، ﻋﮑﺎﺱ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞﻋﮑﺴﻬﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎ ﻣﻌﺮﻭﻓﺘﺮﯾﻦ ﻋﮑﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺖ، ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺍﺳﺖ . ﻋﮑﺴﯽ
ﮐﻪ " Kiss by the Hôtel de Ville " ﯾﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﺘﻞ ﺩﻭﻭﯾﻞ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﯾﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ.
ﺍﻭ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺠﻠﻪ ﻻﯾﻒ ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺑﮕﯿﺮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ 1950 ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺟﻠﺪ ﻣﺠﻼﺕ ﻭ ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮﺷﺪ ﻭ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﻋﺸﻖ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﯾﺲ. ﺗﺎ ﺳﺎﻝ 1992ﻫﻮﯾﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻭﺟﻬﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺩﻋﺎ
ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻭﺝ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ1992 ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻧﮑﻮﺯﻩ ﺩﻟﺒﺎﺭﺕ20 ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﮊﺍﮎ 23 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻟﺒﺎﺭﺕ ﻧﺴﺨﻪﺍﺻﻠﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﮑﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻣﻀﺎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻂ ﺷﺨﺼﯽ
ﻋﮑﺎﺱ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﯾﻦ ﻧﺴﺨﻪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻪﺷﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﮑﺎﺱ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺝ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩ.
ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻟﺒﺎﺭﺕ ﺩﺭ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2005 ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ :
ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ.
ﻋﮑﺎﺱ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﻫﻢ هم دیگر را ببوسیم، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩ و ﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭا ﺑﻮﺳﯿﺪﯾﻢ.
ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ 155 ﻫﺰﺍﺭ ﯾﻮﺭﻭﺗﻮﺳﻂ ﯾﮏ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮﻧﺮ ﺳﻮﺋﯿﺴﯽ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭﯼ ﺷﺪ.
https://t.me/piclab_graph
ﺭﺍﺑﺮﺕ ﺩﻭﺍﻧﻮ، ﻋﮑﺎﺱ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞﻋﮑﺴﻬﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎ ﻣﻌﺮﻭﻓﺘﺮﯾﻦ ﻋﮑﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺖ، ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺍﺳﺖ . ﻋﮑﺴﯽ
ﮐﻪ " Kiss by the Hôtel de Ville " ﯾﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﺘﻞ ﺩﻭﻭﯾﻞ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﯾﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ.
ﺍﻭ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺠﻠﻪ ﻻﯾﻒ ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺑﮕﯿﺮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ 1950 ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺟﻠﺪ ﻣﺠﻼﺕ ﻭ ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮﺷﺪ ﻭ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﻋﺸﻖ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﯾﺲ. ﺗﺎ ﺳﺎﻝ 1992ﻫﻮﯾﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻭﺟﻬﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺩﻋﺎ
ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻭﺝ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ1992 ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻧﮑﻮﺯﻩ ﺩﻟﺒﺎﺭﺕ20 ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﮊﺍﮎ 23 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻟﺒﺎﺭﺕ ﻧﺴﺨﻪﺍﺻﻠﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﮑﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻣﻀﺎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻂ ﺷﺨﺼﯽ
ﻋﮑﺎﺱ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﯾﻦ ﻧﺴﺨﻪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻪﺷﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﮑﺎﺱ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺝ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩ.
ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻟﺒﺎﺭﺕ ﺩﺭ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2005 ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ :
ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ.
ﻋﮑﺎﺱ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﻫﻢ هم دیگر را ببوسیم، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩ و ﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭا ﺑﻮﺳﯿﺪﯾﻢ.
ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ 155 ﻫﺰﺍﺭ ﯾﻮﺭﻭﺗﻮﺳﻂ ﯾﮏ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮﻧﺮ ﺳﻮﺋﯿﺴﯽ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭﯼ ﺷﺪ.
https://t.me/piclab_graph
❤3
Forwarded from درباره عکاسی
نوستالژیک از تهران، خیابان ولیعصر، تقاطع خیابان انقلاب پاییز سال ۱۳۴۰
@Everythingaboutphotography
@Everythingaboutphotography
❤2🔥1
بررسی تاریخی عکاسی جنگ ایران در بازه‌ی زمانی (1367-1359) با تأکید بر عکاسان حرفه‌ای، مستقل و نظامی
پس از شروع رسمی جنگ، کسانی مثل بهمن جلالی، سعید صادقی و رسول ملاقلی‌پور که سابقه‌ی عکاسی مستند و مطبوعاتی داشتند، از نخستین عکاسانی بودند که خود را به مناطق مرزی، از جمله خرمشهر رساندند. این عکاسان و دیگران به این جهت که هنوز در شوک غافلگیر کننده گرفتار بودند، خود را به عنوان شاهدان وقایع و عکس را سندی در اثبات آن می‌دانستند. آن‌ها فارغ از رعایت هرگونه اصول فنی و زیبایی‌شناسی مرسوم، با نگاهی احساسی به عکاسی از این مناطق می‌پرداختند.
متن کامل
https://cadregallery.com/fa/%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DB%8C-%D8%B9%DA%A9%D8%A7%D8%B3%DB%8C-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86/
پس از شروع رسمی جنگ، کسانی مثل بهمن جلالی، سعید صادقی و رسول ملاقلی‌پور که سابقه‌ی عکاسی مستند و مطبوعاتی داشتند، از نخستین عکاسانی بودند که خود را به مناطق مرزی، از جمله خرمشهر رساندند. این عکاسان و دیگران به این جهت که هنوز در شوک غافلگیر کننده گرفتار بودند، خود را به عنوان شاهدان وقایع و عکس را سندی در اثبات آن می‌دانستند. آن‌ها فارغ از رعایت هرگونه اصول فنی و زیبایی‌شناسی مرسوم، با نگاهی احساسی به عکاسی از این مناطق می‌پرداختند.
متن کامل
https://cadregallery.com/fa/%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DB%8C-%D8%B9%DA%A9%D8%A7%D8%B3%DB%8C-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86/
Cadre Gallery | Discover Artphotos You'll Love
بررسی تاریخی عکاسی جنگ ایران در بازه‌ی زمانی (1367-1359) با تأکید بر عکاسان حرفه‌ای، مستقل و نظامی - Cadre Gallery | Discover Artphotos…
این مقاله ی پژوهشی عکاسان حاضر در جنگ ایران و عراق را به سه گروه عکاسان حرفه ای، عکاسان مستقل و عکاسان نظامی تقسیم کرده و ویژگی آثار هر یک از این گروه ها را شرح می دهد
❤1🔥1
Forwarded from Roozrang | روزرنگ
تصاویر تلخ اخراج مهاجران: تجربه عکاسان خبری
عکاسی·۲۰ آبان ۱۴۰۴·۰
اخراج گسترده مهاجران توسط ICE (اداره مهاجرت و گمرک ایالات متحده) در شهرهای مختلف آمریکا، به یکی از پرتنش‌ترین و بحث‌برانگیزترین موضوعات اجتماعی و انسانی تبدیل شده است. این دستگیری‌ها، که اغلب خانواده‌ها را از هم جدا می‌کنند، صحنه‌هایی پر از اضطراب، ترس و غم ایجاد می‌کنند و اهمیت ثبت آن‌ها برای رسانه‌ها و جامعه جهانی غیرقابل انکار است.
در این میان، گروهی از عکاسان خبری برنده جوایز معتبر نقش مهمی در مستندسازی این رویدادها دارند. این عکاسان که آثارشان در رسانه‌های معتبر جهانی منتشر شده و جوایز بین‌المللی دریافت کرده‌اند، از جمله ویکتور جی. بلو، دیوید «دی» دلگادو، کارول گوزی و مدیسون سورت هستند. آن‌ها اخیراً تجربیات خود درباره دشواری و اهمیت ثبت دستگیری‌ها را در قالب یک پنل خبری در نیویورک به اشتراک گذاشته‌اند
👇🏻👇🏻👇🏻
📎 جزییات بیشتر
عکاسی·۲۰ آبان ۱۴۰۴·۰
اخراج گسترده مهاجران توسط ICE (اداره مهاجرت و گمرک ایالات متحده) در شهرهای مختلف آمریکا، به یکی از پرتنش‌ترین و بحث‌برانگیزترین موضوعات اجتماعی و انسانی تبدیل شده است. این دستگیری‌ها، که اغلب خانواده‌ها را از هم جدا می‌کنند، صحنه‌هایی پر از اضطراب، ترس و غم ایجاد می‌کنند و اهمیت ثبت آن‌ها برای رسانه‌ها و جامعه جهانی غیرقابل انکار است.
در این میان، گروهی از عکاسان خبری برنده جوایز معتبر نقش مهمی در مستندسازی این رویدادها دارند. این عکاسان که آثارشان در رسانه‌های معتبر جهانی منتشر شده و جوایز بین‌المللی دریافت کرده‌اند، از جمله ویکتور جی. بلو، دیوید «دی» دلگادو، کارول گوزی و مدیسون سورت هستند. آن‌ها اخیراً تجربیات خود درباره دشواری و اهمیت ثبت دستگیری‌ها را در قالب یک پنل خبری در نیویورک به اشتراک گذاشته‌اند
👇🏻👇🏻👇🏻
📎 جزییات بیشتر
❤3
آیا یادگیری عکاسی فقط در دانشگاه ممکن است؟
یکی از سوال‌هایی که همیشه بین هنرجوها می‌چرخد این است که:
«آیا باید حتماً عکاسی را در محیط آکادمیک یاد بگیریم؟ اگر در کلاس‌های آزاد شرکت کنیم فایده‌ای ندارد؟»
حقیقت ساده است: نه، یادگیری عکاسی وابسته به دانشگاه نیست.
دانشگاه بیشتر ساختار ارائه می‌دهد؛
برنامه‌ی مشخص، درس‌های نظری، پروژه‌ی ترمی و آشنایی با تاریخ و نقد عکس.
این‌ها ارزشمندند، اما تنها مسیر یادگیری نیستند.
بخش بزرگی از مسیر رشد یک عکاس در فضاهای آزاد رخ می‌دهد:
ورکشاپ‌ها، کلاس‌های خصوصی، پروژه‌های فردی، سفرهای عکاسانه و تجربه‌ی مستقیم با دوربین.
بسیاری از استادان معروف امروز، خودشان شاگردان همین مسیرهای غیرآکادمیک بوده‌اند.
اگر نگاهی به تاریخ عکاسی بیندازیم، متوجه می‌شویم بخش قابل‌توجهی از عکاسان مطرح جهان تحصیلات دانشگاهی در رشته عکاسی نداشته‌اند.
نام‌هایی مثل استیو مک‌کوری، دایان آربس، سباستیائو سالگادو، ویوین مایر، و آنری کارتیه-برسون با تجربه‌ی عملی و نگاه شخصی رشد کردند، نه با مدرک دانشگاهی.
عکاسی هنری و حرفه‌ای بیش از هرچیز بر سه پایه استوار است:
چشم دقیق، تجربه‌ی میدانی و نقدشدن.
این سه را می‌توان در هر محیطی به دست آورد؛
در دانشگاه، در کلاس آزاد، یا حتی پشت دوربین و میان خیابان.
راه یادگیری عکاسی فقط یکی نیست.
مسیر هر عکاس با مسیر دیگری متفاوت است، اما آنچه ثابت می‌ماند این است که «مدرک» عکاس نمی‌سازد؛ تمرین، مداومت و نگاه شخصی می‌سازد.
یکی از سوال‌هایی که همیشه بین هنرجوها می‌چرخد این است که:
«آیا باید حتماً عکاسی را در محیط آکادمیک یاد بگیریم؟ اگر در کلاس‌های آزاد شرکت کنیم فایده‌ای ندارد؟»
حقیقت ساده است: نه، یادگیری عکاسی وابسته به دانشگاه نیست.
دانشگاه بیشتر ساختار ارائه می‌دهد؛
برنامه‌ی مشخص، درس‌های نظری، پروژه‌ی ترمی و آشنایی با تاریخ و نقد عکس.
این‌ها ارزشمندند، اما تنها مسیر یادگیری نیستند.
بخش بزرگی از مسیر رشد یک عکاس در فضاهای آزاد رخ می‌دهد:
ورکشاپ‌ها، کلاس‌های خصوصی، پروژه‌های فردی، سفرهای عکاسانه و تجربه‌ی مستقیم با دوربین.
بسیاری از استادان معروف امروز، خودشان شاگردان همین مسیرهای غیرآکادمیک بوده‌اند.
اگر نگاهی به تاریخ عکاسی بیندازیم، متوجه می‌شویم بخش قابل‌توجهی از عکاسان مطرح جهان تحصیلات دانشگاهی در رشته عکاسی نداشته‌اند.
نام‌هایی مثل استیو مک‌کوری، دایان آربس، سباستیائو سالگادو، ویوین مایر، و آنری کارتیه-برسون با تجربه‌ی عملی و نگاه شخصی رشد کردند، نه با مدرک دانشگاهی.
عکاسی هنری و حرفه‌ای بیش از هرچیز بر سه پایه استوار است:
چشم دقیق، تجربه‌ی میدانی و نقدشدن.
این سه را می‌توان در هر محیطی به دست آورد؛
در دانشگاه، در کلاس آزاد، یا حتی پشت دوربین و میان خیابان.
راه یادگیری عکاسی فقط یکی نیست.
مسیر هر عکاس با مسیر دیگری متفاوت است، اما آنچه ثابت می‌ماند این است که «مدرک» عکاس نمی‌سازد؛ تمرین، مداومت و نگاه شخصی می‌سازد.
❤4🔥1👏1
آیا باید در هر نمایشگاهی به‌عنوان هنرمند شرکت کنیم؟
نه. هر نمایشگاهی جای قدم گذاشتن نیست. یک عکاس باید بدونه کِی حضورش ارزش اضافه می‌کنه و کِی فقط شلوغ‌کاریه. شرکت در نمایشگاه، مثل امضای زیر یک بیانیه‌ست؛ باید ببینی حرف اون فضا با عکس‌های تو هم‌صداست یا نه.
چه چیزهایی رو باید در نظر بگیریم؟
۱) هویت نمایشگاه
موضوع، حال‌وهوا، نگاه کیوریتور.
بپرس: «آیا این فضا، زبان تصویری منو می‌فهمه؟»
۲) کیفیتِ جمع
هم‌نمایشی‌هایت چه سطحی دارن؟
تو هر جمعی قرار بگیری، انگار داری دربارۀ خودت حرف می‌زنی.
۳) مخاطب
چه کسانی این نمایشگاه رو می‌بینن؟
مخاطب عکس تو باید احتمالاً همین‌جا قدم بزنه، نه از سر اتفاق.
۴) جایگاه نمایشگاه
موزه‌ست؟ گالری معتبره؟ فستیواله؟
یا یه دیوار سفید اسمش رو گذاشته «ژورنال هنری»؟
همه‌چیز ارزش برابر نداره.
۵) هزینه و قرارداد
هزینه‌های چاپ، فریم، ورودیه و درصد فروش رو دقیق ببین.
بعضی نمایشگاه‌ها بیشتر به جیبْ گرم‌کردن معروفن تا هنر.
۶) زمان
آیا الان آماده‌ای؟
گاهی لازم نیست دفترچه‌ی هنری‌تو شلوغ کنی؛ لازمِ اثر قوی‌تر بسازی.
۷) هدف
به خودت راست بگو:
اومدی صرفاً عکس آویزون کنی؟
یا داری مسیر حرفه‌ای می‌سازی؟
نه. هر نمایشگاهی جای قدم گذاشتن نیست. یک عکاس باید بدونه کِی حضورش ارزش اضافه می‌کنه و کِی فقط شلوغ‌کاریه. شرکت در نمایشگاه، مثل امضای زیر یک بیانیه‌ست؛ باید ببینی حرف اون فضا با عکس‌های تو هم‌صداست یا نه.
چه چیزهایی رو باید در نظر بگیریم؟
۱) هویت نمایشگاه
موضوع، حال‌وهوا، نگاه کیوریتور.
بپرس: «آیا این فضا، زبان تصویری منو می‌فهمه؟»
۲) کیفیتِ جمع
هم‌نمایشی‌هایت چه سطحی دارن؟
تو هر جمعی قرار بگیری، انگار داری دربارۀ خودت حرف می‌زنی.
۳) مخاطب
چه کسانی این نمایشگاه رو می‌بینن؟
مخاطب عکس تو باید احتمالاً همین‌جا قدم بزنه، نه از سر اتفاق.
۴) جایگاه نمایشگاه
موزه‌ست؟ گالری معتبره؟ فستیواله؟
یا یه دیوار سفید اسمش رو گذاشته «ژورنال هنری»؟
همه‌چیز ارزش برابر نداره.
۵) هزینه و قرارداد
هزینه‌های چاپ، فریم، ورودیه و درصد فروش رو دقیق ببین.
بعضی نمایشگاه‌ها بیشتر به جیبْ گرم‌کردن معروفن تا هنر.
۶) زمان
آیا الان آماده‌ای؟
گاهی لازم نیست دفترچه‌ی هنری‌تو شلوغ کنی؛ لازمِ اثر قوی‌تر بسازی.
۷) هدف
به خودت راست بگو:
اومدی صرفاً عکس آویزون کنی؟
یا داری مسیر حرفه‌ای می‌سازی؟
❤3
🌿 فواید عضویت در انجمن‌های عکاسی (ایران)
🔸 ۱. ارتباطات واقعی و شغلی
تو ایران شبکه‌سازی خیلی نقش داره. توی انجمن‌ها با عکاس‌های حرفه‌ای، گالری‌دارها، مدیران ورکشاپ‌ها و آدم‌هایی که مسیر تو رو می‌فهمن آشنا می‌شی.
گاهی یک آشنا می‌تونه همون پلی باشه که ازش سفارش کار بپری.
🔸 ۲. نمایشگاه و فرصت دیده‌شدن
خیلی از انجمن‌ها (مثل خانه عکاسان، فیاپ ایران، انجمن سینمای جوان) هر سال فراخوان، نمایشگاه، جشنواره و نشریه دارن.
یعنی عملاً می‌تونی کارت رو بذاری جلوی چشم آدم‌هایی که توان نقد، خرید یا همکاری دارن.
🔸 ۳. آموزش حضوری و تجربه‌محور
توی ایران کارگاه‌های حضوری واقعاً ارزشمندتر از اینترنتیه، چون با آدم‌های واقعی همراه می‌شی، استاد مسیرت رو می‌بینه و تصحیح می‌کنه.
جاییه که از نزدیک «چشم استاد» به کارت می‌خوره و این خیلی فرق داره.
🔸 ۴. اتصال به تاریخ عکس ایران
انجمن‌ها معمولاً آرشیو دارن، کتابخانه دارن، جلسه‌ی نقد دارن.
آشنایی با مسیر عکاسی ایران به کارت عمق می‌ده؛ مثل اینه که بدونی ریشه‌ی درختی که داری روش گل می‌کاری کجاست.
🔸 ۵. یاد گرفتن نظم و پروژه‌محوری
وقتی عضوی، مجبور می‌شی پروژه ارائه بدی، شرکت کنی، کار تحویل بدی.
برای یک عکاس، نظم کاری نصفِ موفقیته.
🌍 فواید عضویت در انجمن‌های خارجی
🔸 ۱. اعتبار بین‌المللی
عضویت در انجمن‌هایی مثل FIAP، PSA، Magnum community، RPS (Royal Photographic Society)
به کارت اعتبار اضافه می‌کنه.
وقتی رزومه می‌نویسی، اینا مثل مُهر طلایی عمل می‌کنن.
🔸 ۲. دسترسی به منابع آموزشی درجه‌یک
انجمن‌های خارجی، کلاس، ورکشاپ، آرشیو، وبینار و بحث تخصصی دارن.
اون نیم‌قدم جلوتر بودنشون رو حس می‌کنی—نه شعار، واقعی.
🔸 ۳. فرصت همکاری‌های جهانی
· پروژه‌های مشترک بین‌المللی
· نمایشگاه گروهی در کشورهای مختلف
· راه باز شدن برای اقامت هنری (Artist Residency)
این‌ها چیزاییه که معمولاً از داخل ایران کمتر دسترس‌پذیره.
🔸 ۴. فیدبک واقعاً حرفه‌ای
نقدهایی که از داورهای خارجی می‌گیری، بی‌تعارف، عمیق و کاملاً استاندارده.
گاهی یک جمله‌شون می‌تونه مسیر نگاهت رو عوض کنه.
🔸 ۵. اتصال به اتفاقات روز دنیا
روند‌های عکاسی جهان خیلی سریع عوض می‌شه:
· روایت‌گری معاصر
· پروژه‌های مفهومی
· عکاسی اجتماعی
· تکنیک‌های جدید چاپ
وقتی عضو انجمن‌های بیرون باشی، همیشه تو جریان می‌مونی.
🔸 ۱. ارتباطات واقعی و شغلی
تو ایران شبکه‌سازی خیلی نقش داره. توی انجمن‌ها با عکاس‌های حرفه‌ای، گالری‌دارها، مدیران ورکشاپ‌ها و آدم‌هایی که مسیر تو رو می‌فهمن آشنا می‌شی.
گاهی یک آشنا می‌تونه همون پلی باشه که ازش سفارش کار بپری.
🔸 ۲. نمایشگاه و فرصت دیده‌شدن
خیلی از انجمن‌ها (مثل خانه عکاسان، فیاپ ایران، انجمن سینمای جوان) هر سال فراخوان، نمایشگاه، جشنواره و نشریه دارن.
یعنی عملاً می‌تونی کارت رو بذاری جلوی چشم آدم‌هایی که توان نقد، خرید یا همکاری دارن.
🔸 ۳. آموزش حضوری و تجربه‌محور
توی ایران کارگاه‌های حضوری واقعاً ارزشمندتر از اینترنتیه، چون با آدم‌های واقعی همراه می‌شی، استاد مسیرت رو می‌بینه و تصحیح می‌کنه.
جاییه که از نزدیک «چشم استاد» به کارت می‌خوره و این خیلی فرق داره.
🔸 ۴. اتصال به تاریخ عکس ایران
انجمن‌ها معمولاً آرشیو دارن، کتابخانه دارن، جلسه‌ی نقد دارن.
آشنایی با مسیر عکاسی ایران به کارت عمق می‌ده؛ مثل اینه که بدونی ریشه‌ی درختی که داری روش گل می‌کاری کجاست.
🔸 ۵. یاد گرفتن نظم و پروژه‌محوری
وقتی عضوی، مجبور می‌شی پروژه ارائه بدی، شرکت کنی، کار تحویل بدی.
برای یک عکاس، نظم کاری نصفِ موفقیته.
🌍 فواید عضویت در انجمن‌های خارجی
🔸 ۱. اعتبار بین‌المللی
عضویت در انجمن‌هایی مثل FIAP، PSA، Magnum community، RPS (Royal Photographic Society)
به کارت اعتبار اضافه می‌کنه.
وقتی رزومه می‌نویسی، اینا مثل مُهر طلایی عمل می‌کنن.
🔸 ۲. دسترسی به منابع آموزشی درجه‌یک
انجمن‌های خارجی، کلاس، ورکشاپ، آرشیو، وبینار و بحث تخصصی دارن.
اون نیم‌قدم جلوتر بودنشون رو حس می‌کنی—نه شعار، واقعی.
🔸 ۳. فرصت همکاری‌های جهانی
· پروژه‌های مشترک بین‌المللی
· نمایشگاه گروهی در کشورهای مختلف
· راه باز شدن برای اقامت هنری (Artist Residency)
این‌ها چیزاییه که معمولاً از داخل ایران کمتر دسترس‌پذیره.
🔸 ۴. فیدبک واقعاً حرفه‌ای
نقدهایی که از داورهای خارجی می‌گیری، بی‌تعارف، عمیق و کاملاً استاندارده.
گاهی یک جمله‌شون می‌تونه مسیر نگاهت رو عوض کنه.
🔸 ۵. اتصال به اتفاقات روز دنیا
روند‌های عکاسی جهان خیلی سریع عوض می‌شه:
· روایت‌گری معاصر
· پروژه‌های مفهومی
· عکاسی اجتماعی
· تکنیک‌های جدید چاپ
وقتی عضو انجمن‌های بیرون باشی، همیشه تو جریان می‌مونی.
❤1
کوه برومو
آتش فشانی در جزیره جاوا - اندونزی
این آتش فشان یک سال است با فوران خود گردشگران را از این جزیره دور کرده است.
عکس از: REYNOLD RIKSA DEWANTARA
https://t.me/piclab_graph
آتش فشانی در جزیره جاوا - اندونزی
این آتش فشان یک سال است با فوران خود گردشگران را از این جزیره دور کرده است.
عکس از: REYNOLD RIKSA DEWANTARA
https://t.me/piclab_graph
❤3👏1